Morgunblaðið - 27.01.2012, Síða 27

Morgunblaðið - 27.01.2012, Síða 27
Þú varst amma, yndisleg og góð, og allt hið besta gafst þú hverju sinni, þinn trausti faðmur okkur opinn stóð, og ungar sálir vafðir elsku þinni. Þú gættir okkar, glöð við undum hjá, þær góðu stundir blessun, amma kæra. Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá í hljóðri sorg og ástarþakkir færa. (Ingibjörg Sigurðardóttir) Björn Ingi Björnsson, Krista Sigríður Hall, Ólafur Árni Hall, Rúnar Þór Arnarson, Þórður Örn Björnsson og Örvar Geir Örvarsson. Það er sárt að kveðja ömmu Siggu og hugsa sér lífið án henn- ar. Hún var ætíð jákvæð þó að líf- ið hefði ekki alltaf verið leikur. Hún ólst upp í Suðursveit við þröngan kost en flutti á ung möl- ina. Þar kynntist hún manni sín- um Ólafi Hallbjörnssyni sem lést fyrir aldur fram í árslok 1966. Þau eignuðust fjögur börn, Erlu, móð- ur mína, Örn, Svölu og Huldu. Hún kom börnum sínum til manns og skilur eftir sig stóran hóp afkomenda sem allir áttu stóran sess í hennar lífi og hjarta eins og hún í þeirra. Amma var glaðlynd og gefandi og var kölluð amma Sigga af margfalt fleirum en þeim sem voru henni blóðskyldir. Hún var dugleg til verka, sérhlífni átti hún ekki til. Jákvætt hugarfar ásamt vænum skammti af þrjósku og út- haldi gerði það að áföll, sjúkdóm- ar eða ellin sem var farin að há henni, settu sjaldnar strik í reikn- inginn en ætla mátti. Amma átti auðvelt með að sýna öðrum hlut- tekningu en vorkenndi ekki sjálfri sér. Átti hún þó við beinþynningu í kjálkum að stríða sem gerði henni erfitt fyrir. Amma var náin börnum sínum sem sinntu henni af ástúð sem og aðrir fjölskyldumeðlimir. Þau töl- uðu við hana daglega og heim- sóttu hana oft í viku. Barnabörn og barnabarnabörn voru henni af- ar kær og fylgdist hún vel með hópnum sínum. Hún átti stóran vinahóp og var enn að eignast vini þótt á tíræðisaldri væri. Hún spil- aði, söng í kór og tók þátt í alls- kyns félagsstarfi. Hún var hlýleg í framkomu og átti auðvelt með að hrósa fólki. Hún var fordómalaus, hafði nútímalegar skoðanir og fylgdist með málefnum líðandi stundar fram á síðasta dag. Sem elsta barnabarn ömmu á ég um hana endalaust góðar minningar. Hún gaf en vildi síður þiggja. Matseld var henni hug- leikin og hún naut þess að gefa fólki að borða. Enda matráðskona lengst af. Hún var afar hreinleg og þvoði allt, líka matvöru. Amma bakaði heimsins bestu pönnukök- ur, ekki aðeins fyrir sína gesti heldur í afmælis- og fermingar- veislur fyrir vini og vandamenn, háöldruð. Þá dugði ekkert minna en tvær pönnukökupönnur og að taka reykskynjarann úr sam- bandi. Ég var svo lánsöm að eiga við ömmu mína gott spjall kvöldið áð- ur en hún lést. Hún hafði þvertek- ið fyrir að fá heimsóknir það kvöld því færðin var slæm. Engu að síð- ur hafði hún heyrt í börnunum sínum og vissi að allir voru komnir heilir heim. Við ræddum um lífið og tilveruna og stöðuna á stórfjöl- skyldunni. Amma fullvissaði sig um að allt og allir væru í lagi og framtíðin björt. Það var eins og hún þyrfti að fá staðfestingu á því að sér væri óhætt að kveðja. Við ræddum um að langömmudreng- urinn hennar kæmi og spilaði fyr- ir vistmenn á Hrafnistu og ferm- ingu hans á vormánuðum. Hún hafði alltaf