Heimilispósturinn - 12.09.1960, Síða 17

Hérna hefst hin vinsæla myndasaga um ÆVIMTYRI TLMA
Dag nokkum leiddist Tuma hálfvegis. Hann
á'kvað því að fara i göngutúr niður að höfn og
þar horfði hann leitandi í kringum sig eins og
til að uppgötva ný ævintýri. En það er svo með
ævintýri, að maður finnur þau aldrei ef maður
fer að leita þeirra, og þessvegna leit þessi dagur
út fyrir að ætla að verða framúrskarandi leiðin-
legur. " >'!**; 1
Hann stanzaði fyrir utan hafnarskrifstofuna
og heldur en ekki neitt fór hann að lesa listann
yfir skip, sem nýkomin voru inn. Og þá rak hann
augun í nafnið „Máfurinn“.
,,Máfurinn?“ hugsaði Tumi með sér. „Það er
skipið hans Robba rostungs. Það er heil eilífð
síðan ég hef séð hann og þetta er einmitt upplagt
tækifæri til áð heimsækja hann.“
Tumi lét ekki sitja við orðin tóm. Hann gekk
meðfram höfninni unz hann fann skipið eftir
nokkra leit. Hann gekk varlega milli hafnar-
verkamannanna, sem voru að skipa upp, og þá
sá hann, að hann var ekki eini gesturinn.
Á undan honum gekk hokinn öldungur í átt-
ina að landgöngubrúnni. Gamli maðurinn hélt á
lítilli tösku i annari hendinni, en í hinni hafði
hann einkennilegan, háan hatt og honum óx sítt
skegg. Hann leit hvorki til hægri né vinstri.
Hann tautaði i sífellu fyrir munni sér og gekk
beint undir eina trossuna, sem var full af þung-
um tunnum, og tók ekkert eftir því, að ein tunn-
an féll skyndilega úr trossunni.
„Passið ykkur þarna undir!“ hrópaði einn
hafnarverkamaðurinn, „þarna dettur ein út úr!“
Tumi hrökk við og stökk til hliðar, en þá sá
hann, að öldungurinn gekk rólegur áfram og var
nú beint undir tunmmni.
Tumi horfði á með skelfingu hvernig gamli
maðurinn gekk beint undir fallandi tunnuna.
Hann rak upp óp og kippti honum af öllu áfli til
hliðar, svo sá gamli missti jafnvægið og leit ótta-
sleginn í kringum sig,
En þegar hann sá hvað um var að vera, tók
hann sig á. Hann þreif pípuhattinn snarlega af
höfði sér og hélt honum undir stáltunnuna.
Tumi huldi andlitið í höndum sér til að þurfa
ekki að sjá hvemig þessu reiddi af. En þegar
harrn heyrði ekki neitt nema hlakkandi hlátur
lét hann handleggina síga og horfði vantrúaður
á hinn ókunna öldung. Hann stóð og skók höfuð-
fat sitt fram og aftur og tautaði ánægjulega
fyrir munni sér.
,,Allt fellur," heyrðist hann segja, „ofan frá og
niðurávið, það er leiðin!"
„Já, en hvað er orðið af tunnunni?" hrópaði
Tumi upp.
„Það vildi ég líka gjarnan fá að vita!“ sagði
hafnarverkamaðurinn, sem gengið hafði til
þeirra. „Ég sá hana greinilega falla beint niður í
jörðina. Hvað er eiginlega orðið af stáltunn-
unni ?“
„Ég veiddi hana!“ skríkti sá gamli. „Veiddi
hana í hattinn! Allt fellur — og þegar það fellur
getur maður veitt það. Ef maður bara hefur
rétta hattinn auðvitað. Réttan töfrahatt."
„Mér virðist þetta vera einhver vitleysa,"
sagði hafnaverkamaðurinn. „Hvernig geturðu
veitt svona stóran og þungan hlut í hattinn
þinn?"
„Það er auðvelt,“ sagði öldungurinn „erfiðleik-
arnir eru ekki fólgnir í því. Nei, það erfiðasta er
að vita hvenær eitthvað dettur. Og þessvegna
er ég yður mjög þakklátur, ungi maður. Ef þér
hefðuð ekki varað mig við hefði sennilega komið
dæld í hattinn minn!" Og hann klappaði Tuma á
kollinn í viðurkenningaskyni.
,,En hvað varð þá um tunnuna?" endurtók
Tumi. „Þér stóðuð nákvæmlega undir henni, ég
sá hana detta beint niður — og nú er hún allt í
einu horfin!"
„Héma er hún!“ sagði öldungurinn. „Veidd í
hattinn eins og ég var að útskýra fyrir yður.
Þér eigið ætíð að taka vel eftir þegar einhver
yður eldri segir frá. Af því er sannarlega hægt
að læra!"
Á meðan hann mælti þessi orð stakk hann
hendinni ofan I hattinn og tók upp úr honum lít-
inn, sívalan hlut.
„Hér kemur hún,“ hélt hann áfram. „Lítið á,
þér megið eiga hana, imgi maður, sem minja-
grip! Hi, hí, hí! Sem minjagrip um prófessor
Hókus!"
Tumi horfði vantrúaður á litlu sivölu dósina.
Hún var úr stáli og auk þess líktist hún ná-
kvæmlega timnunni, sem verið var að skipa upp
úr „Máfinum," aðeins miklu minni.
Öldungurinn hélt rólegur áfram að landgöngu-
brúnni án þess að taka eftir furðusvipnum á
þeim, sem stóðu í kring. En Tumi lét sér þetta
auðvitað ekki nægja. Hann hraðaði sér á eftir
ókunna manninum og togaði í ermi hans.
„Hvernig fóruð þér að því að gera tunnuna
svona litla í einu vetfangi?" spurði hann.
„Með hattinum!" svaraði gamli maðurinn óþol-
imóður. „Með töfrahattinum auðvitað! Hann
minnkar allt. Með hjálp Jah Sasel og sunnan-
vindsins, hi, hí, hí!
„Jah Sasel og sunnanvindurinn. Það var ekkert!
„Jah Sassel og sunnanvindurinn. Það var ekkert!
Hvað sögðuzt þér nú aftur heita?"
HEIMILISPDSTURINN
17