Morgunblaðið - 25.04.2012, Blaðsíða 23

faðir. Faðir þeirra stundaði sjó-
mennsku alla tíð og fylgdi ávallt
mikil tilhlökkun komu hans í
land með útlenskt nammi. Móð-
ir Hrannar var virt saumakona,
einnig tók hún þátt í fjölbreyttu
kórastarfi.
Kynni okkar vinkvenna hóf-
ust um 13 ára aldurinn, allar ól-
umst við upp í Hlíðunum. Þar
sem Hrönn átti ekki systur eins
og við lá beinast við að við yrð-
um ekki aðeins vinkonur heldur
líka systur. Þannig hefur vin-
átta okkar þriggja verið svo
samofin í 50 ár.
Eitt til tvö sumur skildu okk-
ur að, Hrönn í sumarskóla á
Englandi, Jessý á Jótlandi og
Helen í Kaupmannahöfn. Sum-
arið ’67 héldum við stöllur,
Hrönn og Jessý, á vit ævintýr-
anna til starfa í Kaupmanna-
höfn en Helen til Bandaríkj-
anna, skemmtilegar minningar
eigum við frá þeim tíma. Um 14
ára aldur stofnuðum við sauma-
klúbb með æskuvinkonum okk-
ar, Sigrúnu og Önnu, en síðar
bættust hinar vinkonurnar í
hópinn, Þurý, Dóra og Unnur
ásamt Gurrý. Hrönn hélt vel ut-
an um klúbbinn, lét sig aldrei
vanta og mætti meira af vilja en
mætti hjá Þurý nú í mars.
Lífsförunautum okkar, Villa,
Guðna og Einari, kynntumst við
1969 og giftumst allar á árunum
’70-’71, það var þeirra gæfa.
Börn okkar vina eru á svipuðum
aldri, mikill samgangur og góð
vinátta tengdi þau í æsku. Gæfa
hefur fylgt okkur öllum, við eig-
um yndisleg börn, tengdabörn
og barnabörn.
Árið 1978 réðst Hrönn til
starfa í fjölskyldufyrirtæki okk-
ar Einars, Vogue. Ég var stolt
að geta mælt með henni til
starfa og reyndist hún fyrirtæk-
inu mikill happafengur og gleði-
gjafi. Einar og Hrönn unnu
saman í aldarfjórðung. Sterk
bönd tengdu Hrönn öllum sem
að Vogue komu.
Árið 2001 greindist Hrönn
með krabbamein. Af æðruleysi
tókst hún á við verkefnið með
Pollýönnu sér við hlið. Vogue
var selt úr fjölskyldunni 2002
og nýir eigendur lánsamir að
hafa Hrönn áfram sér við hlið.
Haustið 2010 tók sjúkdómurinn
sig upp á ný af meiri grimmd
en áður. Með einstakri ró,
sterkum vilja og reisn háði hún
hetjulega baráttu til síðustu
stundar.
Baráttuna háði hún ekki ein,
Villi hefur staðið sem klettur
við hlið hennar, þau ávallt verið
sem eitt og vart hægt að minn-
ast á annað án hins. Þau hafa
alltaf borið mikla virðingu hvort
fyrir öðru, hann var allt það
sem hún óskaði sér. Hún fékk
ósk sína uppfyllta að geta haft
börnin hjá sér þennan síðasta
tíma. Aðdáunarvert hefur verið
að fylgjast með hve samheldin
þau hafa verið og umvafið hana
ást og umhyggju.
Kæru vinir, Villi, Heiða, Pett-
er, Sigurgeir, Lísa, Andrea og
ömmubörnin – einstök kona lifir
í ykkur öllum.
Með þakklæti, ást og söknuði
kveðjum við þig, elsku vinkona.
Jensína (Jessý), Einar,
Helen og Guðni.
Við höfði lútum í sorg og harmi
og hrygg við strjúkum burt tárin af
hvarmi.
Nú stórt er skarð í líf okkar sorfið
því fegursta blómið er frá okkur
horfið.
Með ástúð og kærleik þú allt að þér
vafðir
og ætíð tíma fyrir okkur þú hafðir
þótt móðuna miklu þú farin sért yfir
þá alltaf í huga okkar myndin þín lifir.
(Sigfríður Sigurjónsdóttir)
Við áttum því mikla láni að
fagna að kynnast Hrönn vin-
konu okkar. Þessi góði vinskap-
ur hefur varað í mörg ár og er-
um við búnar að eiga góðar
stundir saman.