eitthvað að hlakka til. Amma vaknaði ekki eftir að hafa lagst til hvílu þetta kvöld. Þrátt fyrir sorg og söknuð má þakka að amma var fótafær með frjóan hug fram á síðustu stund. Hún mun alltaf eiga sér stað í hjarta okkar. Með ást og þakklæti kveðjum við Ásgeir og börnin okkar, Tóm- as, Viktor og Íris, ömmu Siggu og biðjum guð að blessa minningu hennar. Ólöf Örvarsdóttir. Það er alltaf ákveðinn tómleiki sem fylgir því þegar einhver sem maður er búinn að vera samferða alla sína ævi hverfur burt úr þessu lífi, því þó fólk sé orðið full- orðið og heilsan farin að bila, kem- ur andlát manni alltaf á óvart. Þannig er það núna þegar hún Sigga frænka er búin að kveðja þessa jarðvist. Hjá okkur gekk hún Sigga ævinlega undir nafninu „stóra frænka“ sökum mikils skyldleika í báðar ættir. Þetta átti svo sannarlega við hana, því hún var ætíð stór í öllu, sérlega í því sem sneri að öðrum, var alltaf að hugsa um aðra, hvernig öðrum liði og að allir fengju nóg að borða, hvort sem hún var heima, úti á sjó eða í útlöndum og heimili hennar stóð ævinlega opið ættingjum og vinum og var annálað fyrir mikla gestrisni. Þess má geta að okkar síðustu samverustundir með henni voru í kaffi á Hrafnistu skömmu fyrir jól, við áttum ekki að fara svangar heim. Siggu þótti ákaflega gaman að spila og spilaði ásamt 3 öðrum hornfirskum konum í mörg ár. Ævinlega var boðið uppá eitthvað gott að borða líka. Meðan Sigga gat bauð hún oft uppá svið úr sveitinni sinni Suðursveit. Á árum áður var þorrablót í Grímsnesinu fastur punktur í tilverunni, þang- að kom Sigga með sitt góða skap og léttu lund. Þetta voru oft mikl- ar svaðilfarir, bæði að komast austur að Brún, á þorrablótið og heim aftur sökum ófærðar og mikillar hálku, eftir eina slíka ferð bar hún Sigga merki ævilangt. Þetta voru ógleymanlegar sam- komur, mikil gleði hlátur og söng- ur, eitthvað sem maður man eftir alla ævi. Lífið fór ekki alltaf mjúkum höndum um hana frænku okkar. Hún varð ekkja árið 1966 og stóð þá ein uppi með 4 börn og það var ekki auðvelt verkefni, en hún var einstaklega lánsöm að eiga góð og yndisleg börn sem hafa ásamt fjölskyldum sínum reynst henni mjög vel og verið hennar stoð og stytta alla tíð, einkum þegar heils- an fór að bila. Kæra Sigga frænka það er komið að því að kveðja. Þú varst einstaklega lánsöm að halda þinni andlegu heilsu, eins og við segjum „að vera klár í kollinum“ ævilangt, varst alltaf hlý og notaleg, hafðir sterka samkennd með öðrum og hafðir einstaklega góða nærveru. Trúlega stendur þú núna í stór- ræðum á efri hæðinni, því senni- lega hafa einhverjir verið tilbúnir með spilin. Hann Aui sem hefur verið búsettur í Þýskalandi í mörg ár biður fyrir sérstakar þakkir fyrir ógleymanlegar samveru- stundir. Elsku frænka, takk fyrir samfylgdina og allar góðu stund- irnar. Kæra Erla, Örn, Svala, Hulda og fjölskyldur, innilegar samúðarkveðjur til ykkar allra. Þórunn og Gyða. Í dag kveðjum við í hinsta sinn kæra vinkonu, Sigríði Sigurðar- dóttir frá Borgarhöfn í Suðursveit, eða Siggu Sigurðar eins og hún var ávallt nefnd. Viljum við þakka henni alla þá hjálp og vinsemd sem hún hefur sýnt okkur í gegnum tíð- ina. Ekki voru fá skiptin sem var leitað til Siggu ef þurfti að dvelja