Morgunblaðið - 01.02.2013, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. FEBRÚAR 2013
✝ Hekla Sig-mundsdóttir
fæddist 9. nóv-
ember 1969 í
Detroit, Michigan.
Hún andaðist á
Landspítala 17.
janúar 2013. For-
eldrar hennar eru
Margrét Þorvalds-
dóttir frá Akra-
nesi, f. 1. febrúar
1934, og Sigmund-
ur Guðbjarnason frá Akranesi,
prófessor og fyrrv. háskóla-
rektor, f. 29. september 1931.
Hekla átti þrjá bræður, þeir
eru: 1. Snorri f. 24. október
1954, matvælafræðingur, bú-
settur í Bandaríkjunum, 2.
Logi f. 22. janúar 1962, safn-
vörður í Reykjavík, 3. Ægir
Guðbjarni, f. 19. mars 1972,
lögmaður í Reykjavík.
Hekla ólst upp í Reykjavík
og Kópavogi. Hún lauk stúd-
entsprófi frá Menntaskólanum
við Sund árið 1989, BS-prófi í
líffræði frá Háskóla Íslands
um. Árið 2009 var Hekla ráðin
lektor við Læknadeild Háskóla
Íslands og varð hún dósent við
sömu deild árið 2010. Kenndi
hún og hafði umsjón með nám-
skeiðum í blóðmeinafræði, að-
ferðafræði og sjúkdómafræði
við námsbraut í lífeindafræði.
Jafnframt leiðbeindi hún nem-
endum í diplómaverkefnum og
meistaraverkefnum. Hekla tók
virkan þátt í þróun námsbraut-
arinnar sem hafði verið sett á
fót fáeinum árum áður en hún
kom til starfa. Sótti hún ýmis
námskeið í rannsóknatækni og
stjórnun á vegum EMBO og
fleiri aðila og var fulltrúi Ís-
lands í rannsókna- og þróun-
arverkefnum ESB. Hekla tók
virkan þátt í starfi fagnefnda á
vegum ESB og faglegu mati á
styrkumsóknum erlendis.
Hekla var mjög félagslynd og
hafði margþætt áhugamál. Eft-
ir Heklu liggja fjölmargar vís-
indagreinar og hlaut hún styrk
úr Þorkelssjóði til ungs og
efnilegs vísindamanns árið
2009. Þá var hún eftirsóttur
fyrirlesari á alþjóðlegum ráð-
stefnum.
Útför Heklu fer fram í dag,
1. febrúar 2013, frá Digra-
neskirkju, Kópavogi, og hefst
athöfnin kl. 15.
1993, MS-prófi í
ónæmisfræði árið
1996 og dokt-
orsprófi í sömu
grein frá Háskóla
Íslands árið 2004.
Á árunum 2004-
2008 starfaði
Hekla sem nýdokt-
or á rannsókna-
stofu Eugene Butc-
hers við
læknadeild Stan-
ford-háskóla í Kaliforníu.
Rannsóknir Heklu og sam-
starfsmanna undir handleiðslu
E. Butcher sem voru birtar í
Nature Immunology árið 2007
vöktu mjög mikla athygli.
Árið 2008 fékk Hekla veg-
legan styrk frá Norrænu ráð-
herranefndinni (Nordforsk) og
tók til starfa við rannsóknir á
hlutverki stofnfruma í lang-
vinnu mergfrumuhvítblæði á
Rannsóknastofu í blóðmeina-
fræði við Landspítalann. Þar
sinnti hún síðan rannsóknum
sínum og öðrum vísindastörf-
Systir mín Hekla er látin,
langt um aldur fram, eftir erfið
veikindi. Það er erfitt að sætta
sig við það. Hún bjó yfir svo mik-
illi orku og viljastyrk að ég var
nánast viss um að hún myndi yf-
irvinna þessa hindrun eins og all-
ar hinar sem henni mættu á lífs-
leiðinni. Þrátt fyrir það var hún
alltaf lífsglöð og bjartsýn.
Hekla var góður vinur minn.
Hún var eina systirin og orku-
boltinn á heimilinu. Ég minnist
hennar í æsku með bók í hönd
eða að skrifa í dagbókina sína
eða að fá okkur hin til að spila við
sig þar sem hún af einbeitni vann
oftast. Allt frá unga aldri átti hún
mjög auðvelt með að einbeita sér
að öllu sem hún tók sér fyrir
hendur og hún var mjög starf-
söm alla tíð. Henni fannst gaman
og ögrandi að takast á við flókin
viðfangsefni. Námið var henni
auðvelt, í menntaskóla valdi hún
eðlisfræðibraut vegna þess að
hún skildi eðlisfræðina ekki nógu
vel. Í Háskólanum fann hún sinn
lífsfarveg í líffræðinni. Hún var
fljót að vinna og hafði nægan
tíma fyrir áhugamál sín sem
voru mörg, hún var mjög listræn,
frjó í hugsun og frumleg í allri
listsköpun, hafði gaman af að
mála og af alls konar handverki.
