Læknablaðið - 01.12.1973, Qupperneq 69

LÆKNABLAÐIÐ
267
„Það er enginn vafi á því, frú Jósefína,“
sagði læknirinn, ,,þú ert ófrísk rétt einu
sinni.“
„Það verður þá númer fimmtán,“ sagði
veslings Jósefína, döpur í bragði. „Þetta
getur ekki gengið svona lengur. Þú verður
að hjálpa mér. Þú verður að útvega mér
heyrnartæki.“
,,Heyrnartæki?“ át læknirinn eftir.
„Hvað kemur það þessu við?“
„Jú, sjáðu til. Á hverju laugardags-
kvöldi kernur karlinn minn kenndur heim.
Þegar við förum að hátta, snýr hann sér
alltaf að mér og segir: „Jæja, eigum við
að fara að sofa, eða hvað? Og það bregzt
ekki, að ég segi: Hvað?“
„Er það satt, læknir, að lækna megi
svefnleysi með því að sofa úti undir beru
lofti?“
„Hárrétt! En ég mætti kannski benda á,
að það læknast alveg jafnvel af því að
sofa inni í rúmi.“
— ® —
Sérfræðingur: Læknir, hvers sjúklingar
mega aðeins vera veikir á stofutíma.
Þegar frumburðurinn fæddist fylltizt
móðirin hreinlætisæði. Allt sem kom ná-
lægt barninu var vandlega sótthreinsað.
Reyndari vinkona hennar ein reyndi að
koma vitinu fyrir hana, en ráðleggingar
hennar mættu aðeins löngum ræðum móð-
urinnar um glæpsamlegt athæfi þeirra for-
eldra, sem ekki sinna nægilega heilbrigði
barna sinna.
Einn daginn tjáði hún vinkonu sinni, að
barnið væri að íá sína fyrstu tönn og
spurði, hvað hún ætti að gera.
„Hafðu engar áhyggjur,“ svaraði vin-
konan. „Þú skalt bara stinga fingrinum
varlega upp í krakkann — .“ Hún hætti,
þegar hún sá skelfingarsvipinn á móður-
inni, en bætti síðan við í flýti: „Auðvitað
sýðurðu fingurinn fyrst!“
— ® —
í mörg ár hafði læknirinn árangurslaust
reynt að fá Jón til að megra sig. Dag nokk-
urn kom Jón til hans og kvartaði um að
hann svæfi alltaf með munninn opinn.
„Það er hægt að ráða bót á því,“ sagði
læknirinn alvarlega. „Þú verður að megra
þig.“
„Megra mig,“ át Jón eftir. „Hvað kem-
ur það þessu við?“
,,Jú, sjáðu til: Þú stendur svo á blístri
aí' fitu, að í hvert sinn, sem þú lokar aug-
unum þá opnast munnurinn!“
— ® —
Rödd í símanum: „Viljið þér koma á
stundinni, læknir, sonur minn gleypti rak-
vélarblað."
Læknirinn: „Stillið yður — ég kem
strax. Hafið þér gert einhverjar neyðar-
ráðstafanir?"
Röddin: „Eg hef notað rafmagnsrakvél-
ina.“
„Leyndu mig engu, læknir,“ sagði hinn
fárveiki maður. „Hve langt á ég eftir
ólifað?“
„Það er erfitt að segja,“ sagði læknirinn.
„En væri ég þú, mundi ég ekki byrja að
lesa neina framhaldssögu.“
Super-ego er það, sem fólk, sem er nógu
ríkt til að fara til sálfræðings, hefur í
staðinn fyrir samvizku.
— • —