Morgunblaðið - 24.02.2012, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. FEBRÚAR 2012
✝ Halldór Guð-björnsson
fæddist í Reykjavík
30. janúar 1961.
Hann lést á heimili
sínu í Vest-
mannaeyjum 15.
febrúar 2012. For-
erldrar hans voru
Guðbjörn Guð-
mundsson, f. 21.6.
1941, d. 15.12.
2000, og Jóhanna
Halldórsdóttir, f. 3.5. 1940. Þau
skildu. Albróðir Halldórs er
Guðmundur. Með sambýliskonu
sinni, Kristínu Sigurðardóttur,
eignaðist Guðbjörn Erling og
Gunnar Þór, dóttir Kristínar er
Hlíf Helga Káradóttir.
Halldór kvæntist 5.4. 1980
Helgu Símonardóttur, f. 13. maí
1962. Foreldrar hennar voru
Símon Kristjánsson og Anna
Tómasdóttir sem bæði eru látin.
Systir Helgu er Líney Sím-
onardóttir. Börn: Símon, f. 19.1.
1980, kvæntur Jónu Guðlaugu
Þorvaldsdóttur. Jóhann, f. 19.1.
1980, kvæntur Guð-
nýju Ólafsdóttur.
Dóttir þeirra er
Bríet Eva. Anna, f.
28.1. 1983, gift
Halldóri Sölva Har-
aldssyni. Börn
þeirra eru Helga
Lind og Halldór
Atli, d. 25.11. 2010.
Halldór lauk
skipstjórnarnámi
frá Stýrimanna-
skólanum í Vestmannaeyjum
1979 og farmannaprófi frá
Stýrimannaskólanum í Reykja-
vík 1980. Hann var skipstjóri á
Frá VE 78, var áður til sjós á
öðrum skipum frá Eyjum. Hann
var framkvæmdastjóri Skip-
stjóra- og stýrimannafélagsins
Verðandi í Vestmannaeyjum
síðan 1995. Halldór var félagi í
Kiwanisklúbbnum Helgafelli frá
1992 og í Frímúrarareglunni á
Íslandi frá 2001.
Útför Halldórs fer fram frá
Landakirkju í dag, 24. febrúar
2012, kl. 16.
Þegar ég var ellefu ára göm-
ul kom ég eitt sinn heim og
mætti Helgu stóru systur minni
við útidyrnar heima ásamt ung-
um pilti með sítt hár í galla-
jakka. Hæ, sagði hún, þetta er
Dóri, vinur minn. Þá var Helga
systir 15 ára og Dóri 16 ára.
Upp frá þessum degi hefur
Dóri verið stór partur af fjöl-
skyldunni okkar. Allt gerðist
mjög hratt, trúlofun, gifting og
tvíburarnir Símon og Jóhann
fæddir áður en þau náðu tví-
tugu. Í fyrstu bjuggu þau
heima hjá foreldrum okkar á
Túngötunni í Vestmannaeyjum
og ekki veitti þeim nú af hjálp-
inni með tvo hressa drengi.
Fljótlega bættist svo hún Anna
litla pabbastelpa í glaðlyndan
krakkahópinn. Dóri kláraði
stýrimannaskólann og varð sjó-
maður af lífi og sál, duglegur
og ábyrgur. Lífið brosti við fjöl-
skyldunni, krakkarnir stækk-
uðu og fengu að kenna á stríðni
föður síns, en það var eitt af að-
aleinkennum Dóra, beittur
húmor og góðlátleg stríðni. Þá
varð Dóri fyrir því óláni að
slasast við störf úti á sjó og
varð upp frá því að hætta til
sjós. Bakið var ónýtt og hann
spengdur eftir áralanga bak-
verki. Það voru erfið ár fyrir
fjölskylduna, en hann dó ekki
ráðalaus og fór að baka flatkök-
ur og selja í búðir í Eyjum um
skeið. Lífsgleðin skein þó alltaf
í gegn og má segja að ákveðið
jafnvægi hafi náðst. Eftir að ég
flutti endanlega upp á land hitt-
umst við auðvitað minna, en þó
reglulega á mörgum ferðalög-
um ykkar Helgu.
