Morgunblaðið - 04.10.2012, Síða 35

MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. OKTÓBER 2012
✝ Svanhvít Sig-urðardóttir
fæddist í Tungu,
Grafningi 7. októ-
ber 1914. Hún lést
á Droplaug-
arstöðum 16. sept-
ember 2012.
Foreldar Svan-
hvítar voru Guðný
Margrét Finn-
bogadóttir, f.
1886, d. 1943, og
Sigurður Þorvaldsson, f. 1876,
d. 1921. Systir Svanhvítar var
Sigríður Ingibjörg, f. 1921, d.
2007.
Þorgný Helgasyni. Dóttir
þeirra er Sif Björk, f. 1972,
sambýlismaður Guðmundur
Pálsson, f. 1970. Sonur Sifjar
Bjarkar og Hákonar Svav-
arssonar er Hilmar Þorgnýr, f.
2005. 2) Guðný Rósa, f. 1954.
Svanhvít ólst upp í Auðs-
holti í Ölfusi. Hún fluttist ung
til Reykjavíkur og vann þar
við hin ýmsu störf. Hún fór til
Kaupmannahafnar árið 1940
en seinni heimsstyrjöldin brast
á þannig að hún dvaldist þar í
sjö ár. Kom hún heim í fyrstu
ferð með Esjunni. Svanhvít og
Gísli héldu heimili alla tíð í
Stigahlíð 34. Síðustu árin þrjú
árin dvaldi hún á Droplaug-
arstöðum og naut þar góðrar
umönnunar frábærs starfs-
fólks.
Útför Svanhvítar fór fram í
kyrrþey 26. september 2012.
Svanhvít giftist
2. október 1948
Gísla Pálssyni mál-
arameistara, f. 13.
október 1910, d.
29. maí 1979.
Dætur Svan-
hvítar og Gísla
eru: 1) Katrín, f.
1949, maki Árni E.
Stefánsson, f.
1949. Dætur
þeirra eru a) Ylfa
Kristín, f. 1983 og b) Svanhvít
Yrsa, f. 1985, sambýlismaður
Erling Daði Emilsson, f. 1983.
Katrín var áður gift Hilmari
Elsku amma mín.
16. september var óskaplega
fallegur sunnudagur, veðrið var
yndislegt, fallegt og það var hlýtt
í lofti. Þennan dag ákvaðst þú að
kveðja södd lífdaga, lýsing mín á
deginum á við þig. Þú valdir
þennan dag umkringd stelpunum
þínum, dætrum og dótturdætr-
um, sem einnig báru þig ásamt
tengdasyni þínum síðasta spölinn
að gröfinni. Þú varst falleg til
hinstu stundar, elsku amma.
Ég á ótal skemmtilegar minn-
ingar um þig og mig, okkur sam-
an. Við amma vorum duglegar að
fara í göngutúra sem okkur var
hin besta skemmtun. Í eitt skipti
ákvað ég að fara á skíðunum mín-
um, ég kunni ekki alveg á þau og
skakklappaðist þvers og kruss,
missti jafnvægið og datt. Hlutirn-
ir æxluðust þannig að amma datt
ofan á mig, mér til lítillar gleði,
fékk hláturskast og gat ekki stað-
ið upp sökum máttleysis af hlátr-
inum. Mér var nú ekki hlátur í
huga þá en þessi saga hefur oft
verið rifjuð upp við mikla kátínu.
Minningarnar þjóta fram og ég
minnist þess hversu góður mér
þótti ömmumatur, hann var sá
allra besti. Allar sundferðirnar
okkar, ég pínulítil með þér í laug-
unum, göngutúrarnir upp á hita-
veitustokka og nágrenni, fyrir
mér var þetta ævintýri. Það var
gott fyrir litla hönd að leiða hönd
ömmu sem var svo ofurmjúk.
Þessar ofurmjúku hendur struku
mér oft í svefn og var ég fljót að
hverfa inn í draumalandið. Bíltúr-
ar á „Lúlla“, Volkswagen-bjöll-
unni þinni, við lentum í stormi og
þú faukst og dast aftur á mig.
Heimili ömmu var mitt annað
heimili á mínum yngri árum, fal-
legt og hlýlegt. Minningin um há-
degin okkar við litla eldhúsborðið
í Stigahlíðinni er afar ljúf.
