Morgunblaðið - 24.02.2012, Blaðsíða 32

Morgunblaðið - 24.02.2012, Blaðsíða 32
32 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. FEBRÚAR 2012 ✝ Margrét Sig-urðardóttir fæddist í Hafn- arfirði 31. desem- ber 1923. Hún lést á Landspítalanum 17. febrúar 2012. Foreldrar Mar- grétar voru Sig- urður Magnússon, sjómaður og verka- maður, f. 4. desem- ber 1884 á Litlu- Vatnsleysuströnd, d. 18. október 1963 og Hólmfríður Bjarnadótt- ir húsfreyja, f. 25. september 1884 á Kálfsstöðum Vestur- Landeyjahreppi, d. 1. janúar 1973. Margrét var einbirni. Margrét giftist Kristjáni Úlf- arssyni hinn 31. desember 1946. Kristján fæddist 17. október 1921 á Fljótsdal í Fljótshlíð, d. 3. nóvember 1989. Þau hófu bú- skap í Hafnarfirði en lengst af bjuggu þau í Kópavogi. Börn Margrétar og Kristjáns eru: 1) Kristrún Margrét, f. 8. apríl 1947, d. 28. maí 2003, maki Viggó Emil Magnússon, f. 8. apr- íl 1946, d. 25. janúar 2005. Börn Hrafn Pétursson. 3) Svanhvít, f. 9. maí 1952, maki Guttormur Rafnkelsson, f. 11. janúar 1949. Barn þeirra: Rafnkell, f. 1. júní 1970, maki María Björg Sveins- dóttir, börn Sigurður Birgir, barn Adam Ingi, Helgi Rafn og Thelma Björg. 4) Leifur, f. 29. maí 1959, maki Aðalheiður Bjarnadóttir, f. 29. febrúar 1960. Börn þeirra: a) Bjarni Kristján, 17. desember 1978, dóttir Anja Björk, b) Erla Margrét, 10. febr- úar 1983, maki Auðunn Þór Auð- unsson, dóttir Amanda Sól og c) Leifur Andri, 11. október 1989, Sylvía Dagmar Friðjónsdóttir. Margrét byrjaði ung að vinna, starfaði sem kaupakona í sveit, hjá Alþýðubrauðgerðinni og við fiskvinnslustörf. Eftir að hún flutti í Kópavog starfaði hún á róluvelli í Hvömmunum, í Barð- anum og hjá ORA. Samhliða öðr- um verkum bjó Margrét til bollu- vendi og seldi í verslanir í 74 ár. Eftir starfslok var hún virk í fé- lagsstörfum eldri borgara í Kópavogi. Meðal annars stýrði hún gönguhópnum Hananú og var ein af stofnendum Glóð- arinnar. Margrét var mikil íþróttakona og stundaði til dæm- is fimleika og handbolta með FH á sínum yngri árum. Útför Margrétar fer fram frá Digraneskirkju í dag, 24. febr- úar 2012, kl. 11. þeirra: a) Margrét Hrönn, f. 2. nóv- ember 1965, d. 6. september 2003, maki Kristinn Ás- grímur Kristinsson, börn Sunna Ósk, börn Margrét og Kjartan Jökull, Nanna Margrét og Tinna Kristín In- diana, b) Berglind Fríða, f. 18. janúar 1968, Ágúst Þór Gestsson, börn Viggó Emil, Ingvi Hrafn, Aron og Kristófer Daði og c) Sæunn Svanhvít, f. 30. júlí 1980, maki Ingi Björn Ingason, börn Júlíus Elvar, Sóley Margrét og Emil Aron. 2) Sigurður Úlfar, f. 5. febrúar 1951, maki Áslaug Sverrisdóttir, f. 13. maí 1959. Börn þeirra: a) Margrét Hlín, f. 18. janúar 1981, maki Brynjólfur Sveinn Birgisson, börn Daníel Örn og Embla Guðrún, b) Einar Sverrir, f. 27. apríl 1982, maki María Stefanía Stefánsdóttir, börn Nökkvi, Brynja Dögg og Sigurður Emil og c) Svanhvít, 21. mars 1988, maki Sigurður Full þakklætis og trega kveð ég tengdamóður mína í dag. Þessa ofurkonu sem tók mér svo vel fyrir tæpum fjörutíu árum, er ég stelputrippið fór að eltast við Sigga, eldri soninn. Sennilega hefur okkur hvoruga grunað þá að samleiðin yrði svona löng. Það hjálpaði mér ef til vill á þessum tíma að ég kunni að halda á spil- um því það var spilað á spil út í eitt á Bjarnhólastígnum í þá daga, stundum svo mikið að það urðu vaktaskipti ef nógu margt fólk var til staðar. Það var nú yf- irleitt því Bjarnhólastígurinn var oft eins og félagsheimili, alltaf vinir og kunningjar velkomnir, hvenær sem var. Magga elskaði náttúruna og hefði sennilega sómt sér vel sem bóndi. Öll dýr hændust að henni og ósjaldan sat einhver