Morgunblaðið - 08.08.2012, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. ÁGÚST 2012
✝ Margrét Ólafs-dóttir fæddist í
Reykjavík 14. maí
1950. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi hinn 29. júlí
síðastliðinn.
Foreldrar Mar-
grétar voru Ólafur
Hafsteinn Sig-
urjónsson, f. 31.
ágúst 1919 í
Reykjavík, d. 15. desember
1981, og Kristín Magnúsdóttir,
f. 12. apríl 1909 í Reykjavík, d.
9. október 1998.
Margrét átti
eina systur, Jó-
hönnu Ólafsdóttur,
f. 24. nóvember
1947, dóttir henn-
ar er Emilía Krist-
ín Rigensborg.
Sonur Mar-
grétar og Þórðar
Einarssonar er
Ólafur Þórðarson
kerfisfræðingur f.
27. júlí 1969, eig-
inkona hans er Sólveig Krist-
björg Vagnsdóttir hjúkr-
unarfræðingur, f. 29. ágúst
1971, synir þeirra eru Arnar,
f. 1995, Elmar, f. 1997, og
Hlynur, f. 2010.
Margrét var gift Pétri
Ragnarssyni, f. 7. mars 1948,
börn þeirra eru: 1) Ragnar
Pétursson matreiðslumaður, f.
6. júlí 1979, dóttir hans er
Ylfa Nótt, f. 1999, barnsmóðir
Ragnars er Alda Karen Svav-
arsdóttir. 2) Hlín Pétursdóttir
ráðgjafi, f. 13. ágúst 1982,
sambýlismaður hennar er
Guðjón Rafnsson nemi, f. 26.
nóvember 1979, sonur þeirra
er Jakob, f. 2009, fyrir á Guð-
jón soninn Orra Hrafn, f.
2001.
Margrét starfaði nær óslitið
á Morgunblaðinu alla sína
starfsævi.
Útför Margrétar fer fram
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag,
miðvikudaginn 8. ágúst 2012,
og hefst athöfnin klukkan 13.
Í dag kveðjum við Margréti
Ólafsdóttur, ástríka móður, um-
hyggjusama tengdamóður, elsk-
andi ömmu, traustan vin, mömmu.
Hún var kjarkmikil hetja, klett-
ur í hafi, taugin sem tengdi fólk
saman. Hún var glaðvær og glett-
in, prinsessa, dís og drottning.
Hún var naut.
Mamma hélt mjög góðu sam-
bandi við sínar fjölmörgu góðu
vinkonur og vini, hún ræktaði
sambandið við stórfjölskylduna,
hún naut þess einnig að sitja ein
með prjónana og átti alltaf stund
fyrir fjölskylduna sína. Hvar hún
fann tíma er ráðgáta en augljóst
er okkur sem þekktum hana hvers
vegna svo margir sóttu í samvistir
við mömmu.
Hún var náttúruunnandi sem
naut þess að ferðast um landið
með skemmtilegu fólki og ekki
spillti fyrir ef fólkið hafði sögu að
segja. Borgarfjörður átti sérstak-
an sess í hjarta hennar og lagði
hún mikla áherslu á að heimsækja
þar skyldmenni og njóta náttúru.
Mamma komst í kynni við golf-
íþróttina sem sameinaði hjá henni
áhuga á útivist og góðum fé-
lagsskap.
Hún var ömmubörnum sínum
ákaflega kær enda skemmtileg
amma sem vildi hafa líf í kringum
sig, vildi gera með þeim skemmti-
lega hluti, hluti sem bæði hún og
þau gátu notið. Tengdabörnum
sínum hefur hún ætíð reynst vel
og hafa þau getað leitað til hennar
og treyst á í einu og öllu. Mér
sjálfum var hún svo miklu meira
en móðir.
Veikindi mömmu hafa reynt
mjög á bæði fjölskyldu og vini en
kjarkur hennar og æðruleysi
gagnvart sjúkdómnum ættu að
vera okkur öllum innblástur. Það
hefur verið ótrúleg lífsreynsla að
fylgja henni eftir þennan tíma og
við sem það höfum gert höfum
vonandi öll dregið af því einhvern
lærdóm.
