Morgunblaðið - 24.02.2012, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. FEBRÚAR 2012
✝ Björn Jóns-son fæddist á
Fossi í Hrútafirði
4. febrúar 1915.
Hann lést á Land-
spítalanum 13.
febrúar 2012.
Foreldrar hans
voru Jón Mar-
teinsson frá
Reykjum Hrúta-
firði, f. 26.9. 1879,
d. 25.6. 1970 og
Sigríður Björnsdóttir frá
Óspaksstöðum Hrútafirði, f.
29.10. 1884, d. 10.7. 1952. Systk-
ini Björns voru Anna Sigríður, f.
26.12. 1910, d. 24.3. 1925, Björn,
f. 23.4. 1912, d. 25.5. 1912, Pétur,
f. 4.6. 1913, d. 23.8. 1953, Sess-
elja, f. 28.8. 1916, d. 8.11. 1924,
Karólína Soffía, f. 13.9. 1917, d.
13.5. 1992, Gunnlaugur, f. 10.8.
1919, d. 16.3. 1998, Valdimar, f.
13.5. 1921, d. 5.1. 1983, Stefán, f.
14.1. 1923, d. 3.4. 2003, Sesselja
Gíslína, f. 14.10. 1924, d. 16.1.
2001, og Ólafur, f. 28.1. 1927.
Guðný Helga Brynjólfsdóttir
fæddist í Hlíð í Lóni 10. ágúst
1923 og lést á Landspítalanum
18. febrúar 2012. Foreldrar Guð-
Brynja Rut og Ýmir, Guðný
Birna, f. 22.11. 1980, í sambúð
með Árna Einarssyni, f. 7.10.
1977 og Birgir Ármannsson, f.
21.11. 1984. Pétur Björnsson, f.
4.6. 1954, dóttir hans er Guðrún
Birta, f. 29.2. 2000, barnsmóðir
Ingveldur Kristjánsdóttir, f.
13.11. 1965.
Björn stundaði nám við
Reykjaskóla í Hrútafirði og
fluttist til Reykjavíkur á árunum
’43-’44. Hann starfaði í Blikk-
smiðjunni Gretti og Silfursmiðju
Ernu. Björn var mjög virkur í
kór- og félagsstarfi og var m.a. í
Karlakór Húnvetninga og
Kvöldvökukórnum.
Guðný ólst upp á Ormsstöðum
í Breiðdal ásamt foreldrum og
systkinum við almenn sveita-
störf. Guðný fór í vist til Reykja-
víkur ung að aldri. Hún starfaði
bæði í Sælgætisgerðinni Freyju
og síðar í Sælgætisgerðinni
Mónu til fjölda ára. Helstu
áhugamál Guðnýjar voru handa-
vinna og að ferðast og skoða Ís-
land.
Útför Björns og Guðnýjar fer
fram frá Hafnarfjarðarkirkju í
dag, 24. febrúar 2012, kl. 13.
nýjar voru Brynjólfur Guð-
mundsson frá Þverhamri í
Breiðdal, f. 18.5. 1892, d. 16.5.
1975, og Guðlaug Eiríksdóttir
frá Hlíð í Lóni, f. 19.8. 1894, d.
25.1. 1995. Systkini Guðnýjar
voru Guðmundur Þórarinn, f.
17.10. 1920, d. 31.8. 1963, Sigríð-
ur, f. 8.7. 1922, d. 4.6. 2005,
Gyða, f. 7.10. 1925,d. 1.12. 1996,
Guðrún, f. 9.4. 1927, d. 8.2. 2011.
Synir Björns og Guðnýjar eru
Ármann Björnsson, f. 15.2. 1950,
giftur Stefaníu Ingimund-
ardóttur, f. 30.1. 1950. Börn
þeirra eru Þröstur, f. 20.4. 1976,
Sigríður Elva, f. 8.6. 1979, í sam-
búð með Illuga Hartmannsyni, f.
3.12. 1981, börn þeirra eru
Það er með söknuði að ég
kveð tengdaforeldra mína í dag
þau yndislegu hjón Björn Jóns-
son og Guðnýju Helgu Brynj-
ólfsdóttur. Það var erfitt að þið
fóruð svo snögglega en um leið
fallegt að þið fenguð að fara
saman.
