Morgunblaðið - 04.10.2012, Page 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. OKTÓBER 2012
✝ RagnhildurPálsdóttir
kennari fæddist í
Reykjavík 20. októ-
ber 1948. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Eir 21. september
2012.
Foreldrar henn-
ar voru Ólöf Bene-
diktsdóttir mennta-
skólakennari, f. 10.
október 1919, og
Páll Björnsson hafnsögumaður, f.
27. febrúar 1918, en þau eru bæði
látin. Systur Ragnhildar voru
Guðrún Guðjónsdóttir, f. 1941,
kennari, sem lést 2008, og Anna
Pálsdóttir, f. 1947, lífeindafræð-
ingur.
Hinn 21. febrúar 1981 giftist
Ragnhildur Jómundi Rúnari Ingi-
bjartssyni, f. 1954, matvælafræð-
ingi. Börn þeirra eru: 1) Sigríður
Þórðardóttir, f. 1970, maki Sævar
Birgisson. Faðir hennar er Þórð-
ur Friðjónsson. 2) Páll Rúnarsson,
f. 1982. 3) Ólöf Rúnarsdóttir, f.
1984, sambýlismaður Svavar Þór
Birgisson. 4) og 5)
Anna Vigdís Rúnars-
dóttir og Ingibjörg
Rúnarsdóttir, f. 1990.
Barnabörnin eru Sæ-
unn Rut Sævars-
dóttir, f. 1990, Viktor
Sævarsson, f. 1997,
Kolbrún Anna Svav-
arsdóttir, f. 2007,
Svanhildur Helga
Svavarsdóttir, f.
2010, og Svava Rún
Svavarsdóttir, f. 2012.
Ragnhildur varð stúdent frá
Menntaskólanum í Reykjavík 1968
og lauk B-prófi í dönsku og þýsku.
Hún kenndi lengst af í Garðabæ og
lét af störfum við Fjölbrautaskóla
Garðabæjar fyrir tæpum tveimur
árum vegna veikinda sinna. Auk
kennslu var Ragnhildur leiðsögu-
maður um árabil. Hún var félagi í
Oddfellowreglunni auk þess sem
hún var í félögum sem snertu nám
hennar og störf.
Útför Ragnhildar fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 4. október
2012, og hefst athöfnin kl. 13.
Ég átti því láni að fagna að
tengjast Ragnhildi Pálsdóttur
fjölskylduböndum áður en hún tók
þá sótt sem leiddi hana til ótíma-
bærs dauða. Það var ekkert sjálf-
sagt hjá Ragnhildi að bara hver
sem var tæki að sér eldri systur
hennar, Önnu. Ég var undir vök-
ulum og gagnrýnum augum henn-
ar við fyrstu kynni. En það breytt-
ist fljótt og virðing og kærleikar
komu í staðinn og hef ég notið
samverustunda við hana og henn-
ar elskulegu fjölskyldu síðan. Þau
Rúnar lögðu í það fyrir sjö árum
að reisa sér veglegt sveitasetur á
ættarlandi Rúnars í Örnólfsdal og
fékk ég að taka þátt í að koma hús-
inu upp þar. Það skyldi vera at-
hvarf fjölskyldunnar í nálægð
jökla, öræfa og birkiskóga. Ragn-
hildur naut þar margra ánægju-
stunda með manni sínum og fjöl-
skyldu. Við Anna höfum líka átt
góðar stundir með þeim í þessari
fögru náttúru. Lífsstarf Ragnhild-
ar var kennsla. Ég kynntist henn-
ar starfi lítið en heyrði þeim mun
meira frá samstarfskennurum og
fyrrverandi nemendum hennar
hve Ragnhildur var í miklum met-
um sem kennari og vinur. Ragn-
hildur er komin af stórum og
þekktum ættum og mér hefur allt-
af fundist aðdáunarvert hve
„frænkurnar“ á báða bóga eru
samrýndar og njóta þess að hitt-
ast. Ragnhildur er nú horfin úr
ranni fjölskyldunnar, frá uppvax-
andi barnabörnum sem hún hefði
viljað fylgjast með í uppvexti
þeirra og þroska. Hún er nú horfin
fjölskyldu og vinum en minning-
arnar um þennan góða ættingja og
vin eru djúpar og fallegar. Ég varð
vitni að einlægum tengslum og
væntumþykju þeirra systra,
Ragnhildar, Guðrúnar og Önnu,
og finn söknuð Önnu nú þegar hún
er ein eftir systranna.