Hrönn sá alltaf um að skipu-
leggja saumaklúbbinn okkar
góða. Hún byrjaði alltaf með
fyrsta klúbbinn á haustin og
skráði hvenær við hinar áttum
að hafa saumaklúbb næst. Eins
eru góðu gönguferðirnar okkar
ógleymanlegar, en þær enduðu
iðulega á kaffihúsum bæjarins
þar sem mikið var talað og
hlegið.
Hrönn kölluðum við oft
Pollýönnu því jákvæðni hennar
var ótrúleg. Alltaf sá hún björtu
hliðarnar á öllum málum og
sagði jafnan að það væri til gott
í öllu fólki. Maður þyrfti bara
stundum að leita eftir því.
Hrönn var afar dugleg við
hvers kyns hannyrðir og var þá
íslenska ullin í fyrirrúmi. Lopa-
peysurnar hennar sem hún
prjónaði í tugatali voru hver
annarri fallegri. Eins voru fal-
legu prjónahúfurnar hennar
vinsælar og annaði hún varla
eftirspurn. Svona gætum við
endalaust haldið áfram því nóg
var af hugmyndum hjá henni
Hrönn.
Við viljum þakka Hrönn okk-
ar fyrir allar góðu stundirnar,
hláturinn, gleðina og lífið sem
við fengum að njóta með henni í
hálfa öld.
Elsku Villi, Heiða, Sigurgeir,
Andrea og fjölskyldur, við vott-
um ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Farðu vel til hærri heima,
hafðu þökk af öllu hjarta,
minning þína munum við geyma,
milda, hlýja, fagra og bjarta.
(TRJ)
Með kveðju frá sauma-
klúbbnum,
Anna, Dóra, Guðrún,
Helen, Jensína (Jessý,)
Sigrún, Unnur og
Þuríður (Þurý).
Í dag kveð ég kæra vinkonu
mína, Hrönn Andrésdóttur, sem
lést 16. apríl eftir harða baráttu
við krabbamein.
Ég kynnist Hrönn fyrir 32
árum þegar við vorum að vinna
saman í Vogue. Hrönn vann á
skrifstofunni og ég á lagernum.
Við komumst fljótt að því að við
bjuggum hlið við hlið í Blöndu-
bakkanum. Það tókst strax með
okkur góð og innileg vinátta, þó
að á milli okkar hefði verið tals-
verður aldursmunur þá truflaði
það aldrei vináttu okkar. Hún
tók mér eins og ég væri ein úr
fjölskyldunni og kynnti mig
þannig fyrir henni. Hrönn var
líka hluti af minni fjölskyldu og
tók þátt í stóru stundunum í lífi
mínu allt fram á síðasta dag í
fermingu Árnýjar Bjarkar,
dóttur minnar, í byrjun mán-
aðarins.
Hrönn var sönn vinkona og
studdi allar hugmyndir mínar,
hún hvatti mig áfram og hafði
alltaf trú á því sem ég var að
gera. Hrönn leiðbeindi mér og
ráðlagði í hvívetna og var alltaf
til staðar fyrir mig. Lífsmóttó
hennar, að ef einn gluggi lokast
þá opnast annar, hef ég iðulega
tekið mér til fyrirmyndar.
Hrönn var jákvæð og sá alltaf
það besta í öllum hlutum.
Hún var flink í höndunum og
gat saumað allt, lét ekkert
stoppa sig, fann bara leiðir og
alltaf var afraksturinn fallegur
enda var Hrönn með listrænt
auga fyrir fallegum hlutum.
Þegar ég kvaddi Hrönn síðast
þá sagði hún við mig að ég hefði
alltaf verið eins og dóttir henn-
ar og þannig syrgi ég Hrönn
sem móður og vinkonu.
Elsku Hrönn mín, takk fyrir
að vera vinkona mín.
Ég votta Villa, Heiðu, Sig-
urgeiri, Andreu og öðrum að-
standendum innilega samúð
mína. Það er huggun harmi
gegn að Hrönn vissi að hinum
megin yrði vel tekið á móti
henni og minning um góða konu
mun lifa um aldur og ævi.
Fjóla Guðmunds-
dóttir og fjölskylda.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 25. APRÍL 2012
✝ SigurlaugBjörg Alberts-
dóttir fæddist á
Húsavík 4. apríl
1917. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Eir 17. apríl
2012.
