Morgunblaðið - 24.02.2012, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. FEBRÚAR 2012
✝ Halldór Fann-ar fæddist í
Reykjavík 28. apríl
1948. Hann varð
bráðkvaddur á
heimili sínu 15.
febrúar 2012.
Foreldrar hans
eru Valur Fannar
Marteinsson gull-
smiður, f. 24. júní
1927, d. 1. okt.
2000, og Hanna
Aðalsteinsdóttir húsfreyja, f.
16. júní 1930. Halldór var elstur
fimm systkina en þau eru: Þór
verslunarmaður, f. 29. júlí 1950,
Heimir, vélaverkfræðingur í
Bandaríkjunum, f. 26. desember
1951, Valur byssusmiður í
Bandaríkjunum, f. 17. nóv-
ember 1958, og Hanna Mjöll
sjúkraliði, f. 27. október 1962.
Hinn 25. mars 1970 kvæntist
Halldór Kristrúnu O. Steph-
ensen kennara, f. 18. febrúar
1949. Þau skildu árið 1981.
Dætur Halldórs og Kristrúnar
eru 1) Soffía Dögg tann-
smíðameistari, f. 5. desember
Háskóla Íslands 1977. Hann hef-
ur rekið eigin tannlækn-
ingastofu í Reykjavík frá sept-
ember 1978. Halldór gegndi
ýmsum trúnaðarstörfum fyrir
Tannlæknafélag Íslands og var
í fjölmörg ár stundakennari við
tannlæknadeild Háskóla Íslands
og Tannsmíðaskóla Íslands.
Halldór Fannar ólst upp í
Kópavogi, kom að stofnun Ríó
tríós, spilaði og söng með þeim í
nokkur ár. Halldór var alla tíð
afkastamikill textasmiður og
eftir hann liggur aragrúi vísna
um allt land í gestabókum og í
huga þeirra sem nutu samvista
við hann gegnum árin.
Halldór var ötull stuðnings-
maður knattspyrnudeildar FH
eftir að beinni þátttöku hans
lauk á yngri árum. Hann var
mikill útivistar- og veiðimaður
og elskaði að fylgjast með nátt-
úrunni og sitja með veiðistöng-
ina við vatnið eða ána. Hann
var virkur félagsmaður í jeppa-
og fjallgöngudeildum Útivistar
og hrókur alls fagnaðar með
gítarinn í höndunum.
Útför Halldórs fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag, 24. febr-
úar 2012, og hefst athöfnin kl.
15.
1969, eiginmaður
Daði Friðriksson
framkvæmdastjóri,
f. 10. maí 1967,
börn þeirra eru
Goði Már, f. 2. jan-
úar 1995, og Nína
Margrét, f. 23.
mars 1999. 2) Halla
Dóra, svæf-
ingalæknir við
Karolinska sjúkra-
húsið í Stokkhólmi,
f. 4. desember 1973, sambýlis-
maður Bjarni Adolfsson við-
skiptafræðingur, f. 23. janúar
1970, dóttir þeirra er Brynja, f.
21. apríl 2008.
Hinn 29. mars 1997 kvæntist
Halldór Fríði Garðarsdóttur
sjúkraliða, f. 23. október 1950.
Þau skildu árið 2006. Synir
Halldórs og Fríðar eru 1) Hall-
dór Fannar lífsstílsleiðbeinandi,
f. 1. mars 1984. 2) Róbert Fann-
ar eðlisfræðingur, f. 24. ágúst
1985.