Minningin um elskulega mág-
konu er mér mikils virði sem og
tengslin við svila minn og þeirra
góðu fjölskyldu.
Ég votta Rúnari, börnum hans
og fjölskyldu mína innilegustu
samúð.
Björn Sigurbjörnsson.
Maður lítur óhjákvæmilega upp
til sjö árum eldri frænku sinnar.
Þegar ég var strákur var hún nógu
gömul til þess að vera nánast full-
orðin í mínum huga en samt ólík
öðrum sem fylltu þann flokk. Hún
kunni betri skil á hljómsveitum og
tónlistarmönnum en aðrir „full-
orðnir“ sem ég þekkti. En þó að
ég liti upp til hennar talaði hún við
mig eins og jafningja. Það var ekki
lítill heiður þegar hún benti mér á
að við værum bæði táningar í
nokkra mánuði, ég þrettán og hún
nítján ára.
Ragnhildur var ákveðin kona,
hávaxin og glæsileg. Hún valdi sér
kennslu að lífsstarfi eins og móðir
hennar og ég held að hún hafi ver-
ið kennari af guðs náð. Ég man
eftir því þegar hún kenndi skóla-
bræðrum mínum í Menntaskólan-
um í Reykjavík. Einn þeirra, mik-
ill töffari, bað um frí til þess að
fara á handboltaæfingu. Ragn-
hildur þurfti ekki að hugsa sig um
þegar hún neitaði, en bauðst til
þess að keyra hann á æfinguna
eftir tímann, sem hún og gerði.
Það tóku ekki fleiri áhættuna á því
að biðja um frí hjá henni.
Ragnhildur hafði sterkar skoð-
anir á mönnum og málefnum, en
ekki alltaf þær sem maður hefði
helst átt von á. Stundum síst þær
sem við var að búast. Hún hafði oft
gaman af vitlausum bröndurum
frá hallærislegum grínistum. Þó
aldrei þannig að maður þyrfti að
skammast sín fyrir hana eins og
aðra „fullorðna“. Ragnhildur var
ekki bara frænka mín heldur líka
góð vinkona. Hún var mjög
skemmtileg kona og það var gam-
an að hitta þau hjónin, Ragnhildi
og Rúnar, þegar þau laumuðu út
úr sér hverri snilldarlínunni á fæt-
ur annarri. Þau voru afar sam-
rýnd og skemmtileg hjón.
Nú er Ragnhildur látin eftir
hetjulega baráttu. Oftar en einu
sinni virtist stríðið tapað, en hún
sneri því sér í vil og bætti við lífið
dýrmætum, dögum, vikum og
mánuðum. Samt voru þeir allt of
fáir. Börn hennar og barnabörn
áttu sannarlega skilið að njóta
hennar miklu lengur, en eigi má
sköpum renna. Ragnhildur var
dugleg að koma á mannamót þó að
heilsan leyfði það varla. Ég veit
ekki hvort hún áttaði sig á því
hversu mikilvægt það var fyrir
vini hennar og ættingja að fá að
njóta þessara samverustunda.
Þær lifa áfram í minningunni.
Á þessari erfiðu stundu votta
ég Rúnari og allri fjölskyldunni
samúð okkar Vigdísar.
Benedikt Jóhannesson.
Elskuleg móðursystir mín hef-
ur nú kvatt þennan heim eftir
hetjulega baráttu við krabbamein.
Ég á margar góðar minningar
tengdar Ragnhildi frænku. Við
urðum báðar þeirrar gæfu aðnjót-
andi að búa í Sporðagrunninu þar
sem oft var líf og fjör og margt um
manninn.