Foreldrar henn-
ar voru Albert Fló-
ventsson, verk-
stjóri, f. 1870, d.
1949, og Kristjana
Sigtryggsdóttir, húsmóðir, f.
1885, d. 1977. Systkini Sig-
urlaugar eru öll látin, þau voru:
Þormar, Kristín, Kolbeinn, Sig-
tryggur, Sigurður og Kristinn.
Eiginmaður Sigurlaugar var
Friðfinnur Árnason, bæjarstjóri
á Húsavík og síðar fulltrúi á
skrifstofu ríkisskattsjóra, f.
20.5. 1909, d. 3.12. 1976. Þau
gengu í hjónaband árið 1938 í
Hólmgeir Baldursson. 2) Krist-
jana Sif, f. 19.1. 1967, maki
Steingrímur S. Ólafsson, f. 1965.
Börn Kristjönu Sifjar og Odds
Þórissonar eru Gunnhildur Sif,
f. 1995, og Þórir, f. 1997. Dóttir
Steingríms er Steinunn Edda, f.
1990. 3) Arnar Bjarnason, f.
25.7. 1972, maki Rakel Halldórs-
dóttir, f. 1972. Börn þeirra eru
Gréta, f. 1996, Halldór Egill, f.
2002, Áslaug Birna, f. 2007, og
María Anna, f. 2010.
Sigurlaug Björg ólst upp á
Húsavík, gekk þar í barna- og
unglingaskóla, fór einn vetur í
vist í Reykjavík og síðan í Hús-
mæðraskólann að Laugum í
Reykjadal. Sigurlaug bjó fyrstu
hjúskaparár sín í Reykjavík.
Fluttist síðan til Húsavíkur 1943
og bjó þar í 12 ár en Friðfinnur
starfaði þar hjá Pöntunarfélag-
inu og síðar sem bæjarstjóri.
Þau fluttu til Reykjavíkur 1955.
Áður en Sigurlaug flutti á Eir
bjó hún í Huldulandi 5.
Útför Sigurlaugar fer fram
frá Fossvogskirkju í dag, 25.
apríl 2012, og hefst athöfnin kl.
13.
Reykjavík. Börn
þeirra voru: Kristín
Sigríður, f. 9.6.
1939, d. 16.12.
2005, Bjarni Jósef,
f. 9.5. 1943, d. 12.6.
2002 og Berta
Björg, f. 4.4. 1951,
d. 18.5. 2006. Bjarni
Jósef var kvæntur
Grétu Gunn-
arsdóttur. Sam-
býlismaður Grétu
er Matthías Bragason. Börn
Grétu og Bjarna Jósefs eru: 1)
Birna, f. 31.12. 1962, maki Ing-
ólfur Sigurðsson, f. 8.12. 1960,
d. 19.2. 2009, börn þeirra, a)
Laufey Sif, f. 1988, sambýlis-
maður Carl Andreas Sveinsson,
dóttir þeirra, Kamilla Sif, f.
2007, b) Bjarni Grétar, f. 1990,
sambýliskona Elísabet Ýrr Jóns-
dóttir. Sambýlismaður Birnu er
Amma Huldu, eftir Huldu-
landi í Fossvoginum, var búin að
taka fram að hún vildi helst eng-
ar minningargreinar og alls ekk-
ert of mikið lof.
Þannig var hún, kletturinn
sem hún var í lífi svo margra.
Allt frá því hún stofnaði heimili
voru dyrnar opnar öllum sem
leituðu matar og hlýju og upp-
rétt gekk hún í gegnum erfið
veikindi og fráfall barna sinna
sem hún gaf allt sem hún átti.
Við barnabörnin vorum ekki
undanskilin. Það var fátt nota-
legra en að heimsækja ömmu.
Alltaf ró og friður, aldrei reiði
eða skammir, heldur skilningur,
vinsemd og hvatning. Nærveran
ein veitti okkur fyllingu þótt ekki
skemmdi fyrir lokkandi ilmurinn
úr eldhúsinu hvort sem eldað var
upp úr gömlum uppskriftabókum
eða nýjasta nýtt úr dönsku blöð-
unum.
Elsku amma, það er rétt hjá
þér að svona minningargrein er
til lítils því þú gafst okkur meira
en orð fá lýst.