Halldór varð stúdent frá
Verslunarskóla Íslands 1969 og
lauk prófi í tannlækningum frá
Elsku pabbi, mér hefur aldrei
verið eins illt í mínu hjarta sem
nú. Þú ert ekki aðeins farinn frá
mér sem pabbi heldur góður vin-
ur og samstarfsfélagi til margra
ára. Pabbastundirnar þar sem
við spiluðum badminton, tennis,
veggjatennis og stunduðum
hugsanalestur með Höllu systur
sitja fast í mér. Þú slasaðist al-
varlega í bílslysi í árslok 1987 og
það voru erfiðir dagar að heim-
sækja þig á gjörgæsluna í þrjá
mánuði og sjá þig máttfarinn
svona lengi. Þú sagðist hafa risið
upp frá dauðum þá og værir
tilbúinn í seinni hálfleik og hófst
líf á ný. Ég hef alltaf dáðst að
orku þinni og hve auðveldlega þú
hefur getað tileinkað þér ný og
ný áhugamál og kynnst þeim
mörgum á þinni lífsleið. Sögur af
þér hlaupandi á Sandbrekku fyr-
ir austan sem lítill gutti, FH-ing í
húð og hár, golfara í Keili, göngu-
fjalla- og jeppaferðir með Útivist,
silungs- og skotveiði, skíði, salsa
og nýjasta áhugamálið hjólreið-
ar. En á Sandbrekku höfum við
átt góðar stundir þar sem við höf-
um notið náttúrunnar og kyrrð-
arinnar með frændum og veiði-
félögum okkar. Hvernig þú gast
horfið á klossunum þínum í
berjamó í nokkra klukkutíma og
komið úthvíldur til baka þótti
mér alltaf einstakt. Þú varst nátt-
úruunnandi og hvað þú varst kát-
ur ef leið lá út úr bænum, þá
varstu alltaf búinn að pakka
mörgum dögum fyrr, enda gat
maður treyst á að þú værir með
allt sem til þurfti: batterí, vasa-
ljós, alls kyns spotta og bönd,
harðfisk, bjór og berjasaft. Hvað
þú naust þín í gæsa- og hrein-
dýraveiðinni, annaðhvort liggj-
andi við Blána og finna daginn
fjara út, með vísu í kollinum eða
arkandi á eftir hreindýrahjörð.
Þú varst bestur af okkur á gæsaf-
lautuna og merkilegt hvað þú
gast kallað gæsir inn, enda búinn
að stúdera kvakið þeirra ásamt
fleiri dýrahljóðum. Líklega ertu
núna búinn að finna Dyrfjalla-
brand, kannski ég pikki hann upp
fyrir þig seinna.
Ég minnist líka hinnar ýmsu
sérvisku þinnar, margra samtala
og ærslagangs okkar í Austur-
stræti og á Háteigsvegi þar sem
við skiptumst á skoðunum um hin
ýmsu mál og hlustuðum hvort á
annað, svo var líka bara gott að
þegja með þér. Ég hef alltaf sætt
mig við að þú varst ekkert bara
okkar, heldur allra! Þér fannst
gaman að tjá þig í gegnum vísur
eða limrur og jafnvel skartgripa-
smíði. Með brosi á vör held ég
sérstaklega vel upp á allar vís-
urnar sem þú samdir til mín
vegna hinna ýmsu atvika sem
upp hafa komið í gegnum árin.
„Margt fer öðruvísi en á horfðist“
stóð í dagbókinni þinni 1988 og á
eins við núna og þá. Ég hef aldrei
haft áhyggjur af þér, en þín á eft-
ir að verða sárt saknað. Við tvö
vorum sammála um að dauði er
ekki til svo þú finnur ljósið þang-
að til við hittumst seinna. Við lif-
um með skemmtilegar og góðar
minningar um þig og ég held
áfram að lifa lífinu lifandi!
Soffía D. Halldórsdóttir.
Þeir eru ófáir kílómetrarnir
yst utan af Kársnesi upp á Holt í
Kópavoginum. Þeir höfðu kynnst
í gagnfræðaskólanum Óli og Dóri
og þegar músíktilraunir þeirra
fóru að taka á sig alvarlegan blæ
var mér kippt með. Við tóku 45
ára samskipti og vinátta sem
aldrei gleymist.
Við æfðum þrisvar, fjórum
sinnum í viku og þetta var löngu
fyrir „keyra og sækja“. Dóri
labbaði þetta þá með gítarinn og
fyrir kom að við Óli gengum út á
Nes. Sautján ára gáfum við út
fyrstu plötu Ríó tríósins, en sum-
arið áður slógum við í gegn í
Hallormsstaðarskógi með laginu
„Blandaðu meira“. Það var bless-
unarlega aldrei hljóðritað.
Síðan rennur þetta saman í
fínar samverustundir og eftir-
minnilega ræktarsemi Dóra við
okkur Óla alla tíð, löngu eftir að
hann hafði helgað sig tannlækn-
ingum. Hann mætti á alla meiri
háttar konserta, mætti með blóm
og skálaði við menn baksviðs.
Hann var auðvitað tannlæknirinn
okkar allra og gat t.d. spjallað
mikið við mig í stólnum þegar
hann þurfti að tjá sig um landsins
gagn og nauðsynjar án þess að
þurfa að hlusta á mig svara.
Krakkarnir okkar Birnu segj-
ast t.d. aldrei hafa verið með
tannlækni. Þau hafi haft Dóra.