Dóri hafði mikinn áhuga á
veiðimennsku og stundaði hana
eins mikið og heilsan leyfði og
tók einnig að sér heilmörg fé-
lagsstörf. Ég gerði svolítið grín
að þeim hjónum og sagði að þau
væru farin að lifa eins og eft-
irlaunaþegar, löngu fyrir fimm-
tugt, sem fólst í langdvölum yf-
ir vetrarmánuðina á
Kanaríeyjum og svo í Þjórs-
árdalnum á sumrin. Alls staðar
eignuðust þau marga vini, enda
gestrisin mjög og félagslynd
bæði tvö. Þá tóku áföllin við, ný
veikindi og meðferðir og það
tekur á. Með þrautseigju og
bjartsýni hélstu þetta ótrúlega
lengi út. En þegar þið misstuð
barnabarnið voru tímarnir erf-
iðir. Von um framtíð með nýtt
líffæri stóð stutt og gríðarleg
vonbrigði þegar séð varð að
sjúkdómurinn myndi ná yfir-
höndinni. Ég verð að segja að
við höfðum öll gott af því að
umgangast jafn jákvæðan og
heilsteyptan mann og hann
Halldór, hans verður sárt sakn-
að.
Elsku Helga systir, þetta
verða miklar og erfiðar breyt-
ingar fyrir þig. Dóri var klett-
urinn í lífi ykkar allra. Símon,
Jóhann, Anna og fjölskyldur
megi þið öll hafa styrk til að
takast á við þessar stóru breyt-
ingar í lífinu. Minningin um
Halldór lifir með okkur.
Líney Símonardóttir.
Það er sárara en orðum verð-
ur að komið að lýsa til fulls hve
erfitt það er að rita minning-
argrein um minn góða og
trausta vin Halldór Guðbjörns-
son. Að missa góðan vin á besta
aldri er það sem enginn vill
upplifa en enginn fær umflúið
þegar kallið kemur. Vonin um
að sigra er alltaf númer eitt en
að lokum verður að gefa hana
frá sér líka. Þannig var þetta
hjá vini mínum, en það var þó
aldrei uppgjöf hjá Dóra og
hann brosti sínu hæverska
brosi fram á síðustu stundu.
Dóri átti ótal marga vini úti
um allt land. Ekki það að hann
safnaði þeim, heldur laðaðist
fólk að honum. Hann vildi gera
vel við alla. Þó að við höfum
ekki þekkst allt okkar líf var
engu líkara en svo væri og
deildum við hvor með öðrum
málum sem við ræddum ekki
við hvern sem er. Dóri var sjó-
maður og allt sem að sjónum
snéri var hans heimavöllur.
Hann varð þó að sætta sig við
að fara snemma í land vegna af-
leiðinga slyss sem hann lenti í
um borð í skipi sínu. Samveru-
stundir okkar hjónanna með
þeim Dóra og Helgu eru fjár-
sjóður út af fyrir sig sem verða
geymdar í minningum um góða
daga. Helga mín, það verður
öðruvísi en áður að hittast. En
þegar við syngjum Einn ég
stend nú við stýrið, þá höfum
við aukastól fyrir Dóra, því ég
veit að hann vill ekki missa af
því.
Dóri var mikið náttúrubarn
og naut þess að vera á árbakk-
anum með stöngina og þar átt-
um við sameiginlegt áhugamál.
Hann var líka einstakur veiði-
félagi að því leytinu til að það
gladdi hann eiginlega meira að
veiðifélaginn setti í vænan fisk
en hann sjálfur. Þá var hann
tilbúinn með háfinn og síðan
var félaganum hrósað fyrir
góða veiði. Það var einmitt með
Dóra sem ég veiddi stærstu
bleikju sem ég hef fengið. Þetta
var í ánni hans eins og ég kall-
aði Fossána og þar fórum við
líka síðasta veiðitúrinn saman
sl. haust. Við vorum allan dag-
inn. Byrjuðum á því að „fá okk-
ur bita“ eins og hann sagði allt-
af, svo var stefnan sett fram
Þjórsárdal. Hann Dóri ætlaði
að fara alla leið fram í gljúfur
þar sem stóri urriðinn lá í djúp-
um hyljunum. Ekkert gat verið
betra en að vera þarna síma-
sambandslausir og það eina
sem heyrðist var niður árinnar.