Nú kemur það í hlut okkar
barnanna hennar að halda á lofti
minningunni, halda að börnum
okkar myndinni af ömmu sem
veitt hefur svo mörgum gleði með
sínu lífi.
Elsku mamma, takk fyrir mig.
Harmur,
sorg, söknuður
grátur, gnístran tanna.
Ferðalok, fögnuður
hvíl í friði
mamma.
Ólafur Þórðarson.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Ég veit þú heldur áfram í hönd-
ina á mér elskan mín.
Þín
Hlín.
Elsku Magga, það eru forrétt-
indi að hafa fengið að kynnast þér
elsku Magga mín; hjartahlýrri,
skemmtilegri og yndislegri konu
er erfitt að finna. Það var alltaf
skemmtilegt að koma á Norður-
vanginn þegar við Óli minn vorum
að kynnast. Þinn hnyttni húmor
og lífsgleði skein í gegn.
Árin liðu áfram með skemmti-
legum stundum, ömmugullin þín
fæddust og þá sást vel hversu
yndisleg amma þú varst. Ömm-
ustrákarnir minnast bíóferða,
leikhúsferða og ekki síst jólaballa
hjá Morgunblaðinu og skemmti-
legu ömmu Möggu sem kom öll-
um til að hlæja, sumarbústaða-
ferðir, Spánarferðin okkar,
prjónaskapurinn og svo margt
fleira. Vinsæl kona með eindæm-
um varstu sem sést á risavöxnum
vinkonuhópi.
Það eru þung skref sem við
fjölskyldan tökum í dag elsku
Magga mín. Ég passa strákana
þína fjóra elskan mín og minning
þín lifir í hjörtum okkar, alltaf.
Þín tengdadóttir,
Sólveig Vagnsdóttir.
Það óumflýjanlega í lífinu er
dauðinn. Sumir hræðast hann en
aðrir eru tilbúnir þegar kallið
kemur, saddir lífdaga. Svo er líka
fólk í blóma lífsins sem án nokk-
urs fyrirvara fær illvígan sjúkdóm
sem það verður að kljást við, lifa
með og berjast við þar til yfir lýk-
ur.
Mín góða vinkona, Margrét
Ólafsdóttir, fékk fyrir tæpum 3
árum síðan staðfestingu á að hún
væri með krabbamein á háu stigi.
„Þýðir þetta dauðadómur?“
spurði hún, eins og allir sem fá úr-
skurð um svo alvarlegt mein.
Hvenær sá dómur fellur veit eng-
inn en með reisn, sjálfstjórn og
æðruleysi gekk Margrét í gegn-
um andstreymið. Frá fyrsta degi
greiningar ákvað hún að njóta
lífsins, forgangsraða og njóta
gleðinnar á meðan þrekið var til
staðar.
„Hvað skyldi ég fá mikinn tíma
Stína mín?“ spurði hún og enginn
gat svarað. En Margrét fékk í
reynd ótrúlegan tíma, tímann sem
hún þurfti, tíma fyrir gleðistundir
sem hún átti ekki von á og svo líka
tíma sem var miskunnarlaus í
dauðastríði bæði fyrir hana sjálfa
og hennar ástvini. Síðustu mánuði
háði hún baráttuna við endalokin
hér á jörðu á Líknardeild Land-
spítalans í Fossvogi. Þar var hún
umvafin frábæru fagfólki við
heimilislegar aðstæður þar sem
allt er gert til að létta fólki síðustu
lífdagana. Það er mildi að eiga
slíka vin að, en enn meiri mildi er
að vita að nú er Magga mín búin
að fá lausn frá erfiðinu og komin á
stað friðsældar og hvíldar.
Margrét var glæsileg kona.
Hún gat glatt alla með glaðværð
sinni og góðri nærveru. Hún hafði
lifandi kímnigáfu fyrir flestu í líf-
inu og bjó yfir smitandi frásagn-
argáfu. Margréti tókst enda að
hrífa alla sem kynntust henni.
