Morgunblaðið - 03.01.2012, Qupperneq 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 3. JANÚAR 2012
✝ RannveigMaría Garðars
fæddist í Reykjavík
1. september 1927.
Hún lést á Dvala-
heimilinu Hlíð 24.
desember 2011.
Foreldrar henn-
ar voru Garðar Þor-
steinsson, hæsta-
réttarlögmaður og
alþingismaður í
Reykjavík, fæddur
1898 á Víðivöllum í Fnjóskadal,
d. 1947, og Anna Pálsdóttir hús-
freyja, fædd 1896 í Möðrufelli í
Hrafnagilshreppi, d. 1978. Fjöl-
skyldan bjó lengst af á Vest-
urgötu 19 í Reykjavík. Systkini
Rannveigar eru; Hilmar, f. 1922,
d. 2007, kvæntur Þorgerði Jör-
undsdóttur, Hreinn Þorsteinn, f.
1929, d. 2001, kvæntur Helgu
Friðfinnsdóttur og Anna, f. 1939,
gift Marinó Þorsteinssyni.
Fyrri eiginmaður Rannveigar
var Alexander C. Middleton, f.
19. janúar 1917, d. mars 1971.
Vesturgötunni eignaðist hún vin-
konur sem héldu alla tíð hópinn
og hittust reglulega. Eftir Versl-
unarskólann fór hún í hús-
mæðraskóla í Ljungskile í Sví-
þjóð og starfaði um tíma í
sendiráðinu í Stokkhólmi. Árið
1948 flutti hún með eiginmanni
sínum til Jacksonville í Banda-
ríkjunum og síðar til Grand Ca-
yman. Rak hún m.a. kjólaverslun
á þessum árum. Eftir heimkomu
vann Rannveig við ýmis skrif-
stofustörf og við þýðingar á kvik-
myndum. Árið 1977 hóf hún störf
á skrifstofu Hótel Loftleiða og
vann þar til 1997 þegar hún lét af
störfum vegna aldurs. Rannveig
bjó lengst af í Garðabænum með
eiginmanni sínum en í vest-
urbænum á Kaplaskjólsveginum
eftir að hann lést. Í ársbyrjun
2005 flutti hún til Akureyrar til
að vera nærri barnabörnunum
og síðustu tvö árin dvaldi hún á
Dvalarheimilinu Hlíð.
Rannveig var jarðsungin frá
Dómkirkjunni 2. janúar 2012.
Þau skildu. Börn
þeirra eru 1) Marí-
anna Alexand-
ersdóttir, f. 3. sept.
1949. 2) Garðar
Thor Middleton, f.
6. nóv. 1958, maki
Guðrún Stef-
ánsdóttir, f. 16. jan.
1961. Þeirra börn
eru Rannveig María
Garðarsdóttir, f.
1983, maki Matt
Frankel og Þóra Mist Garðs-
dóttir, f. 1994. Seinni eiginmaður
Rannveigar var Bjarni Stein-
grímsson, f. 26. sept. 1926, d. 20.
nóv. 1988, dóttir þeirra, Sigríður
Emílía Bjarnadóttir, f. 22. apríl
1963, maki Bragi Sigurðsson, f.
12. mars 1961. Börn þeirra eru;
Bjarni Þór Bragason, f. 1990,
Andri Már Bragason, f. 1994, og
Kolbrún María Bragadóttir, f.
1998.
Rannveig gekk í Landakots-
skóla og síðan í Verslunarskóla
Íslands. Á æskuárunum sínum á
Bréf til mömmu.
Elsku mamma, í mörg ár hef ég
ætlað að senda þér handskrifað
bréf, en ég er haldinn sterkri
frestunaráráttu, lét aldrei verða
af því og nú er það of seint. Ég
hefði sagt þér frá því hvað við
Gunna erum stolt af Maju og Þóru
Mist. Að Maja sé gift og farin að
stunda fæðingarlækningar í Chi-
cago og að Þóra sé að fara í há-
skóla.
