Dagblaðið Vísir - DV - 11.09.2007, Blaðsíða 23

Frumleiki popplistarinnar fólst í
því að vera ófrumleg og fyndin. Til
þess var oft sótt efni í verk sígildrar
myndlistar, það afskræmt í tilgangs-
leysi og litir gerðir jafn glannalegir
og á dósamiðum. Fram að þessu at-
hæfi var samkomulag í myndlist að
gera ekki líkingar nema ef nemend-
ur þjálfuðu sig við þær í söfnum með
opinberu leyfi. Popplistin gerði virð-
inguna að engu, enda eiga Banda-
ríkjamenn litlar hefðir í myndlist.
Að fengnu frelsi virðingarleysisins
notuðu fyrirtæki málverk í auglýs-
ingum til dæmis við sölu á gallabux-
um: Adam var færður í þær á mál-
verki Michelangelos af sköpuninni.
Þetta þótti slík óhæfa að framleið-
andinn dró auglýsinguna til baka
og bað heimslistina afsökunar. En
síðan hefur „sniðugum“ myndum
skotið upp, klámstjörnur klæðast í
auglýsingum sem gyðjur Botticell-
is. Ítölsk málverk frá endurreisninni
verða helst fyrir barðinu á þessu sem
engum finnst vera fyndið eða frum-
legt nema kannski í Listaháskóla Ís-
lands. Auglýsing Símans bendir til
þess. Auðvitað skiptir hún engu máli
heldur að prófessor í listgrein lærð-
ur í Vancouver telji hana „snilldar-
herbragð“ sem hittir í mark. Eitthvað
efast hann samt um skoðun sína því
hann notar sér til varnar að kirkj-
an hafi oft afskræmt sömu mynd.
Buñuel gerði það líka í kvikmynd en
á meistaralegan hátt sem verður ekki
einu sinni endurbættur í Reykjavík.
Það er rétt hjá prófessornum, til er
sægur af væmnum erlendum eftir-
líkingum af Kvöldmáltíðinni sem eru
gerðar af gnörrum til að laða aðra
gnarra að kirkjunni og ekkert við því
að segja, en að fræðimaður verji ís-
lenska gnarrið vekur efasemdir um
hæfni og smekk. Vegna þess að með
rökum sínum talar hann eins og
mömmur þegar synir brjóta glugga;
þær verja „brotið“ með því að segja:
Jói þinn braut rúðu, má Gunni minn
þá ekki gera það líka? Ég held að há-
menntaðir prófessorar eigi að forðast
fyrirmyndir af mömmum ringluðum
í sið- og fagurfræði vegna rúðubrota
dekursona. En það er ástæðulaust að
víkja prófessor úr starfi fyrir viðhorf
hans til fagurfræði en hægt að spyrja
góðrar spurningar: Benda ummæl-
in til þess að hann kokki nú vitið frá
Vancouver til að halda síðustu kvöld-
máltíð íslenskrar myndlistar í hinum
nýstofnaða Listaháskóla og ætli síð-
an að bjóða bara upp á gnarr í deild-
inni? Ég spyr því ef ungir myndlist-
arpostular landsins eru færðir inn á
tölvu og öldrunartækni beitt á skján-
um sést margt svipað með andlegum
gráma þeirra og hinna á meistara-
verki Símans.
Himinn Þessi mynd er tekin frá Lambhól á Ægisíðunni og er horft út á Reykjanesið. Skýin haga sér stundum undarlega.
DV-MYND: ÁSGEIRmyndin
P
lús
eð
a m
ínu
s
Plúsinn að þessu sinni fær Emil
Hallfreðsson landsliðsmaður
Íslands í knattspyrnu. Emil
skoraði sitt fyrsta mark fyrir A-
landsliðið í jafnteflisleik gegn
Spánverjum um helgina.
