Nýtt S.O.S. - 01.06.1957, Síða 28

28 Nýtt S. O. S.
„Já.“
Anton Rammes þagði um stund. Svo
hélt hann áfram: ,,Fyrst at öllu verður
að koma Gert vini mínum niður. Hann
þarf að komast á spítala tat'arlaust.“
,,Okay, alveg sjálfsagt.“
Enn virtist ætla að slitna upp úr frek-
ari samræðum. En þá heyrðist véladynur
í lofti.
„Þeir koma!“ hrópaði Anton Rammes.
„Út! Förum út!“
„Allt með gát,“ sagði Ameríkumaður-
inn. „Ekki svona æstir.“
Hann þokaði sér með hægð út úr kopt-
anum og Rammes fylgdi fast á eftir. Þá
hjálpaði hann Gert að komast út. Þeir
stóðu nú í snjónum og hinn koptinn sveif
nú í loftinu yfir þeim. Hann lenti tafar-
laust, en H 46 hringsólaði yfir fannbreið-
unni.
Koptinn settist varlega á hjarnið. Sam-
stundis opnuðust dyrnar og kallað á
ensku: „Við höldum upp, félagar. Hvernig
er heilsan?“
„Góð,“ svaraði félagi hans og hló.
„Hvað er að kassanum þínum?“ spurði
flugmaðurinn.
„Ótiýt,“ svaraði félagi hans með trega
í rómnum. „Snjóflóð. Líttu þangað!“
Hann benti á part af koptanum, er stóð
upp úr snjónum.
„Ljótt að tarna,“ sagði flugmaðurinn.
„En hver kemur nú fyrst með mér?“
„Þessi félagi hér,“ svaraði Bandaríkja-
maðurinn. „Hann er handleggsbrotinn.
Flytjið hann tafarlaust á sjúkrahús. Hann
hefur sótthita.“
„Okay.“ Þeir hjálpuðu fréttaritaranum
upp í koptann og spenntu á hann beltið.
Loftskrúfan tók að snúast og koptinn
steig upp, hærra og hærra og hvarf skjótt
bak við klettabeltið.
Sólin var komin hátt á loft og það hlýn-
aði í veðrinu.
Bandaríkjamaðurinn hafði orð á því,
að það væri þó munur að bíða, fyrst far-
ið væri að hlýna í veðri.
„Jú, rétt er Jiað,“ samsinnti Anton
Rammes. ,,F.n snjóflóðahættan eykst Jieg-
ar hlýnar í veðri.“
Bandaríkjamaðurinn leit upp með undr
unarsvip. „Snjóflóðahætta? Heldur Jiú,
að hætta sé á nýju snjóflóði?"
„F.g er hræddur um Jiað,“ svaraði Anton
Rammes með alvörusvip.
„Og hvers vegna?“
Anton Ranunes benti upp á klettabrún-
ina. „Þarna uppi er ný snjóhengja."
Hinum rólynda Ameríkana varð ekki
um sel við þessi orð. Han horfði upp að
klettabeltinu, skelfdur á svip. Og hann
neyddist til að fallast á skoðanir Ramm-
esar. Uppi á brúninni var býsna þykkt
snjólag og stöðugt brotnuðu stykki úr því
ig steyptust niður.
„Við verðum að hafa gát á, hvar snjó-
flóðið steypist niður, svo við getum forð-
að okkur undan því,“ mælti Bandaríkja-
maðurinn.
„Eg hef ekki beinlínis áhyggjur af því,
að við séum í hættu,“ svaraði Rammes.
„Vonandi liendir ekkert illt, Jiegar kopt-
inn lendir næst. En eins og þú veizt, þá
geta loftsveiflur komið skriðunni af stað
og koptinn veldur ekki svo litlum loft-
sveiflum."
„Þá verðum við að beina koptanum að
öðrum stað, þar sem ekki er hætta á snjó-
flóði.“
„Við verðum að reyna það,“ svaraði
Rammes.
Sólin liækkaði á lofti og enn hitnaði í
veðri með vaxandi snjóflóðshættu. Þá kom
koptinn aftur. Enn fylgdi H 46 honum og