kisa á tröppunum hjá henni og beið eft- ir smáklappi og spjalli. Við sem höfum átt hunda gerðum aldrei nógu vel við þá að hennar mati og reyndi hún oft að lauma að þeim einhverju góðgæti ef eig- endur snéru sér við. Henni Möggu minni fannst fátt skemmtilegra en berjaferðir og þá var oft erfitt að fá hana til að hætta og koma heim, ef til vill voru einhver ber eftir. Hún virt- ist aldrei þreytast þótt við sem mikið yngri erum værum kvart- andi og kveinandi. Hún gat tínt ber þótt það væri smásnjóföl yfir þeim, þetta var nú ekki mikið mál. Möggu fannst aldrei vont veður, hún var hlaupandi um all- an Kópavog í roki og rigningu. Ef maður keyrði fram á hana einhvers staðar og bauð far var yfirleitt viðkvæðið að hún væri á heilsubótagöngu. Bílar voru of- notaðir í hennar huga. Ömmuhlutverkið tók hún með stæl eins og allt annað. Oft var gist á Bjarnhólastígnum þegar við foreldrarnir þurftum að sletta úr klaufunum. Þá var oftar en ekki slegið upp balli þar sem afi Stjáni spilaði á nikkuna sína og amma Magga dansaði við litlu kálfana sína. Hún hætti aldrei að leika sér, renndi sér á snjóþotu, svaf í tjaldi út á túni og kveikti jafnvel smávarðeld á gamlárs- kvöld fyrir litla liðið sitt, eins eld- hrædd og hún var. Hún missti helst ekki af neinum viðburðum sem voru barnabörnunum við- komandi, hvort sem það var fót- bolti, ballett eða fimleikar, Magga amma var mætt á staðinn til að hvetja og fylgjast með. Orkan og lífsgleðin var mikil og sem betur fer hélt hún því nánast til enda. Minningarnar eru svo margar og góðar og eiga eftir að ylja okkur um ókomin ár. Ég veit að vel verður tekið á móti Möggu minni hinum megin því marga hefur hún þurft að kveðja allt of snemma, aldrei bugaðist hún. Hún var sterk sem klettur. Perla eins og nafnið hennar segir. Elsku Svana, þú hefur verið mömmu þinni ómetanleg stoð undanfarnar vikur og fyrir það viljum við Siggi þakka. Við vitum að hvergi vildi mamma ykkar frekar vera en hjá ykkur Gutta undir lokin. Áslaug. Elsku amma, það er erfitt að hugsa til þess að þú sért farin. Þú sem varst aldrei veik, lést aldrei neinn bilbug á þér sjá, þegar við vorum lítil komstu labbandi í heimsókn í Birki- hvamminn til að sjá okkur barna- börnin á laugardagsmorgnum og skipti engu þótt blindbylur væri úti. Alltaf vorum við jafn glöð að sjá þig. Minningarnar eru svo margar, óteljandi. Má þar nefna bollu- vendina, skautaferðirnar og snjóþotuferðirnar niður brekk- una á Bjarnhólastígnum, alla pössunina, sumarbústaðarferð- irnar, útilegurnar, afmælin og fjölskylduboðin. Þú byggðir með okkur snjóhús í garðinum og tjaldaðir, fórst oft með okkur í berjamó þar sem alltaf var erf- iðast að ná þér og hundinum aft- ur heim. Þú hefðir farið með okk- ur hjólandi til Hornafjarðar að heimsækja Svönu og Gutta, ef við hefðum fengið leyfi til. Þú varst eins og ömmur ger- ast bestar. Fjörug og lífsreynd kona. Allir sem hittu þig voru sammála um að hressari ömmu hefðu þeir ekki séð. Það eru ekki allir sem geta státað af ömmu sem kenndi barnabörnunum að stinga sér, ömmu sem komst í splitt á níræðisaldri, æfði botsia, leiddi Hana-nú gönguna og fór reglulega í 3-5 km heilsubótar- göngu (í hvítu Jordan-körfuboltaskónum og í bleika jogging-gallanum). Er amma þín „amma Jordan“ eða „er amma þín þessi í bleika jogginggallanum?