Ég hefði líka sagt þér frá mér
og Gunnu, hvað við værum að
vinna og hvað gerðist í okkar dag-
lega lífi. Ég hefði svo endað öll
bréf með því að segja hvað ég sé
einstaklega þakklátur Siggu
Millu. Hún var alltaf til staðar til
þess að heimsækja þig og sjá um
að það færi vel um þig. Bless,
mamma mín. Skrifa fljótlega aft-
ur.
Þinn elskandi sonur,
Garðar Þór.
Þegar ég sest niður og hugsa
um hana mömmu mína kemur
fyrst upp í hugann; mamma mín
var besta mamma í heimi. Það er
sárt að þurfa að kveðja en ég er
þakklát fyrir allar stundirnar sem
við áttum saman. Ég trúi því líka
að hún sé á betri stað þar sem hún
finnur ekki til og er glöð.
Ég á svo margar minningar.
Árin á Smáraflötinni þegar
mamma var heimavinnandi og all-
ar konurnar í götunni komu sam-
an á daginn yfir kaffibolla og allir
þekktu alla. Móaflötin, þar sem
mamma galdraði fram veislur og
allir voru alltaf velkomnir. Kapla-
skjólsvegur, þangað sem hún
flutti eftir að pabbi dó, þar var
hún drottning með útsýni í allar
áttir.
Mamma gekk um á háum hæl-
um alla daga og inniskórnir henn-
ar voru með hælum, hún var
skvísa. Seinna átti ég eftir að
njóta góðs af, hún hafði vit á föt-
um. Svo var hún líka besti kokkur
í heimi og hún kenndi mér allt sem
ég veit um eldhús. Ég geymi allar
uppskriftirnar hennar og mun
koma þeim áfram.
Uppvaxtarárin í Garðabænum
voru yndisleg. Mamma studdi mig
í öllu sem ég gerði og hvatti mig
áfram. Þegar ég kynntist Braga
varð hún glöð og þau voru mestu
mátar alla tíð. Öll árin sem við
bjuggum úti í Svíþjóð kom hún
reglulega enda vön að ferðast og
hafði yndi af. Þess vegna var hún
kölluð „amma flug“. Þegar
mamma fann að hún var farin að
eldast og við komin norður ákvað
hún að flytja til okkar. Hún vildi
vera nálægt barnabörnunum og
taka þátt í lífi þeirra. Því miður
var heilsan hjá henni ekki góð síð-
ustu árin og við gerðum ekki allt
sem við vorum búnar að ákveða en
við áttum yndislegar stundir og
ég er svo þakklát fyrir þennan
tíma sem við fengum saman.
Síðustu tvö árin bjó mamma á
Hlíð. Þangað fór ég nánast á
hverjum degi og við spjölluðum
saman. Stundum var hún glöð og
kát og stundum var hún þung og
þá yfirleitt vegna þess að hún fann
til. Hún var ekki stór hún mamma
mín, „163 og hálfur og ekki
gleyma þessum hálfa“ var hún
vön að segja og brosa. Hún var
mikill töffari enda kölluð Töffar-
inn af hjúkrunarfólki.
Hún var hreinskilin og það var
ekki hennar að tala í kringum
hlutina og svo hafði hún hárbeitt-
an húmor. Ef ég vildi fá hreinskil-
ið svar spurði ég hana og ég vissi
að hún sagði mér alltaf satt. Við
gátum talað um allt milli himins
og jarðar og rökræddum hlutina.
Hún vildi vita hvað allir væru að
gera og vildi hjálpa og gefa ráð.
Mikið á ég eftir að sakna þín,
mamma mín, lífið verður fátæk-
ara núna þegar þú ert farin en ég
ætla að hugga mig við það að núna
ertu hjá pabba á háum hælum í
fínni drakt, að drekka vel kælt
hvítvín, hlusta á góðan djass.
