Nýtt S.O.S. - 01.06.1957, Side 26

26 Nýtt S. O. S.
um, live mikið hann var skemmdur.
„Hvernig er útlitið með koptann?“
spurði Anton Rammes.
„Búin að vera!“
„Getum við ekki komist héðan?“
„Ekki með þessu farartæki."
„Hvað tökum við þá til bragðs?“ spurði
fréttaritarinn. „Hvernig komumst við eig-
inlega héðan?“
„Við finnum einhver ráð,“ svaraði flug-
maðurinn á koptanum.
„Mig langar hreint ekkert að vera hér
þriðju nóttina," sagði Gert fréttaritari
með ójrol í röddinni. „Eg er með sótthita
og brotinn handlegg!“
„Það ætti eitthvað að ske áður en kvöld
er komið," mælti Bandaríkjamaðurinn
uppörfandi.
„Eg ætla mér ekki að vera hér lengur,"
endurtók fréttaritarinn og sázt nú. að haka
hans var farin að titra.
„Vertu rólegur!“ áminnti Anton Ramm-
es félaga sinn.
„Heyrið þið nú: Eg ætla burt héðan!
Burt! Burt!“ æpti nú fréttaritarinn allt
í einu. Hann hafði auðsjáanlega misst
vald á skapi sínu. „Komið mér niður, þið
hérna! Þið hafið komið mér hingað upp!
Eg ætla mér ekki að drepast hér!“ Hann
virtist þess albúinn, að ráðast á hina menn
ina báða.
Þá greip Bandaríkjamaðurinn fyrir
biingsmalir honum, hóf hann upp og setti
hann ómjúklega niður í snjóinn.
„Steinhaltu kjafti! Skilurðu Jrað! Við
erum ekki í neinu leikhúsi hérna!“
Eréttaritarinn gapti af undrun. Andlit
hans var afmyndað af reiði.
„Gert!“ tók Anton Rammes til máls.
„Farðu nú ekki að gera neina vitleysu,
gamli félagi." Hann klappaði honum vin-
gjarnlega á herðarnar.
Smátt og smátt slaknaði á andlitsdrátt-
um fréttaritarans.
„Fyrirgefið þið,“ mælti hann lágri
röddu, ég veit ekki — ég hef misst vald
á taugum mínum."
Bandaríkjamaðurinn sló hendinni kæru-
leysislega út í loftið.
„Búið að vera,“ svaraði hann. „Slíkt
kemur fyrir."
Á meðan var sólin komin hátt á loft.
Geislar hennar voru brennheitir og snjór-
inn klesstist meira og meira.
„Eg held. við fáum okkur eitthvað í
svanginn,“ sagði Rammes. „Það er þegar
kómið hádegi."
„Vel til fundið," svaraði ókunni maður-
inn og geispaði. „Eg geispa alltaf Jregar ég
er svangur. En upp á hvað hefur þú að
bjóða?“
„Þetta hér,“ sagði Anton Rammes og
hélt á lofti poka þeint, er Behrend flug-
kennari hafði kastað niður daginn áður.
„Ekki sem verst,“ svaraði hinn og greip
súkkulaðitöflu. Hann tók umbúðirnar af,
braut töfluna í smástykki, tók eitt sjálf-
ur, en rétti félaga sínum afganginn.
„Mér þykir mjög leitt, að ég hef hugsað
þannig,“ mælti fréttaritarinn.
„Nei, hættu nú,“ svaraði hinn vand-
ræðalegur á svip.
Fréttamaðurinn tók sér nú smástykki.
„Meira!“ skipaði Bandaríkjamaðurinn.
„Neyddu því ofan í þig, ef þú ert ekki
svangur."
„Æ, nei, ég hef ekki lyst," sagði Gert.
Stérkur roði færðist aftur yfir andlit hans.
Anton kom við enni hans. „Heitt“,
sagði hann, „þú hefur hita.“
Þá snéri hann sér að Bandaríkjamann-
inum: „Hvað getum við gert?“
„Við getum ekkert gert. Með skriflinu
mínu er ekkert að gera.“