Það voru líka ófáar ferðirnar
sem við fórum saman ásamt fjöl-
skyldum okkar bæði í sumarbú-
staði og útilegur. Þar nutum við
þess hversu fróð þú varst um
landið okkar og minnist ég mjög
skemmtilegrar ferðar sem við fór-
um í bústað við Ásbyrgi þar sem
margt var skoðað.
Ég hugga mig við góðar minn-
ingar og um þá trú mína að núna
sértu á góðum stað með yndislegu
fólki sem farið er frá okkur.
Ég bið góðan guð að styrkja
Rúnar og börnin þín og kveð þig í
bili.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Ólöf og fjölskylda.
Það er sárt að sjá á eftir góðum
vini í dauðann langt fyrir aldur
fram. Við Ragnhildur vorum rétt
komnar af barnsaldri þegar við
kynntumst þó að okkur hafi fund-
ist við vera nánast fullorðnar, 17
ára gamlar. Saman fetuðum við
brautina inn í fullorðinsárin með
öllu sem því fylgdi. Við áttum
trúnað hvor annarrar og þó að
ólíkar værum um margt var fleira
sem tengdi. Kannski ekki öllum
sýnilegt en þarna var það og hélst
alla tíð.
Við brölluðum margt, flest var
skemmtilegt og skilur eftir sig
góðar minningar sem oft hafa ver-
ið rifjaðar upp, annað hefðum við
kannski betur látið ógert en þá var
reynt að læra af því. Við fórum
saman í ógleymanlega ferð til
London fyrir sumarhýruna haust-
ið 1967. Þá byrjuðu skólar ekki
fyrr en 1. október og haustið í
London var yndislegt og ferðin öll
eitt ævintýr. Ragnhildur hafði
komið þar áður, var ýmsum hnút-
um kunnug og sjálfskipaður far-
arstjóri eins og hún var nú svo oft
síðar. Alltaf þokkalega stjórnsöm,
mín kæra vinkona.
Vissulega var hún stjórnsöm en
hún var líka hreinskiptin og sönn.
Hún lá ekki á skoðunum sínum
hvernig sem jarðvegurinn var í
kringum hana. Maður þurfti ekki
að velkjast í vafa um hvar hún
stóð, undirferli og hræsni var ekki
að finna í fari hennar. Hún var
góður vinur, hjálpsöm, trygg og
traust.
Hún var ótrúlega kraftmikil og
dugleg kona í hverju sem hún tók
sér fyrir hendur, ósérhlífin og
vandvirk. Allt umhverfi hennar
bar þess fagurt vitni, hvert sem
litið varð. Svo var hún manna
skemmtilegust, orðheppin og
fundvís á hið skoplega í tilverunni,
því var oft glatt á hjalla í kringum
hana. Hún var töffari og eins og
allir sannir töffarar var hún mjúk
og hlý undir yfirborðinu sem
stundum gat verið dálítið hrjúft.
Þetta var sú Ragnhildur sem
var vinkona mín og ég trega nú því
að þótt veröldin sé full af góðum
konum er samt engin eins og hún.
Ég verð Guði ævinlega þakklát
fyrir að hafa átt vináttu hennar öll
þessi ár.
Hennar mikla gæfa í lífinu var
að kynnast Rúnari, betri eigin-
mann hefði hún ekki getað fundið
og kom það ekki síst fram þegar
hún var orðin veik. Ástin og um-
hyggjan sem birtist í umönnun
hans um hana snart mann djúpt.
Hún kunni líka svo sannarlega að
meta það og talaði oft um það við
mig hve lánsöm hún væri að hafa
kynnst honum. Hún var líka lán-
söm að eignast þennan stóra hóp
barna og þessi yndislegu barna-
börn en öll áttu þau hug hennar og
hjarta að ógleymdum tengdason-
unum.
Við Kjartan og synir vottum
Rúnari, börnum, tengdabörnum,
barnabörnum og öðrum ættingj-
um okkar dýpstu samúð.
Ragnhildur I.
Guðmundsdóttir.