Þannig ætla ég að muna þig. Takk
fyrir lífið og allt það sem þú hefur
kennt mér og gefið. Farðu í friði.
Þín dóttir,
Sigríður Emilía.
Elskuleg tengdamóðir mín.
Ég vil hér í fáeinum orðum fá
að kveðja þig, elsku Didda, hinsta
sinni. Við fráfall þitt birtast í hug-
anum ýmsar myndir af samveru-
stundum liðinna ára. Mér er sér-
lega minnisstætt hversu vel þið
Bjarni tókuð mér er við Sigga
kynntumst um jólaleytið 1979.
Fljótlega fórum við Sigga að búa
saman í aukaíbúðinni á Móaflöt-
inni hjá ykkur og saman áttum við
þar ótal skemmtilegar stundir.
Í huga mér ber ég eilíft þakk-
læti til ykkar Bjarna fyrir góðvild,
gjafmildi og umhyggjusemi í minn
garð. Þú varst glæsileg kona á all-
an hátt, og vart hægt að hugsa sér
betri tengdamóður að eiga að.
Glaðlyndi þitt, brosið og kímnigáf-
an alltaf á sínum stað. Það var þér
og okkur öllum mikill missir er
Bjarni féll frá í nóvember 1988.
Við vissum það að þú saknaðir
hans mikið, þótt þú bærir sorg
þína í hljóði. Árinu áður höfðum
við Sigga flutt af Móaflötinni,
fyrst norður til Akureyrar, síðan
til Svíþjóðar, og svo aftur til Ak-
ureyrar. Héldum þó okkar striki,
hittumst reglulega þrátt fyrir
fjarlægð, enda varst þú alla tíð
sérstaklega dugleg að ferðast og
ekki að undra að börnin okkar
kölluðu þig „ömmu flug“. Ótal
góðar stundir áttum við bæði fyrir
sunnan og norðan, í Svíþjóð, á
Kaplaskjólsveginum, og síðustu
árin á Akureyri. Börnum okkar
varstu sérlega góð, sýndir þeim
ást og umhyggju, þeim fannst gott
að koma til þín, og þeim leið vel
hjá þér.
Vissulega voru síðustu árin þér
stundum erfið, sökum ýmissa
áfalla sem þú varðst fyrir. Þú
tókst þeim þó með æðruleysi, og
alltaf var brosið á sínum stað, og
húmorinn skammt undan. Ég
vona að við Sigga og börnin okkar
höfum getað létt þér eitthvað
stundirnar þessi síðustu ár. Ég
hef lengi dáðst að því hve Sigga
var natin og hjálpleg þér, og allri
þeirri ást og umhyggju sem hún
sýndi þér síðustu árin eins og
reyndar alla tíð. Á aðfangadag
öðlaðist þú frelsi þitt aftur og að
ég held langþráða hvíld. Og þó að
við sem eftir sitjum fyllumst sökn-
uði, þá gleðjumst við jafnframt
með þér, vitandi það að þú ferð nú
brosandi á fund Bjarna aftur. Í
veganesti færð þú frá okkur alla
þá ást sem við höfum að veita. Við
sitjum eftir í sorg og söknuði en
huggum okkur við ótal góðar
minningar sem við munum varð-
veita í hjarta okkar. Minning þín
mun lifa með okkur um ókomna
tíð.
Þinn tengdasonur,
Bragi Sigurðsson.
Nú er Didda frænka farin frá
okkur. Hún kvaddi lífið á aðfanga-
dag með öll börnin sín hjá sér,
södd lífdaga. Við systur minnumst
móðursystur okkar með gleði í
hjarta og brosi á vör er hugurinn
leitar í hafsjó minninganna.
