Læknablaðið - 15.04.1986, Qupperneq 60

114
LÆKNABLAÐIÐ
En þetta fór allt annan veg, því þegar heim
á bæinn kom, var þar allt í uppnámi;
sjúklingurinn var horfinn og hafði leit um
bæinn, sem var tvílyft timburhús með
svefnlofti fyrir griðkonur og öðru fyrir
vinnumenn, engan árangur borið, né heldur
Ieit i útihúsum.
Þótti nú sýnt, að sjúklingurinn, sem átti
jólaheimboð til kærastans hinum megin við
fjallið, hefði klætt sig og laumast út á meðan
annað vinnufólk á bænum hafði verið önn-
um kafið við jólaundirbúning í eldhúsi eða
búri og haldið á vit elskhuga síns með
stórhríðina í fangið, yfir fja.ll, dal og fljót í
stað þess að bíða úrskurðar læknis.
Það mátti ekki gerast að hennar dómi, að
læknirinn truflaði fyrirhugaðan ástvinafund
með kyrrsetningu eða sjúkrahúsvistun. Þetta
reiknuðu aðrir heimamenn út. Ekki þótti þó
annað fært, en að leita sjúklingsins þar sem
á var bent og nauðsynlegt að læknir sæi hver
afdrif hans hefðu orðið.
Farið var út fjörðinn og inn dalinn, krækt
fyrir fjallið, heim á bæinn, þar sem sjúkling-
urinn var þá búinn að hreiðra um sig í volgu
rúmi kærastans. Hún hafði sem sagt farið
eins og getið var til um, upp yfir fjallið og
yfir dalinn, út á ísilagt fljótið, en isinn brast
og hún lenti í jökulköldu vatninu og mátti
litlu una að þar lyki ferð. En nú dró
snöggvast úr hríðinni og grillti í ljós í glugga,
þar sem kærastinn beið og nægði það til að
gefa nýjan styrk til þess að komast upp á
ísskörina og heim á bæinn á bakkanum.
Þegar læknirinn seint um kvöldið eða
nánar tiltekið aðfararnótt aðfangadags, kom
að bænum, fundust engin einkenni sjúk-
dómsins, ekki vottur af bólgu né sótt.
Þannig læknar ástin lungnabólgu.
Karl Strand
í GAMNI OG ALVÖRU
Stutt veisluspjall á árshatíð L.R. 18. janúar 1986
Herra veislustjóri. Háttvirta stjórn L.R.
Virðulegu heiðursgestir. Ágæta samkvæmi.
Mér er ljúft og skylt að þakka Lækna-
félagi Reykjavíkur fyrir auðsýndan heiður
mér og frú minni með boði til þessa ágæta
hófs. Þá hefir sú skylda fallið mér á
herðar, að færa þakkir af hálfu lækna-
kandidata, árgangsins 1941. Þeir, sem þá
luku prófi í læknisfræði, voru aðeins fjórir
talsins: Friðrik Kristófersson, Kristján
Jónasson, Ólafur Sigurðsson og Karl Strand.
Tveir þessara lækna hafa »crost the bar«
eins og skáldið Tennyson orðar það, klofið
brimgarð lífs og dauða, þeir Friðrik
Kristófersson og Kristján Jónasson, báðir
um aldur fram. Blessuð sé minning þeirra.
Sá þriðji, Ólafur Sigurðsson, er ekki hér
í kvöld. Þessi litli hópur, fast knýttur saman
eftir erfiði lesturs og prófa, gekk himinglað-
ur út í sólskinið 23. maí, átti dýrðlegar sam-
verustundir í viku, en tvístraðist síðan yfir
höfin til vesturs og suðurs. Við hittumst
aldrei aftur allir saman.
Við innritun í læknadeild Háskóla íslands,
haustið 1934, dundi á okkur sama hrakspáin
um offjölgun lækna, sem glymur enn i dag.
Svo rammt kvað að ótta við offjölgun þess-
arar stéttar, að þeir stúdentar, sem fyrir voru
í deildinni, nokkrir a.m.k., stofnuðu það,
sem nú mundi vera kallaður »þrýstihópur«
til þess að vara »rússana« við því, að kasta
tíma og fé í læknisnám, þar sem við líklega
yrðum felldir af illri nauðsyn í fyrsta eða
öðrum hluta, en yrðum vafalaust atvinnu-
lausir ef við skyldum slampast í gegn.
Góður vinur minn úr menntaskóla fékk
það hlutverk að telja um fyrir mér og helst
mjaka mér inní guðfræðideildina, sem á
þessum árum þótti ekki skila nógri fram-
leiðni, svo notað sé nútímamál. Þessi tilraun