Sjaldan er ein báran stök.
Undanfarið rúmt ár hafði Dóri
tekið umönnun Óla vinar okkar
föstum foringjatökum, stappað í
okkur hin stálinu og meira að
segja komið fram á styrktartón-
leikum fyrir Óla og Daddý með
eftirminnilegum hætti. Allur sá
hryggilegi ferill var þyngri en
orð fá lýst og ég hélt satt að segja
að nóg væri komið.
Við Dóri og Birna sóttum opn-
un á Listasafni Íslands fyrir
nokkrum vikum. Ég sé brosandi
andlit vinar míns í anda og geymi
þá mynd.
Við Birna færum börnum
Dóra og allri fjölskyldu hans
innilegar samúðarkveðjur.
Birna og Helgi Pétursson.
Við gömlu félagarnir, Jói,
Siggi, Ingi Þór og Halldór Fann-
ar, ætluðum að hittast í dag en í
40 ár höfðum við ekki komið sam-
an. Í staðinn kveðjum við Halldór
óvænt.
Við Dóri urðum fljótt vinir
þegar ég 13 ára gamall fluttist í
Hlégerði í Kópavogi, og hélst sú
vinátta alla tíð. Margt var brallað
á þessum unglingsárum eins og
gengur. Við gengum báðir í
Gagnfræðaskóla Kópavogs.
Hann fór síðan í Verslunarskól-
ann en ég í MR. Þrátt fyrir það
fylgdumst við félagarnir alltaf
hvor með öðrum og hittumst
reglulega.
Í Gagnfræðaskóla Kópavogs
kynntust nokkrir góðir félagar,
Jón Bragi Bjarnason, Guðmund-
ur Einarsson, Helgi Pétursson,
Ólafur Þórðarson og Halldór
Fannar. Í þessum hópi var Ríó
Tríó stofnað með þeim Helga,
Óla og Dóra. Þeir áttu eftir að
gera garðinn frægan en Dóri
hætti þó stuttu eftir að hann hóf
tannlæknanám. Það var gagn og
gaman að fá að fylgjast með
þeim félögum á þessum árum.
Við Halldór lukum stúdents-
prófi vorið 1969 og fyrir próf var
svokölluð „dimmitering“ á sama
degi í Versló og MR. Slík veislu-
höld byrjuðu snemma morguns í
báðum skólunum og fékk hann
þá hugmynd að fá lánað tveggja
manna reiðhjól sem við notuðum
til fararinnar til Reykjavíkur.
Slík uppátæki voru í hans anda.
Halldóri var margt til lista
lagt. Hann var músíkalskur og
hafði unun af tónlist og dró upp
gítarinn víða á ferð sinni, auk
þess sem hann var hagmæltur og
skildi eftir sig vísur víða. Halldór
gaf mikið af sér og var gleðigjafi.
Hann var mjög handlaginn og
þess vegna lá beint við að velja
tannlækningar þegar hann ætl-
aði í háskólann að loknu stúd-
entsprófi. Það átti eftir að sýna
sig að vera hárrétt val. Hann
sýndi faginu mikinn áhuga og
eftir útskrift kenndi hann við
tannlæknadeild Háskóla Íslands
og stóð sig með mikilli prýði.
Áhugamál Halldórs voru fjöl-
mörg og lagði hann sig fram við
hvert þeirra. Hann var einn
þeirra sem smituðu mig af golf-
íþróttinni þó að hann seinni árin
hefði lagt meiri áherslu á önnur
áhugamál, eins og útivist, jeppa-
ferðir, skotveiði og núna síðast
hjólreiðar.
Halldór eignaðist snemma
tvær stúlkur og síðar tvo drengi.
Þegar við hittumst var augljóst
hversu hreykinn hann var af
þeim og talaði um afrek þeirra
og hvernig þeim vegnaði.
Ég kveð vin minn með miklum
söknuði og sendi öllum ástvinum
hans samúðarkveðjur.
Guðmundur Vikar
Einarsson.
Halldór bróðir er dáinn voru
fyrstu orðin sem Hanna Mjöll
sagði við mig í símann á miðviku-
dagsmorguninn. Þetta gat engan
veginn passað, við sátum saman á
föstudagskvöldið þar á undan og
fengum okkur að borða á veit-
ingahúsi og Halldór sagðist aldr-
ei hafa verið hressari.