Kæra vinkona og mikli kennari,
nú er komið að kveðjustund okkar
hér á þessari jörðu en vissa er í
mínu hjarta að við munum hittast
aftur á nýjum stað.
Ég kynntist þér fyrst þegar ég
stundaði nám í Garðaskóla í
Garðabæ. Mér varð ansi bylt við
þegar ég sá hver átti að kenna
mér dönsku þennan vetur, þú
hafðir nefnilega orð á þér fyrir að
vera hinn mesti harðstjóri og að
enginn kæmist upp með neitt ann-
að en að læra í tímum hjá þér!
Þetta hitti mig illa fyrir því áhugi
minn á námi á þessum árum var
mjög takmarkaður því hann lá víst
annars staðar. Jæja, ég ákvað nú
samt að reyna hversu langt ég
gæti gengið eins og ungmennum
er tamt og man ég hvernig okkar
fyrstu kynni urðu mér mikið áfall.
Ég reyndi að sýna samnemendum
mínum hversu óhrædd ég væri, en
það reyndist mér dýrmæt reynsla
því að þegar ég hafði reynt eins og
ég gat að láta henda mér út úr
tíma, sagðir þú þessi eftirminni-
legu orð: „Jæja Helga mín, taktu
nú töskuna þína, borðið þitt já og
einnig stólinn, farðu nú fram á
gang og sittu þar þangað til að
kennslustundin er liðin.“ Ég þarf
nú víst ekki að lýsa því hvílík nið-
urlæging þetta var að sitja ein við
borð frammi á gangi, en eftir
þennan atburð gekk mér einna
best í dönsku og man ég er ég
uppskar mína fyrstu 9.
En örlögin eru skrítin því leiðir
okkar lágu aftur saman mörgum
árum síðar er ég ákvað að hefja
nám að nýju við Fjölbrautaskól-
ann í Garðabæ. Þar var ég svo lán-
söm að fá þig aftur sem kennar-
ann minn en í þetta skiptið var það
þýska sem þú kenndir mér og þar
myndaðist vinskapur okkar á milli
sem ég verð ævinlega þakklát fyr-
ir. Ég gleymi aldrei Berlínarferð-
inni með skólanum þegar við
ákváðum að fara bara tvær einar
saman á kaffihús, þvílíkt sem það
var gaman hjá okkur. Þú styrktir
mig þegar ég þurfti á að halda
enda var ómældur styrkur sem þú
bjóst yfir og sýndir þú það einna
best hve hart þú barðist gegn þín-
um erfiða sjúkdómi. Ég mun aldr-
ei gleyma þér, kæra vinkona, og
kveð ég þig með söknuði. Þú
kenndir mér ekki einungis þýsku,
þú kenndir mér einnig að vera
sterk manneskja.
Fjölskyldu Ragnhildar sendi ég
mína dýpstu samúð, mikill er
missir ykkar.
Kveðja
Helga Brynja Tómasdóttir.
Í kvæðinu, sem er einhvern
veginn svo nátengt Menntaskól-
anum í Reykjavík, segir Jón
Helgason, að æskan líði ung og
fjörleg en ellin bíði þung og hrör-
leg. Jafnvel þó að rúmir fjórir ára-
tugir séu nú liðnir frá því að við
gengum út úr MR ung og fjörleg
þá finnst manni að sú stund vari
enn. En þá kemur áminningin
sem Jón Helgason lýkur sínu Gau-
deamus með; moldin eignast okk-
ur.
Það fer ekki hjá því, að hug-
urinn hvarfli til þessara æskudaga
þegar bekkjarsystir okkar, sem
lukum stúdentsprófi vorið 1968,
Ragnhildur Pálsdóttir, er öll. Sum
okkar hafa deilt með henni skóla-
göngu allt frá barnaskóla, en aðrir
bættust í hópinn á menntaskóla-
dögum okkar. Þessir dagar voru
tímar glæstra vona, áhyggju-
lausra stunda og óbundinna sam-
skipta. Ragnhildi veittist námið
létt, hún skilaði góðum árangri en
lét það ekki tefja sig frá því að
rækta samband sitt við okkur hin.