Hún var áhugaljósmyndari og
fékk viðurkenningu fyrir eina af
sínum góðu myndum erlendis.
Hekla ákvað snemma að gera
vísindi og kennslu að sínu ævi-
starfi. Orsakir hlutanna tóku hug
hennar. Hún valdi líffræði í há-
skóla og eftir að hafa varið dokt-
orsritgerð við Háskóla Ísland
sótti hún um að starfa með ein-
um færasta sérfræðingi í ónæm-
isfræði við Stanford-háskóla í
Kaliforníu. Þau unnu mjög vel
saman og birtu saman greinar í
tímaritinu Nature sem vöktu
heimsathygli. Þarna starfaði hún
í fjögur góð ár. Hún ferðaðist
líka víða um vesturstöndina með
starfsfélögum sínum þegar færi
gafst. Hún ætlaði sér alltaf að
snúa aftur heim og eftir fjögur ár
kom tækifærið þegar henni var
veittur stór styrkur frá Norrænu
ráðherranefndinni. Styrkur sem
veittur var góðum vísindamönn-
um til að koma heim og stuðla að
uppbyggingu vísinda í heima-
landinu.
Hekla fór að vinna í blóð-
meinafræði við Landsspítalann
og varð fljótt gagntekin af verk-
efninu sem við hin fengum að
fylgjast með úr fjarlægð. Af vísu
skildum við ekki alltaf hin flóknu
fræði en við hrifumst af eldmóði
og áhuga hennar á viðfangsefn-
unum.
Hún tók daginn snemma og
var oft búin að vinna í einn til tvo
tíma um dagmál. Henni vannst
því allt bæði fljótt og vel. Stund-
um tók hún sér hvíld og var þá
kannske mætt snemma um helg-
ar í Birkigrund með nýbakað
brauð með morgunkaffinu.
Vinnan var henni mikilvæg,
hún átti gott samstarfsfólk og
skilningsríkt þegar veikindin
herjuðu á hana, hún átti frábæra
vinahópa sem hún mat mikils. Þó
að lífið legði oft á hana þyngri
byrðar en flest okkar, gaf hún
aldrei eftir.
Heklu verður sárt saknað, hún
var svo stór þáttur í lífi okkar
allra. Blessuð sé minning henn-
ar.
Logi Sigmundsson.
Hekla systir mín féll frá um
miðjan dag þann 17. janúar sl.
eftir langa baráttu við krabba-
mein. Hekla var uppeldissystir
mín, við lékum okkur alltaf sam-
an öll æskuárin og vorum eins
náin og systkini geta orðið.
Hekla var tæpum þremur árum
eldri en ég og alltaf dáldið ráðrík
gagnvart mér, eins og við er að
búast. Þar sem ég var aðeins
yngri en Hekla, þá á ég ekki til
æskuminningu án þess að Hekla
væri þar.
Þegar við Hekla vorum að
alast upp á áttunda áratugnum í
Vogahverfinu voru stórir
krakkahópar sem léku sér í
hverfinu og vorum við Hekla
hluti af einum þeirra. Það var
Hekla, ég, Magga stóra, Magga
litla, Ágúst, Heimir Smári,
Gunni bolla, Stebbi, Jónas,
Brynja, Bjössi og margir aðrir.
Dagarnir og kvöldin runnu sam-
an í endalausa leiki, ein króna við
blokkina, brennibolti á túninu,
farið í yfir hjá bókasafninu, stór-
fiskaleik eða hvað annað sem
okkur datt í hug. Eina hléið sem
gert var á þessu leikjastandi var
þegar Prúðuleikararnir voru í
sjónvarpinu á föstudagskvöld-
um. Hekla var stór skipuleggj-
andi þessara leikja og hafði
ákveðnar skoðanir á öllu saman.
Mér er alltaf minnisstætt úr
barnæsku minni þegar vetur var
og snjóað hafði úti. Við litlu
systkinin leiddumst þá saman út
í brekku og alltaf var það Hekla
sem dreif okkur út í snjóinn og
passaði svo litla bróður sinn,
bæði til að hann meiddi sig ekki
og fyrir stóru krökkunum líka.