Þau voru alltaf mjög samhent
og dugleg að ferðast um landið í
sumarfríum sínum. Björn var
mikill Húnvetningur og elskaði
sveitina sína mikið. Hann var
mjög hress og gamansamur og
oft var slegið á létta strengi.
Þegar börnin okkar voru lítil
fórum við oft með þeim hjónum
norður á sumrin og vorum í
veiðisýsli. Það var oft létt yfir
öllum, sagðar margar sögur, því
honum Bjössa fannst svo gaman
að segja sögur. Einnig var oft
tekinn spilastokkurinn og spiluð
vist eða langavitleysa eftir því
við hvern var spilað.
Guðný var mjög heimakær og
sat hún oft og heklaði eða saum-
aði út, til eru margir fallegir
hlutir á heimili þeirra hjóna sem
hún hefur gert. En Bjössi hafði
meira gaman af að fara á
skemmtanir því hann var
skemmtikraftur af guðs náð og
hann hafði gaman af því að vera
í sviðsljósinu. Hann var í Hún-
vetningafélaginu og í karlakór
félagsins um tíma. Einnig var
hann í félaginu Ljóð og saga og
þar starfaði Kvöldvökukórinn
sem hann söng með í mörg ár. Í
lífi þeirra hjóna hefur tónlistin
verið í miklu uppáhaldi, Björn
sat löngum stundum við tækið
og hlustaði mikið og söng með.
Ekki alls fyrir löngu sagði hann
við mig „ég get enn lært texta“
og var alveg undrandi enda orð-
inn 97 ára gamall. Hann var
hættur að geta lesið en hann
hlustaði þar til hann náði text-
anum.
Mér er ofarlega í minni af-
mælisdagur Björns fyrir rúmu
ári. Þá var hann með skipulagða
dagskrá og áttum við mæðgurn-
ar að syngja með honum ákveðið
lag sem hann setti á fóninn.
Næsta lag tók hann sjálfur og
spilaði undir á munnhörpuna
sína og svo hélt dagskráin
áfram.
1. maí var mjög merkur dag-
ur hjá honum, Þröstur elsti
drengurinn okkar fór alltaf inn
eftir til afa og fór með honum í
kröfugönguna.
Í september ár hvert fór
Bjössa að langa í réttirnar, hann
hafði svo gaman af að fara og
syngja með fólkinu og komast í
sveitastemninguna, þetta gerði
hann í mörg ár.
Björn vann í silfursmiðjunni
Ernu og líkaði honum vel að
vera að skapa svona fallega hluti
og á ég nú nokkrar skeiðar sem
hann smíðaði og varðveiti ég
þær vel.
Guðný vann lengst af í sæl-
gætisgerðinni Mónu í Hafnar-
firði og kunni hún mjög vel við
sig þar enda mikill dugnaðar-
forkur í vinnu.
Blessuð sé minning þessara
heiðurshjóna. Hvílið í friði.
Stefanía.
Elsku afi og amma.
Ég kveð ykkur með miklum
söknuði. Eins sárt og það er að
kveðja ykkur bæði svona í einu
þá hugga ég mig við það að þið
eruð saman. Afi minn, þú varst
skemmtikraftur af guðs náð og
þér þótti ekki leiðinlegt að fá
svolítið sviðsljós á skemmtunum
ýmist með söng eða að segja
sögur. Þú lumaðir endalaust á
skemmtisögum sem komu manni
til þess að hlæja. Söngur var þitt
helsta áhugamál og þótti mér
alltaf jafn gaman að heyra í þér
þegar þú tókst upp munnhörp-
una þína og fórst að spila. Kass-
ettutækið þitt var mikið notað,
þú tókst upp allskonar efni bæði
úr útvarpi og svo fékkst þú okk-
ur systurnar stundum til þess að
syngja fyrir þig frá unga aldri
og upptökurnar varðveittir þú
vel.
