Milli mála - 01.01.2012, Page 307

307
IGNAURE – LJÓÐSAGA FRÁ 13. ÖLD
og nú hafið þér lagt yður til munns það sem þér þráðuð hvað heitast
og það sem veitti yður hvað mesta ánægju því að þér vilduð ekkert
annað. Að lokum var það borið á borð fyrir yður. Ég drap elskhuga
yðar en þið getið allar tekið þátt í þeirri gleði sem konur eru svo
sólgnar í. Fenguð þið nóg allar tólf? Nú höfum við sannarlega hefnt
harma okkar.
Það leið samstundis yfir konuna og þegar hún komst aftur til
meðvitundar stundi hún og grét og bölvaði dauðanum sem lét bíða
eftir sér. Henni stóð á sama um allt. Hún sendi boð til vinkvenna
sinna og sagði þeim allt af létta um máltíðina sem þær höfðu neytt.
Sendisveinninn útskýrði vel fyrir þeim hvað þær höfðu lagt sér til
munns af ástmanninum. Þær sóru þess heit, í Guðs nafni, að láta
aldrei framar nokkurn matarbita inn fyrir varir sínar nema hann
jafnaðist á við þessa máltíð. Og þær stóðu við heitið. Meðan þær
voru enn á lífi sömdu þær sorgarljóð um Ignaure: ein þeirra grét
fegurð hans, limina sem voru svo fagrir og vel skapaðir að aðrir
menn, jafnvel þeir fegurstu, sýndust ljótir við hlið hans. Svona töl-
uðu þær um unga manninn. Önnur grét hugrekki hans, örlæti og
líkamsburði. Sú fjórða grét lendar hans, kvik og glettnisleg augun.
Enn önnur grét ástríkt hjarta hans; aldrei myndi fyrirfinnast neinn
honum líkur.
– Æ, hvað við höfum breytt yður! Afbrýðisömu eiginmennirnir
hefndu sín grimmilega. Við munum aldrei matast aftur og þannig
munum við einnig hefna okkar.
Önnur þeirra grét hans fögru fætur sem sátu svo vel í ístöðunum;
hann var öllum mönnum fremri við veiðar með hundum og
sparrhaukum og enginn var eins hrífandi og hann. Allar söknuðu
þær ánægjunnar sem hann hafði veitt þeim. Hver gæti jafnast á við
hann? Allir, sem heyrðu kveinstafi þeirra, felldu tár þeirra vegna.
Konurnar neituðu að nærast, þrátt fyrir fortölur vina og ættingja.
Þær gleymdu ekki elskhuga sínum og það dró af þeim jafnt og þétt.
Þær neru saman höndum án afláts, andvörpuðu og veinuðu, og
þegar þær dóu allar tólf voru þær syrgðar. Ljóðsagan er tólf línur og
hún skal í minnum höfð því að efniviðurinn er dagsannur.
Eins og fram kemur í frásögn Renaut dó hinn góði Ignaure. Og
ástkonur hans dóu af ást til hans. Megi Guð miskunna sig yfir sálu
þeirra, bæði riddarans og kvennanna. Og blessuð sé sú sem lét semja
Milli_mála_4A_tbl_lagf_13.03.2013.indd 307 6/24/13 1:43 PM