Spurningin
„Af sömu ástæðu spyr ég: Af hverju
ekki djamm með „zero“ þynnku?“ segir
Stefán Magnússon, markaðsstjóri
Vífilfells.
Af Hverju ekki
miðborg með
„zero tolerAnce“?
Sandkassinn
LaugardagskvöLdið var öðruvísi
en önnur laugardagskvöld sem ég
man eftir. Aldrei fyrr hef ég talað
við jafn marga sem komnir eru til
ára sinna á einu kvöldi. Vindurinn
hvein, regnið lamdi rúðurnar og í
sjónvarpi allra landsmanna var ver-
ið að sýna fót-
boltaleik. Eldri
borgarar sem
lifa af ellilífeyri
sínum hafa ekki
tök á að kaupa
sér aðgang að
öðrum stöðvum.
Þeir treysta á að
Sjónvarp allra
landsmanna stytti þeim stund-
ir og borga þess vegna skyldu-
áskriftina þegjandi og hljóðalaust.
Þeim er sýnd lítilsvirðing með því
að sjónvarpa fótboltaleik á besta
tíma á laugardagskvöldi. „Hvaða
tuð er þetta?“ heyri ég ykkur segja.
„Eru ekki misjafnlega vondir þættir
sýndir í sjónvarpi hvort sem er?“
Jú, vissulega. Þeir standa bara ekki
yfir í tvær klukkustundir sleitulaust
snemma á laugardagskvöldi.
EinhvErra hLuta vEgna eru margir,
ekki síst fullorðið fólk, aldrei jafn
einmana og um helgar. Mér fannst
sárt að heyra í þessu fólki. Burtséð
frá sjónvarpsefni, þá kvíði ég því ef
ég verð gömul. Ég kvíði því ef við-
horf til eldra fólks fer ekki að lagast.
Ég hef tekið upp matarsendingar
sem eldri kona fékk
senda úr stór-
verslun. Nánast
allur maturinn
var útrunn-
inn mörgum
dögum áður.
Hún hefur feng-
ið heimsend lyf
sem hefði átt að vera
búið að taka úr sölu. Hvað er að
gerast? Er verið að fleygja ónýtu
drasli í gamalt fólk? Hvað varð um
virðinguna sem minni kynslóð var
uppálagt að sýna þeim eldri? Það
þarf ekki að spyrja: „Ber mér að
gæta bróður míns?“ Svarið er já. Við
eigum að passa hvert upp á annað.
Flóknara er það ekki.
aLLa hELgina hEf ég líka velt fyrir
mér hversu skrýtið þetta líf er. Vinir
koma og fara. Ég held að öllu sé
afmörkuð stund og á sama hátt sé
okkur ætlað að ganga hluta þessar-
ar jarðvistar í fylgd með einhverj-
um, læra af honum og kenna hon-
um. Svo lýkur þeim kafla og hver
heldur sína leið í
sátt og samlyndi.
En það er skrýtið
að standa við
hliðina á ein-
hverjum sem
var manni kær-
astur í mörg ár
og heilsa ekki.
Maður veit ekki
einu sinni hvað gerðist. Og ef það er
eitthvað sem ég ekki skil, þá er það
hvernig ást getur breyst í hatur.
Anna kristine kvíðir því að verða
gömul og skilur ekki hvernig ást
getur breyst í hatur.
Síðasta kvöldmáltíð
yndlistarinnar
DV Umræða ÞRiðjudAguR 11. SepteMbeR 2007 23
DV fyrir
25 árum
guðbergur
bergsson
rithöfundur skrifar
„En síðan hefur „sniðugum“ myndum
skotið upp, klámstjörnur klæðast í aug-
lýsingum sem gyðjur Botticellis. Ítölsk
málverk frá endurreisninni verða helst
fyrir barðinu á þessu sem engum finnst
vera fyndið eða frumlegt
nema kannski í Listahá-
skóla Íslands. Auglýsing
Símans bendir til þess.“