Milli mála - 01.01.2012, Blaðsíða 93

93
GRO-TOVE SANDSMARK
Då deim hestom mange
der på vegen
inn til byen rida
og rida då med fotan høge
og med longe hengjemanar
og med skiten uppå manar
og med grå’e flekkjo
uppå bringa.
So den vegen bivrar so. (Døme X, s. 21)
Men skildringa av dei skitne kjøredoningane med gråe flekkar som
får vegen til å bivra er både talande og poetisk. Om natta blir bila-
ne skildra som lys og logar: «Nokre ljos / rid av gare ifrå heimar»
og «Ser eg attmed brekko / ein loge vetle…» Skildringane til
Jimmen er ikkje langt frå dei metaforane herren også bruker:

Som fygande ud
av ingenting.
Svarte flekkar,
før de nærme seg
og bler røde, grønne, ein mørkeblå Volvo.
(Døme XI, s.19)
Både hesten si skildring av logane og mannen si skildring av flekka-
ne som blir fargar som blir bilar, er allusjonar til Rudolf Nilsens
dikt «Storbynatt» fra 1925: «Og prikken blir en bil. Men den er
vekk» (Nilsen 1925). Akkurat dette diktet blir gjerne brukt som
døme på ein urbanisert poesi der byen med sine hus, gater og bilar
har blitt det heimlege og kjente, slik han jo også er for Jimmen og
kusken. Men uansett kor ofte ein rører seg i gatene, utgjer bilen ei
uro og ein potensiell fare. I skildringa av kusken sin kontroll i
denne farlege situasjonen siterer hesten mennesket. Kjørekaren sin
stemme kjem inn som eit eige fenomen og er merkt med kursiv:
Herre dreg då i meg munbet so
og kan’kje meir eg ganga
og herren kjem då framum
og i grima held og ikkje ikkje.
Så eg berre standa må. […]
[Forfattaren si utheving.] (Døme XII, s. 18)
Milli_mála_4A_tbl_lagf_13.03.2013.indd 93 6/24/13 1:43 PM