Elsku amma mín, þú varst
sko með allt þitt á hreinu, skipu-
lagið á þínu heimili var sko al-
veg 100% og vona ég að ég hafi
fengið brot af þeim hæfileika frá
þér, því að ekki þykir mér leið-
inlegt að skipuleggja. Þú varst
duglegasti vinnukraftur sem
sögur fara af því ekki vantaði
þig stund úr vinnu alla þína
starfsævi og ekki er hægt að
gera betur en það. Einnig hafðir
þú unun af handavinnu eins og
útsaum og hekli og gerðum við
nokkrar tilraunir til þess að
koma heklhæfileikum þínum yfir
á mig en því miður tókst okkur
það ekki.
Mikið af minningum hafa
komið upp í huga minn síðustu
daga og á ég mér nokkrar uppá-
haldsminningar sem allar eru úr
barnæsku. Sem dæmi eru allar
þær stundir sem við áttum í
borðstofunni á Tungó að spila
vist, þar ríkti mikil spenna og
gleði. Einnig þær stundir sem
við áttum í garðinum þar sem
við fengum að leika lausum hala
á sólskinsdögum, drekka kaffi í
skýlinu og huga að fallegu blóm-
unum hennar ömmu.
Ég er mjög þakklát að hafa
átt ykkur að og veit ég að þið
munuð vaka yfir okkur.
Ykkar
Sigríður Elva
Ármannsdóttir.
Elsku amma og afi.
Það var mjög sárt að kveðja
ykkur tvö og það með svona
stuttu millibili. En ef maður
horfir á björtu hliðarnar sér
maður hversu fallegt það er í
rauninni að þið tvö fáið að fylgj-
ast að eftir allan þennan tíma
sem þið hafið átt saman.
Margar góðar stundirnar hef
ég átt með ykkur í gegnum tíð-
ina, og eru mér efst í huga allar
stundirnar sem að við áttum
saman á Tungó (Tunguveginum)
þegar að ég var yngri, stund-
irnar í skýlinu góða, gönguferð-
irnar um stokkana, sundferðirn-
ar og öll sú spilamennska sem
fram fór á heimilinu.
Á heimili afa og ömmu ómaði
alltaf mikil tónlist, og vildu þau
yfirleitt hlusta á íslenska tónlist.
Bæði tvö sungu þau mikið, afi
var alltaf mjög virkur í kór- og
félagsstarfi en amma söng meira
fyrir sig við heimilisstörfin. Ég
smitaðist af ástríðu þeirra á tón-
list og var mikið í kórstarfi sem
barn sem leiddi út í frekara
söngnám seinna meir. Hann afi
minn talaði reglulega um hversu
mikið tónlistin gæfi honum,
enda hlustaði hann sérstaklega
mikið á tónlist á seinni árum og
voru Álftagerðisbræðurnir alltaf
efstir á vinsældalista hans.
Hann afi var einnig mikill sögu-
maður og var alltaf gaman að
heyra frægðarsögur hans frá
fyrri tíð og öll þau ævintýri sem
hann lenti í. Hún amma mín var
svo flink í höndunum. Hún
saumaði, prjónaði og heklaði
eins og meistari, það lék allt í
höndunum á henni og eru þær
ófáar hekluðu dúllurnar og milli-
verkin sem leynast hér og þar.
Einnig var hún alveg snilldar-
bakari og getur enginn státað af
jafn góðri brúnköku og hennar
var, hún var bæði stökk, mjúk
og með sultu á milli; alveg him-
nesk.
Hún amma mín hafði alltaf
unun af fallegum hlutum og
þótti mér það alltaf voðalega
spennandi að fá að skoða skartið
hennar þegar ég var yngri. Í
hvert skipti sem ég kom fékk ég
að máta og skoða þessa fallegu
hluti sem hún passaði alltaf svo
vel upp á. Enda var hún amma
glæsileg kona fram í fingur-
góma.
Við afi sungum oft saman ein-
hver lög þegar við hittumst og
er mér það mjög minnisstætt
þegar ég fór þann 10. ágúst síð-
astliðinn á afmælisdeginum
hennar ömmu að ná í hann afa á
Borgarspítalann svo að við gæt-
um farið í kaffi til hennar. Við
afi sungum saman alla leiðina í
Hafnarfjörð nokkur vel valin ís-
lensk dægurlög hátt og skýrt.
