Læknablaðið - 01.02.1969, Síða 27

LÆKNABLAÐIÐ
GEFIÐ Ú T AF LÆ K NAF É LAG I ÍSLANDS
O G LÆKNAFÉLAGI REYKJAVÍKUR
Aðalritstjóri: Olafur Jensson. Meðritstjórar: Karl Strand og
Þorkell Jóhannesson (L.I.), Asmundur Brekkan og Hrafn Tulinius (L.R.)
55. ÁRG. REYKJAVÍK, FEBRÚAR 1969 1. HEFTI
Erlingur Þorsfeinsson:
HEYRNARBÆTANDI AÐGERÐIR
(FYRRI HLUTI)
Erindi flutt á fundi L. R. í Domus Medica ásamt kvikmynd
um sama efni 22. febrúar 1968.
Algengasla orsök heyrnardeyfu er sljóvgun skyntækja í innra
eyra og heyrnartaugum. Allir þeir, sein komast á efri ár, tapa
nokkru af heyrn, einkum á efstu tónunum. Jafnvel um þrítugs-
aldur fer þessi heyrnardeyfa að verða mælanleg lijá flestum, þó
að menn verði hennar sjaldnast varir. Slík lievrnardeyfa, sem oft
er nefnd taugaheyrnardeyfa, hefur reynzt ólæknandi enn sem
komið er. Aftur á móti er möguleiki á að bæta heyrn, þegar um
er að ræða sjúkdóm eða galla í þeim hluturn eyrans (hljóðhimnu,
hamri, steðja eða istaði), sem leiða hljóðbylgjurnar frá ytra eyr-
anu til skyntækjanna. Oftast eru þetta afleiðingar langvarandi
eyrnabólgu, sem valdið hefur skemmdum á hljóðhimnu eða
heyrnarbeinum. Á siðari árum hefur í vaxandi mæli tekizt að
ráða bót á heyrnardeyfu af þessu tagi með margháttuðum að-
gerðum.
Mun ég nú ekki að þessu sinni ræða frekar um heyrnardeyfu,
sem orsakast af evrnabólgu, en snúa mér að öðrum sjúkdómi,
sem er tiltölulega algengur og torveldar einnig leiðslu hljóðsins
til skyntækjanna. Er það „otosclerosis“ eða eyrnakölkun, eins og
hann hefur verið kallaður á íslenzku. Talið er, að um tíu af