“ voru spurn- ingar sem við systkinin fengum. Þá var okkur ljóst að amma var engin venjuleg amma. Við gæt- um ekki hugsað okkur betri ömmu, betri fyrirmynd í lífinu. Ef fólk verður eins og þú á elliár- unum, þá þarf það ekki að hafa áhyggjur. Takk fyrir okkur, elsku amma Magga, megi guð geyma þig. Margrét Hlín, Einar Sverrir og Svanhvít. Elsku amma og langamma, nú ert þú farin frá okkur allt of snemma, þú talaðir alltaf um það að verða 100 ára. Við áttum ekki von á því að þú færir frá okkur strax. Þú varst alltaf svo kraft- mikil og heilsuhraust. Kraftur- inn og orkan sem var alltaf í þér var ótrúleg. Ef allir hefðu þessa orku sem þú hafðir þá væri heim- urinn öðruvísi og betri. Þegar þetta er skrifað er bolludagur og þeir sem þekkja þig, vita að það er dagurinn þinn, elsku amma. Við munum eftir því hvernig var inni hjá þér vikurnar fyrir bolludaginn, það var ekki hægt að þverfóta fyrir öllum bolluvöndunum. Þú vildir alltaf taka þátt í öllu sem við unga fólk- ið vorum að gera, hvort sem það var að fara í útilegu um versl- unarmannahelgi eða fara á eitt- hvert djamm. En nú ertu farinn frá okkur, elsku amma, og þín verður sárt saknað og við elskum þig óendanlega mikið. Við vonum bara að þú hafir það gott hvar sem þú ert. Við vitum að þú verð- ur alltaf með okkur í anda. Rafnkell Kristján Guttorms- son, María B. Sveinsdóttir, Helgi Rafn Rafnkelsson og Thelma B. Rafnkelsdóttir. Elsku amma mín. Það er ekki hægt að hugsa sér betri ömmu en þig þú varst besta fyrirmynd sem maður getur hugsað sér, svo góð og yndisleg í alla staði. Þú varst alltaf svo hress og kát og jákvæðnin skein af þér. Þú vildir okkur öllum svo vel og varst svo dugleg að fylgja okkur öllum vel eftir og ekki er- um við fá börnin þín. Alltaf gerð- ir þú allt með okkur og þótti þér skemmtilegast að vera í leik. Þau voru ekki fá skiptin sem þú varst horfin með litlu börnunum að syngja vísur og horfa á barna- myndir, þú lést ekkert stoppa þig og það var ekkert sem þú gast ekki gert. Alla þína tíð gastu farið í splitt og varst mjög stolt af enda ekki skrítið. Ein af mín- um mörgu minningum um þig var þegar þú komst með mér á bekkjarkvöld í skólanum og þar var limbókeppni og auðvitað vannst þú þá keppni. Ýmis uppá- tæki voru brölluð hjá þér, brenn- an í innkeyrslunni, tjaldað í garð- inum, spilaborgirnar og svo margt fleira og þú tókst alltaf þátt og hafðir gaman af. Þegar langömmubörnin þín fæddust varstu svo ánægð þegar þú varst beðin um að passa og allan tím- ann varstu inni í herbergi að leika og hafðir jafn gaman af og litlu krílin. Ef þú varst spurð um aldur varstu fljót að svara að þú værir nú bara 18 og það varstu svo sannarlega, alltaf svo ung í anda og létt á fæti. Við minnumst þín með miklum söknuði og mun- um við varðveita allar þær ynd- islegu minningar sem við eigum um þig. Þín verður sárt saknað, elsku amma mín. Þín Erla Margrét. Hún amma mín var einstök kona og amma. Þrátt fyrir að hún amma keyrði ekki bíl var hún aldrei upp á aðra komin. Hún gekk um Kópavoginn sinn í öllum veðrum. Frá Bjarnhóla- stígnum gekk hún til að mynda á hverjum degi þegar hún vann hjá Ora í vesturbænum. Þær voru ófáar ferðirnar sem hún gekk frá Hlíðarveginum og í Gjábakka til að dansa, spila eða stunda eitt- hvert annað tómstundastarf. Hún amma var virk í félagslífinu, dagskráin var þétt skipuð af tómstundum. Amma stundaði fimleika og handbolta þegar hún var ung. Mamma hennar var nú samt ekkert alltof hrifin af því. Þær eru ófáar sögurnar sem amma sagði mér af því þegar hún var að stelast til að stunda íþróttir eða aðra útiveru á bak við mömmu sína, pabbi hennar stóð þó alltaf með henni. En það er kannski ekkert skrítið að hún langamma mín hafi verið hrædd um hana ömmu mína, hennar einkabarn. Amma var mikill FH-ingur, hún stundaði fimleika og hand- bolta þar í mörg ár. Ömmu þótti alltaf gaman að fylgjast með barnabörnunum og barnabarnabörnunum stunda sínar íþróttir í