Morgunblaðið - 11.06.2012, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 11. JÚNÍ 2012
✝ Erla IngibjörgSigurðardóttir,
húsmóðir og verka-
kona, fæddist í
Fljótum í Skaga-
firði 18. september
1938. Hún andaðist
á Dvalarheimilinu
Kirkjuhvoli í Rang-
árþingi eystra 31.
maí 2012.
Foreldrar Erlu
voru Sigurður Páls-
son, f. 19. nóvember í Fljótum í
Skagafirði 1908, d. 12. mars
1994 í Reykjavík og Kristín
Snorradóttir, f. 6. október 1917
á Hólum í Fljótum, Skag., d. 22.
maí 2002 í Reykjavík. Bræður
Erlu eru Jóhannes Sigurðsson, f.
á Siglufirði 1946, kvæntur
Hönnu Maríu Kristjánsdóttur, f.
1948 og Sigurður Sigurðsson, f.
1964 í Reykjavík, kvæntur
Sveinlaugu Atladóttur, f. 1967.
Eiginmaður Erlu var Ingi
Einar Vilhjálmsson, vörubíl-
stjóri, f. 30. júlí 1936 í Reykjavík,
d. 14. febrúar 2009 á Selfossi.
Elsta dóttir Erlu er María
Gröndal, f. 15. janúar 1957, bú-
sett í Reykjavík, faðir Maríu var
Maríus Aðalbjörn Gröndal, f. á
Akureyri 23. jan-
úar 1937, d. 21.
október 1980. Börn
Erlu og Inga: Sig-
urður Ingason, f. 4.
janúar 1960, d. 2.
september 1983 á
Selfossi og Guð-
laug Helga Inga-
dóttir söngkona og
leirlistakona, f. 1.
marz 1961 í
Reykjavík. Eig-
inmaður hennar er Þór Sveins-
son, leirkerasmiður og hönn-
uður, f. 30. júní 1947 í Reykjavík.
Þau eru búsett á Hvolsvelli í
Rangárþingi eystra. Börn Þórs
og G. Helgu eru Kort Þórsson, f.
23. júlí 1997 og Magdalena Eld-
ey Þórsdóttir, f. 17. nóvember
1999. Elsta barn G. Helgu er Sig-
urður Ingi Einarsson, f. 22. jnú-
ar 1985, kvæntur Maritzu Sol-
ange Japke Sepulveda, f. 1983,
faðir Sigurðar er Einar Ingi
Jónsson, f. 1957.
Erla bjó lengst af í Reykjavík
og síðan á Selfossi í u.þ.b. 30 ár á
sama stað.
Útför Erlu fer fram frá Sel-
fosskirkju í dag, 11. júní 2012,
og hefst athöfnin kl. 13.30.
Mamma mín, hún var yndisleg
kona. Hafði alltaf trú á mér og
vildi mér og mínum vel. Hún var
félagslynd og var vinsæl þar sem
hún starfaði. Hún vann ýmis störf,
fyrir utan það að vera afbragðs
húsmóðir. Lengi vel var hún í
Kaupfélags-bakaríinu á Selfossi,
áður en það brann, en síðustu árin
sem hún var á vinnumarkaðinum,
vann hún við ræstingar á Lög-
reglustöðinni á Selfossi. Ég veit að
vinnufélögum hennar var mjög
hlýtt til hennar, enda dekraði hún
við þá og pússaði allt í hólf og gólf í
kring um strákana, eins og hún
kallaði þá.
Mamma var vel lesin og hafði
mikinn áhuga á sögu, var ýmislegt
sem leyndist í kollinum á henni og
hægt var að fletta upp, ef spurt
var. Hún var líka mjög músíkölsk
og hafði mjög gaman af að syngja
og tralla. Hafði fallega og þíða
dökka rödd, sem notalegt var að
hlusta á. Mamma var hæfileika-
kona á svo margan hátt, saumaði
flíkur og rúmfatnað, var nýtin með
afbrigðum og sat við prjónaskap,
sauma eða lestur. Einnig fannst
henni gaman að skrifa ljóð og vís-
ur. Hún talaði oft um fyrstu upp-
vaxtarárin sín, hlýjar og góðar
minningar. Ég fann hér vísur eftir
mömmu í stílabók sem að hún
skrifaði til minningar um árin í
Hvammi í Fljótunum.