Það fór þó ekki á milli mála að
þrekið var orðið verulega skert
og viljinn einn dreif hann
áfram. Við komum til baka
þreyttir en alsælir. Konurnar
okkar sátu í fortjaldinu og biðu
okkar, það var smásvipur á
þeim. Við höfðum gleymt okkur
eina ferðina enn úti í nátt-
úrunni.
Ég mun sakna þess að fá
ekki hringingu frá Dóra Vest,
eins og hann er skráður í síma-
skránni minni. Það voru fáir
dagar þar sem var ekki talað
saman eða sent sms á milli.
Elsku vinur, ég mun sakna þín
mikið og ég mun aldrei gleyma
þér. Ég kveð þig að sinni, gangi
þér vel á nýjum slóðum. Far þú
á Guðs vegum.
Elsku hetjan og kletturinn
Helga Símonardóttir og fjöl-
skylda, ykkar missir er mikill
en minningin um góðan eigin-
mann, föður, tengdaföður og
afa mun lifa.
Þorleifur og Lára,
Bolungarvík.
Að eignast góða og trausta
vini er eitt af því dýrmætasta í
lífinu. Örlögin höguðu því svo,
að leiðir okkar og Dóra og
Helgu lágu saman á hinum sól-
ríku Kanaríeyjum fyrir um 7
árum síðan.
Þá hófst kunningsskapur og
vinátta, einlægari en við höfum
áður kynnst.
Fljótt urðu samverustundirn-
ar fleiri, okkur var boðið út í
Eyjar, upp í Þjórsárdal, þau
fóru með okkur vestur á Patró
og kynntust okkar heimahög-
um, ógleymanlegar stundir þar
sem glaðværðin réð ríkjum.
Dóri var þannig að ekki var
hægt annað en að njóta hverrar
mínútu í návist hans. Yfirveg-
aður með eindæmum, með
skarpa sýn á alla hluti, gam-
ansemi og síðast en ekki síst
þessa eðlislægu stríðni sem hún
Helga fékk svo oft að finna fyr-
ir. Hann hafði svo gaman af því
að ná henni aðeins upp og jafn-
skjótt og það hafði tekist kom
stórt bros eða skellihlátur.
Það voru þungbærar fréttir
sem við fengum fyrir nokkrum
misserum að hann væri kominn
með sjúkdóm sem yrði illvið-
ráðanlegur. Hörð barátta hófst,
sem því miður tapaðist að lok-
um.
Fyrir nokkru hafði verið
ákveðið að Dóri yrði heima við
til hinstu stundar. Það var okk-
ur þungbært en einnig notalegt
að vera á heimilinu hjá þeim og
fjölskyldunni síðustu dagana.
Að upplifa þann styrk, natni og
umhyggju sem Helga og fjöl-
skyldan veitti Dóra síðustu sól-
arhringana snart okkur djúpt.
Nánir vinir komu sem nú sakna
sárt fallins félaga.
Helga og fjölskyldan öll, fá-
tækleg orð breyta í engu blá-
köldum veruleikanum. En megi
minning um ástríkan og ein-
stakan mann og fullvissa þess
að endurfundir muni verða þeg-
ar fram líða stundir, verða ykk-
ur styrkur í ykkar miklu sorg
og missi.
Rögnvaldur og Ólafía.