gegnum tíðina. Hún kom og horfði á mig keppa í fimleikum þegar ég var lítil stúlka og einnig kom hún að horfa á dóttur mína keppa í fim- leikum síðustu ár. Alltaf var hún jafn stolt af okkur. Reyndar held ég að hún hafi iðað í skinninu að komast upp á áhöldin sjálf, enda alveg með tæknina á hreinu því það eru ekki margar konur sem geta státað sig á því að komast í splitt tæplega níræðar. Þegar ég og önnur barnabörn hennar ömmu gistum saman hjá henni á Bjarnhólastígnum var alltaf glatt á hjalla. Reglurnar hjá henni ömmu voru ekki marg- ar, skemmtunin var í fyrirrúmi. Eru þá skemmtiatriðin sem við frændsystkinin héldum fyrir hana með dansi, söng og fim- leikaatriðum mér fersk í minni. Alltaf gaf amma sér tíma til þess að horfa á þau, hrósa okkur og fagnaði hún ákaft. Amma var mikill tónlistarunnandi, á Bjarn- hólastígnum var bæði skemmtari og orgel og spiluðum við á þau óspart. Amma söng svo með okk- ur hástöfum. Amma var mikil flökkukind eins og hún orðaði það sjálf. Ég mun aldrei gleyma því þegar amma og Svana frænka komu að heimsækja mig alla leið til Kali- forníu þegar ég bjó þar. Þar nýttum við tímann vel og nutum þess að vera í San Francisco og nágrenni. Að sjálfsögðu er svo ekki hægt að minnast hennar ömmu minnar án þess að minnast á bolluvend- ina. Amma bjó til bolluvendi og seldi í íbúðir. Í minningunni var heimilið hennar alltaf stútfullt af vöndum, já eða pappír sem hún var að klippa niður í vendina. Sjálfstæða amma mín fór svo búð úr búð með kvittunarbókina sína og seldi vendina. Alltaf fengum við svo barnabörnin vendi hjá henni ömmu, oft með fyrirfram pöntuðum litum. Amma var alltaf mjög jákvæð kona. Hún sá alltaf það jákvæða í öllu og öllum. Ég man ekki eftir því að hún hafi nokkurn tímann talað illa um nokkurn mann. Hennar verður sárt saknað. Nú legg ég augun aftur, ó, Guð, þinn náðarkraftur mín veri vörn í nótt. Æ, virst mig að þér taka, mér yfir láttu vaka þinn engil, svo ég sofi rótt. (Sveinbjörn Egilsson.) Sæunn. Elsku amma mín, nú ertu far- in til himna, það er svo undar- legt, þú hefur kennt mér svo ótrúlega margt um lífið og ham- ingjuna. Þú ert án efa einn sterk- asti karakter og fyrirmynd í mínu lífi. Þú kenndir mér að elska, lifa, þú kenndir mér allt sem ég þarf að vita. Við áttum svo góða tíma sam- an, eitt það helsta sem kemur upp í hugann á mér er þegar við fórum út á Bjarnhólastíg að sparka í bolta saman, þá var ég aðeins lítill gutti, mér fannst það svo rosalega gaman, þú lést það vera skemmtilegt. Ég sparkaði alltaf boltanum eins langt og ég gat, hann rann stundum lengst niður götuna og þú fórst alltaf á eftir honum, þú hlóst alltaf jafn mikið. Enn þann dag í dag sparka ég í bolta og þar ert þú stór partur af því. Ég man líka alltaf hvað mér þótti skemmtilegt að mæla mig við þig, stundirnar sem við fórum bak í bak, við gerðum þetta meira að segja á seinustu jólum. Þetta var orðin einskonar hefð fyrir okkur, þessi jól var ég orð- inn töluvert stærri, en í rauninni skiptir stærðin ekki máli því það sem skiptir máli er hver er með stærsta hjartað og þar tókst þú völdin. Þú munt fá stórt pláss í mínu hjarta því ég elska þig ótrúlega mikið, elsku amma mín. Þín verður sárt saknað. Þinn Leifur Andri. Og hver á nú að blessa blóm og dýr og bera fuglum gjafir út á hjarnið og vera svo í máli mild og skýr, að minni í senn á spekinginn og barnið, og gefa þeim, sem götu rétta flýr, hið góða hnoða, spinna töfragarnið? Svo þekki hver, sem þiggur hennar beina, að þar er konan mikla, hjartahreina. (Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.) Sumar manneskjur eru í huga okkar ódauðlegar