Morgunblaðið - 26.10.2012, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. OKTÓBER 2012
✝ Sveinbjörn Jó-hannesson
fæddist að Heið-
arbæ í Þingvalla-
sveit 10. júlí 1937 og
átti þar heima alla
sína tíð. Hann varð
bráðkvaddur 19.
október 2012.
Foreldrar hans
voru Margrét Þórð-
ardóttir húsfreyja,
f. 29. nóvember
1907, d. 31. desember 1974, og
Jóhannes Sveinbjörnsson bóndi,
f. 22. júlí 1905, d. 19. desember
1992. Sveinbjörn var næst-
yngstur fjögurra systkina. Syst-
ur hans eru þær Þórdís Jóhann-
esdóttir, f. 1934, Sigrún
Jóhannesdóttir, f. 1936, og Jó-
hanna Jóhannesdóttir, f. 1944, d.
1999. Sveinbjörn kvæntist 22.
október 1966 Steinunni El-
ínborgu Guðmundsdóttur, f. 12.
júní 1940, frá Kollafirði á Kjal-
arnesi. Börn þeirra eru: 1) Mar-
grét, f. 24. apríl 1967, sambýlis-
maður Auðunn Arnórsson, sonur
þeirra er Oddur, f. 2004. 2) Jó-
skólanum á Hvanneyri.
Sveinbjörn var bóndi og veiði-
maður af lífi og sál. Sauðfjárrækt
var hans aðalbúgrein en með-
fram henni ræktaði hann kjúk-
linga og nautgripi, að ógleymd-
um gulrófum, svo það helsta sé
nefnt. Hann stundaði alla tíð sil-
ungsveiðar í Þingvallavatni og
síðustu árin, eftir að sonur hans
og tengdadóttir tóku við sauð-
fjárbúskapnum, hafði hann meiri
tíma til að stunda veiðina, sem
jafnframt var eitt af hans helstu
áhugamálum. Sveinbjörn var ást-
ríkur eiginmaður, faðir, tengda-
faðir og afi – og hann var í miklu
uppáhaldi hjá barnabörnunum.
Hann var vinur vina sinna og fór
ekki í manngreinarálit.
Hann tók virkan þátt í fé-
lagsmálum í sinni sveit; var um
árabil í stjórn Búnaðarfélags og
Sauðfjárræktarfélags Þingvalla-
hrepps, Veiðifélags Þingvalla-
vatns, í hreppsnefnd og sókn-
arnefnd, auk þess sem hann var
lengi meðhjálpari í Þingvalla-
kirkju. Þá söng hann um ára-
tugaskeið í Karlakórnum Stefni
og Karlakór Kjalnesinga.
Sveinbjörn verður jarðsung-
inn frá Grafarvogskirkju í
Reykjavík í dag, 26. október
2012, og hefst athöfnin kl. 11.
Jarðsett verður í Þingvalla-
kirkjugarði.
hannes, f. 12. apríl
1970, eiginkona
Ólöf Björg Ein-
arsdóttir, börn
þeirra eru Svan-
borg Signý, f. 1995,
Sveinbjörn, f. 1998,
og Steinunn Lilja, f.
2009. 3) Helga, f. 4.
mars 1972, eig-
inmaður Guð-
mundur Helgi Vig-
fússon, börn þeirra
eru Hlín, f. 1998, Hlynur, f. 2002,
og Birta Hrund, f. 2011. 4) Kol-
beinn, f. 19. október 1975, eig-
inkona Borghildur Guðmunds-
dóttir, börn þeirra eru Kristrún,
f. 1998, Tryggvi, f. 1999, Guð-
mundur, f. 2007, og Hildur, f.
2011.
Sveinbjörn ólst upp við öll al-
menn sveitastörf og tók ungur
við ábyrgð á búskapnum á Heið-
arbæ vegna heilsubrests föður
síns. Skólagangan í Barnaskól-
anum á Ljósafossi var ekki löng,
en reyndist honum þó haldgott
veganesti út í lífið. Seinna lauk
hann búfræðiprófi frá Bænda-
Það var veturinn 1997 að fund-
um okkar Bangsa bar fyrst sam-
an. Við Magga dóttir hans vorum
farin að rugla saman reytum okk-
ar í kjallaraíbúð í vesturbæ
Reykjavíkur og nú stóð til að fara
í heimsókn að Heiðarbæ. Þar
sem vetrarfærð var á Mosfells-
heiðinni og við Magga á lélegum
bíl fór Bangsi – sjálfsagt að vin-
samlegri beiðni Steinunnar sinn-
ar – til móts við okkur. Fyrsta
handaband okkar tilvonandi
tengdafeðga átti sér því stað í
skafrenningi í skjóli pallbíls hans,
við Ferðamannahornið svo-
nefnda austan Mosfellsheiðar.
