Nýtt S.O.S. - 01.06.1957, Side 24

24 Nýtt S. O. S.
„Nú verður ekki frekar reynt að sækja
okkur í dag,“ mælti Anton Ramrnes.
„Hvernig veizt þú það?“ spurði Gert
fréttamaður, sem var nú svo glaður, að
hann hafði næstum gleymt sársaukanum.
„Af því að eftir klukkustund, í síðasta
lagi, skellur myrkrið á.“
„Þá verðum við að gista hér aðra nótt
til!“
„}á, hvort sem okkur líkar betur eða
ver.“
„Hvernig heldur þú að hægt verði að
koma okkur niður úr fjöllunum?"
„Ég Iief hugsað það mál, en ekki kom-
izt að niðurstöðu," viðurkenndi flugmað-
urinn, „venjuleg flugvél getur ekki lent
hér, ekki heldur á skíðum.“
„Þá koma þeir okkur á óvart með sín
góðu úrræði. — Hvenær heldur þú, að þeir
komi?“
„Áreiðanlega á morgun. Ef til vill um
morguninn, eða um hádegi. Það veltur á
því, með hvaða hætti þeir ætla að bjarga
okkur.“
Þeir sátu lengi í kofanum, reyktu, spjöll-
uðu saman og hugsuðu með óþreyju til
komandi dags. Loks varð fréttamaðurinn
tregari til umræðna.
„Ertu þreyttur?“ spurði Anton Rammes.
„Já, með öðru.“
„Hvað er það annað?“
„Þrautir.“
„Reyndu að sofa.“
„Bara að það sé hægt.“ Gert lagði sig á
bakið og lokaði augunum. Að stuttri stund
liðinni slökkti Anton á kertinu og sat
áfrant í myrkrinu. Hann sá út á sléttuna
gegnum kofadyrnar. Fölum bjarma sló á
snjóbreiðuna og enn mátti sjá glæðurnar
í brennandi svifflugunni.
Næsta morgun voru þeir félagar árla á
fótum. Anton Rammes var vongóður Eog
léttur í skapi, en fréttamaðurinn leit sljó-
um augum á umhverfið. Andlit hans var
eldrautt, hitagljái í augunum og hann
kvartaði unt mikla verki í handleggnum.
„Þess verður ekki langt að bíða að þeir
komi,“ mælti Anton, „og þá förum við
beinustu leið á sjúkrahús.“
„Verst, að það skyldi þurfa að vera
hægri handleggurinn,“ sagði Gert glott-
andi. „Nú get ég ekkert skrifað fyrst um
sinn.“
„Það skiptir varla mestu máli nú,“ svar-
aði Anton Ranmies. Hann ætlaði að segja
eitthvað meira, en þá lieyrði Iiann sér-
kennilegt marrhljóð. Honum varð litið á
klettabeltið, sem skagaði lóðrétt upp úr
hásléttunni, og liann sá snjóflygsu steypast
niður af brúninni og dreifast eins og duft
niður með klettabeltinu.
„Hana nú,“ mælti hann. „Það á þó von-
andi ekki eftir að falla snjóflóð á okkur
eftir allt saman.“
Hann horfði upp stundarkorn, en nú
var fullkomin kyrrð komin á. Morgun-
sólin skein á klettabeltið, en á brún þess
hrannaðist þykkt snjólag.
Enn heyrðist hljóð í lofti, nú dimmara,
sterkara, og fór óðum hækkandi. Rammes
hlustaði með gerhygli.
„Flugvél!*1 hrópaði hann. „Þeir koma!“
Vélarhljóðið varð hærra og hærra og
flugvélin kom í sjónmál og nálgaðist óð-
fluga.
„Það eru þeir! “ kallaði Anton Ramrnes
og veifaði báðum höndum.
H 46 þaut yfir hásléttuna og beygði svo
snöggt upp á við. En nú sáu þeir félagar,
að önnur flugvél fylg'di á eftir.
,,Kopti!“ hrópaði Anton Rammes í
hrifningu. „Húrra, þeir koma með kopta!“
Koptinn staðnæmdist nú yfir fannbreið-