Heimilispósturinn - 18.02.1961, Side 15

Þ^rfi ékki kS skrúbba hálsinn á þér með þínum eigin tönnum! Hver
'er Bunny ?
svaraði ekki. 1 þess stað slæmdi hann til mín. Snöggur, stuttur,
unarlegur vinstrihandar á kjálkann, með allan líkamsþungann á eftir.
& komst að visu ekki undan högginu, nema hvað ég kerrti höfuðið
r á bak, svo að hnúarnir strukust við hökuna á mér. Svo hafði ég
hann.
af?^. verið laminn með eiginlega öllu sem hugsazt getur, nema
^ uröxlinum á Ford. Þetta hefur skapað mér allskyns ósjálfráðra við-
gða- Þetta plús nokkur ár í strandhöggsveitunum með sjálfsvöm að
^grein piús júdó plús nokkur brögð, sem ég hef fundið upp sjálfur,
eftirleihinn eiginlega ósjálfráðan.
uðu^ „ háðum höndimum, þegar hann hnaut framhjá mér í misheppn-
u höggínu Hægri höndin luktist utan um vinstri olnbogann á honum
Va Vmstri höndin greip um framhandlegginn. Snöggur snúningur, og ég
með handlegginn á honum aftur á baki og herti fast upp á við.
n brotnaði saman, þegar ég var kominn með handlegginn upp á
r ar- Að vísu gekk handjeggurinn ekki úr liði, en það brakaði hátt í.
^hn mögiaði líka.
Ehki hátt. Bara svona kvalastuna milli samanbitinna tannanna. Ég
spönn við herðinguna. Hann stundi og hneig niður á hnén. Hægri
dleggurinn var laus, en hann þorði ekki að beita honum af ótta við
. sem þá myndi koma fyrir þann vinstri.
h hann bað ekki miskunnar. Hann velti sér bara upp úr formælingum.
S sagði elskulega:
góði, á þremur sekúndum gæti ég mölvað alla útlimina á
^ °S það geri ég, ef þú heldur ekki skitugum kjaftinum á þér saman.
£ rykkti svolitið á handleggnum og tennurnar i honum skullu saman.
han^ 1101111111 svona þangað til ég var nokkurnveginn viss um, að
j h myndi ekki gleyma því strax. Þá sleppti ég honum. Hann spratt
°S fór að nudda vinstri handlegginn. Meðan hann barðist við
há andanum starði hann illilega á mig:
Þá það, Scott, sagði hsrnn loks. Hann herptist snögglega saman
S andvarpaði einu sinni af hatri og sársauka, blandað til helminga, og
u síðan við: — Mundu, að þú stofnaðir sjálfur til þessa. Þú skalt
það borgað!
3.
pálkafés snerist við og skálmaði á brott með vinstra handlegginn upp
hringuna á sér. Ég horfði á eftir hönum og braut heilann um, hvem
“hdann hann hefði verið að meina. Svo tók ég sundbolinn, sem hafði
^ert hann svona æstan, upp af gólfinu. Hanh hafði misst hann, þegar
e^Þjarmaði að honum.
v, sama vetfangi heyrði ég þrusk á bak við mig, svo að ég sneri mér
• Það var þessi í hvíta kjólnum. Hún hlaut að hafa staðið i grennd-
1 allan tímann.
~~ Góðan dag, herra Scott. Ég er Elaine Emerson.
^“etta var þokukennda röddin, sem ég hafði heyrt i simanum. Hvert ein-
fs- orð hljómaði eins og gælur, eins og blíð músík og vinhristingur í
tUng;lskini.
" í>ú ræður hvort þú trúir því svaraði ég -— en ég var að vona,
að Það værir þú.
Bún brosti. Og mjúkar varimar urðu enn mýkri, dökk augun leiftruðu,
allt fullkomið andlitið varð enn fullkomnara. Það voru sérstaklega
au&un. Þau voru stór, djúp, dimm og leyndardómsfull, eins og hjá ind-
ersku kvenfólki. Ég gat ekki varizt því að hugsa um frosinn loga, en
sem óg stóð þama fast hjá henni, var ég sannfærður um, að ísinn væri
arla þunnur.
_ " Ég er að minnsta kosti ánægður með, að það skuli vera þú, sem
ert skjólstæðingur minn. Ef þú ert það þá.^
, . Já, auðvitað, svaraði hún. — Ég vona svo sannariega, að þú getir
J Ipað mér. Maðurinn, sem þú . .. eigum við að segja sviptir kjarkinum,
ann þekkti þig, ekki satt?
~~ Jú, en það gera svo margir. Það merkir ekki, að hann geti getið
til um, að það sé eitthvert samband á milli okkar. Og ég vona sann-
' eSa, að hann hafi misst kjarkinn.