Mín meðalstóra skrifstofumanns-
hönd hvarf inn í hlýjan og
sigggróinn hramm Heiðarbæjar-
bóndans. Handaband þetta og
þar með upphaf kynna okkar
varð mér mjög minnisstætt og
sagði mér strax margt um per-
sónu Bangsa. Nánari kynni áttu
síðan eftir að færa mér heim
sanninn um að hlýrri, einlægari,
traustari, sómakærari og sam-
vizkusamari manneskja væri
vandfundin. Ég fann til stolts og
öryggis að eiga slíkan mann að,
og betri afa fyrir Odd son okkar
var varla hægt að hugsa sér. Það
er því með sárum söknuði og
trega sem ég kveð tengdaföður
minn, öðlinginn Bangsa á Heið-
arbæ.
Auðunn Arnórsson.
Sveinbjörn eða Bangsi eins og
hann var kallaður var tengdafað-
ir minn. Það tók nokkra stund að
venjast því að kalla fullorðinn
mann Bangsa, en við nánari
kynni breyttist það. Það mætti
hafa mörg orð um þá miklu og
góðu skapgerðareiginleika sem
Bangsi bjó yfir; hlýju, gæsku,
velvild, þolinmæði, nægjusemi,
gamansemi, æðruleysi. Bangsi
var einstaklega skemmtilegur,
hafði góða nærveru og sýndi í
verki virðingu fyrir öllu því sem í
kringum hann var.
Bangsi lifði í sátt við sitt um-
hverfi og samferðafólk. Hann var
einstaklega iðinn og ósérhlífinn.
Hugur hans og hönd var hér á
Heiðarbæ, enda enginn staður
honum kærari. Búskapurinn og
veiðin voru honum einkar hug-
leikin. Hann skildi betur en
margur nauðsyn og ánægju þess
að nytja það sem náttúran hafði
að bjóða án ágangs. Bangsi var
svo stór og mikilvægur hluti af
þessum stað.
Hann hafði gott lag á að láta
fólk vinna og læra handtökin. Það
kom hvergi betur fram en á vatn-
inu, en í bátnum sat enginn iðju-
laus. Skemmtilegar sögur, fróð-
leikur um vatnið og nágrenni var
ómissandi. Það var yfir honum
stóísk ró úti á Þingvallavatni sem
var engu lík. Það verður því aldr-
ei fullþakkað það góða og mikla
uppeldi sem þau Steinunn veittu
börnum okkar, Svanborgu og
Sveinbirni, ekki síst úti á vatni.
Þau voru hásetar í mörg ár. Þó að
Steinunn Lilja hafi fengið
skemmri tíma fékk hún ómetan-
legar stundir og vonandi er að
þær varðveitist með henni. Hún
kvaddi afa með kossi er hún hljóp
inn í stofu um morguninn áður en
hann fór á vatnið í síðasta sinn.
Þá ber að þakka allan þann afla
sem hann færði í soðið og á stór-
an þátt í hve vel börnin okkar
hafa dafnað, nú eða rófurnar. Það
var svo notalegt þegar hann kom
í dyragættina og sagði: „Viltu
ekki fá í soðið?“ Ekki eru síður
þakkarverðar þær mörgu og
góðu stundir sem hann lagði af
mörkum við búskapinn og öll
góðu ráðin eftir að við Jói tókum
við.
Minningarnar eru svo margar
og svo einstaklega góðar. Bara að
hitta hann á hlaðinu og spjalla
var ómissandi. Við þau tækifæri
kom ein setning ævinlega: „Er
eitthvað að frétta?“ Að rölta upp í
kofa eða jarðhús var allaf nota-
legt. Eitt sinn tók ég með af-
ganga af brauðsúpu og rjóma er
hann var við gegningar. Bangsi
var skemmtilega hissa á þessu
uppátæki og svo innilega þakk-
látur.
