SunnudagsMogginn - 25.12.2011, Blaðsíða 17

25. desember 2011 17
í Bandaríkjunum og hefur Hrafnhildur
ekki hitt þau enn.
Lára féll vel inn í hópinn og að sögn
Hrafnhildar kallar Joyce hana líka systur.
Steven varð í fyrstu starsýnt á Láru enda
mun hún vera sláandi lík móður sinni.
„Hafi hann grunað að ég væri að villa á mér
heimildir hvarf það eins og dögg fyrir sólu
þegar hann sá Láru. Ekki fer á milli mála að
hún er dóttir mömmu. Fyrstu klukku-
stundirnar horfði pabbi mikið á Láru og
þau spjölluðu mikið saman, það var dáldið
þægilegt því þá var öll athyglin ekki á mér
og ég gat melt þetta allt rólega.“
Fleiri líkindi bar á góma, einhver hafði
orð á því að Hrafnhildur minnti um margt
á móður Stevens, Vilmu, sem nú er látin.
„Þar sem ég er elsta dóttir pabba fékk ég
bæði hring og úr sem amma átti og Joyce
var komin með. Joyce hafði látið setja eitt-
hvað inn í hringinn til að minnka hann, ég
tók það úr og hann passaði fullkomlega.
Hringurinn er prýddur fæðingarsteinum
barnabarna ömmu, nema minn vantar
auðvitað. Mér finnst pínu skondið að ég
skuli svo eiga hann núna,“ segir hún og
sýnir blaðamanni.
Spurð hvort Joyce hafi ekki þótt miður
að láta frá sér gripina svarar Hrafnhildur
því til að svo hafi alls ekki verið. „Þau
sögðu bara, þú ert elst, þú átt þetta.“
Svakaleg blanda!
Hrafnhildur hefur ákveðnum skyldum að
gegna sem elsta dóttirin í fjölskyldunni.
„Bjáti eitthvað á hjá Joyce þá fæ ég strax
fyrirmæli frá pabba: Talaðu við systur
þína!“
Ed, faðir Stevens, var af írsku bergi
brotinn en Vilma var með ítalskt blóð í
æðum. „Það skýrir skapgerð mína. Írskt,
ítalskt og íslenskt blóð, það er svakaleg
blanda,“ segir Hrafnhildur og skellir upp
úr.
Margt skemmtilegt dreif á daga Hrafn-
hildar ytra og hún nefnir meðal annars
heimsókn í Redwood-þjóðgarðinn, þar
sem allir þurftu að skrifa í gestabók. „Það
var skrýtin tilfinning að vera allt í einu í
hópi þar sem allir skrifuðu sama nafn og
ég – Mooney.“
Eitt kvöldið sátu þau öll saman og ein-
hver spurði Hrafnhildi beint út hvort hún
hefði ekki verið með neitt varaplan ef ske
kynni að fjölskyldan væri öll galin. „Ég
leit á Láru systur og við skelltum báðar
uppúr. Við áttuðum okkur þarna á því að
við höfðum ekkert leitt hugann að ein-
hverju varaplani. Sem hefði auðvitað ver-
ið það skynsamlega í stöðunni. En ég var
þó búin að kynnast þeim svolítið áður.