Margrét á þrjú góð og vel gerð
börn sem öll hafa komist vel til
manns enda var vinkonan hreykin
og stolt af sínu fólki sem hélt þétt
saman. Fjölskyldustundir og
hefðir voru Margréti ómetanlegar
og gjöfult að fylgjast með hversu
vel þau stóðu saman í gegnum
súrt og sætt. Þegar sjúkdómurinn
var sem verstur varð Margréti
stundum um megn að halda í
hefðirnar, en öll gátu þau ein-
hvern veginn látið aðstæður á
vettvangi ganga upp, öllum til
gleði. Að eiga svona góða fjöl-
skyldu, frændfólk og fjöldann all-
an af vinum sem þóttu vænt um
Margréti og heimsóttu hana
reglulega til hinstu stundar segir
allt um hversu hrífandi mann-
eskja hún var.
Ég átti því mikla láni að fagna
að fá að njóta samvista við Mar-
gréti um árabil. Við ræktuðum
vináttuna með fjölskyldum okkar,
vinum og vinnufélögum á Morg-
unblaðinu til margra ára. Í seinni
tíð bjuggum við báðar við breytt-
ar aðstæður sem gaf okkur færi á
ýmsum nýjum uppákomum. Við
gerðum ótal margt skemmtilegt
saman, ferðuðumst saman innan
lands sem utan og deildum frí-
stundum saman í góðra vina hópi.
Magga var einstök og ég mun
sakna hennar afar sárt.
Elsku Óli, Ragnar, Hlín,
tengdabörn og barnabörn Mar-
grétar. Þið eigið minningar um
góða og mannbætandi mömmu,
tengdamömmu og frábæra ömmu
sem mun ylja ykkur um alla fram-
tíð. Það hjálpar svo mjög að eiga
minningarnar og kærleikann til
að halda áfram að lifa lífinu, og
verða sátt við dauðann þótt það sé
svo ólýsanlega sárt. Jóhönnu
systur Margrétar og öðrum ætt-
ingjum sendi ég einnig innilegar
samúðarkveðjur.
Takk fyrir alla ómetanlegu
samveruna í þessu lífi elsku vin-
kona. Eigðu góða heimkomu á
næsta tilverusviði. Minning þín
lifir.
Kristín Andrewsdóttir.
Það var gæfuspor þegar ég 12
ára gömul steig upp í rútuna á
Lækjartorgi á leið heim í sveitina
mína eftir stutta dvöl í höfuðborg-
inni. Aftur komin á heimavöll;
þekkti Gulla bílstjóra, komin með
sæti við gluggann og naut fram-
andi rútulyktarinnar. Betra gat
það ekki verið. En svo tók rútan
að fyllast af fólki og ég var beðin
um að færa mig úr mínu glugga-
sæti yfir í gangasæti hjá
ókunnugri stelpu. Ekki byrjaði
það vel! Ég og stelpan tókum þó
fljótlega tal saman og spjölluðum
það sem eftir var leiðarinnar. Hún
reyndist vera á leið til ættingja í
Örnólfsdal í Borgarfirði, í fyrsta
skiptið ein á ferð, ókunnug sveit-
inni og óörugg þrátt fyrir skrif-
legar leiðbeiningar um hvar hún
ætti að fara út. Þarna gat ég orðið
Möggu að liði.
Þegar leiðir skildu gaf hún mér
mynd af sér, sem var fyrsta
myndin sem ég eignaðist og varð-
veitti ég hana vandlega í veskinu
mínu. Það er ævintýri líkast en ári
síðar endurtók sig sama sagan og
þá dró ég upp myndina og sýndi
henni. Þar með var rútuferðum
okkar Möggu þó ekki lokið. Í
þriðja skiptið lentum við stöllurn-
ar aftur saman hlið við hlið í rútu á
leið upp í Borgarfjörð þá orðnar
16 ára gamlar. Í þetta skiptið var
hún á leiðinni í sumarvinnu á
garðyrkjustöð, sem reyndist vera
við hliðina á heimilinu mínu.