Ég man hvað Halldór var
áhugasamur um að fá okkur
hjónin til að koma til Vest-
mannaeyja í fyrsta sinn. Hann
var þá orðinn veikur og það var
dagamunur á þreki hans. Ók
hann með okkur víða um og
fræddi um flest sem fyrir aug-
un bar. Halldór þekkti til á
Stórhöfða og var okkur þar vel
tekið. Þaðan sást vel í gos-
mökkinn frá Eyjafjallajökli þar
sem hann reis hátt upp þennan
sólríka dag. Ekki óraði okkur
fyrir að daginn eftir yrði þessi
fallega eyja svört af sóti. Og
svo dimmt varð að það sá ekki
á milli húsa þann dag. Halldór
ók með okkur um myrkvaðan
bæinn til að setja okkur betur
inn í ástandið sem ríkti. Margt
var skrafað í þessari drunga-
legu ökuferð þennan svarta
dag. Það virtist sem ekkert
gæti raskað ró Halldórs. Hann
var að vísu alltaf pollrólegur og
yfirvegaður og kolsvört askan
þennan dag breytti engu þar
um. Halldór bjó yfir ótrúlegu
æðruleysi fram á síðasta dag og
vissi vel frá byrjun veikinda
sinna að hverju stefndi. Mér er
minnisstætt er kom til tals að
hann yrði að fara í aðra lyfja-
meðferð, sagði hann að það
mætti bíða því hann ætlaði sér
að fara fyrst í laxveiði, svo á
gæs, þar næst á rjúpu og ljúka
árinu á hreindýri. Hann stóð
við þetta allt. Leiðir okkar
Halldórs lágu fyrst saman í
Þjórsárdalnum fyrir nokkrum
árum. Í þessum fallega dal naut
Halldór sín vel og aldrei var
vont veður hjá honum þó hjá
mér í næsta húsi væri rok og
rigning. Þau voru mörg uppá-
tækin hjá Halldóri og sumra
þeirra verður sárt saknað. Að
fá hann ekki lengur í heimsókn
því hann átti það til að banka
upp á hjá okkur í dalnum á
ótrúlegustu tímum til að að-
gæta hvernig við hefðum það.
Oft var setið lengi að við góðar
veigar, blandað með söng og
gríni, fram á morgun. Ég tók
fljótlega eftir því að Halldór
hafði mikinn áhuga á tónlist og
hann naut þess að sjá og heyra
aðra spila. Í minningunni var
hann alltaf mjög nálægt þeim
sem spiluðu til að njóta. Hall-
dór gaf mikið af sér með nær-
veru sinni og uppátækjum.
Hann reyndist afar traustur og
skemmtilegur félagi. Honum
var mjög umhugað um fjöl-
skyldu sína og velferð hennar
sem og að rækta gott sambandi
við vini. Hans mun verða sárt
saknað. Haf þökk fyrir allt.
Minning um góðan dreng, eig-
inmann, föður og vin mun lifa.
Við hjónin vottum eiginkonu
hans og fjölskyldu innilega
samúð.
Friðrik og Svava.
Elsku Dóri, Eyja-pabbi,
„fósturpabbi“ og KR-vinur
minn.
Mikið eru sporin þung sem
stigin eru núna af öllum sem
þekktu þig, þá ekki síst af þinni
heittelskuðu fjölskyldu. Ég var
svo heppin að fá að kynnast þér
þegar við Anna urðum vinkonur
fyrir 14 árum. Ég væri ekki að
segja satt ef ég viðurkenndi
það ekki að ég hefði verið svo-
lítið hrædd við þig fyrstu skipt-
in sem ég hitti þig, en þegar ég
kynntist þér betur sá ég að
þannig var húmorinn þinn, þér
fannst fyndið að vera alvarleg-
ur, en varst í raun einn sá ynd-
islegasti, fyndnasti og besti
maður sem ég hef kynnst. Síð-
an ég fékk fréttirnar af fráfalli
þínu hafa ótal minningar flogið
í gegnum huga minn og ég get
ekki annað en brosað þegar ég
rifja upp öll þessi ár, en aldrei
minnist ég þess að þú hafir
nokkurn tímann verið reiður
eða þungur í skapi, alveg sama
hvað við Anna gerðum af okkur
og margt gerðum við nú af okk-
ur á gelgjunni, en þú brostir
bara oftast og hlóst að uppá-
tækjum okkar. Þú tókst mér
sem hluta af fjölskyldunni og
þið Helga urðuð mjög fljótt mér
sem aðrir foreldrar, alltaf var
ég velkomin á heimilið ykkar,
hvort sem var á Ásaveginn eða
eftir að þið fluttuð í Stóragerð-