Það var alveg magnað hversu
mikla söngrödd hann afi minn
hafði alveg langt fram eftir
aldri, flottur tenór var hann
kallinn.
Eins sárt og það er að kveðja
þá veit ég að það voru forrétt-
indi að hafa fengið að njóta þess
góða tíma sem ég átti með ykk-
ur, elsku afi og amma.
Ég á eftir að sakna ykkar.
Ykkar sonardóttir og nafna,
Guðný Birna.
Elsku afi og amma, þið
kvödduð okkur svo skyndilega
og langar mig að minnast ykkar
með nokkrum orðum.
Ég á margar góðar minningar
um ömmu og afa frá því ég var
lítill og gisti hjá þeim, amma
dekraði við mann og afi fór oft
með mig í sund eða í göngutúra
um hverfið.
Afi var mjög góður sögumað-
ur hann hafði alltaf gaman af því
að segja manni sögur og fræða
mann um gamla tímann. Hann
hlustaði líka mikið á tónlist, spil-
aði á munnhörpu, hann var líka
mikið í kórum, hann hafði mjög
gaman af söng. Þegar við afi
vorum á keyrslu var hann oft að
spyrja mig spurninga um landa-
fræði og má ég þakka honum
það sem ég kann í landafræði
um Ísland.
Við amma og afi rifjuðum oft
upp veiðitúr sem við fórum í
Fitjavatn í Hrútafirði, þar var
óvenjugott veður og við veiddum
mikið af fiski. Hitinn var svo
mikill að afi þurfti að koma afl-
anum í kælingu í Staðarskála.
Oft þegar ég kom til ömmu og
afa spiluðum við vist eða manna,
þau höfðu mjög gaman af því að
spila. Svo dapraðist sjónin hjá
afa og minna var um spila-
mennsku.
Amma var mjög góð í eldhús-
inu og enginn hefur getað gert
eins góða brúnköku og hún og
einnig bjó hún til mjög góðan
mat, alvöruömmumat.
Elsku afi og amma, ég þakka
fyrir allar góðu stundirnar með
ykkur.
Hvílið í friði,
Birgir Ármannsson.
Björn frændi minn var lengst-
um næstelstur systkinanna frá
Fossi. Hann var líka síðastur
systkinanna sem kvaddi Foss
þegar foreldrar hans brugðu
búi. Þetta var sveitin sem lifði í
hjarta og huga þeirrar sem
fluttist á mölina. Um sveitina
var bæði sungið og sagðar sög-
ur. Bjössi frændi var sá maður
sem hélt við arfleifð liðinna með
sögum og tengslum við fólk sem
átti rætur sínar að rekja til
sveitanna við Hrútafjörðinn.
Bjössi varð langlífur og einungis
Ólafur bróðir hans er enn á lífi.
Björn var léttur á fæti og
snaggaralegur maður. Hafði
yndi af hestum og átti Blesa,
sem enginn annar maður gat
setið, nema Bjössi. Bjössi sagði
oft söguna þegar hann fór einn
ungur um vetur yfir í Miðfjörð
að sækja fola fyrir föður sinn.
Komst Bjössi við illan leik til
byggða eftir að hafa farið yfir
Hrútafjarðarhálsinn í blindbyl.
Björn var því um margt líkur
föður sínum að atgervi. Björn
var hagleiksmaður, og eftir að
hafa unnið við vatnskassavið-
gerðir hjá Gretti í mörg ár, venti
hann sínu kvæði í kross og fór
að vinna við silfursmíðar. Af
hagleik smíðaði Björn silfur-
skeiðar þar til hann lét af stöf-
um sökum aldurs.
Björn var frændrækin með
afbrigðum og samkvæmismaður
hinn besti. Fáa menn var
skemmtilegra heim að sækja eða
fá í heimsókn en Bjössa frænda.
Ósjaldan kom hann í heimsókn
til móður minnar og systur sinn-
ar í Kópavoginn og stytti henni
stundir og alltaf var glaðværð
með þeim systkinum. Oftar en
ella voru þar líka komnir bræð-
ur hans; Gunnlaugur, Stefán eða
Ólafur, og kom fyrir að systk-
inin tóku lagið saman og Bjössi
spilaði undir á hárgreiðu.