Í æskunnar ljúfum ljóma
í túni ég lék mér hér,
og sögur í huganum óma
sem sagðar voru mér.
Í Hvammi ég lærði að prjóna
Ömmu höndum hjá,
og legg sem ég kallaði Skjóna
slíkan átti þá.
Tileinkað Gili í Fljótum:
Oft var gaman að skoppa
götuna Gili að.
Á þúfnabörðum að hoppa,
heilsa og koma í hlað.
Hún var einstaklega dugleg og
þrjósk er óhætt að segja, því ekki
var hún á því að gefast upp þó lífið
væri henni mjög erfitt. Ég veit þó
að hún fyrirvarð sig og skamm-
aðist sín fyrir hvernig pabbi hegð-
aði sér oft á tíðum. Henni leið illa
og var með stöðuga sektarkennd,
að vera aðstandandi geðsjúks ein-
staklings er þung byrði að bera og
oftar en ekki óbærileg kvöl.
Mamma var því mjög illa farinn
aðstandandi þegar pabbi lést
snemma árs 2009 og var þá sjálf
orðin mjög sjúk á sál og líkama.
Hún barðist við krabbamein og
lést af völdum þess. Ég vil þakka
öllu hjúkrunar- og starfsfólki, sem
og læknum á Kirkjuhvoli, fyrir
umönnun þeirra á móður minni.
Það var sérlega vel um hana hugs-
að og sérstaklega þegar að líkn-
andi meðferð tók við núna í maí og
mun ég alla tíð vera þakklát þeim
fyrir það. Ég vil líka þakka mann-
inum mínum og börnum, sem
hjálpuðu mér við að hugsa um
mömmu, eftir að hún flutti hingað
austur til okkar. Ég heiðra minn-
ingu mömmu sérstaklega og
þakka fyrir allt sem að hún var
mér og mun verða um ókomna tíð.
Megi hún hvíla í friði í faðmi hins
lifandi Guðs, sem að segir; „Sá
sem trúir á mig, mun lifa þótt
hann deyi um alla eilífð“.
Guðlaug Helga Ingadóttir.
Erla Ingibjörg
Sigurðardóttir
✝ Ingi Einar Vil-hjálmsson
fæddist 30. júlí
1936. Hann lést á á
Heilbrigðistofnun
Suðurlands á
Selfossi 14. febrúar
2009.
Foreldrar hans
voru Vilhjálmur
Jón Þórarinsson, f.
í Reykjavík 11.
september 1897, d.
22. apríl 1970, bifreiðarstjóri á
Þrótti og Guðlaug Jónsdóttir
húsmóðir, f. í Reykjavík 17.
september 1901, d. 1. mars 1981.
Systkini Inga voru/eru sam-
feðra: Hörður Vilhjálmsson, f.
1929, d. 1997, Grétar Þórarinn
Vilhjálmsson, f. 1932, d. 1999,
Brynjólfur Vilhjálmsson, f.
1934, d. 2010, Vilhjálmur Þór-
arinn Vilhjálmsson, f. 1940,
Martha Vilhjálmsdóttir, f. 1942.
Hálfbræður Inga voru: Magnús
Vilhjálmsson, f. 1918, d. 1986,
Kristinn Vilhjálmsson f. 1928, d.
1958.
Eiginkona Inga var Erla Ingi-
björg Sigurðardóttir húsmóðir
og verkakona, f. 18.
september 1938, d.
31. maí 2012. Börn
Inga voru/eru Sig-
urður Ingason, f. 4.
janúar 1960, d. 2.
september 1983 og
Guðlaug Helga
Ingadóttir söng-
kona og leir-
listakona, f. 1. marz
1961 í Reykjavík,
eiginmaður Þór
Sveinsson, leirkerasmiður og
hönnuður, f. 30. júní 1947 í
Reykjavík. Þau eru búsett á
Hvolsvelli í Rangárþingi eystra.
Börn Þórs og G. Helgu eru Kort
Þórsson, f. 23. júlí 1997 og
Magdalena Eldey Þórsdóttir, f.