Í byrjun árs 1980 hófum við
Hekla nám í barnaskóla í Zürich,
sem er í þýskumælandi hluta
Sviss. Við kunnum ekkert í
þýsku þegar við byrjuðum í skól-
anum, en sóttum strax kennslu-
tíma á morgnana og fórum í
þýskutíma fyrir byrjendur eftir
hádegi. Eftir mánuð vorum við
orðin altalandi. Í Sviss lærðum
við Hekla á skíði og Hekla lærði
listhlaup á skautum. Alltaf var til
nóg af föndri til að dunda með og
leikjum til að fara í. Eitt sinn
fengum við Hekla sinn strump-
inn hvort, hún fékk kvenstrump-
inn og ég fékk flugstrumpinn.
Við Hekla ákváðum að kanna
hvort flugstrumpurinn gæti flog-
ið og köstuðum honum þvert yfir
herbergið okkar. Það vildi ekki
betur til en svo að flugstrump-
urinn flaug beint út um horn-
gluggann í herberginu og sást
aldrei aftur. Þegar við fluttum til
Waldorf (Þýskalandi) haustið
1980 eignuðumst fljótt nýja vini
þar, klifruðum með þeim í kirsu-
berjatrjám nágranna okkar al-
veg þangað til þessi nágranni
öskraði hótunarorð til okkar á
þýsku út um gluggann og krakk-
arnir flýðu. Þetta voru góðir
tímar og góðar minningar að
hafa.
Hekla systir var indæl, hlý,
einlæg og umhyggjusöm. Hekla
málaði málverk, handverk, gerði
margar teikningar yfir árin og
bjó til ýmis myndverk, skart-
gripi sem og önnur listaverk. Ég
trúi því varla ennþá að Hekla
komi ekki lengur í heimsókn til
mín eða að við munum aldrei aft-
ur hittast öll saman í mat hjá
mömmu og pabba. Það er okkur
mikill missir og djúp sorg, að
Hekla skuli ekki vera með okkur
lengur og við fjölskyldan söknum
hennar mjög. Heimurinn verður
aldrei samur. Við elskum þig,
Hekla, og hlökkum öll til að sjá
þig aftur, þegar okkar tími kem-
ur.
Ægir Guðbjarni
Sigmundsson.
Þú varst fegursta blómið á akrinum
Þú varst kröftug og hlý
Engill dauðans gaf þér vængi
en minning þín gefur von og trú á ný.
(E.G.Ó.)
Erfitt er að sætta sig við það
þegar svo glæsileg og hæfileika-
rík ung kona er í burtu kölluð í
blóma lífsins. Hekla systurdóttir
mín er horfin til enn betri heima
þar sem hún er laus við þjáning-
arnar en söknuður okkar er mik-
ill. Hekla var einstök stúlka. Hún
barðist við sjúkdóma í fjölda ára
en lét ekkert hindra sig í námi og
rannsóknum og náði langt. Upp-
gjöf var ekki til í hennar huga og
aldrei kvartaði hún. Samferða-
menn hennar mættu alltaf brosi,
gleði og einstakri hlýju þótt vitað
væri að lífið væri henni ekki auð-
velt. Allir ganga í gegnum ein-
hverja erfiðleika í lífinu. Það er
hluti af þroskaferlinu. Sumir fá
stærri skammt af erfiðleikum en
aðrir. Hekla fékk stóran skammt
en hún verður okkur öllum fyr-
irmynd þess einstaklings sem
mætir erfiðleikum með jákvæðni
og leitar lífsgleðinnar þrátt fyrir
erfiðleikana. Guð blessi minn-
ingu frænku minnar og styrki
aðstandendur.
Þráinn Þorvaldsson
Í dag kveðjum við kæra vin-
konu, hana Heklu.
Kynni okkar hófust á fyrsta
ári í líffræði við HÍ haustið 1990.
Nemendahópurinn var samheld-
inn og fór sumarið 1993 til Asíu í
náms- og útskriftarferð. Náms-
hluti ferðarinnar var í Singapúr
og Malasíu þar sem farið var í
frumskóga og siglt með frum-
stæðum bátum um fljót og fenja-
skóga. Eftir að námsferðinni
lauk hélt hluti af hópnum áfram
og ferðaðist um Malasíu og Taí-
land. Ferðin var einstaklega vel
heppnuð og mjög eftirminnileg. Í
þessari ferð mynduðust sterk
vináttutengsl og upp úr því varð
vinkvennahópurinn okkar til eða
spilaklúbburinn eins og við köll-
uðum hann í byrjun. Í þessum
vinkvennahópi var samt sem áð-
ur einn karlmaður, hann Gunni
hennar Gullu.