Upp frá þessum degi höfum við
Magga verið órjúfanlegar vinkon-
ur og gengið saman í gegnum
gleði og sorg. Þær eru ekki ófáar
ferðirnar sem við höfum farið í
saman síðan bæði innanlands og
utan. Skemmtilegri vin er ekki
hægt að hugsa sér en Möggu
Ólafs með hennar dásamlegu sýn
á tilveruna, glettin og spaugsöm,
trygg og raunsæ. Magga hefur
verið mér eins og besta systir í
þau 50 ár sem við höfum verið
samferða.
Þakklæti mitt er mikið og
söknuðurinn sár.
Langar mig að kveðja með
upphafserindum úr ljóðinu
Systurminning
eftir Jóhannes úr Kötlum
Gott er ein með guði að vaka,
Gráta hljótt og minnast þín
Þegar annar ylur dvín,–
Seiða annað líf til baka
Og láta huggast, systir mín
Þögul bæn í brjósti falin
biður guð að hlusta á sig,
Komdu sæl, – nú sé ég þig.
Við skulum halda heim í dalinn
Hjartans systir, – leiddu mig.
Ennþá blærinn ástarþýði
Andar sálu þinni frá,
Ennþá heyri ég hjartað slá:
Enn mig styrki í innra stríði.
Augun djúp og göfug brá
Elsku Óli, Ragnar og Hlín, fjöl-
skyldur og vinir.
Mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Varðveitum góðar minningar.
Dóróthea Magnúsdóttir.
(Dóra vinkona.)
Það besta sem lífið gefur eru
góðir vinir og samferðamenn. Á
kveðjustundu Margrétar Ólafs-
dóttur leitar hugurinn yfir farinn
veg og það sem kemur upp í hug-
ann er hlátur og gleði yfir stóru og
smáu. Magga vinkona var
heillandi persónuleiki, hún var vel
gefin, falleg og skemmtileg. Ekk-
ert var svo dapurt eða leiðinlegt
að ekki væri hægt að búa til úr því
brandara, jafnvel í erfiðum veik-
indum sínum gat Magga séð eitt-
hvað spaugilegt við aðstæður sín-
ar. Hún elskaði lífið og hvar sem
hún kom gustaði af henni kímni
og kæti.
Ég á dásamlegar minningar
um Lilju og Möggu, en þær bæði
unnu saman og eyddu frístundum
sínum saman allt frá ungdóms-
árnunum. Þær deildu húmor sem
fáar manneskjur upplifa, skotin
gengu á milli þeirra og stundum
var eins og ég væri í leikhúsi að
fylgjast með vel sömdum farsa
þegar vinkonurnar skutluðu á
milli sín óborganlega kómískum
athugasemdum án þess að hugsa
sig um eða reka í vörðurnar.
Í rúmlega fjörutíu ár hef ég
fengið að njóta ánægjulegra sam-
verustunda með nöfnu minni, ég
átti því láni að fagna að eignast
vinkonur fyrir lífstíð á Moggan-
um, þar á meðal var Ása Steinunn
Sverrisdóttir sem var kær vin-
kona Möggu en hún lést 3. ágúst
1984, síðan þá hefur Ása lifað í
minningunni og sama verður með
Möggu, hún á eftir að vera með
okkur sem eftir lifum um ókomin
ár. Ef það er líf eftir þetta líf og ef
ástvinir hittast aftur, þá bíður Ása
Steinunn með opinn faðminn og
tekur nú á móti æskuvinkonu
sinni.
Með sorg í hjarta kveð ég ein-
staka heiðursmanneskju og
þakka henni samfylgdina.
Börnum hennar og fjölskyldu
sendi ég innilegar samúðarkveðj-
ur.
Guð blessi minningu Mar-
grétar Ólafsdóttur.
Margrét Kjartansdóttir.
Við vorum svo heppnar að
kynnast Margéti Ólafsdóttir þeg-
ar við unnum saman á Morgun-
blaðinu.
Með okkur tókst mjög góður
vinskapur sem hélst alla tíð.
Hennar verður sárt saknað en
minningin um hana mun lifa með
okkur alltaf.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(Vald. Briem)
Elsku Óli, Ragnar, Hlín, Sól-
veig, Guðjón og barnabörn, missir
ykkar er mikill.