í Reykjavík. Sigga rak um tíma hótel á Hrol- laugsstöðum í Suðursveit. Það má því segja að hún hafi verið frum- kvöðull í ferðaþjónustu í sveitinni. Við systur, Kolla og Inga, aðstoð- uðum hana við að standsetja þetta allt saman og þá var oft mikið fjör og glatt á hjalla. Það munu senni- lega ekki allir hafa borgað hátt gjald fyrir gistingu né mat því hún vildi helst öllum gefa, svo mikill var rausnarskapurinn. Það sem einkenndi Siggu var að hún lagði aldrei illt orð til nokkurs manns en gat alltaf gert góðlátlegt grín að sjálfri sér. Eftir að Sigga flutti til Reykja- víkur kom hún reglulega í sveitina sína og þá var mikil tilhlökkun því alltaf var fjör og léttleiki í kring um hana. Meðan heilsan leyfði fannst henni ómissandi að komast á hið árlega þorrablót þar sem hún lék á als oddi. Til marks um hversu ofarlega í huga hennar æskuslóð- irnar voru var hún að spyrjast fyr- ir um kvöldið áður en hún lést hvernig veðrið væri fyrir austan þar sem veðurspáin hafði ekki ver- ið með besta móti. Svona var Sigga yndisleg persóna sem öllum vildi vel og öllum vildi gott gera. Börnum hennar og fjölskyldum þeirra vottum við okkar dýpstu samúð. Og einnig viljum við senda Ragnari bróðir hennar samúðar- kveðjur. Elsku Sigga, þig viljum við kveðja hinstu kveðju með þessum ljóðlínum. Ég sendi þér kæra kveðju nú komin er lífsins nótt, þig umvefji blessun og bænir ég bið að þú sofir rótt. Þó svíði sorg mitt hjarta þá sælt er að vita af því, þú laus ert úr veikinda viðjum þín veröld er björt á ný. Ég þakka þau ár sem ég átti þá auðnu að hafa þig hér, og það er svo margs að minnast svo margt sem um hug minn fer, þó þú sért horfinn úr heimi ég hitti þig ekki um hríð, þín minning er ljós sem lifir og lýsir um ókomna tíð. (Þórunn Sigurðardóttir) Hafðu þökk fyrir allt og allt. Þóra Guðleif, Kolbrún, Inga Lúcía, Jón og fjölskyldur. Hver lifuð gata er lögð í mannsins slóð, hvert lífsins barn að vegamótum gengur. En varðan sem að viðkomandi hlóð, er vitnisburður sem þó stendur lengur. Guð mildar stríð og mætir sorgarstund, með kærleik sínum djúpa græðir sárin. Þá er hann kallar, koma á hans fund, en Kristur Jesús þerrar sorgartárin. (S.R.R.) Mæt og góð vinkona er nú horf- in af sviðinu. Sigríður Sigurðar- dóttir, sem við kynntumst fyrir mörgum árum, var hrókur alls fagnaðar á ýmsum stundum. Ávallt var gleði og spaug á hennar vörum. Við kynntumst Siggu fyrst þegar Svala og Siggi voru orðin par og við ýmis atvik þegar fólkið og fjölskyldurnar komu saman, var Sigga sjálfsagður gestur þar mitt á meðal okkar allra. Hún var mikil húsmóðir og hugsaði vel um sína. Hún var allt til hinstu stundar lífsglöð og virk- ur þátttakandi í líðandi stundu. Jafnvel þótt hún væri komin í íbúðir aldraðra og hefði búið ein í allmörg ár, eftir að hafa misst mann sinn Ólaf Hallbjörnsson, var hún í anda sem unglingur og þátttakandi í félagsstarfi aldraðra af lífi og sál, hvar sem hún bjó í gegnum tíðina. Hún var forkur duglegur við að sjá sér og sínum farborða. Hún hafði á tímabili ver- ið ráðskona og húsmóðir í Hroll- laugsstaðaskóla A-Skaftafells- sýslu í tvö sumur og rak þar mötuneyti og gistingu af myndar- brag. Var jafnvel frumkvöðull í sveitagistingu á sinn hátt. Minnt- ist