Þá var líka sögustund fyrir
unga fólkið, sem hlýddi af at-
hygli þegar brugðið var upp
myndum af gömlum tíma, ljóslif-
andi atburðum í lífi fjölskyld-
unnar. Gott var að heimsækja
Bjössa og Guðnýju, en mynd-
arlegt meðlæti var ósjaldan á
borðum á heimili þeirra á
Tunguveginum.
Systkinin frá Fossi voru sam-
heldin, alin upp í skugga veik-
inda í fjölskyldunni. Þau sem
lifðu komust vel á legg og skil-
uðu góðu dagsverki til sam-
félagsins.Við samfagnaði systk-
inanna var ávallt glaðværð og
glettni í fyrirrúmi.
Björn hafði yndi af söng, enda
starfaði hann í kór Húnvetninga
um tíma og í Ljóði og sögu.
Bjössi sýndi einlægu ræktar-
semi við sín skyldmenni og sagði
sögur og fór með vísur sem allt-
af vöktu áhuga, en minni Bjössa
var næstum óbrigðult, og það
fram á síðasta dag. Þó að heils-
unni hrakaði hélt Bjössi áfram
að segja sögur og lifa í minningu
gamalla tíma. Tíma fátæktar,
veikinda og erfiðra heimilisað-
stæðna á Fossi. Bjössi var þar
oft í hlutverki eldri bróður því
heimilisfaðirinn vann á vetrum í
fiski hér fyrir sunnan og hús-
móðirin á spítala.
Vil að lokum kveðja Bjössa
frænda minn og þakka honum
fyrir alla umhyggju og ræktar-
semi sem hann sýndi minni fjöl-
skyldu, með vísu sem faðir hans,
Jón Marteinsson, orti um Björn
son sinn:
Tíminn okkar tekur stig
táp og hreysti vinna.
Lofðung hæða leiði þig
á landið vona þinna.
Votta fjölskyldum þeirra
hjóna Bjössa og Guðnýjar ein-
læga samúð mína. Blessuð sé
minning þeirra.
Jón Ögmundsson.
Guðný og Bjössi.
Okkur var svo tamt að nefna
þau saman. Og nú eru þau farin
saman til Sumarlandsins sem
við töluðum svo oft um. Þar
verður þeim fagnað sem aufúsu-
gestum eins og annars staðar
þar sem þau áttu viðkomu í
þessari jarðvist.
Hún – með fallegu brúnu aug-
un. Heimakær, skapstór og
hreinskiptin. Stjórnsöm og hlý.
Hávær þegar vel lá á henni.
Verkakonan sem vann í 30 ár
hjá sama fyrirtækinu, varð aldr-
ei veik og mætti aldrei of seint.
Húsmóðirin sem sló ekki af í
sláturgerð og bakstri þó að heilu
dagsverki væri lokið. Hannyrða-
konan sem bróderaði og heklaði
þvílík kynstur að halda mætti
sýningu. Frænkan sem fagnaði
manni alltaf og færði gjafir sem
voru engu líkar og gerðar af
henni sjálfri.
Hann – svo góður, hlýr og fé-
lagslyndur. Lét sér ávallt annt
um annarra hagi, skyldra sem
vandalausa. Elskaði börn og tal-
aði við þau af sömu virðingu og
fullorðna. Verkamaðurinn sem
barðist fyrir kjörum sinnar
stéttar. Sögumaðurinn sem elsk-
aði að segja sögur svo gaman
var á að hlýða. Snyrtimennið
sem á tíræðisaldri tók nærri sér
ef hárið var ekki rétt snyrt.
Töffarinn sem var með franskan
silkiklút um hálsinn þegar hann
lá á spítala fyrir ári og heillaði
þar alla upp úr skónum.
Gleðimaðurinn sem elskaði
söng og gladdi alla með munn-
hörpuleik. Félagsmálamaðurinn
sem söng í kórum og sinnti fé-
lagsmálum þannig að sumum
þótti nóg um.
