Læknablaðið - 15.05.1993, Blaðsíða 41

LÆKNABLAÐIÐ
211
heilbrigðisyfirvalda með sín íslensku skírteini
um hjúkrunarleyfi. Þýsk heilbrigðisyfirvöld
verða að staðfesta þessi leyfi og þar með
opnast leið fyrir hlutaðeigandi til að sækja
um vinnu sem hjúkrunarfræðingur eða hefja
sjálfstæða starfsemi. Vilji viðkomandi starfa
sem launamaður gefur staðfesting leyfisins
vitaskuld enga tryggingu fyrir því að vinna
fáist. Þessi íslenski hjúkrunarfræðingur
yrði því að sætta sig við að vera hafnað
og yrði þýskur hjúkrunarfræðingur með
þýska menntun valinn. Sama gildir um þá
útlendinga sem hingað kynnu að koma til að
leita sér vinnu. Hafi þeir leyfi frá heimaríki
sínu, til dæmis sem hjúkrunarfræðingar,
þá verða íslensk heilbrigðisyfirvöld að
staðfesta það leyfi, jafnvel þó hlutaðeigandi
kunni ekki orð í íslensku. Það er hins vegar
undir atvinnurekendum komið hvort slíkur
hjúkrunarfræðingur fengi hér vinnu. Hér
verður því að gera glöggan greinarmun á
starfsleyfi annars vegar og að vinna fáist hins
vegar.
Eins og áður sagði gilda nokkuð aðrar reglur
um þær starfsstéttir sem byggja gagnkvæma
viðurkenningu á almennu tilskipuninni. I þeim
tilvikum leggur lögbært stjórnvald í gistirrkinu
mat á menntun hlutaðeigandi í hverju einstöku
tilliti og getur sett skilyrði fyrir leyfisveitingu.
Umsóknir um starfsleyfi á grundvelli almennu
tilskipunarinnar þarf að afgreiða innan þriggja
vikna þannig að umsækjandi þurfi ekki að
velkjast í vafa um hvort hann fái skjöl sín
frá heimaríkinu viðurkennd eða verði krafinn
prófs eða viðbótarnáms. Sé starfsleyfi í
heimaríki talið sambærilegt án viðbótar fær
hlutaðeigandi útgefið starfsleyfi hér á landi til
starfans sem sótt var um löggildingu á.
HEIMILDIR
1. Stefánsson SM. Evrópuréttur. Reykjavík: Iðunn, 1991.
2. Molde J, Gulmann C, Jacobsen CB, Sörensen KH. EF-
Kamov. Köbenhavn: Karnovs Forlag, 1991.