Bangsi og Steinunn hafa einn-
ig alið mig upp á svo margan veg
og mótað og vona ég að Steinunn
eigi eftir að halda því góða starfi
áfram. Hjónaband þeirra var ein-
staklega fallegt og gott, í því var
svo mikil hlýja. Við slíkar að-
stæður geta ekki annað en góðir
einstaklingar vaxið úr grasi.
Þessi sómahjón eru því börnum,
tengdabörnum og barnabörnum
miklar fyrirmyndir. Betri
tengdaföður get ég ekki hugsað
mér, það að búa hér á Heiðarbæ
með honum hefur verið mann-
bætandi. Það var viðeigandi að
hann skildi við úti á vatni, með
hugann við það sem var honum
svo kært. Það kom því ekki til
þess að hann færi í lifanda lífi frá
þessum yndislega stað sem Heið-
arbær er. Bangsi skildi við bæði
sáttur við guð og menn.
Björg á Heiðarbæ.
Það eru 18 ár frá því að ég kom
fyrst að Heiðarbæ og var mikið
kvíðin því að hitta tilvonandi
tengdaforeldra. Sá kvíði reyndist
þó með öllu ástæðulaus, enda
bæði Bangsi og Steinunn með
einstaka nærveru og tóku mér
strax vel. Við Kolbeinn vorum
mikið inni á heimili tengdafor-
eldra minna fyrstu búskaparár
okkar og alltaf vorum við velkom-
in.
Það fyrsta sem ég þurfti að
læra var náttúrlega að meta sil-
unginn; ég var ekki vön að borða
silung, þó að ég hefði vissulega
smakkað hann áður. Skildi ekki
alveg hvernig Bangsi gat borðað
silung jafnt í hádegismat sem
kvöldmat. Ég var ekkert betri en
börnin og hafði gaman af að sjá
hann sporðrenna murtunni. Taldi
mig góða að hreinsa tvær murtur
og borða – en þá var komið fjall af
beinum á diskinn hans Bangsa.
Ég var svo lánsöm að ná aðeins
að taka þátt í murtuvertíð og
lærði að slægja. Fór nokkrar
ferðir að vitja um og eru það allt
góðar minningar.
Haustið sem við reistum húsið
okkar á Heiðarási komu Bangsi
og Steinunn gjarnan með mat
handa vinnandi mönnum og
máttu ekki heyra minnst á borg-
un fyrir. Hann var alltaf með
hugann við að skaffa og taldi það
ekki eftir sér að láta börnin sín
njóta góðs af aflanum, sem og af
kartöflu- og gulrófnaræktuninni.
Hann var alltaf eitthvað að sýsla
og hugsaði vel um skepnunar sín-
ar. Nú á seinni árum dekraði
hann vel við kindurnar sem voru
uppi í afa fjárhúsi, enda minnast
börnin mín þess að hafa farið
með afa að gefa kindunum brauð
– og nýi Spori fékk að gera ým-
islegt sem gamli Spori fékk ekki.
Bangsi hafði gaman af að
syngja og fá sér lögg. Nú síðast í
vor á bjartri nóttu studdi ég hann
yfir lækinn eftir mikla söng- og
kjötsúpuveislu á Heiðarbæ II.
Hann var mjög barngóður og
fylgdist vel með barnabörnunum
í leik og starfi – og passaði upp á
að þeim væri ekki kalt. Ég er
mikið þakklát fyrir að hafa átt
einstakan tengdaföður sem ég
get litið upp til og lært af.
Borghildur Guðmundsdóttir.
Við systkinin munum vart eft-
ir okkur öðruvísi en að hafa afa
Bangsa og ömmu Steinunni í
næsta húsi. Þau hafa átt stóran
þátt í okkar uppeldi og hafa gert
okkur að sterkari einstaklingum
að mörgu leyti. Það er ýmislegt
sem stendur upp úr á því sviði og
má þá helst nefna þær ótalmörgu
ferðir sem við höfum farið með
þeim á vatnið. Í mörg ár höfum
við skipst á að fara á vatnið með
afa á sumrin og höfum heldur
betur bætt í viskubankann á
þeim tíma.
Við vöknuðum snemma á
hverjum morgni, gölluðum okkur
upp og keyrðum með afa niður í
bátaskúr. Þegar þangað var kom-
ið skottaðist maður að skúrs-
hurðinni og tók úr lás og bar síð-
an dótið aftan úr bíl ofan í bátinn.