hún oft á dvölina þar fyrir aust- an, en hún var úr Suðursveitinni og kunni vel við sig í nágrenni við heimaslóðir. Svo var hún mat- ráðskona í Vöruflutningamiðstöð- inni og muna margir flutningabíl- stjórar hve gott var að koma til Siggu og fá matarbita og bíða í rysjóttu verðri og ófærð, þegar leiðir höfðu lokast eða tvísýnt um veður. Enginn fór þaðan án þess að fá góðan viðurgjörning. Hún var ráðagóð og vinur vina sinna. Hún kynntist mörgum á þessum árum og margir minnast hennar með þakklæti og hlýju. Fyrir sunnan vildi hún vera í nálægð barnanna sinna, dætur hennar og sonur voru henni það samfélag sem skipti hana mestu máli. Að fá að vera í nálægð ömmubarnanna, að vera Amman með stórum staf og vera í hringiðu heimilanna og þátttakandi í stóru og smáu. Í gegnum þetta allt tókst með okk- ur Siggu einlæg vinátta sem varði allt til hinstu stundar. Urðu æv- inlega fagnaðarfundir ef við hitt- um hana í heimsóknum fyrir sunnan og stundum var hringt ef tilefni gafst til. Nú er aðeins minn- ingin ein eftir en hún er hlý og full af þakklæti fyrir þær gleðistund- ir, sem hún skilur eftir. Við sendum Svölu og Sigga, Kristu og Óla og öllum ástvinum öðrum samúðarkveðjur og við þökkum samfylgdina á liðnum ár- um. Guð blessi þá minningu mætrar vinkonu sem við eigum öll saman. Sigurður Rúnar Ragnarsson og Ragnheiður Hall og börn. Það var í kringum 1950 að bók- band Víkingsprents í Garðastræti 17 sameinaðist bókbandsstofunni Bókfelli á Hverfisgötu 78, sem þá var ein af stærstu bókbandsstof- unum í Reykjavík. Við samein- inguna fluttist starfsfólkið að mestu yfir til Bókfells, þar á með- al Sigríður eða „Sigga frú“ eins og hún var oft kölluð í hópi okkar starfsfélaganna til aðgreiningar frá mörgum öðrum Siggum. Ég minnist oft þessa tímabils þegar ég hugsa til baka og ber saman við nútímann og vélvæðinguna í dag. Þá var mestallt bókband unnið í höndum, en vélarnar voru að byrja að hefja innreið sína. Sigríður vann öll algeng að- stoðarstörf í bókbandi og var prýðilega verki farin, en auk þess var henni trúað fyrir vandasöm- um verkum eins og að vinna við flóknar saumavélar. Ég minnist þess sérstaklega hvað Sigga var yfirleitt glöð og hress í anda þegar hún kom akandi á morgnana í gamla Ford með Ólafi Hallbjörns- syni prentara, manni sínum, og þau voru að koma frá því að aka með börnin í pössun áður en vinna hæfist. Við Sigga héldum sambandi lengi vel og hittumst stundum í Félagi bókagerðarmanna. Ég fékk hlýja kveðju frá henni með formanni FBM fyrir nokkrum vikum. Með Sigríði er genginn góður og skemmtilegur starfs- félagi sem ég þakka fyrir allar samverustundirnar í þá góðu og gömlu daga í Bókfelli. Svanur Jóhannesson. MINNINGAR 27 MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. JANÚAR 2012 Það er gæfa að fá að ganga í gegnum æviskeiðin frá æsku til elli við góða heilsu. Fá að sjá börnin sín vaxa úr grasi, njóta barnabarna og barnabarna- barna. Það gerði afi svo sann- arlega því fjölskyldan var hon- um allt. Það er því full ástæða til að fagna þeim rúmu 90 árum sem afa voru gefin þó kveðju- stundin sé sár. Ein af mínum fyrstu minn- ingum er þegar afi kom suður að sækja mig og við flugum saman norður til Akureyrar. Í Hrísey, hjá afa og