Eins og allir vita þá var Hall-
dór mikið fyrir allskonar veiði og
dag einn kom hann að máli við
mig og sagðist hafa fundið veiði-
bíl, skunduðum við á bílasöluna
og á leiðinni var ég upplýstur um
ágæti þessa bíls. Jæja, á bílasöl-
unni blasti við mikið breyttur Su-
zuki Fox-jeppi, og féllust mér
hendur, þetta er of mikið hugsaði
ég. En Halldóri var ekki snúið,
jeppinn keyptur og fór hann með
hann beint inn í skúr. Eftir
nokkra skoðun og smáyfirlegu
var fyrsta ferð ákveðinn. Ekki
þótti ráðlegt að fara einbíla þann-
ig að slegist var í för með bíla-
flokk F.B.S.R og farið upp á
Kaldadal, þar reyndi á á hæfileik-
ana og ferðagleðina. Fljótlega
fékk jeppinn nafn og var skírður
Zukki refur. Halldór kunni vel
við sig á fjöllum og þar var hann
oft og eignaðist fjölda vina í ferð-
um sínum. Ein ferð er mun minn-
isstæðari en aðrar. Farið var á
Drangajökul um páska, ekki var
annað í stöðunni en að kalla
Zukka inn í skúr sem við fé-
lagarnir höfðum á leigu og köll-
uðum Grenið, til yfirferðar fyrir
ferðina. Jeppinn fékk snögga yf-
irferð smurt í koppa og olíur
mældar. Ekki var til setunnar
boðið, halda skyldi af stað degi á
undan ferðafélögum því það varð
að koma við á Skagaströnd og
færa Hallbirni tvo geisladiska
sem Halldóri höfðu áskotnast
fyrr í vikunni. Síðan var haldið á
Drangajökul með stefnu á Reykj-
arfjörð sem gististað um
páskana. Í fyrstu brekku varð
allt dautt og var hafist handa við
að finna bilunina, jú það hafði far-
ið í sundur háspennuþráður sem
auðvitað var í varahlutageymsl-
unni. Áfram var haldið í mjög erf-
iðu færi og áfangastað náð um
nóttina. Um kvöldið var farið í
laugina og í staðinn fyrir að
hlusta á tónlist var settur í spil-
arann diskur með fuglahljóðum
og innan skamms heyrðist tófu-
gagg allt í kring. Vegna mjög
óhagstæðrar veðurspár var
ákveðið að halda heim degi fyrr
en áætlað var og kom það sér vel
því nú upphófst eitt mest spenn-
andi ferli slitinna mótorpúða og
sundur skorinna vatnskassa-
slangna sem um getur í sögunni.
En samt komumst við heim á
bílnum, en hvíldinni vorum við
fegnir á Hólmavík. Halldór varð
fyrir því óhappi að velta Zukka.
Fannst nú hvítur Fox-jeppi sem
umsvifalaust átti að rífa til að
laga þann græna. Þetta var nú
ekki gert heldur var sá hvíti lag-
aður og fékk hann nafnið FOXY
og var svo farið beint á fjöll.
Halldór tók þátt í störfum
Jeppadeildar Útivistar og fór í
100 bíla ferðina, einnig fór hann á
flesta jökla landsins ásamt fjölda
annarra ferða skipulagðra sem
óskipulagðra. Við þóttumst eiga
ferðafélagið Tvísýn travel tro-
bule tours skuldlaust. Allur sá
tími sem við áttum saman er í
minningabankanum og geymist
þar.
Þín er sárt saknað, kæri vinur
minn. Minningar um þig geymi
ég í hjarta mínu að eilífu.
Vélstjórinn á „Zukka ref“,
Brynjólfur Wium.
Kveðja frá FHákörlum
Fyrir 30 árum stofnuðum við
tíu félagar, allir fyrrverandi
knattspyrnumenn úr FH, fé-
lagsskapinn FHákarlar. Halldór
Fannar var einn af stofnendun-
um. Hópurinn stækkaði og flestir
urðum við sautján, en í dag eru
tveir fallnir frá, Þórir Jónsson og
nú Halldór. Það var okkur öllum
mikið áfall er við fengum fréttir
af skyndilegu andláti Dóra. Við
vorum að undirbúa þorrablótið
okkar og Dóri hafði tilkynnt
komu sína á sinn eina og sanna
hátt og allir hlökkuðu til. Eftir
umhugsun ákváðum við að halda
blótinu til streitu og hafa það í
anda Dóra, sem þýðir gleði, söng-
ur og góður matur. Fyrstu árin
okkar spiluðum við innanhússfót-
bolta og héldum okkar „hátíðir“
og gerðum okkur dagamun eins
og í útilegum, veiðiferðum o.fl.