17. nóvember 1999. Elsta barn
G. Helgu er Siguður Ingi Ein-
arsson, f. 22. janúar 1985,
kvæntur Maritzu Solange Japke
Sepulveda, f. 1983. Faðir Sig-
urðar er Einar Ingi Jónsson, f.
28. desember 1957.
Ingi Einar starfaði sem
bifreiðarstjóri á Þrótti og víðar.
Hann lést eftir mikil veikindi,
bæði líkamleg og andleg.
Einhvern veginn leita á mig
minningar um þau öll, móður
mína, föður og bróður. Þau eru nú
öll farin og í mínum huga á betri
stað, þar sem engir sjúkdómar,
böl eða kvöl er til. Það er ekki auð-
velt að skrifa þessi orð, þar sem
minningargreinar eru einhvern
veginn þannig að manni finnst að
allt eigi að vera fallegt og hnökra-
laust, en sannleikurinn setur okk-
ur frjáls. Ég er eftirlifandi og vil
halda áfram, ekki lifa í lyginni.
Ég elskaði þau öll, föður minn
af sársauka og meðaumkun, en
móður mína og bróður með djúpri
ást og var ég mikið tengd þeim.
Eftir á finn ég jú mikið til með
pabba, þar sem hann var fastur í
þeim fjötrum sem engin lausn
virtist vera til við, í fjötrum geð-
veikinnar. Geðsýkin hlífir engum,
hvorki þeim sjúka, né þeim er
næstir honum standa.
Pabbi var alla tíð veikur, fékk
aldrei meðhöndlun, en honum
versnaði mikið með árunum og
einangraði sig og mömmu með,
lokaði á alla, líka sína eigin af-
komendur. Það var sárt, en
sárara var þó að hjálpina virtist
hvergi vera að finna í mannlegu
samfélagi.
Pabbi var myndarlegur maður
og duglegur þegar hann tók til
hendinni. Hann var vörubílstjóri á
Þrótti lengi vel í Reykjavík, en
starfaði við Steypubílastöð Sel-
foss eftir að mamma og hann
fluttu þangað. Hann hætti að geta
unnið tveimur árum eftir að Siggi
bróðir dó. Hann jafnaði sig aldrei
á sonarmissinum. Að upplagi var
hann félagslyndur og átti sem
ungur maður marga félaga. Suma
átti hann alla tíð, flestir týndu þó
tölunni þegar að árin liðu og sjúk-
dómurinn tók völdin. Þegar hann
féll frá voru engin minningarorð
skrifuð og trúlega vegna þess að
þau skorti. Hvað á að segja til
minningar um slíkan mann, sem
að hafði þann kross að bera sem
geðveikin er. Hann hvarf sjálfum
sér og sínum inn í veröld myrkurs
og einmanaleika, ótta og depurð-
ar. Hvað á að segja? En ég vil
heiðra hans minningu, hann var
ekki án saka en samt saklaus,
hann var veikur. Nú hefur hann
fengið sína hvíld og Drottinn
blessi minningu hans.
Það er ekki heimska, viljaleysi
eða aumingjaskapur að elska geð-
sjúkan einstakling. Ég fyrirverð
mig ekki fyrir fjölskyldu mína, ég
elskaði þau og vil heiðra minningu
þeirra með því að segja satt. Án
ásakana og án fordóma. Pabbi var
kvalinn á sál og líkama, ófær orð-
inn um að meðtaka kærleika og
sýna kærleika. Hann dó einmana,
kvalinn og hræddur. Það var sárt
að horfa upp á það, öll þessi ár far-
in í súginn. Mín bæn er að sam-
félagið vakni til vitundar um að
allir geti brotnað og orðið sjúkir á
geði. Sýnum geðsjúkum þá virð-
ingu að skapa aðstöðu til hjálpar
þeim sem þjást og fullt tækifæri
til afturbata inn í samfélag án for-
dóma.
Guðlaug Helga Ingadóttir.
Ingi Einar Vilhjálmsson
Siggi bróðir er jarðsettur við hlið
foreldra minna í Selfoss-
kirkjugarði. Hann lést fyrir eigin
hendi hinn 2. september 1983 og
var hans aldrei minnst vegna
þessa. Til að heiðra minningu bróð-
ur míns er hans einnig sérstaklega
getið hér og birt af honum mynd.