Afi settist síðan niður og lét bát-
inn síga út í vatn. Allt var þetta
gert með þvílíkri þolinmæði og ró
sem fæstir geta tileinkað sér jafn
vel og hann. Þegar komið var út á
vatn var haldið af stað í fyrsta
netið sem yfirleitt var fyrir aust-
an Svínanesið. Í upphafi ferðar
datt manni oft í hug að forvitnast
um hversu mörg net væru í vatn-
inu. Afi gaf alltaf fremur hikandi
svar og brosti við, enda voru þau
yfirleitt fleiri en hann hafði látið í
ljós. Hlutverk okkar sem háseta
var að greiða úr netum og slægja
fiskinn sem við fengum góða leið-
sögn við frá afa og ömmu. Hlut-
verk Bangsa afa var ætíð að
stýra bátnum eins og gefur að
skilja, leggja og draga netin. En í
seinni tíð var hann farinn að leyfa
okkur að spreyta okkur örlítið á
þessum verkum. Það var þó yf-
irleitt aldrei hljóð stund á meðan
á verkum stóð heldur fór sá tími
iðulega í það að giska á fjölda
fiska, stærð og allt er því tengist.
Á okkar yngri árum gerði afi oft
leik úr þessu og sagðist myndi
gefa okkur sælgæti næst þegar
hann færi í bæjarferð ef við næð-
um að giska á rétt og auðvitað
stóð hann alltaf við þau orð sín.
Afi fræddi okkur einnig um
fólk er hafði búið við vatnið og
sagði okkur margar sögur er
tengdust vatninu. Hann kenndi
okkur að unna vatninu en á sama
tíma fræddi hann okkur um
hættur þess og bað okkur að var-
ast það. Þegar veiðin var hálfnuð
var yfirleitt höfð kaffipása fyrir
vaska veiðimenn og þá sátum við
saman og borðuðum í blíðunni
þar til afi fór að hlusta á veðrið í
útvarpinu sem alls ekki mátti
missa af. Afi hugsaði mikið út í
veður og tungl áður en farið var
að veiða og hafði hann hinar
ýmsu kenningar um það, sem yf-
irleitt stóðust alltaf. Að veiði lok-
inni var haldið í land og bátnum
lagt í sleðann. Fiskurinn var
færður aftan í skottið á bílnum og
búist til heimferðar. En áður en
maður settist upp í bíl bað afi
mann alltaf að tékka á lásnum í
annað sinn, svona til öryggis. Afi
unni vatninu alveg óskaplega
mikið og þess vegna hefur honum
eflaust þótt vænt um að fá að
eyða sínum síðustu augnablikum
á bátnum sínum. Afi er og verður
alltaf höfðingi vatnsins. Hans
verður sárt saknað og er hans
brotthvarf mikill missir fyrir alla
þá er hann þekktu. Eitt erum við
þó viss um og það er að afi verður
aldrei langt undan enda vildi
hann hvergi annars staðar vera
en á Heiðarbæ.
Svanborg og Sveinbjörn.
Afi Bangsi var glaður og góð-
ur. Hann var mjög duglegur að
leika við okkur barnabörnin, var
oft kominn á fjóra fætur áður en
við vissum af, hvort sem var á
gólfinu eða úti á túni. Hann þótt-
ist vera hestur og lét okkur
skríða á bak. Hann tók okkur
mjög oft „í flugvél“ þegar við vor-
um minni og lét okkur svífa fyrir
ofan sig í sófanum. Stundum
komum við með hugmyndir sem
hann hjálpaði okkur að fram-
kvæma, t.d. við að búa til boga og
örvar. Skemmtilegast fannst
okkur að fara með honum út á
vatn og á hestbak. Við brostum
út að eyrum þegar hann birtist
með brauð í poka því það þýddi
að það ætti að beisla hest. Hann
sagði okkur líka ýmislegt um sín-
ar uppáhaldskindur og kenndi
okkur sumt frá því í gamla daga.
Svo notaði hann stundum orð
sem maður heyrir hvergi annars
staðar. Mamma fletti meira að
segja stundum upp í orðabók til
að skilja hvað hann væri að
meina. En hann hafði alltaf rétt
fyrir sér, þótt mamma væri ekki
alltaf viss, en þetta var nú bara til
gamans hjá honum.
Elsku amma Steinunn, okkur
þykir alveg óendanlega vænt um
þig og ætlum að hugsa vel um
þig. Nú er afi kominn upp til
himna og er vonandi búinn að
hitta Hönnu systur sína og
mömmu sína og pabba.
Hlín og Hlynur.