Mamma og Guðný hittust þar á
hverjum degi og við systurnar
þegar við komumst. Þá var spjall-
að um heima og geima og áttum
við saman notalega stund, ekki
spillti fyrir þegar Ólína ná-
grannakona þín, sem reyndist þér
svo vel, kom yfir. Þér fannst nota-
legt að sitja við eldhúsborðið,
leggja kapal, púa Café Creme
vindlana og narta í súkkulaði.
Mamma og Guðný hugsuðu óend-
anlega vel um þig elsku amma,
komu til þín á hverjum degi, oft
tvisvar á dag. Kærleikur þeirra,
umhyggja, góðsemi og hlýja í
þinn garð til hinsta dags var aðdá-
unarverð. Betri og yndislegri
dætur hefði ekki verið hægt að
hugsa sér.
Amma var hlý, góð, falleg að
innan sem utan, umhyggjusöm og
dýravinur mikill. Í henni leyndist
húmoristi sem skaut upp kollin-
um við og við, hún var ósérhlífin,
dugnaðarforkur og mikil hann-
yrðakona. Fór oft sínar eigin leið-
ir, lét ekki segjast, tók leigubíl í
laugarnar níræð og lét engan vita
af því. Svona var amma mín. Ég
sakna þín sárt, elsku amma, en
minningarnar ylja mér um
hjartarætur, vekja gleði og ham-
ingju og þannig á einmitt lífið að
vera.
Ég kveð þig nú með versi sem
þú kenndir mér þegar ég var lítil
stelpa.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Þín,
Sif Björk.
Elsku fallega amma okkar,
sem alltaf var svo ljúf og góð, lést
á fallegasta degi septembermán-
aðarins, umkringd dætrum og
dótturdætrum.
Hún átti langa og viðburðaríka
ævi og sagði okkur gjarnan sögur
frá uppvaxtarárunum í sveitinni.
Okkur þótti alltaf jafn gaman að
fara í heimsókn til hennar og eig-
um ófár minningar úr Stigahlíð-
inni þar sem við umturnuðum
stofunni og bjuggum til ævintýra-
heima með aðstoð borðstofustóla,
púða og teppa. Það jafnaðist fátt á
við pönnukökurnar og kleinurnar
sem amma bakaði og ekki þótti
okkur leiðinlegt að klæða okkur
uppá í fötin hennar og setja á okk-
ur allt fína skartið. Það var svo
sannarlega eftirsóknarvert fyrir
litlar stelpur að líkjast þessari
glæsilegu konu.
Amma var dugleg að fara með
okkur systur í göngutúra um
Hlíðarnar og nágrenni og má í
myndaalbúmum fjölskyldunnar
finna margar myndir af okkur við
hin ýmsu minnismerki í borginni,
því amma var dugleg að festa
þessi augnablik á filmu. Hún
hafði gaman af að tefla og kenndi
okkur mannganginn. Þá var engu
líkara en að hún væri með töfra-
hendur, því auk þess að geta bak-
að, prjónað og heklað hvað sem
var voru þær svo mjúkar að mað-
ur lygndi ósjálfrátt aftur augun-
um við snertinguna eina saman.
Þegar amma var í heimsókn á
kvöldin fórum við sérstaklega
fyrr upp í rúm svo að hún gæti
strokið okkur í svefn.
Það eru vafalaust fáir sem hafa
heilsu og þrek í að búa einir á
gamals aldri en það var töggur í
ömmu og var hún á 95. aldursári
þegar hún flutti á Droplaugar-
staði, þar sem hún naut fé-
lagsskapar dásamlegs starfsfólks
og heimilisfólks. Er það án nokk-
urs vafa mömmu og Guðnýju að
þakka að amma gat búið ein jafn
lengi og raun bar vitni. Þær heim-
sóttu hana daglega og munum við
ekki eftir því hádegi sem ekki var
farið í mat í Stigahlíðina, í litla
eldhúsið þar sem amma, oftar en
ekki með dálítinn stríðnisglampa
í augunum, naut þess að púa smá-
vindlana sína og ekki var verra ef
hægt var að gæða sér á nokkrum
Daim-molum.
Heimsóknirnar lögðust síður
en svo af þegar á Droplaugarstaði
var komið en nú hafði fjölgað
nokkuð við eldhúsborðið. Sterk
vinabönd mynduðust við annað
heimilisfólk og aðstandendur
þess og þótti okkur vænt um að
sjá nokkra þeirra fylgja ömmu til
grafar.
Það er sárt að missa ömmu en
við huggum okkur við að hún og
afi eru sameinuð á ný eftir 33 ára
aðskilnað. Nú er vafalaust vindla-
lykt á himni.