Ef einhver af hans samferðamönn-
um og vinum vildu minnast hans nú
væri ég þakklát. Hann var yndis-
legur bróðir og sérlega duglegur
námsmaður og einnig mikill
Sigurður Ingason
✝ Sigurður Inga-son fæddist 4.
janúar 1960. Hann
lést á Selfossi 2.
september 1983.
Foreldrar Sigurðar
voru Ingi Einar Vil-
hjálmsson, f. 30.
júlí 1936, d. 14.
febrúar 2009, og
Erla Ingibjörg Sig-
urðardóttir, f. 18.
september 1938, d.
31. maí 2012. Alsystir Sigurðar
er Guðlaug Helga Ingadóttir, f.
1. mars 1961, og hálfsystir Sig-
urðar úr móðurætt er María
Gröndal, f. 15. janúar 1957.
íþróttamaður. Hann
var þó frekar ein-
rænn og dulur á
margan hátt. Gat ver-
ið mjög skapmikill og
óvæginn. En á rauna-
stundum var hann
mér alltaf mikil stoð
og stytta. Hann var
örlátur, oft mjög
hjálpsamur. Við vor-
um miklir félagar,
enda bara eitt ár á
milli okkar systkinanna. Þegar
hann féll frá var sem stór hluti af
mér hefði verið höggvinn burt, í
hjartanu var stórt gapandi sár og
því blæddi og blæddi. Þvílík sóun á
fallegu lífi. Mér fannst sem honum
hefði verið rænt og aldrei skilað aft-
ur.
Af hverju er ég að segja frá
þessu á þennan hátt. Ég talaði um
það við mömmu, þessa síðustu
mánuði sem hún lifði, að mig lang-
aði til að skrifa um þau öll, hve
hjálpin virtist vera fjarri og engin
leið út. Segja frá og vekja sam-
félagið til ábyrgðar og til breytinga.
Það þarf að gera betur, því miður
hefur ekki mikið breyst á þessu
tæpum 30 árum frá því að bróðir
minn lést. Ég hef farið í fimm aðrar
sjálfsvígsjarðarfarir síðan bróðir
minn dó, allt ungt fólk. Þvílík sóun.
Mamma var búin að gera alveg
ótrúlega mikið upp, hafði tekið á
móti frelsara sínum og tilbúin að
fara til hans. Hún vildi að sannleik-
urinn yrði sagður, að allt kæmi
fram í ljósið til að vekja fólk til vit-
undar um að engin virtist vera
hjálpin. Það var allavega hennar
upplifun og reynsla. Við getum
engu breytt um fortíðina, ekki vak-
ið neinn upp frá dauðum, en hvað
eru margir í dag sem þjást sökum
geðrænna sjúkdóma, hve mörg
börn sem ekki geta varið sig sjálf,
sem alast upp við slíkar aðstæður?
Maðurinn er meira en líkaminn,
hann er líka andi og sál. Sálin getur
veikst og í sálinni er lífslöngunin.
Ef við missum löngunina til að lifa,
þá er sálin mikið veik. Hversu
margir deyja hér án þess að fá
hjálp við slíkum sálarkvölum?
Sigga verður alltaf saknað, oft
kemur upp í huga minn hvernig allt
hefði orðið ef hann hefði lifað. Hann
var svo duglegur, hafði margt að
bjóða. En ég trúi því að miskunn
Guðs sé mikil, meiri kærleik á eng-
inn en Drottinn sjálfur sem allt
skilur. Siggi er hjá honum og þar
fær hann frið og huggun, kærleika
og fögnuð í faðmi Almættisins.
Guðlaug Helga Ingadóttir.
✝ Elín Jóna Jó-hannsdóttir
fæddist í Reykjavík
13. febrúar 1926.
Hún lést á Hrafnistu
í Hafnarfirði 3. júní
2012.
Foreldrar hennar
voru Jóhann Páls-
son trésmiður frá
Hrífunesi í Skaft-
ártungu, f. 6.10.
1887, d. 12.7. 1978
og Þórunn Sigríður Árnadóttir,
húsfreyja frá Pétursey í Mýrdal, f.