Hann afi minn var sko alls
enginn rugludallur, eins og Mikki
refur segir annars gjarnan um
afa. Langt frá því. Hann var
mjög vitur maður sem notaði oft
skemmtileg orð um hluti sem ég
skildi kannski ekki alveg – hann
Bangsi afi kunni nefnilega að tala
góða íslensku. Hann var líka allt-
af að spá í veðrið og oftast var
veðurspáin hans réttari en hjá
veðurfréttamönnunum. Hann
sagði líka mörg skemmtileg orð
einmitt um veðrið og nú vildi ég
óska þess að hafa skrifað þau nið-
ur. Þegar ég fer að hugsa um það
þá finnst mér samt að afi hefði
örugglega ekki viljað deyja á
neinum öðrum stað en á bátnum
úti á vatni, nema þá kannski hjá
ömmu. Þar leið honum best.
Ég held að afi og Þingvalla-
vatn hafi verið bestu vinir, þó að
það sé nú erfitt að útskýra af
hverju. Það er bara svoleiðis.
Hann bjó líka alla sína ævi á
Heiðarbæ og var alla sína ævi að
veiða á vatninu. Afi var líka mjög
góður maður og leyfði okkur allt-
af að fylgjast með því þegar hann
var að gera allt það sem hann
gerði við fiskana. Ég man nú ekki
heitin á þessu öllu en það er lík-
lega vegna þess að ég leit alltaf
undan og gat ekki horft á þegar
hann fór að skera aumingja litlu
fiskana. Núna vildi ég óska þess
að ég hefði farið oftar með honum
á vatnið og jafnvel lært eitthvað
meira um veiðar. Í vor var hann
samt búinn að ná að kenna mér
að stýra bátnum, og það er ég
mjög ánægð með.
Þegar ég var lítil og kom í
heimsókn til afa og ömmu í sveit-
ina bauð afi mér alltaf að koma og
leggjast í krikann hjá sér, sem
mér fannst mjög notalegt. Það
var alveg yndislegt að fá að liggja
í krikanum á afa í afasófa. Þegar
við vorum saman í sófanum sagði
hann mér oft sögur eða las fyrir
mig bók, og það er ein bók sem ég
man alveg sérstaklega vel eftir.
Hún heitir Thor og ég held að öll
elstu barnabörnin muni eftir
henni. Amma og afi lásu hana
mjög oft fyrir okkur.
Svo er það auðvitað kveðjan
sem afi bjó til og hann kallaði að
„nebbast“. Það fannst mér alveg
rosalega gaman. Ég væri til í að
kveðja afa nú í síðasta skipti með
því að nebbast við hann og knúsa
hann. Ég vona að honum líði vel
uppi hjá Guði og sé glaður. Ég
sakna hans eins og margir aðrir,
en ég verð þá bara að hugsa um
þessar fallegu minningar um
hann og brosa.
Kristrún Kolbeinsdóttir.
Fyrst og fremst var Bangsi
mjög góður afi. Hann afi var eig-
inlega svolítill hluti af Þingvalla-
vatni. Hann kenndi mér margt á
vatninu; á mótorinn og að stýra
bátnum. Hann var oft að segja
mér og Sveinbirni einhverjar
sögur úti á vatni. Ég man líka
alltaf þegar hann var að kenna
mér að slægja fiskinn, hann var
alltaf svo fljótur en ég svo lengi.
Það var líka mjög gott að koma
til afa um helgar og fá að kúra á
bumbunni hans. Hann gaf sér oft
góðan tíma úti í fjárhúsum við að
gefa kindunum brauð og murtu.
Ég hefði viljað gera meira með
honum. Hann lifir í minningu
minni. Guð blessi hann.
Láttu smátt, en hyggðu hátt.
Heilsa kátt, ef áttu bágt.
Leik ei grátt við minni mátt.
Mæltu fátt og hlæðu lágt.
(Einar Benediktsson)
Tryggvi Kolbeinsson.
Ókrýndur höfðingi og elsku-
legur móðurbróðir er látinn.
Snöggt og óvænt. Alltof fljótt.
Vissulega var Bangsi ekki jafn
frár á fæti og áður. Víst voru
hreyfingarnar orðnar hægari og
augun í meitluðu andlitinu
þreytuleg. En inneignin var ekki
nærri búin.