ið. Ætli ég hafi ekki sofið jafn
margar nætur á ykkar heimili
og mínu seinni hluta unglings-
áranna og ég get ekki talið öll
þau skipti sem ég fór með ykk-
ur í helgarferðir til Reykjavík-
ur. Þau voru ófá sms-in sem
gengu okkar á milli á sumrin
þegar íslenski fótboltinn var í
fullum gangi og ófáir diskar af
grjónagraut sem borðaðir voru
meðan málefni dagsins voru
rædd við eldhúsborðið heima
hjá ykkur. Ég hef upplifað með
fjölskyldu þinni björtustu og
dimmustu hliðar lífsins, hlegið
hátt og grátið sárt. Mig langar
að þakka þér öll þessi ár sem
við þekktumst, takk fyrir húm-
orinn þinn, sem var einn sá
fyndnasti og besti sem ég hef
kynnst, takk fyrir öll góðu ráð-
in í sambandi við allt sem ég
leitaði til þín með, takk fyrir
allan góða matinn sem þú eld-
aðir fyrir okkur, takk fyrir þol-
inmæðina og kærleikann sem
þú sýndir mér ætíð, takk fyrir
allar minningarnar sem ég á
um þig og takk fyrir allt sem
þú kenndir mér. Það er erfiðara
en orð fá lýst að geta ekki fylgt
þér síðustu sporin á þessari
jörð, en þér til heiðurs ætla ég
að elda mér góðan mat og opna
góða rauðvín og skála fyrir þér.
Skrifuð á blað
verður hún væmin
bænin
sem ég bið þér –
en geymd
í hugskoti
slípast hún
eins og perla í skel
við hverja hugsun,
sem hvarflar til þín
(Hrafn Andrés Harðarson.)
Elsku Helga „mamma“, Jó-
hann, Guðný, Bríet Eva, Símon,
Jóna, Anna mín, Halldór og
Helga Lind, ég bið almáttugan
guð að styrkja ykkur og um-
vefja á þessum erfiðu tímum.
Elsku besti Eyja-pabbi minn,
ég veit núna að þér líður betur
og að þið Halldór Atli vakið yfir
okkur og passið.
Þín aukadóttir og vinkona,
Jóhanna Jóhannsdóttir.
Það var fyrir fjórum árum að
góður vinur minn Einar Jó-
hannsson hafði samband við
mig og sagði mér að hann og
vinur hans Dóri væru með plön
um að taka á leigu Fossá í
Gnúpverjahreppi og spurði
hvort ég vildi slást í hóp með
þeim og nokkrum ágætiskörlum
og stofna veiðifélag. Það gekk
eftir og þannig byrjuðu kynni
okkar Dóra. Við settum saman
stjórn um félagið og urðu
stjórnarmenn Dóri, formaður
og gjaldkeri, Einar varaformað-
ur og ég ritari. Veiðifélagið
Minkurinn varð til.
Ég tel það mikið lán fyrir
mig að hafa kynnst Dóra. Við
áttum gott samstarf og urðum
ágætir mátar. Dóri var athugull
og glöggur maður hann vildi
hafa allt í föstum skorðum og
fór alltaf rétt að, stálheiðarleg-
ur, góður drengur og ágætur
foringi fyrir okkar hóp. Hans
kveðja var alltaf eins þegar ég
hringdi „Halldór“ og svo, sæll
og blessaður. Hann var maður
prúður og skapstilltur en fjallf-
astur fyrir. Hann sagði mér að
burtförin héðan væri ekkert til
að óttast heldur væru löng og
erfið veikindi frekar kvíðvæn-
leg, samt tókst hann á við þau
umyrðalaust af stakri hugprýði
og sannri karlmennsku. Hann
hafði áður horfst í augu við
manninn með ljáin og óttaðist
hann ekki hætis hót. Hann átti
trú á líf að lokinni burtför héð-
an sem er gott, þar vorum við
sammála.
Við áttum oft spjall um lífið
og tilveruna og er mér í fersku
minni helgi sem við áttum sam-
an á gæsaveiðum norður á
Ströndum fyrir hálfu öðru ári.
Margar flugu gæsirnar yfir
höfði okkar hátt við himnafesti
og aðrar gögguðu pakksaddar
og bústnar af berjum í móanum
allt í kring en engin þeirra féll
fyrir okkar höndum, við vorum
prýðilega sáttir við það. Þessa
helgi styrktust góð vinarbönd,
sátum við þolinmóðir tæpan sól-
arhring í skurði og ræddum
heimsins gagn og nauðsynjar
og sögðum hvor öðrum óborg-
anlegar sögur og hlógum mikið,
Dóri var sögumaður hin besti.