og þannig var hugsun mín til Margrétar Sig- urðardóttur, sem var einn mik- ilvægasti hlekkurinn í starfsemi Gjábakka allt frá opnun hans og á meðan aðstæður leyfðu. Hún var ein af þeim fyrstu sem bauð mig velkomna til starfa þegar ég hóf störf þar fyrir næstum nítján árum. Alltaf var Magga litla, eins við kölluðum hana stundum, tilbúin að sinna hverju sem til féll. Hún var Hana-núi og ávallt reiðubúin eins og björgunar- sveitarmennirnir. Margrét Sigurðardóttir var ein af þessum alþýðuhetjum sem mörkuðu djúp spor í samfélagið með sínum verkum þótt hún væri ekki há í loftinu. Hún var síkvik, geislandi af lífsgleði á hverju sem gekk, svo sannarlega ötul við að miðla gleði og góðvild til samferðamannanna. Margrét hafði gaman af að dansa og hreyfing var henni nauðsyn. Hún var náttúrubarn sem naut þess að fara í göngutúr eða öllu held- ur hlaupatúr á hverjum degi. Hún fór t.d. til berja á hverju hausti og borðaði svo berin allt árið. Hún taldi hreyfingu og fæðuval vera það sem skipti máli fyrir heilbrigðan lífsstíl, og var lifandi sönnun þess, liðug sem köttur langt fram á efri ár og fór í splitt komin hátt á níræðisald- ur. Í laugardagsgöngunni frá Gjábakka, sem hún hélt utan um af samviskusemi í fjölda ára, gaf hún öllum sem þiggja vildu af sínum kærleiksbrunni og gladdi alla með sinni einlægu lífsgleði. Ég er þess fullviss að margir munu sakna þess að hún kemur ekki með hópinn í sumar og stjórnar dansi og söng í Lækj- arbrekku. Aldrei heyrði ég hana tala illa um aðra en hún vorkenndi stund- um fólki sem átti bágt með að stilla skap sitt eða lét fúkyrði falla um menn og málefni. Að vera í fýlu var í hennar huga mannskemmandi. Margrét var víðlesin og stál- minnug. Það var gaman að hlusta á hana rifja upp ýmislegt frá gamalli tíð t.d. þegar hún vann í fiski í Barðanum, eða hvernig var að alast upp í Hafn- arfirðinum svo ég tali nú ekki um þegar Hana-nú hópurinn var stofnaður, en hún var þar einn af stofnendum. Hér verður ekki rakinn ævi- ferill þessarar kærleiksríku og kjarkmiklu konu heldur aðeins þökkuð samfylgdin og allt það góða sem geislaði frá henni. Elsku Margrét. Um leið við kveðjum þig með djúpri þökk og virðingu vottum við öllum syrgj- endum okkar dýpstu samúð Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. (Vald. Briem) Blessuð sé minning Margrétar Sigurðardóttur. Fyrir hönd starfsmanna Gjá- bakka og laugardagsgöngufólks- ins, Sigurbjörg Björgvinsdóttir. Margrét Sigurðardóttir HINSTA KVEÐJA Elsku mamma mín. Ég kveð þig með miklum sökn- uði, þú varst svo heppin að lifa öll þessi ár þó stundum hafi verið erfiði og sorg. Mamma mín ég þakka þér, hve þú varst ætíð góð mér. Lífi þínu er lokið hér, löng þessi kveðja er. Ei mun ég gleyma minningunum góðum, ég óska þér heilla á ókunnum slóðum. Svanhvít (Svana). Nú legg ég augun aftur, ó, Guð, þinn náðarkraftur mín veri vörn í nótt. Æ, virst mig að þér taka, mér yfir láttu vaka þinn engil, svo ég sofi rótt. (Sveinbjörn Egilsson.) Elsku langamma, Takk fyrir allt. Nökkvi, Brynja Dögg og Sigurður Emil. Elsku langamma, takk fyrir margar góðar og skemmtilegar stundir. Við munum sakna þín. Minning þín er mér ei gleymd; mína sál þú gladdir; innst í hjarta hún er geymd, þú heilsaðir mér og kvaddir. (Káinn.) Daníel Örn og Embla Guðrún. Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 www.utforin.is Allan sólarhringinn ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS Sverrir Einarsson Kristín Ingólfsdóttir Hermann Jónasson Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is Símar: 565 5892 & 896 8242 ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.