Þegar ég var lítil bjuggum við
fjölskyldurnar tvær í sömu íbúð.
Það var gaman að vera lítil með
Bjössa. Ef ég var eitthvað döpur
tók hann fram munnhörpuna og
spilaði úr mér fýluna. Í þá daga
voru dúkkurnar börn, ekki kon-
ur. Og Bjössi tók þátt í leiknum
og fór létt með að bregða sér í
hlutverk prestsins sem skírði
dúkkurnar okkar. Mín hét Heið-
björt. Síðan var haldin alvöru-
skírnarveisla.
Síðustu árin bjuggu þau í
Hafnarfirði. Og þá var allt best
þar. Eins og sannir heiðursborg-
arar tóku þau leigubíl niður í
Fjörð, sinntu sínum erindum og
enduðu síðan ferð sína á kaffi-
húsi. Allir voru svo góðir og
elskulegir og Láki fylgdi þeim
heim að dyrum.
Annars var hún frænka mín
með eindæmum heimakær. En
heimsmaðurinn Björn Jónsson
brá sér gjarnan af bæ. Þó að
hann væri hálfblindur með staf
rölti hann oft upp Suðurbrautina
og settist á bekk við strætó-
skýlið. Ekki til að bíða eftir
strætó heldur til að hitta ein-
hverja til að spjalla við. Þannig
var Bjössi opinn, einlægur og
áhugasamur. Hann hélt sannar-
lega sinni reisn til æviloka.
Það var gott að fá þau hjónin
í nágrennið og það var gott að
koma til þeirra. Hlusta á sögur
og hlæja með þeim. Hún var
besta frænkan mín og hann var
besti maður sem ég hef þekkt.
Það verður seint fullþakkað
að hafa fengið að njóta samvista
þeirra.
Elsku Pétur, Ármann og Stef-
anía. Þið hafið mikils að sakna.
Megi minningin lifa.
Bryndís Skúladóttir.
Mín kæra frænka og Bjössi
hafa nú kvatt þennan heim með
fárra daga millibili. Guðný var
móðursystir mín og mikill sam-
gangur á milli fjölskyldnanna.
Þau bjuggu á Tunguvegi og við í
Heiðargerði, svo stutt var á
milli. Ég minnist margra góðra
samverustunda með Guðnýju og
Bjössa, sérstaklega ferðarinnar
okkar saman til Brighton þegar
mamma varð sjötug. Þá fórum
við öll systkinin ásamt mökum
og mamma, Guðný og Bjössi og
Sigga frænka. Það var nú ekki
leiðinlegt að vera með Guðnýju í
búðunum, en hún hafði yndi af
að kaupa sér fallega hluti, sér-
staklega glingur, og var mikið
verslað og hlegið. Þetta voru
yndislegir dagar hjá okkur. Eins
var alltaf gaman að koma á Suð-
urbrautina, Bjössi alltaf svo
flottur í tauinu, skyrta, vesti og
slaufa, hann var alltaf svo mikill
töffari. Guðný dreif fína útsaum-
aða dúka á borð og spariboll-
astellið, ásamt heimbökuðu
bakkelsi. Þau urðu alltaf svo
glöð að sjá okkur, enda talaði
hún um okkur systur sem Heið-
argerðisstelpurnar sínar. Bjössa
fannst sérstaklega gaman þegar
Villi kom með mér, þá sátu þeir
lengi og töluðu um hesta, en það
var sameiginlegt áhugamál
þeirra. Guð geymi minningu
Guðnýjar og Bjössa. Við verðum
alltaf þakklát fyrir að hafa feng-
ið að eiga þau sem frænku og
frænda.
Megi gæfan þig geyma,
megi Guð þér færa sigurlag.
Megi sól lýsa þína leið,
megi ljós þitt skína sérhvern dag.
Og bænar bið ég þér,
að ávallt geymi þig
Guð í hendi sér.
(Írsk bæn. Þýð. Bjarni
Stefán Konráðsson.)
Guðlaug Skúladóttir (Gulla).
Björn Jónsson og
Guðný Helga Brynjólfsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Björn Jónsson og Guðnýju
Helgu Brynjólfsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.