Ylfa Kristín og
Svanhvít Yrsa.
Svanhvít
Sigurðardóttir
Binna var ein af þessum ynd-
islegu manneskjum sem þeir
heppnu fá í vöggugjöf. Allir sem
hana þekktu vita hvað við erum
að tala um. Hún vafði sig utan
um okkur systkinin frá okkar
fyrsta andardrætti eins og henni
einni var lagið og það var alltaf
upplifun að koma til Binnu.
Hvernig gat það verið svona
spennandi að koma þangað og
finna það svona sterkt þegar
maður er bara lítið barn? Hún
átti ekkert mikið af leikföngum
s.s. Lego, Playmo eða einhvern
dótakassa sem börn sækja oft í,
við sóttumst í eitthvað allt annað
hjá henni. Hjartað hennar.
Maður lærir fljótt að greina
það góða frá hinu illa og í tilfelli
Binnu var hið góða skynjað við
fæðingu eða við fyrstu minningu
og hún kallaði ávallt fram bros
hjá okkur. Við kepptumst um að
eiga Binnu, eða vera hún í alls
konar leikjum sem við lékum
okkur í. Við dáðum þessa mann-
eskju og hún náði að gera þrjá
litla krakka alveg sjúka í sig,
bara með því að vera hún sjálf.
Hversu mikið magn virðingar
við þrjú bárum fyrir henni held
ég að hún hafi aldrei nokkurn
tíma skilið almennilega, sama
hversu oft við sögðum henni það.
Við gátum bara ekki útskýrt það
með orðum. Suma hluti og upp-
lifanir er ekki hægt að stilla
gegn lýsingarorðum eða út-
skýra.
Við söknum hennar svo mikið
og finnum enn þann dag í dag
Birna
Gunnarsdóttir
✝ Birna Gunn-arsdóttir fædd-
ist á Vatnsenda í
Suður-Þingeyjar-
sýslu 17. janúar
1932. Hún lést á
Dvalarheimilinu
Hlíð á Akureyri 9.
september sl.
Útför Birnu fór
fram frá Akureyr-
arkirkju 21. sept-
ember 2012.
hversu mikilvæg
hún var okkur.
Þetta finnum við
þegar við systkinin
setjumst niður og
tölum saman um
hana. Við erum að
reyna að skilja það
að hún sé farin.
Þrátt fyrir að hún
hafi náð ágætum
aldri, og þá stað-
reynd að sl. ár þá
hafa samskiptin okkar minnkað,
þá er það alltaf sárt að kveðja
slíka manneskju. Binna var ein-
stök og það eru fáir sem eiga
eftir að hafa jafnmikil áhrif á
okkur og hún gerði.
Elsku Gunni og Ragga og
börnin öll. Það hefur allt of mik-
ið verið lagt á ykkur sl. árið en
það er nú svo að maður kemur
ætíð uppréttur eftir slík áföll.
Við erum til staðar fyrir ykkur
hvenær sólarhringsins sem er og
við erum með ykkur í þessu.
Okkur langar að vitna í henn-
ar uppáhald (Elvis, The wonder
of you):
„Þegar enginn annar skilur mig,
þegar allt sem ég geri virðist rangt.
Þú gefur mér ást og þína huggun,
og styrk til að halda áfram.
Þú ert ávallt til staðar með þína hjálp-
arhönd,
alveg sama hvað ég tek mér fyrir
hendur.
Það er hið sanna, það sanna við þig.“
Það er augljóst að Elvis sjálf-
ur hafði sína Binnu í lífi sínu
eins og við. Öðruvísi verða svona
lög ekki til. Það ættu allir að
hafa slíka manneskju í lífi sínu
og við vorum það heppin að fá
Binnu í vöggugjöf.
Við höfum alltaf haldið því
fram að Elvis sjálfur hafi samið
þetta lag um Binnu og við ætlum
að halda því áfram.
Binna var og verður í okkar
lífi, alltaf.
Við söknum þín mikið.
Ásrún, Alís og
Ásgeir (Brói).
Elísabet Einarsdóttir, amma
okkar, andaðist á hjúkrunarheim-
ilinu Mörk aðfaranótt mánudags-
ins 17. september eftir stutta
sjúkralegu.
Amma Beta, eins og við köll-
uðum hana, gegndi stóru hlut-
verki í lífi okkar bræðra og fjöl-
skyldna okkar. Hún var einstök
kona sem veitti okkur öllum mikla
umhyggju og ástúð. Hún var alltaf
jákvæð, hress og með góða nær-
veru.