Þeir sem minna lögðu á sig í nám-
inu nutu sjálfsaga Ragnhildar og
þeirrar umhyggju, að það yrði að
hjálpa þessum letingjum, þannig
að flestir eða allir komust klakk-
laust í gegnum skólann. Að þess-
um skóladögum loknum hvarf
hver að sínu; frekari skólagöngu,
stofnun heimils, barneignum og
svo framvegis. En einhvern veg-
inn hélt samt þráðurinn, sem
spunninn var forðum, bekkjar-
systurnar hittast reglulega og síð-
ar fá „strákarnir“ að bætast í hóp-
inn. Bekkurinn sammæltist um að
fara í Munaðarnes annað hvert ár
um langt árabil. Þar voru gömul
kynni endurnýjuð, makar og börn
kynntust, þau sem ekki þekktust
áður. Áður en menn vissu af var
það orðið þannig, að kæmist ekki
einhver þá mættu bara börnin í
staðinn. Þetta gerðist ekki af
sjálfu sér, hugmyndir fæddust en
það þurfti að hrinda þeim í fram-
kvæmd og trúlega er á engan hall-
að þó fullyrt sé, að þar fór Ragn-
hildur fremst í flokki jafningja.
Við þessi tækifæri glöddust allir
með lúðraþyt og söng og var með
ólíkindum hvað Ragnhildur kunni
af gömlum kvæðum og nýjum
textum auk þess að kunna öll lögin
öðrum betur.
Ragnhildur Pálsdóttir var
þeirrar gerðar, að enginn fór í
grafgötur um skoðanir hennar og
viðhorf. Ef var í koti kátt þá var
kátt í koti, en ef það var stormur á
Kaldadal þá var betra að koma sér
í skjól. Loðmulla og væl var henni
eins fjarri skapi og hugsast gat. Ef
maður átti vináttu hennar þá var
það bara svoleiðis og þurfti ekkert
að endurnýja.
Að Ragnhildi stóðu sterkir
stofnar úr öllum áttum, og eflaust
myndu einhverjir segja að hún
hafi borið kosti og galla forfeðra
sinna í óvenjulegu jafnvægi. Kost-
irnir, sem við vinir hennar þekkj-
um bezt, standa yfirgnæfandi upp
úr, og þannig minnumst við henn-
ar.
Eiginmanni og börnum send-
um við hugheilar samúðarkveðjur
og minnumst þeirra gleðistunda
sem voru.
Fyrir hönd VI-C MR 1968,
Pétur og Snorri.
Í dag kveðjum við samstarfs-
mann og félaga, Ragnhildi Páls-
dóttur, sem kenndi við góðan
orðstír í Fjölbrautaskólanum í
Garðabæ. Ragnhildur var einn af
frumkvöðlum hér við skólann sem
höfðu kennt við Garðaskóla og síð-
ar við fjölbrautir Garðaskóla. Hún
starfaði við Fjölbrautaskólann í
Garðabæ frá stofnun hans árið
1984.
Ragnhildur var mikill skörung-
ur og var oft mikið fjör í kringum
hana. Fáir höfðu betri tök á líf-
legum piltum en Ragnhildur og
komust þeir ekki upp með neitt
múður hjá henni. Ragnhildur
kenndi dönsku og þýsku og hafði
góð tök á tungumálum almennt.
Kennarastofan var aldrei
skemmtilegri en þegar Ragnhild-
ur var á ferð og var hún hrókur
alls fagnaðar. Athugasemdir
hennar voru engum líkar og var
ekki laust við að sumum þætti nóg
um. Ragnhildi þótti gaman að
kenna og var við störf meðan
heilsan leyfði.
Ragnhildur var sæmd gull-
merki skólans vorið 2012 fyrir vel
unnin störf og var sagt við það
tækifæri að „hún þyki strangur en
sanngjarn kennari, og nemendur
hafa svo sannarlega sýnt það í orði
og verki að þeir kunna að meta
leiðsögn hennar“.
