Heimilispósturinn - 12.09.1960, Side 4

Það var á allra vitorði í Cons-
tanza, að það var María Sanchez,
sem bjó til bezta arroz con pollo
í heimi. Og allir vissu, að leynd-
armálið við þessa sérstöku upp-
skrift hafði gengið frá móður til
dóttur í marga ættliði. Móöir
Maríu hafði einhvemtímann
hvíslað henni í eyra dóttur
sinnar, alveg eins og móðir henn-
ar hafði á sínum tíma hvíslað
uppskriftinni í eyra hennar, og
alveg eins og María sjálf myndi
hvísla í eyra dóttur sinnar í fyll-
ingu tímans. En hér kom hængur,
María Sanchez var nefnilega ógef-
in. Tilbiðjendur hennar voru ó-
teljandi, en hún skifti sér ekki
frekar af þeim en blóm af bý-
flugu.
Allar hugsanir hennar snerust
um Emesto Guardia. Emesto var
hár og grannur, og hlýr, þrótt-
mikill hlátur hans sendi hrísling
niður eftir hryggnum á henni.
Hann söng fagurlega með við-
kvæmnislegum barítón og lék af
mikilli list sjálfur undir á gítar-
inn. Það mátti vel vera, að í
heiminum fyrirfyndust menn,
sem væru meiri gáfum gæddir en
Ernesto, en það skifti Maríu bara
engpi máli. Gallinn var bara sá,
að Ernesto var piparsveinn af
lífi og sál, en það lét María ekki
á sig fá. Tvisvar eða þrisvar á
viku gæddi hún Ernesto á sínu
víðfræga arroz con pollo. Og upp
á síðkastið hafði María þótzt
greina þess glögg merki, að
bjargfastur vilji hans væri far-
inn að linast. En þá gerðist það,
að það kom aðkomumaður í bæ-
inn, Manuel nokkur Acosta, og
þar með hmndu allir loftkastalar
Maríu til grunna.
Einn daginn kom Manuel
Acosta ríðandi inn í bæinn á
mjólkurhvítum gæðingi sínum,
og hallaði sombrerónum sínum
glæsilega út í hliðina. Það leið
ekki á löngu áður en heilmikill
gleðskapur upphófst í vínbúð
herra Palos, og þar gerðist það,
að þeir Manuel og Ernesto hitt-
ust I fyrsta sinni. Piparsveinarnir
tveir eyddu þó nokkrum ánægju-
legum klukkustundum saman I
vínbúðinni, og þegar þeir yfir-
gáfu hana, sagði Manuel:
loks aðra upp I sig. Síðan reis
hann heegt á fætur.
— Senorita Sanchez, sagði
hann óstyrkri rödd. Eg hef ekki
alltaf hagað mér eins og skyldi,
og þó hef ég orðið fyrir guðlegu
kraftaverki í dag; engill af himni
hefur tárfellt á diskinn minn!
Þegar vinimir tveir komu heim
til Emesto síðar um kvöldið,
virti Manuel fábrotið húsið fyrir
sér.
— Emesto, vinur minn, sagði
hann alvarlegur. Það er borgara-
leg skylda okkar að breyta húsi
þlnu I kantínu!
Hann var reiðubúinn að taka
að sér eldamannsstarfið, meðan
Emesto skyldi aðeins stytta gest-
unum stundir með söng. Emesto,
sem gerði hvort eð var aldrei
annað allan liðlangan daginn,
fannst áformið sérdeilis glæsilegt.
Brosandi tókust þeir I hendur.
— Við sláum þessu þá föstu,
sagði Manuel. Skömmu seinna
bætti hann við: — Emesto, minn
hrausti vin, það er aðeins eitt,
sem við verðum að koma í kring
til þess að kantínan okkar verði
virkilega vinsæl. Þú verður að
útvega okkur uppskrift senorítu
Sanchez af arroz con pollo!
Emesto spratt á fætur, etns
og rýtingur hefði verið rekinn I
bakið á honum.
— Madro de Dios! hrópaði
hann.
Og svo skýrði hann frá leynd-
armálinu mikla.
En Manuel var ekki á þeim
buxunum að láta hræða sig, og
þrem klukkutímum seinna lofaði
Emesto að ná uppskriftinni.
Þegar Emesto sat morguninn
eftir í eldhúsi Mariu, tók hann
til máls léttur í bragði:
— Manuel vinur minn er blátt
áfram orðinn forfallinn í arroz
con pollo-ið þitt, María, sagði
hann en þagnaði svo og horfði um
stund upp í loftið. Ég geri ráð
fyrir, að það sé enginn hægðar-
leikur að búa það til.