Amma og afi bjuggu á Þórs-
götu 25 og þar var alltaf mikið líf.
Heimili þeirra á Þórsgötunni var
samkomustaður fyrir alla í fjöl-
skyldunni. Sérstaklega voru laug-
ardagarnir eftirminnilegir þar
sem hefð myndaðist fyrir því að
kíkja í heimsókn til ömmu og
borða grjónagraut. Var þar alltaf
vel mætt og allir að sjálfsögðu vel-
komnir. Ofarlega í huga eru líka
jólaboðin á jóladag og gamlárs-
kvöld þar sem „Tröllakórinn“
Elísabet
Einarsdóttir
✝ Elísabet Ein-arsdóttir fædd-
ist á Kárastöðum í
Þingvallasveit 8.
júní 1922. Hún and-
aðist á hjúkr-
unarheimilinu
Mörk 17. sept-
ember síðastliðinn.
Útför Elísabetar
fór fram frá Foss-
vogskirkju 27. sept-
ember 2012.
söng undir orgelleik
afa.
Amma Beta hafði
mikla kímnigáfu og
tók því alltaf með
jafnaðargeði sama
hvað við bræður og
frændur fífluðumst í
henni. Við munum
sakna þess að geta
ekki lengur farið í
heimsókn til hennar,
fengið nýuppáhellt
sterkt kaffi og átt gott spjall.
Við bræður bjuggum líka á
tímabili í sama húsi og amma Beta
og urðum við henni mjög nánir.
Hún var alltaf fórnfús og hjálp-
söm og reyndist okkur einstak-
lega vel.
Elsku amma okkar, takk fyrir
allt, við kveðjum þig með söknuði
og mun minning þín skína skært í
okkar huga.
Jóhannes, Árni Gautur
og fjölskyldur.
Amma Beta var alltaf góð við
alla. Þetta er ein sterkasta minn-
ing mín um ömmu þegar ég lít til
baka. Tuttugu fyrstu ár ævi minn-
ar var ég þeirrar gæfu aðnjótandi
að alast upp í sama húsi og amma
og afi, sem nú eru bæði farin á
betri stað. Aldrei heyrði ég ömmu
samt hallmæla einum né neinum,
þótt oft hafi áreiðanlega verið ær-
in ástæða til. Hún vildi einfaldlega
öllum gott og lét sig ekki muna um
að gera sitt allra besta til að sjá til
þess að öllum liði vel. Enda leið
öllum vel að koma á heimilið sem
hún hélt á Þórsgötu, ekki síst okk-
ur grislingunum barnabörnunum.
Máltíðirnar og stundirnar sem
við frændurnir nutum hjá ömmu
hlaupa á þúsundum og munu eng-
um gleymast. Amma var af þeirri
kynslóð kvenna sem allt gat. Hún
vann úti en stýrði jafnframt heim-
ilinu án þess að ætlast til nokkurs
frá nokkrum. Hún gat stungið
hendinni í sjóðandi feiti ef þurfti,
hún greip í orgelið á hátíðarstund-
um, hún læknaði bágt á litlum
barnabörnum með einum kossi,
hún gat allt. Amma hafði líka
lúmskan húmor enda held ég að
það sé nauðsynlegt til að stýra
heimili eins og hún gerði í 70 ár án
þess að tapa geðheilsunni. Hún
átti sína uppáhaldsbrandara sem
hún skaut inn þegar vel við átti og
hún gat gert góðlátlegt grín að
flestu.
Síðustu árin fór líkaminn að
bregðast ömmu Betu. Gigtin
skæða lagðist á hana en aldrei
kvartaði amma. Aðspurð hafði
hún það alltaf „bara svona skít-
sæmilegt“. Þar með var heilsa
hennar útrædd og hún sneri talinu
að því hvernig aðrir höfðu það.
Þannig var meira að segja síðasta
samtal mitt við ömmu, hún hafði
meiri áhyggjur af mér en sjálfri
sér.
Það er því með ólýsanlegum
söknuði sem ég kveð ömmu núna
en ég veit að ég er betri mann-
eskja fyrir að hafa kynnst og alist
upp með ömmu Betu. Hún er
núna á betri stað, sameinuð afa á
ný. Hvíl í friði, fáir eiga það meira
skilið.
Einar Örn Jónsson.
Nú haustar að og náttúran
skartar sínum fegurstu litum á
góðum dögum, en það verður líka
dimmt og kalt. Fallegan haustdag
kvaddi þessa jarðvist vinkona okk-
ar og nágranni í 30 ár, hún Svala.