» ~~~ ^að skyldi maður ætla. Þú ert vist sérfræðingur í þessum efnum.
var að vísu nokkuð taugaæsandi, en eins og landið liggur, þykir
e? vænt um að hafa fengið tækifæri til að sjá þig í starfi. Það veitir
Þó nokkra öryggiskennd.
ljómaði allur. Þetta var aldeilis kvenmaður. Gáfuð og falleg.
, Eg tók auðvitað eftir þér fyrr í kvöld, sagði hún. — Það er ekki
annað en taka eftir þér, Shell.
Lg ljómaði ennþá meir. En svo hugsaði ég með mér: Skyldi þetta nú
dta vera gullhamrar?
' Það hefur maður hangið utan í mér i allt kvöld, hélt hún áfram,
°S ég var hrædd um, að hann myndi elta mig. Þegar hann loksins
hvarf, hætti ég á að hitta þig. Og svo kom þessi skelfilegi maður. Hún
leit á mig: — Hversvegna var hann svona æstur i að koma þér héðan?
-— Ég veit það ekki. Ég var að vona, að þú myndir geta leitt mig í
allan sannleika um það.
Hún hristi höfuðið:
— Ég hef ekki minnstu hugmynd um, hver hann er . . .
— Elaine, það er bezt, að þú skýrir mér frá því, hvað um er að
vera. Hvað er það, sem þú vilt fá mig til að gera?
— Ég er afar áhyggjufull útaf bróður mínurn — Craig Belden.
Ég varð hissa. Systkini eru vön að bera sama ættamafn, — nema
konan sé gengin í hina heilögu hnappheldu.
— Ertu gift? spurði ég.
— Nei, Craig er hálfbróðir minn. Við eigum sömu móður. En hún
skildí við föður hans, giftist aftur, og þá fæddist ég.
— Jæja, þá Iíður mér betur.
Hún brosti, en varð svo alvarleg aftur:
— Við erum ákaflega samrýmd, og ég veit, að það er eitthvað að.
Ég veit ekki, hvað það er, en hann er hræddur um, að einhver reyni að
vinna á honum.
— Jæja, sagði ég, —. og hvaðan veizt þú þetta ?
— Hann sagði mér það. Ó, ekki beinlínis. Hann sagði, að ef hann yrði
myrtur, — þú skilur. En hann er hræddur, og ég er hrædd um, að
hann kunni beinlínis að missa stjórn á sér . . .
— Hver heldur hann að muni drepa hann ? Og hversvegna ?
— Ég veit það ekki. Ég . . .
Hún þagnaðl skyndilega, gekk út að borðstokknum og leit niður I sjó-
inn. Eitthvert fólk hafði yfirgefið danspallinn og laumazt inn I gang-
inn til að purka eitthvað. Stúlka flissaði.
— Við getum ekki talað saman hérna, sagði Elaine lágt. — Við skul-
um hittast klukkan tólf, þá hefur Goss undirbúið skemmtiatriði á dans-
pallinum. Hawai-dansmeyjar. Þar verða allir. Þá verður heppilegast að
tala saman, ekki satt?
— Fyrirtak. Hver er Goss?
— Það er gestgjafinn. Hann á Srinagar. Og hann er einn af þeim,
sem Craig er í slagtogi við.
— Vinur ? Eða . . .
— Nei, ekki meir. sagði hún. — Þeir eru víst góðir vinir. Nú verð
ég að fara. Ég verð í klefa númer 7 klukkan tólf. Neðanþilja stjórn-
borðsmegin. Kemur þú?
— Það geturðu reitt þig á!
— Ég get víst ekki sagt þér mikið meira, Shell, en þar verðum við að
minnsta kosti ekki ónáðuð. Hún var í þann veginn að fara, en nam
staðar og leit brosandi á mig:----Ilvað ertu annars að gera með sund-
bolinn hennar Bunný?
- Hvaðþá? Þetta var eins og ísköld sturta. Bunny? Bolurinn?
Blóðhlaupin sálaraugu mín sáu vesalings stúlkuna sökkva i þriðja sinn.
Og ég hvergi sjáanlegur. Formælandi mér.
— O, hann . . . stundi ég, eins og hann væri ekki .umtalsvirði.
Elaine var enn með þetta glettnislega bros á vör, þegar hún gekk
á brott.
— Klukkan tólf!
Ég elti hana stundarkorn með augunum, en síðan tók ég til fótanna
1 gagnstæða átt. Skömmu seinna laut ég fram yfir borðstokkinn. Ljósið
var slokknað og ég sá ekkert nema kolsvartan sjóinn. Framh.