Nýtt S.O.S. - 01.06.1957, Qupperneq 27

Nýtt S. O. S.
„En _eitthvað verðum við að taka til
bragðs."
„Við verðum að bíða unz félagar okkar
koma að sækja okkur."
„Heldur þú, að félagar þínir komi í
dag að sækja okkur?"
„Surely", svaraði liann. „Vissulega.
Þýzki flugmaðurinn, sem vísaði mér hing-
að, hefur áreiðanlega athugað slysstaðinn
og hefur fyrir löngu farið að ná í hjálp."
Bandaríkjamaðurinn hafði gizkað rétt
á. Behrend flugkennari hafði flogið í
iiringi yfir hásléttunni, er koptinn tók að
lækka flugið. Hann sá, að koptinn fór
hægt níður, staðnæmdist, fór til hliðar og
svo lengra niður. Og hann sá snjóflóðið
ná koptanum, steypast yfir hann og færa
liann í kaf. Hann flaug þá eins lágt og
unnt var og sá, að koptinn var hálfur í
kafi í snjó og ófær til flugs. Hann tók þeg-
ar í stað stefnu á bandaríska flugvöllinn
og lenti þar.
Eins og í fyrra skiptið kom nú jeppi og
í honum bandarískir hermenn.
„What’s the matter?" kallaði bílstjór-
inn. „Hvað hefur kornið fyrir? Hvar er
félagi okkar?"
„Grafinn undir snjóflóði," kallaði Belir-
end. „Fylgið mér hið skjótasta á fund
Dustcall’s liðsforingja."
„Okay," sagði Bandaríkjamaðurinn.
Dustcall liðsforingi reis á fætur, er Þjóð-
verjinn kom inn.
„Komnir til baka svona fljótt?" Hann
brosti. „Hefur allt gengið að óskum?"
Behrend flugkennari var í mjög æstu
skapi: „Nei. Koptinn yðar grófst undir
snjóflóði."
Liðsforinginn stirðnaði upp af undrun
og skelfingu.
„Varð hann fyrir snjóflóði?"
„Já, einmitt þegar liann var að lenda.
Flóðið steyptist niður af klettabelti og
kastaði koptanum niður."
„Og flugmaðurinn?"
„Eg veit ekki um afdrif hans."
„Er koptinn flugfær?"
„Eg lield ekki."
Augu liðsforingjans leiftruðu og hann
var ákveðinn á svipinn.
„Við verðum að senda annan kopta
tafarlaust. Eg mun þegar í stað annast
allan nauðsynlegan undirbúning."
„Eg ætlaði líka að fara fram á það við
við yður. \bð verðum að sækja piltana
fyrir kvöldið."
Liðsforinginn hafði gripið símann og
gefið sínar skipanir.
„Annar kopti verður tekinn úr flugskýl-
inu og allt undirbúið fyrir flugferðina."
„Eg þakka yður mikillega," svaraði flug-
kennarinn.
Liðsforinginn bandaði frá sér með
hendinni. „Þetta er sjálfsagt og óþarfi að
þakka."
Þeir félagar uppi á fannbreiðunni biðu
þolinmóðir eftir björgunarleiðangrinum.
Þeir fóru inn í koptann og höfðu þar dá-
lítið skjól fyrir vestan kuldanum. Þeir
sátu þar þegjandi langa stund. Banda-
ríkjamaðurinn og Anton Rammes reyktu.
Frétaritarinn starði fram fyrir sig. Ant-
on Rammes hafði ekki af honum áugun
langa Iuíð. Þá vék hann sér að Bandaríkja
manninum: „Hvernig heldur þú, að þeir
reyni að ná okkur héðan?"
Hann saug nokkur reykjajrdrög. „Með
öðrum kopta, geri ég ráð fyrir."
„Hversu marga hafið þið, auk þessa,
sem hér liggur?"
„Aðeins einn."
„Af sönni gerð."