Þrátt fyrir að leiðir okkar hafi
legið í ýmsar áttir eftir náms-
ferðina hittist spilaklúbburinn
nokkuð reglulega fyrstu árin.
Stundum leið talsverður tími á
milli þess sem við höfðum sam-
band en það virtist engin áhrif
hafa á vináttuna, það var alltaf
eins og við hefðum hist í gær.
Spilamennskan þróaðist þó á
endanum út í kjaftaklúbb með
viðeigandi veitingum. Fyrir jólin
skapaðist sú hefð að búa til kon-
fekt. Þar var Hekla algjörlega á
heimavelli og skipulagði konfekt-
gerðina af mikilli kostgæfni. Það
kom berlega í ljós hve mikilvæg
Hekla var í þessari konfektgerð
þegar hún bjó í San Francisco.
Við hinar ætluðum nú aldeilis að
viðhalda hefðinni og mættum
fullar sjálfstrausts í konfekt-
gerðina. Í stuttu máli sagt mis-
heppnaðist hún algjörlega þetta
árið. Þetta rifjuðum við oft upp
með Heklu og hlógum mikið.
Í gegnum árin eignuðumst við
margar góðar minningar með
Heklu. Má þar nefna Akureyr-
arferðina góðu sem vinkvenn-
ahópurinn fór í fljótlega eftir
hrun. Ætlunin var að fara utan
en fjárhagurinn leyfði einungis
verslunarferð til Akureyrar.
Stemningin í ferðinni var samt
frábær og við áttum eftirminni-
legar stundir saman.
Hekla hafði margt til brunns
að bera. Hún var góð manneskja
og traustur vinur. Hekla var
ósérhlífin og skipulögð bæði í
námi og starfi, alveg eldklár og
fljót að hugsa. Hún var fróð um
marga hluti, maður kom ekki að
tómum kofunum hjá henni.
Hekla var höfðingi heim að
sækja, alltaf með eitthvert
heimalagað góðgæti á borðum.
Heimili hennar var afar hlýlegt
og búið munum sem hún hafði
ýmist búið til sjálf eða valið af
mikilli smekkvísi.
Hekla var vísindamaður fram
í fingurgóma, fær á sínu sviði og
búin að ná langt. En þessu hélt
hún fyrir sig enda var hún hóg-
vær með eindæmum. Aldrei
heyrðum við hana stæra sig af
sínum verkum þó að fyllsta
ástæða hefði verið til.
Þó að veikindi Heklu hafi allt-
af fylgt henni hélt hún þeim nær
alltaf fyrir sig. Hún var pottur-
inn og pannan í allri skipulagn-
ingu vinkvennahópsins og dag-
inn fyrir andlát sitt var hún að
tala um að fara að hittast og gera
eitthvað skemmtilegt saman.
Elsku Hekla, við munum
sakna þín sárt en vitum jafn-
framt að þínir kraftar og hæfi-
leikar munu nýtast vel þar sem
þú ert núna.
Við sendum fjölskyldu Heklu,
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Anna Rósa, Guðbjörg,
Guðlaug og Hildur.
Það var í lok níunda áratugar
síðustu aldar sem við kynntumst
Heklu en hluti hópsins stundaði
nám við Menntaskólann við Sund
eins og hún.
Hekla vissi hvað hún vildi:
Heilbrigðisvísindin skyldu verða
hennar fag og fylgdumst við
stoltar með þegar hún lauk BS
prófi í líffræði, síðan MS prófi og
svo var það útþráin sem kallaði
og flutti hún til vesturstrandar
Bandaríkjanna eftir doktorspróf
hér heima og vann við Stanford-
háskóla í nokkur ár.
Við stofnuðum saumaklúbb á
menntaskólaárunum og hélt
Hekla vel utan um hópinn allt
fram á síðasta dag. Það kom ber-
lega í ljós þegar Hekla bjó er-
lendis en þau ár hittumst við
mun sjaldnar. Þegar Hekla kom
heim aftur var þráðurinn tekinn
upp að nýju með sama krafti og
áður og nú þegar við hugsum til
baka var það í rauninni Hekla
sem kom með hugmyndir að
ýmsum nýjungum; við föndruð-
um, einhvern tímann breyttist
klúbburinn í bókaklúbb og það
var jú Hekla sem kom einhvern
tímann með þá hugmynd að við
myndum hittast hjá einni í hópn-
um einn mánuðinn og næsta
mánuð yrði farið út að borða.
