Læknablaðið - 01.04.1969, Qupperneq 33

LÆKNABLAÐIÐ
47
af þeim, sem létust, voru dánir innan þriggja mánaða frá því, að
einlcenni komu í ljós, og skipti stærðin þá ekki máli.
Sommerville et.al.11 fundu 172 ósæðarhnúta í 20.200 krufning-
um, og skiptust þeir þannig:
Ösæðarhnútur, minni en 4.5 crn í þvermál, 117 sjúklingar, einn
sprakk, 0.9%.
Ósæðarhnútur, meiri en 4.5 cm í þvermál, 55 sjúklingar, 30
sprungu, 54.5%.
Þar af án verkja 25 sjúklingar, sex sprungu, 19%.
Þar af með verkjum 30 sjúklingar, 24 sprungu, 80%.
Þar virtist stærð ósæðarhnútsins og einkenni frá honum skipta
öllu máli.
Frá Mayo Clinic kom svo ný skýrsla 1962, þegar aðgerðir höfðu
tíðkazt um nokkurt slceið, og sýndi liún betri horfur en áður
var haldið (Schatz et.al.12). Hér áttu í hlut sjúklingar, sem annað-
hvort höfðu neitað aðgerð eða verið taldir óhæfir til að þola
aðgerð. Voru 87.6% á lífi eftir eilt ár, 52.5% eftir þrjú ár, en
36.4% eftir fimm ár, frá þvi er sjúkdómsgreining fór fram. Af
sjúklingunum voru 93.6% einkennalausir, en hjá Estes voru þeir
aðeins 30.4%. Valdir til aðgerða voru sjúklingar, sem höfðu ekki
kransæðakölkun á háu stigi, sem höfðu einkenni frá ósæðarhnút-
inum og þeir, sem höfðu stór a. a. a. (meir en fimm cm í þver-
mál). Hér er þó um valinn sjúklingahóp að ræða, því að ekki er
getið um, hve margir sjúklingar fóru í aðgerð. Aðrir hafa þó viljað
halda fram, að horfur væru ekki svona slæmar.
Wolffe et.al.13 skýrði frá 35 sjúklingum með a. a. a. 50% þeirra
dóu innan fimm ára, en enginn úr sprungnum ósæðarhnúli. Af
sjúklingunum voru níu með stóra, einkennalausa ósæðarhnúta,
og hafði verið fylgzt með þeim á eftir í þrjú til tuttugu ár og
ekkert sprungið. Skýrslan var þó ófullkomin, hæði hvað meðal-
lengd eftirrannsókna táknaði og um fleira.
Dánartíðni við aðgerð skipti hér hvað mestu máli. Crawford
et.al.14 töldu Iiana vera 7%, þar sem meginæð (aorta) hafði ekki
sprungið, en 34% meðal sjúklinga, sem voru með ósæðarhnút,
sem hafði lekið eða rifnað. Lifi sjúklingar aðgerðina af, eru lífs-
horfur þeirra ekki verri en annarra með æðakölkun, þvi að 58%
þeirra voru á lífi eftir fimm ár og 30% eftir tiu ár.
Af því, sem að framan er sagt, virðist meiga draga eftirfarandi
ályktanir:
1) A. a. a. er hættulegur sjúkdómur, sem þarf annaðhvort að
gera skurðaðgerð við eða fylgjast náið með.