— Það er enginn vandi, sagði
María upp með sér.
— Það getur þú sagt, María.
— Ojá, það þarf auðvitað sér-
staka kryddjurt í það, viður-
kenndi María. Sérstaka jurt, sem
María bjó yfir miklu leyndarmáli, — vizku, sem hún hafði
fengið í arf frá móður sinni, — og því skyldi hún ekki
ljóstra upp við nokkurn mann —
<#><#><#><#><#><#><#<<#><#><#><#><#><#>i#><#>#>i*>#><#i#i<#><#><#i<#<<#><#i<#<<#><*>i#><##>#<<#>#><#><#>i#>i#><#>i#>i#><#><#><#>#><#><#>#*#><*><*><#><#><*><#i<#><t><ti<#
Hún sveiflaði gítarnum yfir höfði sér og réðst á Manuel, sem hopaði
til dyra . . .
geturðu gamnað þér við að reyna
að búa til arroz con pollo, þegar
þig langar til.
María fór út í garðinn, og
Emesto hreykti sér I laumi yfir
fortöluhæfileikum sínum.
Skömmu seinna kom hún aftur
með krukku fulla af söxuðu
grænmeti.
— Það er um að gera að spara
ekki þetta krydd, sagði hún. Það
á að setja kúfaðan bolla í hvem
skammt af arroz con pollo. En,
bætti hún feimnislega við, þú
verður að lofa mér því að minn-
ast ekki einu orði á þetta við
nokkra stúlku eða konu hérna í
bænum. Þær gætu haldið, — ja,
þær gætu haldið, að þú og ég...
— Ekki fyrir mitt litla lif,
María, sór Ernesto. Þessa krukku
skal ég verja til síðasta blóð-
dropa fyrir öllu kvenfólki í heim-
inum!
Næstu vikuna var húsi Emesto
breytt af mikilli kostgæfni i
kantínu, og þegar vikan var lið-
disknum hennar, lagði hún gaffal-
inn frá sér og starði fram fyrir
sig með undarlegu, tómlátu
augnaráði. Maðurinn hennar
starði grafkyrr á hana stundar-
kom, en svo spratt hann á fætur
með þvílíku offorsi, að stóllinn
valt, augun ranghvolfdust í
hausnum á honum, og hann otaði
visifingrinum framan í Ernesto:
— Morðingi! öskraði hann. Eit-
urbyrlari!
Senora Robles hafði gripið gít-
arinn hans Emesto,
— Eg dey! grenjaði hún og
bjóst til árásar.
Ernesto heyrði kvæsandi tóna-
glundur kveða við, og nokkur
andartök syrti honum fyrir aug-
um. Hann reikaði framhjá sen-
jómnni fram í eldhúsið, — það
var mannlaust. Gegnum brostið
strengjaruslið sá hann niðursuðu-
dósina, sem hafði geymt alla
peningana þeirra, liggja á gólf-
inu. Hörmulega tóma. Varlega
losaði hann sig við leyfamar af
skýrði María. Af einskærri til-
viljun hafði ég látið pott af arroz
con pollo standa á eldinum. Nú er
ég búin að segja, hvemig Manuel
féfletti þig. Það em allir bún-
ir að fyrirgefa þér, og nú situr
fólkið og bíður eftir þvi, að þú
syngir fyrir það.
Ernesto vöknaði um augun.
— María, ég hef lengi haft
þungar áhyggjur af því, að þú,
svo ung og vamarlaus stúlka,
skulir búa algerlega ein þins liðs,
og getir bara þá og þegar lent
í klónum á einhverjum bannsett-
um þorpara, sem fengi augastað
á þér. Héma í kanttnunni, og með
þetta arroz con pollo, sem þú ert
sú eina í öllum heimi, sem kannt
að matreiða, gætum við, þú og ég
— ég á við, María .. .
María varð niðurlút, og unaðs-
legur roði færðist í kinnar henn-
ar.
— Þú gætir kannski hugsað
þér að koma aftur með þessa
spumingu á morgim? Nú verð-
UPPSKRIFTIN
GLETTIIM SIUASAGA
— Við skuium fagna gæfurik-
um forlögum okkar, — æsku
okkar, hreysti og frelsi — með
því að fá okkur góða máltið í
beztu kantínu bæjarins.
Ernesto starði ráðvilltur upp
eftir einu götunni t Constanza.