Við elskum þig og söknum þín.
Þín barnabörn,
Birna, Sif, Arnar
og fjölskyldur.
Þar sem ég veit að hún amma
vildi ekki minningargreinar þá
ætla ég bara að hafa þetta stutt
til að minnast þeirrar góðu konu
sem hún amma mín var.
Langamma var sú manneskja
sem gladdi alla, hún tók öllum
opnum örmum og fannst henni
fátt skemmtilegra en að fá fólk í
heimsókn og segja því sögur frá
gömlu góðu dögunum. Manni leið
alltaf vel í návist hennar, hún sá
það sérstaka í hinu almenna og
lét okkur líða eins og við værum
öll einstök. Það er sárt að kveðja
svona góða konu, en við vitum öll
að hún er komin á betri stað með
mörgum af hennar ástvinum.
Aldrei fellur á þig ryk
fyrir innri sjónum mínum.
Átt hef ég sælust augnablik
í örmunum sterkum þínum.
(Þura í Garði)
Elsku langamma og langa-
langamma, þín verður sárt sakn-
að.
Laufey Sif og Kamilla Sif.
Þrautseigja, umhyggja, ósér-
hlífni, hlýja og ekki síst kátína
koma upp í huga mér þegar ég
kveð hana Laugu frænku. Hún
hefur nú fengið hvíldina bless-
unin. Lauga var trúuð mann-
eskja og fer nú á fund fjölskyldu
sinnar. Þar munu eiginmaðurinn
Friðfinnur og börnin hennar
þrjú, Stína, Jobbi og Berta, taka
á móti henni. Eiginmaðurinn og
börnin hennar, sem öll dóu um
aldur fram, eftir langa og erfiða
baráttu við sjúkdóm sinn. Þar
munu þau bera hana á gullstól,
móðurina og eiginkonuna, sem
gerði allt sem í hennar valdi stóð
til að annast þau á sem bestan
hátt.
Á mínum æskuárum sóttist ég
eftir því að fá að gista hjá Laugu
frænku og ömmu Kristjönu sem
þá bjuggu á Öldugötunni. Á
heimili Laugu frænku var ávallt
mikil hlýja og gleði. Sama hvað
við krakkarnir gerðum af okkur,
þá var það bara „óvart“, við
fengum faðmlag og spurð hvort
okkur langaði ekki í heitt súkku-
laði og kex. Síðan var sest niður,
talað um eitthvað skemmtilegt
og hlegið.
Lauga frænka var ákaflega
minnug manneskja og hafði
brennandi áhuga á samferðafólki
sínu. Hún var skemmtilega for-
vitin og áhugasöm, sérstaklega
um sína nánustu. Hana skorti
aldrei umræðuefni og með henni
flaug tíminn, ávallt, með hæfileg-
um skammti af hlátri með. Mér
er það sérstaklega minnisstætt
þegar hún Lauga frænka hitti í
fyrsta skipti ömmu konunnar
minnar, sem var líka ættuð frá
Húsavík, þá báðar um nírætt.
Þarna sátu þær og rifjuðu upp
gamla tíma frá unglingsárunum,
fólk og staðhætti, eins og það
hefði gerst í gær.
Lauga dvaldi síðustu ár sín á
sjúkraheimilinu Eir. Hún átti
ekki orð til að lýsa því hvað að-
staðan þar væri góð og hversu
allir þar væru góðir við sig. Þrátt
fyrir lúinn líkama og veikindi þá
var hún andlega sem ung mann-
eskja. Það var ávallt ánægjulegt
að heimsækja hana þar og fletta
upp í henni varðandi Húsavík,
systkini sín, foreldra og sam-
ferðafólk. Svo bauð hún uppá
konfektmola með reglulegu milli-
bili. Eftirtektarsemi hennar var
einstök, hún átti það til að segja
við fólk sem heimsótti hana: „Þú
hefur nú aðeins grennst (eða
fitnað) frá því ég sá þig síðast“.
Og svo bætti hún við, „en mér
finnst það nú fara þér mikið bet-
ur“.
Þakklæti er það sem mér er
efst í huga þegar ég kveð þessa
yndislegu föðursystur mína.
Þakklæti fyrir alla þá ást, alúð
og gleðistundir sem hún gaf mér.
Þakklæti fyrir að kenna mér
hvernig hægt er að mæta mót-
læti í lífinu með þrautseigju,
hlýju og kátínu. Blessuð sé minn-
ing hennar.
