Vikublaðið Gestur - 01.02.1956, Síða 21

En Jóhanna var ekki á þeim buxunum. Frægð hennar hafði
borizt til Englands, og rithöfundur nokkur kom þaðan til þess
að eiga viðtal við hana. Ferðafýsnin hafði 'gripið Jóhönnu.
Þegar rithöfundurinn fór, höíðu verið gerðar ráðstafanir til
þess, að hún kæmi sjálf fram í London. í Times má fylgjast
með Lundúnajör hennar, sem birti þegar langa og orðskrúðuga
frásögn af væntanlegri för og þessu valkvendi Vestursins.
Þrem dögum síðar segir Times frá jþví, að hún hafi komið
fram, og hefur bersýnilega vakið almenna hrifningu. Daginn
eftir átti hún að ganga á fund Viktoríu drottningar. Hvað þá
átti sér stað, vita menn ógjörla, en í Times daginn eftir má
finna þessa þriggja-lína setningu: „Jóhanna háski, sem nefnd
hefur verið drottning sléttunnar, fer til Bandaríkjanna í kvöld
frá Englandi". Þar er engin skýring gefin á því, hvers vegna svo
fruntalega er hætt við fyrirhugað þriggja vikna ferðalag um
England.
Raddir hafa heyrzt unt villidýrsöskur í konungshöllinni. En
eitt vita menn: Þegar hún var flutt til skips, var hún örvita af
ofneyzlu skozks viskís.
Eftir þetta kom hún aldrei frarn opinberlega. Enginn þorði
að hætta á að láta hana konia fram fyrir almenning. Það fór
hrollur um suma, þegar hún lýsti jiví yfir, að hún ætlaði að fara
að leika. Hún kom fram í leikhúsi í St. Paul. Ekki varð j)að
nein frægðarför. Hún var of ljót, engunt hæfileikum búin, og
viku-drykkjuskapur batt endi á leikferil hennar.
Hún lagði leið sína til Texas og lenti þar í raunverulegu
hjónabandi. Brúðguminn hét Clinton Burke, og í þetta skipti
gaf prestur hjónakornin saman. Síðar kom krakki til sögunnar.
Jóhanna sagðist eiga hann. Vinir hennar sögðu, að barnið væri
frá fyrra hjónabandi Clinton, en upp úr því slitnaði mánuði áður
en hjónabandsfús kúrekinn hökti upp að altarinu ásamt Jóhönnu
háska.
Hjónabandið gekk á úfnum öldum hnefaleika og skammbyssu-
skota við Clinton.' Það stóð nákvæmlega eitt ár. Þá liélt Jóhanna
háski aftur til Suður-Dakóta og settist að í tjaldbúðum her-
rnanna. Það skal henni sagt til hróss, að barnið gaf hún fjöl-
skyldu í Sturgis, Suður-Dakóta. Nafn j)ess var breytt og barnið
vandlega dulið uppruna sínum.
Jóhanna háski var orðin 38 ára. Svallið hafði sett rnerki sín
á hana. Andlitið var innfallið og hörundið hékk í skorpnum
fellingum fyrir neðan beinabera hökuna. Útgefendur bókanna
um hana höfðu grætt stórfé, en hún fékk ekki grænan túskild-
ing. í augum flestra Bandaríkjamanna Var hún enn hetja Vest-
ursins.
Arin liðu, hún var tíður gestur í bæjum og herstöðvum í
Suður-Dakóta og VVyoning. Hún skrifaði ævisögu sína. Kunn-
ingjar hennar létu prenta hana. Hún seldi hvert eintak fyrir
túkall, og |það voru einu tekjurnar hennar. í dag myndi hvaða
bókasafnari sem væri greiða háa upphæð fyrir eintakið.
