Milli mála - 01.01.2012, Side 306

306
IGNAURE – LJÓÐSAGA FRÁ 13. ÖLD
þeirra vildi það ekki og sagði að þeir gætu hefnt sín betur en það.
– Þið megið ekki drepa hann, það veit sála mín. Frú mín góð, nú
þarf að baða elskhuga yðar, bætti herrann við, síðan mun ég láta
honum blæða; gangið úr skugga um að klæði hans séu hvít.
Frúin reif hár sitt og barmaði sér ógurlega. Herrann fór með
unga manninn inn í herbergi með steingólfi og lét menn, sem hann
bar mikið traust til, standa vörð við dyrnar svo lítið bar á. Hann hét
honum forsmán og kvalræði. Ekki yrði kvöldmaturinn hans ríflegur!
Þar næst lét hann félagana vita hvað hann hafði gert og afrekað.
Frúnni leið bölvanlega og kom boðum til hinna kvennanna um
ólánið sem hafði hent hana og handsömun Ignaures.
– Ég veit ekki hvort hann er lífs eða liðinn. Öllum veitti hann
okkur það sem við þráðum. Hjálpið mér á þessari sorgarstundu.
Deilum sorginni rétt eins og við deildum ánægjunni sem hann
veitti okkur.
Þær fullyrtu við sendiboðann að þær myndu ekki nærast fyrr en
þær vissu fyrir víst hvort Ignaure væri lifandi eða dauður. Þær hófu
föstuna. Herrann kallaði saman félaga sína í laumi. Þeir ræddu
hvaða dóm þeir ættu að fella yfir þeim sem hafði valdið þeim van-
sæmd og óhamingju.
– Þessar fyrirlitlegu lauslætisdrósir hafa allar strengt þess heit að
fasta þar til í ljós kemur hvort Ignaure deyr eða sleppur lifandi,
sagði einn þeirra. Eftir fjóra daga munum við skera af herranum
þann lim sem hefur veitt þeim svo mikla ánægju og gera úr honum
málsverð og við skulum bæta hjartanu við. Þannig fyllum við tólf
skálar og göbbum þær til að borða réttinn því að betri leið til að
koma fram hefndum er vandfundin.
Fallist var á þessa ráðagerð; þeir skáru liminn af riddaranum
góða eins og þeir höfðu ákveðið. Þeir skiptu réttinum á milli hinna
tólf fastandi kvenna. Allar höfðu fengið það sem hjartað þráði og
því skeyttu þær ekki um matarilm þótt hann væri sætur og góður.
En eiginmenn þeirra lofuðu matinn í hástert og því drukku þær
einnig og átu og ekki fannst þeim maturinn bragðast illa. Þegar
þær höfðu endurheimt kraftana grátbáðu þær eiginmenn sína um að
segja þeim, í Guðs nafni, hvort Ignaure væri laus úr prísundinni. Sá
sem hafði staðið hann að verki heima hjá sér svaraði:
– Frú mín, þér sem voruð skriftafaðirinn, þér voruð ástkona hans
Milli_mála_4A_tbl_lagf_13.03.2013.indd 306 6/24/13 1:43 PM