Kolbeinn Kristinsson.
Á kveðjustund er hugur okkar
fullur þakklætis til okkar elsku
mágkonu og föðursystur.
Hún skipaði stóran sess í lífi
okkar, þessi ástríka kona sem
hafði svo mikið að gefa, þrátt
fyrir að þurfa að horfa á eftir
eiginmanni og börnunum sínum
þremur deyja í blóma lífsins úr
erfiðum sjúkdómi.
Lauga var mikil fjölskyldu-
manneskja og fylgdist vel með
okkur öllum og vildi vita hvernig
okkur vegnaði í lífinu. Hún var
forvitin að eðlisfari um menn og
málefni og var minnug og fróð
um ættir, hafði sterkar skoðanir
á hlutunum, las mikið og fylgdist
þannig vel með.
Hún ólst upp á Húsavík við
erfiðar aðstæður, en átti ástríkt
og gott heimili. Hún var ein af
sex systkinum en aðeins þrjú
komust til fullorðinsára, þrjú lét-
ust ung úr berklum.
Lauga og eiginmaður hennar
Friðfinnur byrjuðu sinn búskap
á Húsavík, en þegar þau fluttu til
Reykjavíkur fór amma Krist-
jana, móðir Laugu, með þeim og
bjó á heimili þeirra alla tíð. Átt-
um við barnabörnin alltaf at-
hvarf þar og nutum ástríkis og
hlýju.
Lauga var alla tíð heimavinn-
andi húsmóðir og átti fallegt
heimili, þar var mikill gestagang-
ur af fjölskyldu og vinum, ekkert
fannst henni eins skemmtilegt og
að fá fólk í kaffi og „skrafa“ eins
og hún orðaði það. Hún eldaði
góðan mat og alltaf var nóg til
með kaffinu, oftar en ekki eitt-
hvað nýtt og framandi sem hún
hafði tekið upp úr dönsku blaði,
því þau voru alltaf lesin.
Við dáðumst að Laugu, hvern-
ig henni tókst að halda sinni já-
kvæðni og gleði þrátt fyrir erf-
iðleikana sem hún fór í gegn um,
það gaf okkur hinum styrk og
kraft til að trúa á lífið og allt það
góða sem það gefur okkur. Við
vissum að hún átti sínar erfiðu
stundir, en aldrei kvartaði hún
og hélt alltaf sinni reisn.
Að leiðarlokum viljum við
þakka elsku mágkonu og frænku
fyrir allt það góða og fallega sem
hún gaf okkur.
Hvíl í friði.
Dýrleif Jónsdóttir, Anna
Kristín Kristinsdóttir og
Laufey Kristinsdóttir.
Sigurlaug Björg
Albertsdóttir
MOSAIK Hamarshöfða 4 • 110 Rvk • s. 587 1960 • www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
Í tilefni af 60 ára starfsafmæli okkar bjóðum við
fría uppsetningu á höfuðborgarsvæðinu
og fría pökkun á legsteinum sem fara út á land
Mikið úrval - Vönduð vinna - Gott verð
Marmari
Granít
Blágrýti
Gabbró
Líparít
✝
Okkar ástkæri frændi og vinur,
VILHJÁLMUR ÞÓRSSON
frá Bakka í Svarfaðardal,
Karlsbraut 26,
Dalvík,
lést á Sjúkrahúsinu á Akureyri laugardaginn
21. apríl.
Jarðsungið verður frá Dalvíkurkirkju föstudaginn 27. apríl
kl. 14.00.
Jarðsett verður í Tjarnarkirkjugarði.
Aðstandendur.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
ÁRNÝ ANNA GUÐMUNDSDÓTTIR,
Sóltúni 2,
áður Boðagranda 7,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni laugar-
daginn 21. apríl.
Fyrir hönd aðstandenda,
Stefán Tyrfingsson.
✝
Ástkær sonur minn og bróðir okkar,
GUÐBJÖRN SIGURPÁLSSON
frá Vík
í Fáskrúðsfirði,
lést á Landspítalanum miðvikudaginn
18. apríl.
Jarðarförin fer fram frá Stöðvarfjarðarkirkju
laugardaginn 28. apríl kl. 14.00.
Jóna Mortensen,
Birgir Grétar Sigurpálsson,
Þóra Mortensen.