Vikublaðið Gestur - 01.02.1956, Síða 23

7 i
David Humc:
CARBBYfrá SCOTLAND YARD
akstrinum viðvíkur, þá viðurkennir ákærður, að orsökina sé að
finna í andartaks hugsunarleysi og kjánalegri dirfsku, en hann
hafi aldrei haft í liuga að ræna bifreiðinni um lengri tíma. Með
tilliti til þessa, svo og þeirrar staðreyndar, að ákærður hefur
aldrei fyrr komizt undir mannahendur fyrir lögbrot, hvað þá,
að hann hafi hlotið refsingu, legg ég til, að rétturinn fjalli nú
þegar um mál hans og leiði það til lykta".
„Hver er yðar skoðun, herra yfirlögregluforingi?“ spurði dóm-
arinn.
Hall var afar leyndardómsfullur á svip, þegar hann beygði sig
fram yfir brík vitnastúkunnar.
„Hæstvirti dómari! Lögreglunni er afar annt um, að vissar
ákærur á hendur sakborningnum komi ekki nú þegar í ljós,
vegna áframhaldandi rannsóknar, sem tvímælalaust kemur tii
með að liafa áhrif á dóminn. Það er því álit lögreglunnar, að
þetta mál sé ekki strax til lykta leitt, og að ákærður verði ekki
látinn laus gegn tryggingu".
„En ákærður hefur aldrei fyrr hlotið refsingu“, sagði dómar-
inn.
Hall þagnaði stundarkorn, eins og hann væri að hugsa sig um,
hvort hann ætti að bera fram fleiri ákærur. Síðan hélt hann
áfram, og svipur hans varð enn leyndardómsfyllri:
„Nei, það er rétt, en sterkar líkur benda til þess, að hér sé
um mjög hættulegan afbrotamann að ræða. Við höfum vitað
vikum saman, að hann er einn frægasti og skeytingarlausasti
bifreiðarstjóri í Englandi. Auk þess verður áreiðanlega síðar
hægt að færa sönnur á, að flekklaus fortíð hans stafi fremur af
frábærum hæfileikum hans sem afbrotamanns en af saklausu
líferni. Auk þess er hann heimilislaus“.
„Og hvað.segir verjandinn um þetta?“
Lögfræðingurinn sneri sér að skjólstæðingi sínum til þess að
ræða málið, en liann sat letilega á bekknum og virtist ekki hafa
skonnortan á aðra hliðina.
Mér varð fótaskortur, ég missti
handfestuna, fannst ég svíia í
lausu lofti stundarkorn, en
valt síðan niður káetustigann.
Ég fann ógurlegt högg á fót-
inn, ógurlegan sársauka, ég
heyrði smellinn, þegar beinið
brotnaði, óbærilegur sársauki
læstist um allan líkamann.
Síðan léll ég í yfirlið.
Þegar ég rankaði við mér,
fann ég, að fóturinn var brot-
inn á þrem stöðum, rétt fyrir
ofan öklann og sinn hvoru
megin við hnéð.
Xæstu átján klukkustundirn-
ar var brunað til næstu hafn-
ar móti veðrinu.
Ég vissi, að tilraunum mín-
um til að ná fjársjóðnum væri
nú lokið. Það fannst mér kald-
hæðni örlaganna, eftir að ég
liatði komizt lengra niður að
flotanum en nokkrum kafara
YVilliam Phips hafði nokkru
sinni tekizt: auk þess sem mér
hafði heppnazt að setja heims-
met í köfun.
En á þessu ári skal mér
heppnast áform mitt — undir-
búningi ævintýrsins mikla er
næstum lokið. Aftur mun ég
verða staddur á hafsbotni —
innan um kóralrifin — innan
um fjársjóðina!
minnsta áhuga fyrir því, sem fram fór.
„Þér heyrðuð hvað lögregluforinginn sagði, Borden. Hverju
svarið þér?“
„Að þetta sé allt saman lygi, og ég krefjist þess, að dómur
gangi strax í málinu!“
„Skjólstæðingur minn“, sagði Olton ákveðinn, „mótmælir
kröftuglega fullyrðingum lögi'egluforingjans. Hann segir þær alls
ekki ;i neinum rökum reistar, enda geti lögreglan engar sannanir
lagt fram. Það er skylda mín að mótmæla ósæmilegu tali lög-
regluforingjans um skjólstæðing minn, er hann reynir að gera
sem mest úr afbroti hans. Skjólstæðingur minn mætti hér í rétt-
inum reiðubúinn til þess að hlýða á ákæruna, sem borin var
á hann, en hingað kominn á hann að sætta sig við, að hann sé
borinn meintum sökum, og sakfelldur. Já, það lítur sannarlega
út fyrir, að }>að eigi beinlínis að dæma skjólstæðing minn áður
en sakir eru bornar á hann“.
„Viljið þér með þessu“, spurði dómarinn þóttafullur, „gefa
í skyn, að ég felli dóm án |þess að kynna mér málavexti?“
„Alls ekki, hæstvirti dómari. Það, sem ég vildi benda á, var
það, að ákærur lögregluforingjans eru þokukenndar og óljósar.
Þær voru í rauninni ekkert annað en dylgjur, sem auðvelt er
að slá fram, en erfiðara að sanna. Ég vil halda því fram, að
ákæran hafi verið fram borin af versta ranglæti“.
„Vera má“, greip Hall lögregluforingi fram í, „að ég verði að
tala nokkru ljósar. Ákærður neitaði okkur um allar upplýsingar
sjálfum sér viðvíkjandi, þegar hann var handtekinn. Við fengum
ekki að vita nafn hans fyrr en r morgun. Við höfum ekki einu
sinni haft tíma til þess að ganga úr skugga um, hvort þetta er
hans rétta nafn. Við höfum auk þess ástæðu til þess að álíta, að
tryllingslegur aksturinn, sem lauk með handtöku hans, sé ekki
fyrsti kappaksturinn við lögregluna. Hingað til hefur fífldirfska
hans og áræði bjargað honum. Yhð vildum gjarnan minnast
nánar á misgjörðir hans við hentugra tækifæri. Annars leyl'i ég
mér að bera fram þá tillögu við hæstvirtan dómstólinn, að
ákærður fái tækifæri til þess að segja sjálfur frá málavöxtum. Þá
má vera, að er hann hefur svarið eiðinn, geti hann skýrt frá,
hvers vegna honum beri svona brýn nauðsyn til þess að fá máli
sínu iokið í dag“.
„Óskar ákærður eftir að stíga í vitnastúkuna?" spurði dóm-
arinn.
Olton hóf að nýju samræður við Mick.
„Nei, hæstvirti dómari. Ákærður lítur þannig á málið, að
hann vilji ekkert um það segja sjálfur — eins og eðlilegt er —
fyrr en fulltrúi lögreglunnar hefur afturkallað dylgjur þær og
ósannaðan áburð, sem hann leyfði sér að hafa urn skjólstæðing
minn, og hefur beðið hann skilyrðislausrar afsökunar“.
Áhorfendurnir áttu bágt mcð að bæla niður í sér hláturinn.
Dómarinn var bæði reiður og fýldur á svipinn.
„Ég get naumast annað gert í málinu“, sagði hann, „en fallizt
GESTUR — 23