17.5. 1893, d. 4.2. 1937. Systkini
hennar voru Þórörn, f. 28.7. 1922,
d. 5.7. 1991 og Elísabet, f. 28.3.
1930, d. 1.2. 2008.
Elín giftist 4. janúar 1953 Sím-
oni Waagfjörð, bakara frá
Vestmannaeyjum. Foreldrar hans
voru hjónin Jón Vigfússon Waag-
fjörð málara- og bakarameistari í
Vestmannaeyjum, f. 15.10. 1882,
d. 2.3. 1969 og Kristín Jónsdóttir
húsfreyja frá Jómsborg í Vest-
mannaeyjum, f. 7.8. 1890, d. 21.11.
1968. Elín og Símon eignuðust
fjögur börn. Þau eru: 1) Símon
Þór, vélfræðingur og kennari, f.
11.9. 1953. Börn hans með Kol-
brúnu Hjörleifsdóttur eru: a)
Katrín, íþróttakennari, f. 17.2.
1980. Sambýlismaður hennar er
Atli R. Hróbjartsson, bóndi, f.
oni. Í fyrstu sinnti Elín húsmóð-
urstörfum, en vann síðar utan
heimilisins, m.a. við afgreiðslu í
„Vogsabakaríi“ og á skrifstofu Ís-
félagsins fram að eldgosinu 1973.
Elín og Símon fluttu ekki aftur út
til Eyja eftir gos, heldur settust að
á Hörpulundi í Garðabæ og
bjuggu þar í 32 ár, til ársins 2006
er þau fluttu í eldriborgarahverfið
á Boðahlein. Fljótlega eftir kom-
una upp á land hóf Elín störf í
Landsbankanum og starfaði þar
fram að eftirlaunaaldri. Elín var
virk í félagsstarfi. Hún var í kven-
félaginu Heimaey og tók þátt í
starfi eldri borgara í Garðabæ. El-
ín gekk í Oddfellowregluna í Vest-
mannaeyjum árið 1965 og starfaði
í henni í 45 ár. Gegndi hún þar
ýmsum ábyrgðarstörfum og var
Oddfellowreglan henni alltaf
mjög hugleikin. Í Eyjum var Elín í
Rebekkustúku nr. 3 Vilborgu. Í
Reykjavík tók hún þátt í stofnun
Rb. stúku nr. 7 Þorgerðar, árið
1977 og síðar Rb. stúku nr. 12,
Barböru í Hafnarfirði, árið 1999.
Hún gekk í Rebekkubúðir nr. 1
Þórhildi árið 1982 og var ein af
stofnendum Rebekkubúða nr. 2
Þórunnar árið 2006.
Útför Elínar fer fram frá
Vídalínskirkju í Garðabæ í dag,
11. júní 2012 og hefst athöfnin kl.
13.
30.12. 1975, synir
þeirra eru Egill, f.
21.8.2006 og Ing-
ólfur, f. 15.2.2011. b)
Hjörleifur Þór, nemi,
f. 14.10. 1990. 2)
Kristín Sigríður,
jarðskjálftafræð-
ingur, f. 24.4. 1956.
3) Jónína, sjúkra-
þjálfari, f. 13.10.
1958. Maður hennar
er Gunnar S. Sig-
urðsson, viðskiptafræðingur, f.
9.11. 1969. Börn þeirra eru Frið-
rik Þór, f. 25.5. 1992 og Jakob
Þór, f. 24.8. 1996. 4) Jóhanna,
þjóðhagfræðingur, f. 13.10. 1958.
Sambýlismaður hennar er Páll K.
Pálsson, bankastarfsmaður, f.
18.4. 1958.
Elín ólst upp í Reykjavík. Hún
missti móður sína aðeins 11 ára
gömul og dvaldi eftir það flest
sumur unglingsáranna í Hrífunesi
hjá móðursystur sinni Elínu og
föðurbróður Jóni. Hún fór í Hús-
mæðraskólann á Laugalandi vet-
urinn 1945-46 og eftir það starfaði
hún í Reykjavík við skrif-
stofustörf. Árið 1952 hélt hún til
London þar sem hún stundaði eins
árs nám í fatahönnun í Barrett
Street Technical College. Þegar
heim kom fluttist hún til Eyja og
hóf búskap með manni sínum Sím-
Mamma dó á bjartri sumarnótt
og söngur vellandi spóa barst inn
um gluggann. Við, börnin hennar
fjögur sátum öll við rúmið hennar
á Hrafnistu í Hafnarfirði á meðan
hún leið hægt í burtu frá okkur.