Fyrstu minningarnar um
Diddu eru af glæsilegu heimili
hennar og Bjarna í Garðabæ. Þau
voru yndisleg hjón og litlar stelp-
ur skynjuðu sterkt gleðina og
hinn góða anda sem þar ríkti. En
það var fleira en heimili Diddu
frænku sem einkenndist af glæsi-
brag. Sjálf var hún heimsklassa-
pía, óaðfinnanlega tilhöfð og með
einstaka útgeislun.
Didda frænka var höfðingi
heim að sækja. Veislurnar hennar
voru rómaðar, ekki síst fyrir þann
ljúffenga mat sem hún töfraði
fram, enda var hún framúrstefnu-
kokkur sem eldaði með hjartanu.
Didda var bráðskemmtileg og
hafði hárbeittan húmor. Sá hún
oft hina gamansömu hlið hluta og
það var einstaklega gaman að
hlæja með henni. Hún vildi hafa
gott andrúmsloft í kringum sig og
hafði góða og sterka nærveru.
Fátt gladdi Diddu meira en
glæsilegir karlmenn. Hún dáði hið
karlmannlega og var í raun al-
gjört karlasnobb á sinn fágaða
hátt. Karlpeningurinn í okkar fjöl-
skyldu naut svo sannarlega góðs
af þessu. „Hættið nú þessu bölv-
aða kvenréttindakjaftæði stelp-
ur,“ sagði hún þegar við héldum
því fram að hún dekraði þá meira
en okkur.
Didda frænka hallaðist að am-
eríska stílnum enda hafði hún bú-
ið vestra um árabil. Sletti gjarnan
með hreim, bað matargesti í fúl-
ustu alvöru að rétta sér „corn“ og
notaði „garlic“ í matargerð. Hún
naut þess að horfa á sjónvarp, sér-
staklega amerískt efni. Í seinni tíð
gáfum við systur henni viðurnefn-
ið „The Golden Girl“ því sam-
nefndir þættir voru í miklu uppá-
haldi hjá henni, raunar safnaði
hún öllum þáttaröðunum á vídeó-
spólur. Við grínuðumst með að
Didda væri ein af sögupersónum
þáttanna með silfraða hárið sitt,
kjaftinn opinn (orðfæri sem við
lærðum af Diddu), bleiklakkaðar
neglur, reykjandi langar sígarett-
ur, sitjandi í plussstól, elegant í
dressinu, veifandi fjarstýring-
unni.
Didda var stolt af sínu fólki;
börnunum sínum, tengdabörnum
og barnabörnum enda hafði hún
ríka ástæðu til. Þeim vottum við
okkar dýpstu samúð. Við systur
erum afar þakklátar fyrir sam-
fylgdina með Diddu frænku. Fal-
lega brosið hennar mun lifa með
okkur alla tíð.
Anna Margrét og María
Hrund Marinósdætur.
„Hvernig hefurðu það Didda
mín,“ spurði ég. Þetta var í ágúst
síðastliðnum á dvalarheimilinu
Hlíð á Akureyri. Þröstur var með
mér og stelpurnar. Við vorum rétt
komin inn úr dyrunum og Didda
lá í rúminu. Augnablik virti hún
okkur fyrir sér og svaraði svo með
rámri röddinni: „Hvernig sýnist
þér ég hafa það? Ég ligg hér eins
og hlanddúkka.“ Alveg umbúða-
laust. Að hætti Diddu frænku.
Hún var með munninn fyrir neðan
nefið. Hún var karakter. Með sér-
stæða kímnigáfu. Og hún var
dama. Afar glæsileg.
Það þýddi ekkert að spyrja
frekar um líðan Diddu. Hún hafði
lítinn áhuga á að ræða heilsuna.
Hún hafði yfirleitt ekki mikinn
áhuga á að tala um sín mál. En
hún hafði sterkar skoðanir á öðr-
um hlutum og lét þær óspart í ljós.
Hún var víðförul og fylgdist vel
með, ekki síst í Ameríku þar sem
hún hafði lengi búið.
Didda vildi heldur vita hvað
væri að gerast hjá mér og mínum.