Skömmu fyrir burtför hans
vorum við að vinna saman að
öflun gagna fyrir Veiðimála-
stofnun um veiði í Fossá og að
undirbúa aðalfund í veiðifélag-
inu, Dóri var óvenjuhress þrátt
fyrir allt og bjartsýnn á það
sem framundan var, engan bil-
bug var á honum að finna. En
fljótt skipast veður í lofti og af
fundi okkar varð ekki heldur
hélt hann á vit þess ókunna til
fundar við skapara sinn.
Dóri var lýsandi mynd hins
sterka æðrulausa íslenska sjó-
manns, sannur eiginmaður og
góður fjölskyldufaðir og afi sem
hafði gefið Ægi stórt og stóran
hluta af starfsævi sinni, tekist á
við hann með kjark og festu að
vopni af einurð og kappsamri
elju en með skilyrðislausri virð-
ingu og aflaði vel. Það er þessi
mangerð sem hefur hvað mest
lagt íslenskri þjóð til gegnum
aldirnar. Ég veit að við eigum
einn góðan veðurdag eftir að
hittast á ný og renna fyrir þann
silfraða í gjöfulli á en er að
finna hérna megin. Mín hinstu
kveðjuorð til þín, kæri vinur,
farðu þú vel og í friði og berðu
kveðju mína í hús.
Elsku Helga og börn og
barnabörn, ég og allir félagar í
veiðifélaginu Minknum sendum
ykkur okkar hugheilu samúðar-
kveðju og biðjum algóðan Guð
að gæta ykkar og sefa sára
sorg.
Samúel Ingi Þórisson.
Trúr vinur minn og traustur
félagi er fallinn frá langt fyrir
aldur fram. Kynni okkar Dóra
hófust haustið 1978 þegar við
tókum saman 2. stig í Stýri-
mannaskólanum í Vestmanna-
eyjum undir styrkri stjórn hins
mikla heiðursmanns og skóla-
stjóra, Friðriks Ásmundarson-
ar. Tíu félagar luku námi þá um
vorið og hefur aldrei borið
skugga á vinskap okkar síðan.
Veturinn í Vestmannaeyjum
varð okkur öllum ógleymanleg-
ur og þarna bundumst við
traustum vinaböndum fyrir lífs-
tíð.
Á lífsgöngu sinni lagði Dóri
gjörva hönd á margt. Hann
stundaði sjó um árabil en þurfti
að draga sig í hlé á þeim vett-
vangi í kjölfar alvarlegs slyss.
Eftir það var hann starfsmaður
Stýrimannafélagsins Verðandi í
Vestmannaeyjum og allt fram á
síðasta dag. Halldór var mikill
vinur vina sinna, traustur í alla
staði og höfðingi heim að
sækja. Hann og Helga tóku á
móti okkur Hönnu, dætrum
okkar og vinum þeirra marg-
sinnis, sama á hvaða tíma sólar-
hringsins var bankað upp á.
Allir voru velkomnir.
Skarð er nú höggvið í vina-
hópinn sem vandfyllt verður en
við eigum ógleymanlegar og
dýrmætar minningar. Leiðir
okkar fjölskyldnanna hafa
reglulega legið saman síðan
haustið 1978 bæði hérlendis og
erlendis og hafa þau hjónin ver-
ið dugleg að heimsækja okkur
Hönnu heim á Seyðisfjörð.
Ég sakna vinar í stað og mér
þykir leitt að geta ekki fylgt
honum síðasta spölinn. Ég veit
þó að sjómaðurinn Dóri hefur
skilning á því. Hugur okkar
Hönnu er hjá fjölskyldu hans.
Við sendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur með þökk fyrir
frábæra vináttu og margar dýr-
mætar samverustundir í gegn-
um árin.
Sveinbjörn Orri
Jóhannsson.
Halldór
Guðbjörnsson
 Fleiri minningargreinar
um Halldór Guðbjörns-
son bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.