Ég hélt í höndina hennar og reyndi
að festa í minni seinustu samveru-
stundina með þessari smávöxnu
en stóru persónu, sem hefur haft
svo mikil áhrif á líf okkar allra,
stutt okkur og leiðbeint í gegnum
allt okkar líf.
Mamma átti langa og gjöfula
ævi sem stundum var erfið, en hún
hafði dug til að gefast aldrei upp
fyrir erfiðleikunum, fann alltaf ráð
til að gera sitt besta, bjarga sér og
standa sig. Hún missti móður sína
aðeins ellefu ára gömul og var sá
missir henni mikið áfall og mótaði
allt hennar líf. Barnæskunni var
skyndilega lokið og við tók mikil
ábyrgð og vinna við að halda heim-
ili með afa og systkinum sínum.
En hún átti líka góða að sem að-
stoðuðu eftir megni og ættingja
fyrir austan, þar sem hún var í
sveit á sumrin. Hún var alltaf ákaf-
lega stolt af skaftfellskum upp-
runa sínum, lá í Ættum Skaftfell-
inga tímunum saman og þuldi svo
yfir okkur hvernig við vorum skyld
hinum og þessum.
Þó mömmu langaði í mennta-
skóla leyfðu aðstæður það ekki, en
hún var alla ævina að læra eitthvað
og fór til náms í fatahönnun í
London árið 1952. Á unglingsárum
byrjaði hún þýskunám og hélt því
áfram síðar á ævinni með leshópi
úr Landsbankanum þar sem hún
starfaði. Hún var mjög listfeng og í
eldri borgara starfi, málaði hún og
gerði glerverk og muni alveg fram
á það síðasta, muni sem við börnin
hennar erum stoltir eigendur að. Í
gegnum tíðina saumaði mamma
kjóla, jakka og kápur á alla fjöl-
skylduna, en hún átti eftir að læra
að sauma skautbúning og áttræð
dreif hún sig á námskeið hjá
Heimilisiðnaðarfélaginu, svo son-
ardóttirin Kata gæti gift sig í ein-
um slíkum. Meðan hún hafði getu
rembdist hún við að klára útsaum-
inn á pilsinu. Það tókst og búning-
urinn bíður.
Vináttu rækti mamma við vin-
konur sínar alla ævi og var ennþá
að skrifast á við vinkonur frá
námsárinu í London, en þær voru í
upphafi dreifðar um Evrópu og
Afríku. Hún gat ekki lengur skrif-
að sjálf en var mikið í mun að halda
sambandinu við.
Mamma hafði sigrast á krabba-
meini á miðjum aldri, en lét loks í
lægra haldi fyrir elli og Alzheimer.
Sjúkdómurinn lagðist á getu henn-
ar til að muna orð og tala. Mamma,
sem alltaf hafði svo margt að
segja, hugsaði nánast upphátt, gat
undir lokin ekki lengur tjáð sig. Í
byrjun barðist hún á móti með
krossgátuæfingum, en hægt og
bítandi vann sjúkdómurinn á. Hún
hélt þó enn góðum skerf af skyn-
semi og gat því, með dyggri aðstoð
heimahjúkrunar Garðabæjar og
ljúflingsins hennar Halldóru í
dægradvöl á Hrafnistu, verið
heima á Boðahlein alveg fram í lok
mars síðastliðins.
„Þú ert alveg eins og mamma
þín,“ hefur klingt í eyrum mér síð-
an ég var tólf ára. Sem unglingi
fannst mér ekki sérlega spennandi
að líta út eins og einvers konar af-
rit af öðrum, en eftir því sem ég
eldist hefur mér skilist hve mikið
hól þetta er og nú orðið svara ég
með sjálfri mér „I should be so
lucky“.
Kristín Sigríður.
Elín Jóna Jóhannsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Elínu Jónu Jóhannsdóttur
bíða birtingar og munu birt-
ast í blaðinu næstu daga.