Ávallt var Dóri þá hrókur alls
fagnaðar, með gítarinn í fanginu,
syngjandi kvæðin sín, mörg
frumort enda mjög góður hag-
yrðingur. Fljótlega þegar upp
kom sú hugmynd í gríni, hvort
ekki væri rétt að kjósa úr hópn-
um FHákarl ársins, svona í lík-
ingu við það þegar verið er að
kjósa íþróttamann ársins í fjöl-
miðlunum, þá var Dóri ekkert að
tvínóna við hlutina og gaf fé-
lagsskapnum bikar, er þeim
skyldi hlotnast til varðveislu er
vegsemdina hlyti í það skiptið.
Gripur þessi er svo veglegur og
þungur að það er nánast tveggja
manna tak að lyfta honum, þann-
ig sýndi Dóri hug sinn í verki til
félagsskaparins. Dóri var mikill
FH-ingur, fyrst sem leikmaður
og síðar sem t.d. aðstoðarmaður
fyrsta erlenda knattspyrnuþjálf-
ara félagsins. Þá var hann þjálf-
ari meistaraflokks FH í knatt-
spyrnu í fyrsta bikarúrslitaleik
félagsins 1972. Dóri var mikill
útivistarmaður og unni íslenskri
náttúru, stundaði veiðimennsku
af kappi auk þess að ganga um
óbyggðirnar, þá var hann einnig
mikill jeppaáhugamaður. Dóri
var einstakur geðprýðismaður,
alltaf í góðu skapi og jákvæður.
Hann var mjög hugmyndaríkur
og óhræddur við að reyna eitt-
hvað nýtt á öllum sviðum. Það
þurfti aldrei að dekstra hann eða
draga til nokkurra hluta og hann
var jafnan með fyrstu mönnum
að tilkynna þátttöku í hinum og
þessum uppákomum okkar félag-
anna. Það verður skarð fyrir
skildi í okkar röðum með fráfalli
Dóra, en við sem eftir erum mun-
um halda á lofti minningu látins
félaga meðan okkur endist þrek
og ævi. Við félagarnir og makar
okkar sendum börnum Dóra og
fjölskyldum þeirra svo og ástvin-
um öllum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur og vitum að minn-
ingin um góðan dreng mun lifa
um langan aldur.
Albert, Ársæll, Ásgeir,
Björn, Daníel, Dýri,
Gunnlaugur, Helgi,
Ingvar, Jón Már,
Jón Hinriks, Ómar,
Pálmi, Pétur, Viðar.
Við vorum fimm sem stóðumst
inntökupróf í tannlæknadeildina
vorið 1972. Þéttur var hópurinn
næstu árin, í námi og leik. Hall-
dór, okkar lífsreyndastur, stóð
fyrir mörgum gleðistundunum,
mörg voru uppátækin. En hann
fór sínar eigin leiðir, hafði sinn
stíl á hlutunum. Og nú skaut
hann okkur illilega ref fyrir rass.
Við, sem vorum að undirbúa ferð
hópsins til Parísar, sitjum eftir.
Dóri farinn í miklu lengri ferð.
Horfinn, og óvíst hvenær, eða
hvort, við náum honum. Það var
oft nógu erfitt, hérna megin.
Dóri var skemmtilegur. Hann
hafði skáldgáfu. Nýttist vel þeg-
ar við tókum það að okkur, hóp-
urinn, að íslenska alla skapaða
hluti sem notaðir voru í tann-
lækningum. Það hófst með því að
eitthvert gáfnaljósið sagði okkur,
fávísum nemendum, að spegill
væri undratæki tannlækninga.
Við vildum gera orðinu „spegill“
hátt undir höfði. Nýyrðin
streymdu frá Dóra. Hryndill (le
Croins eftir G. Hraundal, kenn-
ara okkar), hefill, skefill, skrepill,
skerill, sendill og ótal fleiri. Ekki
vafðist fyrir honum að fá okkar
samþykki fyrir uppnefnum á
starfsliðinu og skólafélögum: Fý-
sill, Peðill, Kerfill, Stamill, Ster-
ill, en heldur fór nú að kárna
gamanið þegar Geðill, Friðill,
Kyndill og Riðill skutu upp koll-
inum. Okkar ágæti rótfyllingar-
kennari fékk að vera í friði. Enda
hét hann Egill!