Megi góður Guð veita ykkur
stuðning á erfiðri stund.
Anna Vignir,
María Guðnadóttir og
Ragna Magnúsdóttir.
Einn af heitari dögum sumars-
ins var að kveldi kominn og þann-
ig var það með Möggu mína, það
hafði líka kvöldað í hennar lífi.
Lítil maríuerla skoppaði fyrir ut-
an gluggann þar sem við sátum
saman fjórir gamlir vinir, stans-
aði, horfði inn eins og boðberi.
Þótt komið sé að því að setja
punkt aftan við þann kafla í lífinu
er spannar vináttu okkar Möggu
er ljúfsárt að fletta til baka og
rifja upp.
Hún var vinkona sem ávallt var
hægt að treysta á. Hún hlustaði,
gladdist með manni og reif mann
upp þegar depurð kvaddi dyra.
Innileiki hennar og lífsgleði
voru svo smitandi að alltaf var
maður betri og glaðari eftir að
hafa verið með henni. Hlátur
kemur ekki örsjaldan þar við sögu
því einstakur húmor hennar og að
sjá spaugilegu hliðarnar á lífinu
var hennar einkenni. Og svo það
að „enginn hafði lofað okkur rósa-
garði“. Við yrðum að rífa upp ill-
gresið sjálfar.
Eftir svona langa vináttu eru
minningarnar dýrmætar. Þó að
við byggjum ekki alltaf nálægt
hvor annarri þá var það síminn
sem bjargaði samskiptunum í þá
daga. Og Mogginn fékk oft að
splæsa símtali austur fyrir fjall í
þau ár er við bjuggum þar, því við
töluðum saman nokkrum sinnum í
viku.
Að horfa til baka þegar við hitt-
umst fyrst fullar bjartsýni á lífið
með kærustum okkar. En þannig
kynntumst við, í gegnum þá. Þeir
ekkert lítið flottir. Hár niður á
herðar, fúlskeggjaðir, flottir í
tauinu og hávaxnir. Að vísu
mishávaxnir því um helgar, ef far-
ið var út á lífið, brugðu þeir sér í
betri skóna, gyllta eða silfraða,
þykkbotna háhælaða að hætti
poppstjarna þeirra tíma.
Stofnuðum heimili. Skiptumst
á ráðum. „Á maður að ryksuga oft
í viku – straujar þú borðtuskurn-
ar?“
Stellin keypt í Hamborg á
Klapparstígnum, Arabía skyldi
það vera. Magga valdi beis með
grænu röndinni, ég þeirri brúnu.
Þó að oftar hafi orðið kaflaskil í
hennar lífi en mínu tók hún því
með aðdáunarverðu æðruleysi.
Hún hélt sínu striki og horfði
fram á veginn brosandi þótt mað-
ur hafi vitað að stundum sæti
sársauki í hjartanu.
Ég drúpi höfði í þakklæti fyrir
órjúfanlega vináttu er ég kveð
mína góðu vinkonu.
Óli, Ragnar, Hlín og fjölskyld-
ur, við Gulli vottum ykkur okkar
dýpstu samúð, ykkar er missirinn.
Elín Ástráðsdóttir.
Magga situr í sjöunda himni
með sínu fólki, kímnustu ólík-
indatólunum, og brosir til okkar.
Litla stúlkan af Kárastígnum,
systir Hönnu sem fór í sveit í
Örnólfsdal í Borgarfirði, léði
Mogganum krafta sína frá
sautjánda ári og hafði næstum
meiri áhyggjur af vegferð hans
en sér og sínum við starfslok.
Hún fékk sextíu og tvö ár og nýtti
þau vel. Óla eignaðist hún nítján
með Tóta, Ragnar og Hlín með
Pétri sínum tuttugu og níu og
þrjátíu og tveggja ára. Þau eru
öll þrælmenntuð og sterkir Gafl-
arar.
Magga sveik lit og flutti í
Hörðukór í bláendann. Skildi
ekki í sjálfri sér. Veikindaárin
þrjú streymdu þangað nýbakað-
ar kökur, nýveiddur lax og vinir.