Um aldamótin hnignaði heilsu hennar, en drykkjuskapurinn
jókst að sama skapi. Þann 25. júlí árið 1900 hné hún í öngvit
á stræii í bænum Spearfish og var flutt á sjúkrahús. í óráðs-
köstum sínum lifði hún upp aftur ævintýrin í bókunum, sem
skrifaðar höfðu verið um hana, eins og henni fyndist hún hafa
raunverulega lifað atburðina. Hún kallaði á Villta Villa og bað
hann að koma og hjálpa sér.
Klukkan þrjú þann 23. ágúst árið 1903 féll hún í dvala og
dó klukkustund síðar.
BÓKAÚ LGEFENDURNIR, sem höfðu í 27 ár lifað í’ sífelld-
um ótta um að hún kynni að kollvarpa þeirri dýrð, sem þeir
höfðu skapað nafni hennar, fögnuðu dauða hennar ákaflega.
Þeir komu af stað nýrri herferð til að auglýsa nafn hennar,
gáfu bækurnar um hana út í risastóru upplagi, og síðast en ekki
sízt — létu þeir grafa hana við hlið Villta Villa Hickok í kirkju-
garðinum í Deadwood.
En liitt er áreiðanlegt, að Villti VilJi hefur snúið sér tvisvar
sinnum í gröf sinni, þegar Jóhanna háski var lögð til hvíldar
við hlið hans.

KEM'AfTÚR Á MORGUN
ii
Einhver einkennilegasta sagan, sem gerð-
ist í heimsstyrjöldinni síðari, átti sér stað
á suðurhluta Kyrrahafssvæðisins, og aðal-
söguhetjan er japanskur flugmaður, sem
bandarísku hermennirnir uppnelndu Vit-
lausa-Pétur, jrví að Jjað brást aldrei, að
hann lilkynnti í útvarpi sínu, hvenær
hann kæmi aftur.
í fyrsta skipti, sem hann flaug inn yfir
eyna, kynnti hann sig: „Sælir, Kanar“,
sagði hann í sendistöð sinni. ,Ég þekki
ykkur til hlýtar, vegna þcss, að ég var eitt
sinn leigubílstjóri í San Fransisco. Ég varð
aldrei ríkisborgari, þótt ég byggi hjá vkk-
ur í fimmtán ár. Ég gerði jtað gott í
Bandaríkjunum“.
Síðan kom hann brunandi niður og lét
sprengjum rigna úr dauðafæri niður yfir
menn og mannvirki. Hann var jafn
grimmur og hann var heiðarlegut .
Loftvarnarbyssurnar heilsuðu honum
fullum rómi, en honum tókst að sleppa
heill á húli, jjótt óskiljanlegt væri, jrví að
flugvélin hans var öll götótt eftir kúlurn-
ar. Fjórum sinnum hcllti hann sprengjun-
unt yfir eyna, og í hvert einasta skipti til-
kynnti hann, að hann væri á leiðinni, og
sagði jafnframt, Itvenær hann myndi koma
aftur.
Að lokinni fimmtu sprengjuförinni til-
kynnti Vitlausi- Pétur, að hann myndi
koma enn einu sinni, og tiltók dag og
tíma, auk Jjcss sagði hann fjölda sprengj-
anna, sem hann myndi hafa meðferðis!
Hann stóð við orð sín!
Þcnnan dag ávarpaði hann Bandaríkja-
mennina í stöð sinrii: „Ég stend alltaf við
oi ð mín, ekki satt? Þið eruð ágætir strák-
ar, en nú er styrjöld!“ Um leið og hann
bjó sig undir að varpa sprengjunum,
beindu Bandaríkjamennirnir ógurlegri
skothríð að honum og skutu flugvél hans
niður.
Hópur hermanna hljóp allt hvað af tók
að flakinu til jiess að líta á Vitlausa-Pésa!
Hann var steindauður og skaddaður. En
í veskintt hans fannst sönnun á íyrri orð-
um hans. Þar fannst vegabréf, sem á var
skrifað:
„Starf: Leigubilreiðarstjóri, San Fransis-
c:o, CaJifornia, 1934—39".
GESTUR — 21