Hópurinn litli er nú orðinn
minni. Miklu minni. Hver bjarg-
ar nú kvöldinu þegar við villumst
á götum stórra borga. Allt lokað
og þorstinn skrjáfandi. „Jæja
strákar mínir, nú er kominn tími
á Remy vin okkar.“ Opnar hann
ekki göngustaf sinn og býður
okkur vænan sopa af þessu líka
kætandi koníakki. Og allir glaðir
á ný!
Hver sest með götuspilurum í
undirgöngum lestanna eða undir
gosbrunnum torganna og byrjar
að kenna þeim gítargripin í „Ríð-
um , ríðum“ og fyrr en varir eru
allir götuspilararnir komnir í hóp
í kringum þennan smáa, knáa,
eldfjöruga Íslending á axlabönd-
unum, og söngurinn glymur um
göng og stræti.
Já, það verður einhversstaðar
fjör. En ekki hér. Ekki í okkar
hópi.
Far vel, kæri vin.
Sigurjón Benedikts-
son, tannlæknir.
Halldór vinur okkar varð
bráðkvaddur í morgun tilkynnti
Daði tengdasonur í símann.
Tíminn stöðvaðist drjúga
stund. Einn minn besti vinur í
rúm 40 ár farinn. Líf okkar var
samofið, í námi, starfi og leik,
sterkari böndum en orð fá lýst.
Við kynntumst á fyrsta ári í tann-
læknadeild árið 1970.
Halldór var fremur lágur
vexti, grannur, kvikur í hreyfing-
um, bláeygður með glettið bros-
andi augnaráð. Hæfileikar hans
voru óteljandi og fleiri en flestir
hljóta, handlaginn, músíkalskur,
ljóðrænn og margt fleira var hon-
um til lista lagt.
Hann elskaði að vera úti í nátt-
úrunni, við veiðar ýmiskonar, í
fjallaferðum, uppi á jöklum og
var alltaf hrókur alls fagnaðar
meðal vina oftast með gítar við
hönd. Hann kunni að spila á lífs-
ins hörpu af mikilli snilld, naut
þess besta sem lífið býður upp á
og fór vel með.
Hann kvæntist tveimur frá-
bærum konum og eignaðist með
þeim fjögur yndisleg börn og
þrjú barnabörn sem hann var af-
ar stoltur af.
Við höfum verið félagar í vina-
hópi sem kallar sig Hektara í 37
ár. Við hittumst reglulega tvisvar
sinnum í mánuði og höfum gert
hluti saman sem nægja til frá-
sagnar í heila bók. Þar fyrir utan
vorum við þrír í þeim hópi í fé-
lagi, sem við nefndum Áttavita-
félagið skynsemin ræður, við fór-
um árvisst á rjúpnaveiðar og
frásagnir af þeim ferðum hefðu
nægt í aðra bók. Við ösluðum
snjó í klof, urðum nærri úti og
kynntumst ýmissi vosbúð, sem
Halldór kallaði þriggja fóta færi.
Halldór hefur nokkrum sinn-
um í sinni lífsgöngu þurft að
glíma við þriggja fóta færi. Hann
slasaðist lífshættulega í bílslysi
árið 1987 og lá á gjörgæslu í
margar vikur og dó tvisvar sinn-
um, hafði séð í gegnum rörið
svarta ljósið við endann (hans
lýsing á dauðanum).
Í einkalífinu sömuleiðis mátti
tala á sömu nótum.
Dóri Fannar eins og við köll-
uðum hann alltaf orti vísur við
hin ýmsu tækifæri og átti oftast
auðvelt með. Limrur voru hans
uppáhald. Einu sinni man ég eftir
honum vakandi hálfa nóttina af
því að hann vantaði niðurlag við
vísu sem var í smíðum, á end-
anum heyrðum við í gegnum
svefnrofann og virtist hann nú
ánægður „Sælli ekki verið hef
síðan í móðurkviði.“
Kæri vinur, ég vona að þú
verðir þeirrar sælu aðnjótandi
sem um getur þó svo að það sé
langt um aldur fram
Við hjónin sendum aðstand-
endum öllum innilegustu samúð-
arkveðjur.
Tómas Á. Einarsson.
Halldór Fannar
 Fleiri minningargreinar
um Halldór Fannar bíða birt-
ingar og munu birtast í blað-
inu næstu daga.