Magga rak menningarmiðstöð
nema þegar Heilög þrenning var
væntanleg, eins og hún kallaði
Heimahlynninguna. Allir vilja
mæta fagfólki óþreyttir. Tón-
leikar, borgarferðir, búðarferðir,
LSH-ferðir, Pétur, fjölskyldan,
Stína, Lilja, Dóra, Gaflaravinir
og Moggameyjar skutluðust er á
móti blés.
Laust fyrir aldamót þóttumst
við stofna gönguhóp í Nauthóls-
vík að frumkvæði Dórotheu hár-
greiðslukonu með Helgu lista-
konu, Lilju og Möggu af Mogga
og mér frá kirkjunni. Hjartarótin
alltaf hlýjuð á gamla Nauthól ef á
móti blés. Ylfa nýfædd.
Vorið 2001 fórum við Magga
ásamt Bjarkarsystrum úr Reyk-
holtsdal, Reyni manni Möggu
elstu og Dóru Eyvindar til Sifnos
í Eyjahafi í margar vikur. Við
Magga herbergisfélagar, leynd-
armál, mikið hlegið, hún kenndi
mér sms. Helga, sem eyddi hálfu
árinu í að breyta túrkishafinu,
himninum, kirkjunum og ljósinu í
liti á striga, leiddi okkur um.
Allt hefur upphaf, miðju og
endi. Sautjánda maí, þegar litrík-
ir Norðmenn spranga á Karl Jo-
hann, fylgdum við krakkarnir
Möggu inn á líknardeild. Þung
skref og létt, yndislegt starfsfólk
og öryggi. Svo erfitt. Sólrík kvöld
við Kópavoginn, myndir skoðað-
ar af barnabörnum: Arnar fór
alltaf í stígvélin og á eftir ömmu,
Elmar meira heimakær, Hlynur
svo innskeifur, Ylfa vildi alltaf
linsoðið egg lítil, Orri minn svo
hlýr, Jakob gefur hillunum bæk-
ur.
Við í sveitinni undir sjöunda
himni segjum takk.
Elísabet Berta Bjarnadóttir.
Samstarfsárin okkar Möggu á
Morgunblaðinu spanna 45 ár og
höfum við lifað góða og slæma
daga saman, oftast þó skemmti-
lega, bæði í vinnu og með fjöl-
skyldum okkar.
Krabbamein hefur lagt að velli
marga af okkar samstarfsmönn-
um gegnum árin og nú var það
Magga sem lést langt fyrir aldur
fram. Hún var falleg, indæl, gam-
ansöm og hlý og öllum geðjaðist
vel að henni. Hún hafði kímni-
gáfu sem varð til þess að hið nei-
kvæða var ekki lengur neikvætt í
umræðunni, við hlógum stundum
bara að öllu saman. Það var árið
1967 sem við byrjuðum að vinna
saman á auglýsingadeildinni, en
svo fórum við að vinna á öðrum
vettvangi. Ekki ætla ég að skrifa
langa grein um vinskap okkar og
samstarf, þar þyrfti heila bók til
að koma aðalatriðunum fyrir.
Minningarnar hafa hellst yfir
mig undanfarna daga, og mundi
ég ótrúlegustu hluti, það var eins
og að hverfa aftur í tímann.
Ég mun ætíð minnast hennar
með hlýhug.
Elsku Óli, Ragnar, Hlín og
fjölskyldur. Ég votta ykkur mína
dýpstu samúð.
Megi Guð styrkja ykkur í
sorginni.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá
aftur huga þinn, og þú munt sjá að þú
grætur vegna þess, sem var gleði þín.
(Kahlil Gibran.)
Aðalheiður Jóhannesdóttir
Margrét
Ólafsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Minning um Möggu.
Mér er tregt um orð til að
þakka þér
hvað þú hefur alla tíð verið mér
í munann fram myndir steyma.
Hver einasta minning björt og blíð
og bros þitt mun fylgja mér
alla tíð
unz hittumst við aftur heima.
(Hugrún)
Innilegar samúðarkveðj-
ur til fjölskyldu og ástvina.
Minning um einstaka
konu lifir.
Lilja Leifsdóttir.