Svala var einstök kona. Hún var
alltaf tilbúin að hjálpa og hlúa að
fólki og mörg góð ráð gaf hún mér
og fleirum. Við vorum frumbyggj-
ar í Heiðarlundinum við hjónin og
Svala og Siggi og áttum saman
góðar stundir. Við Svala studdum
hvor aðra hvort sem var með upp-
eldi barnanna eða annað í lífinu.
Þau Siggi voru snillingar í garð-
rækt og hafa eytt ómældum tíma
við ræktun, bæði í Heiðarlundi og í
sumarhúsi sínu á Skammbeins-
stöðum. Þar sýndu þau mikla út-
sjónarsemi og dugnað og stóðu
þétt saman á aðdáunarverðan
hátt.
Ég man fyrst eftir Svölu í boði
hjá þeim Sigga á heimili þeirra á
Barónsstíg. Þar var hún glæsileg
Amalía Svala
Jónsdóttir
✝ Amalía SvalaJónsdóttir
fæddist í Reykjavík
1. ágúst 1943. Hún
lést á líknardeild
LSH í Kópavogi 17.
september síðast-
liðinn.
Útför Amalíu
Svölu fór fram í Ví-
dalínskirkju í
Garðabæ 26. sept-
ember 2012.
eins og alltaf, en ung
og falleg með elsku-
legt bros og viðmót.
Þetta fylgdi henni
alla tíð. Hún gat ver-
ið föst fyrir en rétt-
lát og trú sjálfri sér.
Hún var mikil
íþróttakona og hugs-
aði vel um líkamann,
því fannst mér að
þessi vágestur gæti
ekki hitt hana. Hún
elskaði lífið og lifði því vel.
Elsku Svala okkar, takk fyrir
öll árin hér í Heiðarlundi, það var
ómetanlegt að eiga stuðning þinn
vísan.
Nú dimmir og laufin falla af
trjánum og sorgin og söknuðurinn
sest að í sálum okkar og fjöl-
skyldu þinnar. En við vitum öll að
vorið kemur aftur og þá getur
maður séð þig fyrir sér á fullu með
plöntur og alls kyns verkfæri að
græða og fegra umhverfi þitt. Það
var þitt lífshlaup að græða og
fegra menn og málleysingja.
Ilmur af nýslegnu grasi
blómum og gróandi jörð.
Kliður af röddum barna
kvaki andanna og fuglasöng.
Og grátvíðirinn drúpir höfði
og andvarpar mér til samlætis
yfir þessum dásamlega degi.
(Rut Guðmundsdóttir)
Þínir vinir í Heiðarlundi 4,
Hlín, Ketill
og fjölskyldur.
Kraftur og tign er klæðnaður hennar
og hún hlær að komandi degi.
Hún opnar munninn með speki,
og ástúðleg fræðsla er á tungu hennar.
Hún vakir yfir því sem fram fer á
heimili hennar.
Og etur ekki letinnar brauð.
(Orðskv. 31:25-27.)
Með þessum versum finnst
okkur við komast næst því að
lýsa í stuttu máli þeim þokka,
dugnaði og þeirri fegurð sem ein-
kenndu líf Svölu frænku alla tíð.
Svala var yndisleg frænka og vin-
kona og hafði marga mjög sér-
staka eiginleika. Hún var lífleg,
létt í lund, góðlynd og réttsýn.
Hún var líka bráðvel gefin og
fljót að átta sig á staðreyndum og
aðstæðum.
Svala var einstaklega falleg og
glæsileg kona, með alveg sér-
staklega milda, bjarta og glað-
lega rödd. Það má segja að frá því
að Svala óx úr grasi hafi allt sem
hún tók sér fyrir hendur blómstr-
að.
Hún var í góðu starfi sem
hjúkrunarfræðingur á skurðdeild
Landspítalans, hún var í góðu
hjónabandi og eignaðist þrjú heil-
brigð og yndisleg börn. Svala og
Sigurður voru einstaklega sam-
hent hjón og bjuggu sér fallegt
og opið heimili, þar sem mikið var
um gestagang og þangað sem
alltaf var gott að koma.
Við kveðjum Svölu frænku
með sárum söknuði.
Elsku Sigurður, Sindri, Þór-
unn, Anna Sigga og fjölskyldur.
Missir ykkar er mikill. Megi góð-
ur Guð umvefja ykkur kærleika
sínum og hugga ykkur í sorginni.
Hulda og
Ágústa María.