Þegar ég hafði samband við pabba fyrst
hafði ég vitaskuld ekki hugmynd um hvað
biði mín en til allrar hamingju kann ég al-
veg ofboðslega vel við þetta fólk. Maður
velur sér ekki ættingja og það er mikil
gæfa að semja vel við þá, ekki síst þegar
forsagan er með þessum hætti. Ég er mjög
lánsöm.“
Hrafnhildur segir kveðjustundina eftir
heimsóknina hafa verið erfiða. Faðir
hennar hafi fellt tár. „Það er gömul saga
og ný að Bandaríkjamenn séu meiri til-
finningaverur en við Íslendingar – segja til
dæmis „I love you“ í tíma og ótíma. Fyrst
fannst mér það skrýtið en svo var ég allt í
einu farin að segja „I love you – miss you“
eins og væminn Ameríkani! Þess utan skil
ég pabba ósköp vel. Það er ekki sjálfgefið
að hitta dóttur sína eftir öll þessi ár og að
það gangi svona vel. Það var vissulega
tregi í þessum tárum en samt aðallega
gleði.“
Hún þagnar um stund, horfir síðan
glottandi á mig: „Er þetta nokkuð að
verða eins og Hallmark-kvikmynd?“
Við millilendinguna í Boston á heim-
leiðinni var Hrafnhildi kippt harkalega
niður á jörðina en þar frétti hún að ein
nánasta vinkona hennar lægi fyrir dauð-
anum. Hún hafði veikst skyndilega og dó
nokkrum dögum síðar. Ofan í þessa miklu
gleði kom því nístandi sorg. „Ég var auð-
vitað þakklát og glöð yfir að fá þetta fólk
inn í líf mitt en um leið í mikilli sorg yfir
því að missa nána vinkonu. Þetta var mjög
erfiður tími. Ég talaði mikið við pabba í
þessu sorgarferli og kynntist honum þá
betur um leið.“
Systkinin komu til Íslands
Hrafnhildur hefur fram á þennan dag ver-
ið í góðu sambandi við föður sinn, systkini
og Julie.
Þegar Hrafnhildur brautskráðist úr
MBA-náminu sumarið 2010 komu Joyce
og Brendan til Íslands og fögnuðu með
henni. Auk þess að ferðast um Ísland fóru
þau saman til Danmerkur og Svíþjóðar.
Styrkti það böndin enn frekar. „Það var
mjög skemmtilegt að fá þau hingað heim
og kynna þau fyrir mínu fólki hérna.“
Hrafnhildur og Joyce hittust svo þriðja
sinni í haust. „Ég ákvað að fagna fertugs-
afmælinu í New York með Láru systur og
vinkonum mínum. Joyce ákvað strax að
koma að hitta okkur og við áttum saman
frábæra helgi í New York. Við vorum svo
samferða í leigubíl á flugvöllinn og ég man
að ég hugsaði: „Þetta eru systur mínar!“
Það var sérstök tilfinning.“
Hún þagnar stutta stund.
„Hefur þetta breytt lífi mínu?“ spyr
hún svo. „Auðvitað á einhvern hátt en ég
lít meira á þetta sem bónus. Núna get ég til
dæmis fyllt út sjúkrasögu beggja foreldra,
ég á pabba, mömmu, ömmu og afa og fullt
af systkinum, já og bandarískt vegabréf ef
ég vil!
En jú, auðvitað hefur þetta haft áhrif á
líf mitt og Dags, og ég verð alltaf í sam-
bandi við þetta fólk – þetta er fjölskyldan
mín.“
Morgunblaðið/Árni Sæberg
„Það var skrýtin tilfinning að vera allt í
einu í hópi þar sem allir skrifuðu sama
nafn og ég – Mooney,“ segir Hrafnhildur.
Julie Mooney, fyrrverandi kona Stevens, Dagur, sonur Hrafnhildar, Lára systir hennar og
Hrafnhildur fyrir framan höfuðstöðvar Facebook í Sílikondal í Kaliforníu. Eðli málsins sam-
kvæmt urðu þau að koma við þar.
’
Ég áttaði mig fljótt á því að ég hafði alltaf verið
hluti af lífi þeirra, þau vissu öll af mér og Joyce
systir mín, sem er einu ári yngri en ég, sagði mér
síðar að þau hefðu oft talað um mig. Það var til dæmis
siður þegar dyrabjallan hringdi án þess að fjölskyldan
ætti von á neinum að segja: Jæja pabbi, þá er týnda
dóttirin frá Íslandi komin!“