Þar fylgdist hún líka vel með.
Þegar ég eignaðist dætur kom
hún fram við þær eins og amma
þeirra, hlý og áhugasöm um
margt sem þeim viðkom. Hún
hjálpaði á ýmsa lund. Passaði
stelpurnar til dæmis hluta úr degi
eitt sumarið þegar hún bjó á
Kaplaskjólsveginum. Hún spilaði
við þær lönguvitleysu en hún var
spilakona og miðlaði þeim áhuga
til dætra minna. Þær fengu hjá
henni rúgbrauð með smjöri og
kæfu, lakkrís og fleira góðgæti.
Ég tengi Diddu frænku við
góðan mat en hún var afbragðs
kokkur. Enginn stóðst Diddu
snúning þegar kom að rjúpunum
á aðfangadag.
Við fórum aftur á Hlíð daginn
eftir til að hitta Diddu. Hún var
frammi á kaffistofu. Það lá vel á
henni og hún naut þess að setja
sig inn í kapalinn sem Mist var að
leggja. Við buðum henni að koma
með okkur í bíltúr en hún vildi
frekar hvíla sig. Við kvöddumst.
Þetta reyndist vera seinasta
heimsóknin okkar til hennar.
Ég verð alltaf þakklát fyrir
Diddu frænku. Hún var eins og
frænkur eiga að vera; góð, áhuga-
söm, nálæg. Ég mun sakna henn-
ar mikið.
Hrönn Marinósdóttir.
Það er með sorg í hjarta sem ég
kveð bernskuvinkonu, hana
Diddu mína, sem ég hef þekkt
eins lengi og ég man eftir mér.
Bræður hennar tveir, Hilmar og
Hreinn Þorsteinn (Bói) hafa þeg-
ar kvatt, eftir lifir yngsta systk-
inið, hún Anna.
Heimili Önnu og Garðars á
Vesturgötu 19, var stórt, óvenju-
lega glæsilegt og mannmargt, þar
bjó stórfjölskyldan saman. For-
eldrar Garðars, María og Þor-
steinn, fluttu til sonar og tengda-
dóttur fljótlega eftir að þau
settust að í Reykjavík. Garðar
hafði þá lokið lögmannsprófinu.
Það voru ömmur á nágranna-
heimilunum, en hvergi afi, nema
Þorsteinn, hann taldi það ekki eft-
ir sér að vera afi okkar barnanna í
næstu húsum og aldrei kallaður
annað. Við upplifðum eina stærstu
breytingu sem orðið hefur í ís-
lensku þjóðlífi þegar herinn steig
á land í maímánuði 1940 og horfð-
um agndofa á breska hermenn
marséra niður Vesturgötuna.
Ungar stúlkur komu til hjálpar
við heimilisstörfin á Vesturgötu
19, dvöldu lengi og ein þeirra, sem
kynnst hafði mannsefninu, var
treg að yfirgefa heimilið. Anna og
Garðar létu þá byggja hæð ofan á
steinsteypt „vaskahús“ á baklóð-
inni og þar fengu ungu hjónin sína
fyrstu íbúð.
Það var mikill gestagangur á
heimilinu á Vesturgötu 19, ætt-
ingjar að norðan og úr Mýrdaln-
um gistu þegar þeir komu til bæj-
arins. En það þurfti ekki
skyldleika til, ótrúlegur fjöldi
fólks naut gestrisni þeirra og þeir
voru margir stúdentarnir að norð-
an, sem áttu athvarf sitt á heim-
ilinu á háskólaárunum og án efa
verið þeim hjálp fyrir tíma náms-
lánanna.
Á unglingsaldri fengum við
Didda sumarvinnu við að vísa til
sætis í Gamlabíói. Þótti okkur
nokkur upphefð að enda yngstar
af starfsstúlkunum. Við gengum
síðan að því sumarstarfi vísu öll
skólaárin.
