Dagskrá: tímarit um menningarmál - 01.06.1957, Qupperneq 10

að ég hef ekki átt von á, að fólkið
væri svo kvæðaelskt, að það vildi
endilega fara að hlusta á mig þylja
Ijóð. Ég hef þá sett í sögu það, sem
í huganum hefur búið. En þetta hef-
ur ekki verið annað en riss, sem er
gjörsamlega óunnið. Ef ég ætti að
fara að gefa út sagnasafn, þá er það
ekki nema þessi eina saga, er ég
minntist á, sem ég ekki myndi breyta
neitt.
— Stundum heyrist hampað slag-
orðum eins og listin fyrir listina, en
aðrir telja bókmenntir og listir eiga
hlutverki að gegna í hinni daglegu
lífsbaráttu. Hvað viltu segja okkur
um þínar skoðanir á þessu?
— Ef skáld hefur ekki löngun til
að hugsa um hin svokölluðu dægur-
mál, þá á því auðvitað að vera frjálst
að láta þau afskiptalaus, eins og hin-
um á líka að vera frjálst að hóa í
lætin og taka afstöðu. Ég skal ekkert
fullyrða, hvort verður lífvænlegra.
Ég held, að Sigurður Breiðfjörð hafi
t. d. aldrei lagt neitt til í sjálfstæðis-
málinu, en hann setti sögur í ljóð,
sem menn virðast enn hafa gaman af.
Hið sama má held ég segja um Jón
á Bægisá. En i skáldskap slíkra
manna kemur oft fram ýmislegt, sem
þjóðin telur sig hafa stuðning af í
lífsbaráttu sinni, þótt ekkert slíkt hafi
vakað fyrir höfundunum. Við vitum
líka, hvernig skáldverk eru toguð til
hægri og vinstri, ef menn telja þau
geta þjónað málstað sínum, án þess
að höfundarnir hafi lagt nokkuð til
málanna af ráðnum hug og séu jafn-
vel að yrkja um fjarskyld efni.
— En hvað um afstöðu skálda til
hcimsmálanna?
— Sumir fylgjast auðvitað með
þeim með sjálfum sér án þess að láta
þau frekar til sín taka. Ég var alinn
upp á þeim tíma, er ungmennafélögin
stóðu í blóma, og með þcim mönn-
um, sem áttu þá hugsjón, að við gæt-
um búið einir og óháðir í landi okkar.
Síðan hefur mér alltaf verið sú hugs-
un ógeðfelld, að svo ætti ekki að vera.
Að skipa sér í flokk stríðandi afla
skapar út af fyrir sig ekki öryggi, og
hernaðarbandalag ætti að vera hlægi-
legt hugtak íslendingi. Úr því að ör-
yggi verður ekki meira fundið í ein-
um stað en öðrum, þá held ég, að
bezt sé fyrir litla þjóð eins og íslend-
inga að standa ein og óháð. Og
það er raunverulegur hlutur, að vcrði
smáþjóð háð annarri sterkari fjár-
hagslega, eins og mér finnst víð vera
hér, þá er sjálfstæði hennar hætt.
o o o
— Svo að við víkjum að ljóðlist
íslendinga nú, hvernig lízt þér á
ungu skáldin?
— Mér þykir yfirleitt ákaflega
vænt um ung skáld. Mér finnst ég
finna hjá þeim margt frá eigin æsku,
sem mér hefur týnzt með aldrinum.
Það er ekki nema eðlilegt, að ung
skáld vanti persónueinkenni. Þau
birta nú ljóð sín yngri og eru óráðn-
ari menn en þau skáld, sem fram
komu á árunum 1900—1930. Mönn-
um finnst það jafnvel vera sérkenni
þeirra, að þau eru ekki búin að fá
persónuleg einkenni. — A hvaða ung
skáld mér lítist bezt? — Maður má
engin nöfn nefna. Það er mikil bölvun
ungu skáldi að vera að hæla því um
8
DAGSKRÁ