Vikublaðið Gestur - 01.02.1956, Síða 19

Ástir og ævintýri Jóhönnu háska.
Framh. af bls. 28.
og snjóköggull niður fjallshlíð, og frægð þeirra og orðstír aukizt
og vaxið með hverju árinu sem leið.
Þessari leið hefur saga Jóhönnu háska fylgt dyggilega, með
smávægilegum breytingum. Síðari hluta dags 1. ágúst árið 1876
riðu þær Kitty Arnold, önnur tjaldbúðabryðjan til, inn í Dead-
wood í Suður-Dakóta, ásamt Villa Villta Hickok, Kóloradó-Kalla
og Stebba Utter, en öllum þessum mönnum hafði verið fleygt
út úr Cheyenne í Wyoming. Jóhanna og Kitty höfðu slegizt í
för með þeim 30 mílur burt frá Deadwood.
Flestir sagnaritarar hafa ekki átt nógu fögur orð til þess að
lýsa hinni fallegu, næstum guðdómlegu ást þeirra Jóhönnu og
Villta ViIIa. Þess er ekki getið, að fundum þeirra hafi nokkru
sinni borið saman fyrr. í skrifum Stebba Utter segir, að Villti
Villi, sem var nánast kvenlega snyrtinn í klæðaburði og þrifnaði,
og baðaði sig daglega, hvar sem hann var, hafi verið svo dol-
fallinn yfir skítnum á andliti Jóhönnu og fötum, að ekki sé
minnzt á óþverrann, sem hún lét úr sér, að hann hafi hreinlega
losað sig við hana, þegar fimmmenningarnir komu til Dead-
wood.
Hann lagði leið sína beint til krárinnar Stelpur og Vin til
þess að spila póker, sem var atvinna hans, þrátt fyrir hetjuljóm-
ann, sem stafar af honum. En Jóhanna, sem hafði ekki séð deigan
dropa í nokkrar vikur, bjó sig undir svakalegasta drykkjuskap.
Klukkan 3:46 þess 3. ágúst lá hún ósjálfbjarga í ölæðisvímu,
endilöng á kofagólfi í útjaðri bæjarins. Villti Villi sat við spila-
borðið ásamt þrem kunningjum, en við skenkiborðið stóð Kobbi
McCall og fitlaði óstyrkur við viskíglas. Skyndilega snerist hann
á hæli og marghleypan hans gall við hátt. Villti Villi Hickok
féll á andlitið fram á borðið með byssukúlu gegnum hausinn.
Það, sem á eftir fer, er til skjalfest, og því ekki um að efast.
Kobbi tók til fótanna og forðaði sér inn í slátrarabúð, en menn-
irnir úr kránni voru svo fast á eftir honum, að hann kom ekki
frekari skottilraunum við. Var handtekinn, leiddur fyrir rétt og
sýknaður eftir stutt réttarhöld, mestmegnis fyrir orðið, sent Villti
Villi hafði á sér, en skömmu síðar hafði sýslumaðurinn á
Jóhanim háshi við gröf Villta Villa Hickok í kirkjugarðinum i
Dead wood. Þar hvilir hún nú við hlið hans.
staðnum hendur á hári hans, dró hann fyrir lög og dóm, þar
sem hann var fundinn sekur og hengdur.
JÓHANNA HÁSKI hafði ekki hugmynd um, þar sem hún
lá dauðadrukkin á kofagólfinu, að loppa örlaganna væri í nánd,
reiðubúin að grípa inn í tilveru hennar. En loppan var þarna
í líki ungs og áhugasams blaðamanns, Vilhjálms R. Crane, sem
var nýkominn til bæjarins.
Vilhjálmur J^essi var viðvaningur í blaðamennskunni, en slæg-
vitur að eðlisfari. Gamla setningin: „Kóngurinn er dauður, lifi
kóngurinn” var í miklu uppáhaldi hjá honum. í hans augum
var Villti Villi dauður kóngur, sem einhver varð að erfa. Og
Vilhjálm vantaði einhvern til þess að tengja við morðið, ein-
hvcrn, sem gæti gefið honum efni í nokkrar greinar um ntálið.
Hann hafði kornið auga á Jóhönnu háska um kvöldið, þegar
iþau koniu til Deadwood, og í huga hans skaut strax þeirri
hugmynd, að kvenmaður í reiðbuxum karlmanns og með vindil
í' munninum, gæfi tilefni til ótal möguleika. Hann frétti, að
Jóhanna háski hefði komið með Villta Villa Hickok til Dead-
wood, svo að hann lagði saman tvo og tvo án þess að skeyta um
staðreyndir, og lrjó til hina furðulegustu sögu um handtöku
Kobba McCalI.
Vilhjálmur lýsti Jóhönnu háska sem ástrney Villta Villa, snar-
ráðri kvenhetju, sem geystist fram til að hefna dauða hans. í
greininni, sem hann sendi, segir, að hún hafi heyrt skothríðina,
hlaupið inn í krána og séð Villta Villa dauðan og karlmennina
aðgerðarlausa í kring, dauðhrædda við að elta morðingjann.
Með tryllingslegu öskri hentist Jóhanna háski út á strætið, kom
auga á Kobba og elti liann inn í slátrarabúðina. Þar greip hún
sveðju mikla, vann bug á brjáluðum morðingjanum og teymdi
hann til lögreglustjórans í borginni, sem Crane sagði að hefði
skolfið af ótta.
En þessi hetjulýsing var aðeins smáræði hjá því, sem eftir
fylgdi. Vilhjálmur Crane gaf Jóhönnu titilinn „Drottning njósn-
aranna“, og hafði þau orð eftir Custer hershöfðingja, sem Indí-
ánaforinginn Sitjandi Boli hafði drepið mánuði áður, og talaði
aldrei stakt orð við Crane: „Hún er sjaldgæfur og fagur gim-
steinn hetjudáða og liugrekkis, bezti njósnarinn, sem ég hef
nokkru sinni Jjekkt“.
í hugarheimi Vilhjálms var Jóhanna háski einskonar eins-
manns-her, sem átti auðvelt með að vinna bug á heilum flokk-
um blóðþyrstra rauðskinna. Þegar hestur hennar geystist yfir
sléttuna, stóð hún upprétt í ístöðunum, reykti langan vindil,
og öruggar marghleypurnar sölluðu índíánana svo ótt niður, að
J:>að kom fyrir, að hestur hennar hrasaði um líkin!
Fréttablöð í St. Louis og New York keyptu greinar hans og
settu Jtær á forsíðu. Á einum sólarhring varð Jóhanna háski
hetja Villta Vestursins, og rithöfundarnir tóku að ydda blýantana
sína til þess að hylla hina nýfundnu hetju.
Það tók Jóhönnu tíu daga að rakna úr brennivínsrotinu. Hún
var talsvert forviða yfir lrægðinni, sem henni hafði hlotnazt, en
J^egar hún hafði náð sér, veitti hún frægðinni móttöku með
slíkri viðhöfn, að allir hrærðust, sem lengi höfðu leitað að
kvenhetju Vestursins. Henni stóð víst á sama, Jrótt hún hefði
aldrei verið njósnari, aldrei drepið rauðskinna — eða nokkurn
yfirleitt —• né nokkru sinni borið marghleypu. Hinsvegar voru
viðbrögð hennar gagnvart bókaútgefendunum hin æskilegustu.
GESTUR — 19