Didda hóf nám í Verslunar-
skóla Íslands, sem lauk með versl-
unarprófi 1945, var þar í góðum
hópi félaga og eignaðist þar vin-
konur fyrir lífstíð. Hún fór vel
nestuð út í lífið, alin upp af mik-
ilhæfum foreldrum, bjó við ástúð
og öryggi, vel gefin, glæsileg og
hörkudugleg. En sorgin átti eftir
að vitja hennar, hún syrgði mjög
föður sinn sem lést í hörmulegu
flugslysi árið 1947. Sorgin varð
enn þyngri þegar hún vissi að
hann hafði hringt á vinnustað
hennar, nokkrum mínútum áður
en hann steig um borð í flugvélina,
til að kveðja, en hún hafði þá að-
eins skroppið frá.
Vanheilsa Diddu síðustu árin er
þyngri en tárum taki. Hún hvarf
svo inn í eilífðina að morgni að-
fangadags.
Ég finn til mikils þakklætis í
garð Diddu og allrar fjölskyldu
hennar.
Hún sá um að koma mér í „fóst-
ur“ á æskuheimili sínu þegar ég,
fulltíða, kom heim eftir nokkurra
ára dvöl í Vesturheimi og húsnæð-
islaus. Naut ég þar sömu hlýju og
fyrr á ævinni.
Það er með miklum trega sem
ég kveð vinkonu mína og þakka
ævilanga vináttu. Börnum henn-
ar, tengdabörnum og afkomend-
um votta ég samúð mína, einnig
Önnu systur hennar og fjölskyldu.
Bergljót Ingólfsdóttir.
Meira: mbl.is/minningar
Rannveig María Garðars
24 tíma vakt
Davíð H. Ósvaldsson
S: 896 8284
Óli Pétur Friðþjófsson
S: 892 8947
Sími 551 3485
ÞEKKING –REYNSLA–ALÚÐ
ÚTFA
RARÞJÓNUSTA
✝
Okkar ástkæra
LAUFEY FRIÐRIKSDÓTTIR
frá Bolungarvík,
til heimilis á Hrafnistu Reykjavík,
áður Hringbraut 63,
Reykjavík,
lést á Hrafnistu föstudaginn 16. desember.
Útförin fer fram frá Fossvogskapellu miðvikudaginn 4. janúar
kl. 13.00.
Helgi Benediktsson, Kristín Helgadóttir,
Bergur Benediktsson, Ragnhildur Þórarinsdóttir,
Sólborg Pétursdóttir, Þórður Friðriksson,
Jóhannes Pétursson, Þuríður Ingólfsdóttir,
Magnús Pétursson.
✝
Okkar ástkæra
IRENE GOOK,
Austurbyggð 17,
Akureyri,
sem lést mánudaginn 19. desember, verður
jarðsungin frá Akureyrarkirkju fimmtudaginn
5. janúar kl. 13.30.
Auður Guðvinsdóttir, Birgir Sveinsson,
Baldur Guðvinsson, Valgerður Valdemarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær sonur okkar og bróðir,
JÓN ELLERT TRYGGVASON,
sem varð bráðkvaddur á aðfangadag, verður
jarðsunginn frá Árbæjarkirkju miðvikudaginn
4. janúar kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á
stúkusjóð Fylkis, reikn.nr. 1185-26-590900,
kt. 481173-0359.
Inga Ásgeirsdóttir, Sæmundur Gunnarsson,
Tryggvi Sv. Jónsson, Erna Agnarsdóttir,
Arnar Þór Björgvinsson, Guðrún Björg Elíasdóttir,
Ásgeir Þór Björgvinsson, Svana Emilía Kristinsdóttir,
Elva Tryggvadóttir, Einar Ágústsson,
Ása Sif Tryggvadóttir, Þorsteinn Þór Traustason,
Sigrún Kjartansdóttir, Karsten Hoff,
systkinabörn og aðrir aðstandendur.