Kjarninn - 10.04.2014, Blaðsíða 76

66/66 kjaftæði
kenna mér að setja mig í fótspor annarra. Þetta var kennslu-
stund í hluttekningu.
má bjóða þér ljósmynd af þér á þinni viðkvæmustu
stund?
Ég hafði fundið fyrir þessari hluttekningu fyrir nokkrum
árum þegar ég var úti að hlaupa á Ægisíðunni og mætti
kunningja mínum sem var líka að hlaupa. Við komum auga
hvor á annan með góðum fyrirvara og þegar við mættumst
hæfævuðum við hvor annan án þess að segja nokkurt auka-
tekið orð. Það myndaðist samkennd með okkur þjáningar-
bræðrunum sem púluðum og svitnuðum fyrir allra augum.
Ég hef aldrei skilið almennilega af hverju teknar eru ljós-
myndir af hlaupurum í skipulögðum víðavangshlaupum til
opinberrar birtingar. Þeir sem fara út að
hlaupa, sérstaklega langar vegalengdir, eru
í mjög viðkvæmu ástandi. Þeir eru gjarnan
rauðir og rennsveittir í framan og gretta sig
í þeirri von að það minnki sársaukann. Ég
hef líkt þessu við að kúka á almannafæri.
Þú vilt ekki láta taka mynd af þér þegar þú
ert að kúka. Tveir hlauparar sem mætast
á Ægisíðunni finna til samkenndar. Þeir finna fyrir sömu
niðurlægingunni.
Mér leið svo vel eftir að hafa hæfævað vin minn að ég
ákvað að hæfæva framvegis alla hlaupara sem ég mæti þegar
ég hleyp úti. Það er öðrum þræði til að hvetja áfram og láta
vita að ég finn til með viðkomandi. Ég myndi gera það sama
á almenningssalernum ef það væru ekki skilrúm á milli
hægðastöðva. Sjálfvirkar rennihurðir hafa, að mér vitandi,
ekki mæst á förnum vegi til þessa. Ég veit ekki hvað þær
myndu gera ef til þess kæmi. En sunddvergar eru sjálfsagt
vel færir um að hlaupa. Næst þegar ég mæti sunddverg ætla
ég að hæfæva hann, ekki bara af því að við hlaupum báðir
úti, heldur vegna þess að ég veit hvernig það er að vera
lágvaxinn í sundi.
„Loðnir menn
eru blökkumenn
heimsins, eins
og John Lennon
sagði alltaf.“