— Það er engin kantína til
héma!
Hann vatt heilann á sér í þaula
í leit að úrræði, og þá datt hon-
um María Sanchez í hug.
María opnaði fyrir þeim og
bauð þeim inn með tælandi brosi
á vör, og klukkustund síðar fékk
Manuel að bragða á arroz con
pollo. Hann tók munnfylli, trúði
ekkl eigin skilningarvitum, setti
vex héma í garðinum minum.
Erneso reyndi að leyna skap-
æsingu siimi.
— Þessi sérstaka jurt, sagði
hann hægt, þessi jurt, — það er
þá sem sagt allt komið undir
henni ?
— Eins og amma sagði við
mömmu og mamma sagði við
mig: það er hún, sem gerir allan
muninn, svaraði Maria ákveðin.
Hendur Emesto skulfu. Hugsa
sér að komast svona nálægt
leyndarmáli, sem hafði varð-
veitzt gegnum kynslóðir, — það
var dásamleg tilhugsun.
— Ég skal með ánægju gefa
þér dálitið af henni, Ernesto, þá
in, tilkynnti Manuel hreykinn, að
hann hefði gegn fyrirfram-
greiðslu í beinhörðum peningum
tekið á móti pöntunum á tíu
fjölskyldumáltíðum, sem merkti
það, að allt væri fyrirfram selt á
opnunarkvöldi veitingahússins
næsta kvöld. Félagamir tveir
komu peningunum fyrir i tómri
niðursuðudós uppi á efstu hillu í
eldhúsinu.
Morguninn eftir hófst Manúel
handa um að útbúa fyrstu soðn-
inguna af arroz con pollo. Em-
esto, sem gekk um matsalinn og
skreytti hann fagurlega, gat ekki
varizt samvizkubiti, þegar hon-
um varð hugsað til Maríu. Hann
stundi þungan. Héðan af yrði ekki
snúið aftur.
Svo rann upp andartakið mikla,
þegar arroz con pollo, matreitt
af Manuel, skyldi borið fyrir
gestina.
Fyrstu viðbrögðin gagnvart
matreiðslunni komu frá eigin-
konu Robles lögreglufulltrúa.
Þegar hún hafði tekið tvær
munnfyllir af því, sem var á
mölbrotnum gítarnum og hljóp
út í kvöldrökkrið.
Hann kom rétt mátulega á
vettvang til að sjá mannveru
skjótast á bak mjólkurhvítum
gæðingi Manuels og þeysa út í
myrkrið á harðastökki. Emesto
tók til fótanna.
Seinna um kvöldið sneri hann
aftur til kantínunnar í hörmu-
legu ásigkomulagi. Hann leit inn
í eldhúsið, og þegar hann sá
Maríu þar einsamla, hætti hann
sér innfyrir.
— Þessi Manúel hefur sett mig
á hausinn! kveinaði hann. Hann
hefur byrlað vinum okkar eitur
með þessari skelfilegu matreiðslu
sinni.
María svaraði honum blíðlega:
— Líttu fram í matsalinn,
Emesto!
Emesto gerði eins og hún
sagði, og hann trúði naumast
eigpn augum. Þar sátu gestir
hans með sælusvip og mötuðust
af kúfuðum diskum.
— Þegar þú tókst á rás eftir
veginum, þá hljóp ég heim, út-
urðu að fara og syngja fyrir
gestina.
Þegar Maria var orðin einsömul
í eldhúsinu, tók hún krukkuna,
sem hún hafði fengið Emesto og
bar hana út í garðinn.
— Mamma mín sálaða og
amma, hvislaði hún út í nóttina.
Ég varð að bjarga honum Ern-
esto mínum úr klóm þessa Manu-
els. Ég lét vini mina leggja sér
til mimns andstyggilegasta ill-
gresi í þeirri trú, að þetta væri
þeirra arroz con pollo. En þlð
skuluð ekki óttast, að ég ljósti
leyndarmálinu nokkumtímann
upp. Nei, ekki einu sinni við minn
heittelskaða Emesto. En ein-
hvemtímann, og það er ekki vist,
að það verði svo ýkja langt þang-
að tU, þá get ég hvíslað leyndar-
málinu okkar i lítið eyra. Góða
nótt, elsku móðir mín og amma,
og fyrirgefið mér synd mina.
Síðan hellti María úr krukk-
unni á jörðina og flýtti sér aft-
ur inn í eldhúsið.
4
HEIMILISPÓSTURINN