Bangsi var einn af máttar-
stólpunum í tilverunni, grunn-
stoð margra í stóru samhengi og
smáu. Fjölskyldu sinnar og sveit-
arinnar: samfélagsins litla í
kringum Þingvallavatn. Mikil-
væg tenging við mínar eigin ræt-
ur.
Bangsi var einkar auðugur
maður. Að minnsta kosti í augum
þeirra sem ekki mæla ríkidæmi í
veraldlegum gæðum. Hann naut
þeirra forréttinda að alast upp,
búa og starfa alla tíð í einni fal-
legustu og sögufrægustu sveit
landsins, Þingvallasveit. Þar
voru tengsl hans við stórbrotið
umhverfi og náttúru afar náin. Já
– og tengslin við vatnið. Þegar
Ari, systursonur minn, spurði
frænda sinn eftir bátsferð á vatn-
inu fyrir allnokkrum árum, af
hverju hann væri ekki í björg-
unarvesti, var svarið einfalt: „Ég
er hluti af vatninu“. Og þannig
var það.
Ríkidæmi Bangsa fólst ekki
síður í stóru fjölskyldunni hans;
Steinunni, hans elskulega lífs-
förunaut og börnum þeirra
Möggu, Jóa, Helgu og Kolbeini,
sem hvarvetna vekja athygli fyrir
mannkosti, dugnað og myndar-
skap; mökum og barnabörnum.
Bangsi var sjálfur mikill
mannkostamaður. Gæddur ein-
stakri auðmýkt, næmi fyrir lífinu
og fordómaleysi. Rósemi og
spekt var yfir honum en svo ákaf-
lega stutt í stráksskapinn og
kímni. Það gat hvesst, en ekki
oft. Bangsi var góður húsbóndi,
kröfuharður en sanngjarn. Það
vissum við Gerður systir og allir
unglingarnir sem dvöldu á sumr-
in við störf á Heiðarbæ.
Það bregður fyrir ljúfum
minningabrotum: Bangsi og
Sveinki að syngja við raust í rétt-
unum; Bangsi í útreiðartúr; í
hlutverki meðhjálpara í Þing-
vallakirkju; Bangsi að gæla við
Lubba gamla og síðar Spora;
Bangsi með börnin sín lítil í kjölt-
unni, svo allt í einu barnabörnin.
Bangsi að gantast við systur sín-
ar, Hönnu, Rúnu og Dísu. Bangsi
í fríðum hóp á sjötugsafmælinu í
hlöðunni á Heiðarbæ. Bangsi og
afi að kýta um vasahnífinn.
Bangsi á vatninu. Dýrmætastar
eru þó minningarnar um mjúkar
strokur um vanga, hlýja kossa á
kinn og kankvíst augnaráð sem
yljaði um hjartarætur.
Og nú er komið að kveðju-
stund. Óvenju farsælli ævi er lok-
ið. Bangsi kvaddi á sinn hátt,
hægt og hljótt, þegar Þingvalla-
sveitin skartaði sínu fegursta á
fallegum haustdegi. Á vatninu. Í
bátnum. Í félagsskap himbrim-
ans og öldugjálfurs. Á staðnum
sem honum þótti svo vænt um og
við starfið sem hann unni. Er
hægt að hugsa sér fallegri ævi-
lok?
Nú taka á móti Bangsa ástvin-
ir sem þegar hafa kvatt. Þar veit
ég að fara fremst í flokki Margrét
amma og Jóhannes afi sem þótti
svo undur vænt um einkasoninn
og Hanna frænka.
Elsku Steinunn, Magga, Jói,
Helga, Kolbeinn og fjölskyldur.
Megi minningin um einstakan öð-
ling með glettni í augum, létta
sorgina og hjálpa ykkur við að
brosa í gegnum tárin. Ég er þess
fullviss að andi hans svífur yfir
vatninu um ókomna tíð í fylgd
með himbrimanum.
Margrét Gunnarsdóttir.
Sveinbjörn Jóhannesson á
Heiðarbæ er látinn. Hann lést úti
á Þingvallavatni við veiðiskap í
faðmi náttúrunnar. Það er mjög
táknrænt svo tengdur sem hann
var þessu vatni og öllum heim-
kynnum sínum á Heiðarbæ.
Bangsi, eins og hann var oftast
kallaður, kvæntist Steinunni
systur okkar og mágkonu árið
1966. Fljótlega hófu þau búskap
á Heiðarbæ, fyrst í samvinnu við
foreldra Sveinbjörns. Bangsi og
Sveinbjörn
Jóhannesson