Það er með hlýhug og þakklæti
sem við kveðjum Ragnhildi Páls-
dóttur sem yfirgaf okkur alltof
snemma. Aðstandendum færi ég
samúðarkveðjur frá starfsfólki
Fjölbrautaskólans í Garðabæ.
Hennar verður sárt saknað.
Kristinn Þorsteinsson
skólameistari.
Svanur í hvítu tjullpilsi og hvít-
um sokkabuxum með hvítar fjaðr-
ir í hárinu svífur inn á sviðið með
mikilli reisn og fallegum ballett-
hreyfingum, í kjölfarið fylgja þrír
misstórir svartir svanir og stigin
eru spor úr Svanavatninu. Auðvit-
að er Ragnhildur forystusvanur-
inn hvíti. Þetta atriði var sýnt á
Dimmissionkvöldi nemenda eitt
árið við mikinn fögnuð og sýnir
þetta vel hvað Ragnhildur var til í
næstum hvað sem var svo fram-
arlega sem það væri skemmtilegt.
Ragnhildur var hávaxin, það
var ákveðin reisn yfir henni, hún
hafði góðan, oft kaldhæðnislegan
húmor sem við kunnum svo vel að
meta. Hún var skemmtileg, skot-
föst í viðræðum, góður og strang-
ur kennari. Í skemmtiferðum á
vegum starfsmannafélagsins var
hún oft hrókur alls fagnaðar.
Minnumst við ekki síst ógleyman-
legrar ferðar um Normandie und-
ir traustri fararstjórn Gerards
Chinotti, þar sem Ragnhildur var
að vanda hress og skemmtileg.
Einnig þegar önnur okkar fór í
Ragnhildur
Pálsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Hver vegur að heiman er vegur
heim.
…
En handan við fjöllin
og handan við áttirnar og nóttina
rís turn ljóssins
þar sem tíminn sefur.
Inn í frið hans og draum
er förinni heitið.
(Snorri Hjartarson.)
Við vottum ástvinum
Ragnhildar innilega samúð
og kveðjum hana með virð-
ingu og þökk fyrir sam-
fylgdina.
Þrúður, Steinunn,
Friðjón, Haraldur
og fjölskyldur.
Elsku vinur, Steini bakari, er
fallinn frá. Faðir bekkjarbróður
míns, gamall vinnuveitandi og
frábær maður í alla staði.
Ég minnist hans með miklum
söknuði og tárum í augum.
Steini bakari, bakari og eig-
andi besta bakarís á Íslandi og ég
held að það gætu allir staðfest,
langbesta laufabrauð sem ég hef
smakkað og bakkelsið ekki af
verri endanum. Manstu, Steini
minn, eftir stuðinu í laufa-
brauðsgerð hér í denn:
Hún er fögur, hún er frá.
Flögrar stolt um loftin blá.
Ég finn hjá mér þörf og ríka þrá að þrífa
mér hólk og fret’ana á.
Steingrímur Krist-
inn Sigurðsson
✝ SteingrímurKristinn Sig-
urðsson fæddist á
Húsavík 30. sept-
ember 1964. Hann
lést hinn 13. sept-
ember 2012.
Útför Stein-
gríms fór fram frá
Húsavíkurkirkju
þriðjudaginn 25.
september 2012.
Mér skilst samt að því miður
sé,
meiningin að frið’etta fiðurfé.
En þó aðeins væru eftir tvær,
við engu að síður myndum
skjóta þær.
(Baggalútur)
Ég sendi mínar allra
heitustu og dýpstu sam-
úðarkveðjur til allra
þeirra sem eiga um sárt
að binda núna.
Elsku Mæja mín, þú varst mér
sem móðir, ég gat og get alltaf tal-
að við þig um allt og treyst þér,
guð geymi þig og varðveiti alltaf.
Guðmundur, Sveinbjörn, Hall-
grímur, Hrannar, Ólafur og Andri
Bergmann, Guð gefi ykkur
bræðrum styrk á þessum erfiðu
tímum.
Siggi, Þura, Ólína, Gummi og
fjölskyldan öll og vinir, innilegar
samúðarkveðjur til ykkar allra.
Hvers vegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Halla Björg Albertsdóttir.