Helgafell - 01.04.1943, Qupperneq 108

244
HELGAFELL
verkið, sem hann hafi lofaÖ, og vekja
móður hennar frá dauðum. Trúin var
komin — en það gat enginn komið með
hana nema saklaust barnið — og
kraftaverkið gerÖist. Hin unga kona
reis upp í kistu sinni, — en læknirinn
segir: ,,Nú skulu líkskoðunarmennirn-
ir verða settir af“, — og tjaldið fellur.
Lárus Pálsson hefur stjórnað leikn-
um og sett hann á svið. Hefur honum
farizt það prýSilega úr hendi, og er
það þó vissulega ekki vandalaust verk,
því að ýms atriði leiksins eru þess eðl-
is, að koma verður þeim sérstaklega
vel fyrir á sviði og fara með þau af
hinni mestu varúð, svo að þau verði
ekki hlægileg og missi við það marks.
Heildarsvipur leiksins er og meS ágæt-
um og bendir til góðrar stjórnar og ör-
uggrar smekkvísi. — Sjálfur fer Lárus
með hlutverk Jóhannesar. Er þaS að
vísu nokkuð einhæít og tilbreytingar-
lítið, en þó má þar engu muna, ef vel
á að takast. Leysti Lárus hlutverk þetta
ágætlega af hendi, annað veifið með
hinu fjarræna augnaráÖi svefngengils-
ins en spámannlegum myndugleik og
innblæstri hitt veifiÖ og djúpri og hríf-
andi innri gleði í síðastaþætti, erkrafta-
verkið er að gerast. Rödd Lárusar Páls-
sonar er sérkennileg og þægileg, og
engan hef ég heyrt betur tala en hann
á íslenzku leiksviði.
Mikkel Borgen eldra leikur Valur
Gíslason. Hann er orðinn svo öruggur
leikari, að hann fer aldrei illa með hlut-
verk sín, oftast ágætlega og af góðum
skilningi. Þó hygg ég, að aldrei hafi
leikur hans verið með þeim ágætum
sem í þessu hlutverki. Mikkel gamli
Borgen verður manni jafnan minnis-
stæður. Hann er í höndum Vals allt í
senn, stórbrotinn og glæsilegur gamall
maður, en þó góSlátlega kýminn ef svo
ber undir, — baráttumaður, en þó
mildur í hjarta sínu, stoltur, en þó
bljúgur í átakanlegri sorg sinni og trú-
arefa.
Gestur Pálsson fer með hlutverk
Mikkels Borgen yngra. — Er það að
mörgu leyti erfiðasta hlutverk leiksins.
Þó fer Gestur vel með það og af góð-
um skilningi sem vænta mátti. Menn
bregðast misjafnlega við missi ástvina
sinna, og þeir máske verst, sem trú-
lausir eru með öllu. — ÞaS verða því
aldrei neinar reglur gefnar fyrir því,
hvernig sýna eigi á leiksviði tilfinn-
ingar þeirra raanna, sem sá harmur
slær. Þó get ég ekki varizt þeirri hugs-
un, að eitthvað sé það í leik Gests, svip
hans, en þó einkum látbragði, sem orki
tvímælis.
Ingu, konu Mikkels Borgen yngra,
leikur ungfrú Arndís Björnsdóttir. Er
leikur hennar eins og jafnan endranær
yfirlætislaus, markviss og sannur, enda
gerir hún aldrei neitt til þess að láta
bera á sér á sviðinu, fram yfir það,
sem hlutverk hennar gefa tilefni til. En
hið sama verður ekki sagt um Harald
Björnsson í hlutverki Houens læknis.
Haraldur er að vísu þaulvanur leikari,
enda ber leikur hans það með sér, en
hann virðist gera óþarflega mikið veð-
ur út af sjálfum sér í þessu hlutverki,
með mikillæti sínu og rápi fram og aft-
ur um sviðiÖ. Hins vegar segir hann vel
það, sem honum er lagt í munn, ogþess
ber að geta, að furðu lítið ber í þessu
hlutverki á ýmsum annmörkum, er lýta
að jafnaði leik hans. GerviS, sem hann
hefur valið sér, er nokkuÖ út í bláinn.
Minnir í síðasta þætti einna helzt á
Napoleon III.
Brynjólfur Jóhannesson fer með hlut-
verk séra Bandbulls og ferst honum það
ágætlega. Hefur hann þar skapaÖ enn
eina af sínum mörgu sérkennilegu og
skemmtilegu persónum. Þó er ekki
laust viS, að hann ýki nokkuÖ þennan
lítilsiglda mann, en ekki getur það tal-
izt til lýta.
Jón A.Salis fer með hlutverk Péturs
skraddara og gerir það afbragÖs-vel.
Gervið er ágætlega valiS, og leikurinn
allur hnitmiSaður og öruggur. Þyrfti þo
ekki nema lítilsháttar mistök til þess