Oddu ömmu, var yndislegt að vera og sú hlýja og það öryggi sem þau veittu hefur fylgt mér alla tíð síðan. Þau minntu mig líka reglulega á að ég hefði sem smástelpa dansað Jenka fyrir hann afa minn. Það var alltaf sérstakt til- hlökkunarefni að koma til Hrís- eyjar í heimsókn og eins ríkti mikill spenningur þegar von var á afa og ömmu suður. Ýmis spaugileg atvik koma upp í hugann þegar hugsað er til baka, t.d. þegar afi keypti sér fólksbíl sem geymdur var á Árskógssandi og keyrði hann svo í öðrum gír alla leið til Skagafjarðar. Eins var það al- þekkt að þegar afi var búinn að ákveða eitthvað þá varð honum ekki haggað. Ef eitthvað stóð í vegi fyrir hans ráðagerðum eins og t.d. veðrið þá tók hann til við að ganga um gólf og það var gengið og það var gengið. En afi endurnýjaði kynni sín af fjögurra hjóla fararskjótan- um þegar hann fékk sér traktor sem hann notaði í Hrísey í tengslum við útgerð þeirra ömmu á Sómabátnum Halli. Það átti eftir að koma sér vel, því síðar þegar þau fluttu suður gerði afi sér lítið fyrir og út- vegaði sér nýtt ökuskírteini. Eftir það ók hann eins og her- foringi í Hafnarfirði, upp á Skaga og út á land en Reykja- vík lét hann eiga sig. Það var gott að fá afa og ömmu suður til Hafnarfjarðar og geta heimsótt þau í Tinnu- bergið en Hrísey var eyjan þeirra og Hríseyingar áttu ávallt stórt rúm í hjarta þeirra. Eftir að amma féll frá fór afi að taka þátt í starfi eldri borg- ara á Hrafnistu og hin síðari ár var hann búsettur þar. Það var aðdáunarvert að fylgjast með afa, eldsnemma á hverjum morgni fór hann í góðan göngu- túr hvernig sem viðraði, gerði æfingar, fór í laugina og heita pottinn. Stundaði púttvöllinn af kappi og tók þátt í handverki. Eftir afa liggja margir fallegir munir því hann var einstaklega laginn í höndunum. Afi var ein- lægur fótboltaáhugamaður og fylgdist alla tíð mjög vel með enska boltanum. Fyrst og fremst var það góðmennska og blíða sem geislaði frá afa og þess nutum við afkomendur hans og annað samferðafólk í ríkum mæli. Elsku afi minn, það var gott að fá að kveðja þig, geta sagt þér að ég elska þig og heyra þig hvísla því að mér. Eigin- maður minn Emil og börnin mín Erling Daði, Guðrún og Kristján Gauti áttu líka með þér góða stund. Mömmu, Ölmu, Palla og fjöl- skyldunni allri sendi ég mínar innilegustu samúðarkveðjur. Takk fyrir allt og allt, afi minn. Ellý Erlingsdóttir. Afi minn Garðar Sigurpáls- son lést á Hrafnistu 19. janúar sl. Ekki er hægt að minnast hans án þess að minnast ömmu sem lést fyrir réttum fjórum árum. Þau hjón voru ákaflega samrýnd og sáu allir hversu kærleiksríkt samband þeirra var, lífsvilji afa fékk því á sig mikinn brotsjó við fráfall ömmu. Garðar afi var mjög sterkur og ábyggilegur maður, heiðar- leiki og trú voru honum í blóð borin. Undirritaður varð þeirr- ar gæfu aðnjótandi að fá að alast upp að hluta í faðmi afa og ömmu í Hrísey og njóta um- hyggjunnar og kærleikans sem ávallt umlukti heimili þeirra. Elsku afi minn, um leið og ég þakka þér umhyggjuna, kær- leikann og allar fallegu minn- ingarnar, vil ég fá að samgleðj- ast þér þegar þið amma sameinist aftur á nýjum stað, gerið bátinn klárann og haldið út á Grímseyjarsund með við- komu við Gjögurtá. Þinn nafni, Garðar. Margs er að minnast, margt er hér að þakka. Guði sé lof fyrir liðna tíð. Margs er að minnast, margs er að sakna. Guð þerri tregatárin stríð. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi, hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt. (Valdimar Briem.) Á kveðjustund koma margar dýrmætar minningar upp í hug- ann. Alltaf var gaman að koma í heimsókn til ykkar ömmu út í Hrísey þar sem dekrað var við okkur á allan hátt og við um- vafin ást og hlýju. Mikið til- hlökkunarefni var að fá ykkur í bæinn um jólin, hlaðin gjöfum og alls kyns góðgæti, sem þið höfðuð útbúið, eins og signum fiski, harðfiski, rúgbrauði og ekki má gleyma kákasusgerl- inum sem oft var með í för. Ánægjulegt var þegar þið flutt- uð í Hafnarfjörðinn í Tinnu- bergið, þar sem okkur var allt- af tekið opnum örmum og við fengum tækifæri til að njóta fleiri samverustunda. Þú hafðir í heiðri göfug gildi, virðingu fyrir fólki og um- hverfi, stundvísi og háttvísi, sem við höfum reynt að hafa að leiðarljósi. Elsku afi, tengdaafi, langafi og langalangafi, hjartans þakk- ir fyrir alla hlýjuna og góðu stundirnar. Jóhannes Garðar, Dagný, Helena, Þóroddur, Davíð, Lovísa og börn. Garðar afi minn elskulegasti er dáinn og er ég þakklát fyrir hans hönd að nú sé hann farinn til Óskar, ömmu minnar fal- legu. Í gegnum árin hef ég hugsað hvað ég var þakklát fyr- ir afa og ömmu í Hrísey, hversu heppin ég var að fá að eiga þau svo lengi sem raunin varð. Æskuminningin er ljúf því fyrir lá ferðalag norður í land Hrísey, þar sem afi beið á bryggjunni með sitt fallega bros og stóra faðm og sagði. Velkomin elskurnar mínar. Stóð þar með hjólbörurnar, því ekki mátti bera allan farang- urinn þennan spöl að húsinu. Það var hlaupið eins og fæt- ur toguðu, stoppað við hliðið, húsið virt fyrir sér og síðan var andað djúpt þegar dyrnar voru opnaðar svo góða lyktin hjá afa og ömmu myndi festast í nef- inu. Inni beið amma mín falleg- asta með sinn faðm, sitt bros og ekki má gleyma krásunum sem hún bar fram og bauð alla velkomna. Það var svo gott að vera komin til þeirra. Afi minn útbjó lítið bú fyrir barnabörnin sín niðri í kjallara, þar sem löngum tíma var eytt í að baka drullukökur með könglum og þara. Svona voru sumrin, svo þegar líða fór að jólum tók spenningurinn við að fá afa og ömmu suður því skipst var á að vera hjá börnunum um jól og áramót. Þá máttu jólin koma. Afi og amma áttu bát sem þau sigldu saman á og fylltist ég alltaf stolti þegar ég sagði frá þeim, ekki nóg með að þau færu saman á sjóinn heldur líka að amma mín reykti pípu. Því- líkir snillingar sem þau voru. Árið 1997 brugðu þau búi seldu hús og bát og fluttu í Hafnarfjörðinn þar sem þau keyptu sér fallega íbúð og afi minn elskulegasti tók bílpróf, já, vinurinn ætlaði ekki að vera öðrum háður í að komast á milli staða og stóð hann sig eins og hetja hvort sem það var að keyra í Reykjavík eða keyra upp á Akranes. Nú er ættar- höfðinginn dáinn og mikið sem ég sakna þín en mundu að kyssa ömmu frá mér. Elsku hjartans afi minn, mikið þakka ég þér fyrir allt. Við elskum þig. Ástar- og saknaðarkveðja: Ósk, Torfi, Alma Dögg, Erla Dís, Einar Emil og Arnór Ari.

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.