Hópurinn brallaði ýmislegt
annað saman – við fórum í sum-
arbústaðaferðir, upp á Jökul,
óvissuferðir, til útlanda – já, það
var ýmislegt gert á þeim rúmu
20 árum frá því Hekla kom inn í
hópinn.
Heklu þótti vænt um bræðra-
syni sína og heyrðum við svolítið
af þeim í gegnum árin.
Hekla lifði lífinu; starfið var
henni ástríða, hún var í kór um
tíma, heimagerðu konfektmol-
arnir voru gómsætir og hún
föndraði listaverk sem margir
nutu.
Eftir situr minning um góða
konu. Þrælduglega konu.
Traustan vin.
Við erum þakklátar fyrir að
hafa fengið að kynnast Heklu og
það eru forréttindi að hafa átt
hana fyrir vin.
Við biðjum góðan Guð að
blessa minningu vinkonu okkar,
Heklu, og að hann styrki fjöl-
skyldu hennar á þessum erfiðu
tímum og í framtíðinni.
Anna, Marta, Pálína,
Sigrún, Svava og Thelma.
Kveðja frá Háskóla Íslands
Við kveðjum í dag kæra sam-
starfskonu, Heklu Sigmunds-
dóttur, dósent við námsbraut í
lífeindafræði við Læknadeild.
Hekla var í senn öflugur vísinda-
maður, sterkur persónuleiki og
afar góður kennari. Hún féll frá í
blóma lífsins, aðeins 43 ára göm-
ul, eftir erfiða sjúkdómsbaráttu.
Hekla lét aldrei deigan síga og
kappkostaði að ljúka sínu dags-
verki. Hún var heilsteypt mann-
eskja og góð fyrirmynd okkur
öllum.
Hekla var alla tíð mikill náms-
maður og hafði til að bera allt
sem prýðir góðan vísindamann –
forvitni og löngun til að fást við
erfiðar gátur vísindanna, ná-
kvæmni, elju og skilning á eðli
þekkingarleitar. Að loknu dokt-
orsprófi á sviði ónæmisfræði frá
Háskóla Íslands starfaði hún í
fjögur ár sem vísindamaður við
Læknadeild Stanford-háskóla í
Bandaríkjunum. Hún var sjálf-
stæð í hugsun og fór ótroðnar
slóðir við nálgun viðfangsefna.
Hún naut fyrir vikið mikillar
virðingar samstarfsmanna við
Stanford. Hekla hlaut veglegan
norrænan rannsóknastyrk til
stofnfrumurannsókna á hvít-
blæði í harðri samkeppni og er
það til marks um árangur hennar
og dugnað. Eftir heimkomu
hlaut Hekla styrk úr Þorkels-
sjóði sem verðlaunar unga og
efnilega vísindamenn á sviði
lyfja- og eiturefnafræði. Hekla
vakti verðskuldaða athygli fyrir
fjölda vísindagreina sem hún rit-
aði í virt alþjóðleg tímarit.
Heklu auðnaðist á stuttri
starfsævi að ávinna sér traust og
virðingu nemenda og samstarfs-
fólks. Hún kenndi blóðmeina-
fræði, aðferðafræði og sjúk-
dómafræði, var kennari af lífi og
sál, sífellt að leita nýrra leiða til
að miðla þekkingu til nemenda.
Hún gaf sér tíma til að sækja
námskeið í kennslufræðum til að
styrkja sig enn frekar á þessu
sviði. Þess nutu nemendur henn-
ar í grunnnámi og þeir sem hún
leiðbeindi í meistaranámi.
Háskóli er samfélag fólks af
ólíkum toga. Góður háskóli er
fyrst og síðast samfélag fólks
sem gefur meira en það tekur,
fólks sem helgar sig verkefnum,
þekkingarleit og þekkingarmiðl-
un og leggur þannig grunn að
framtíðarvelsæld samfélagsins.
Hekla Sigmundsdóttir var þess-
arar gerðar og lagði skóla og
samfélagi til mikil verðmæti.
Fyrir hönd Háskóla Íslands
votta ég foreldrum Heklu, þeim
Margréti og Sigmundi, og fjöl-
skyldunni allri innilega samúð á
sorgarstundu. Starfsfólk og
stúdentar Háskóla Íslands minn-
ast Heklu með þakklæti og virð-
ingu.
Kristín Ingólfsdóttir.
Hekla
Sigmundsdóttir
✝
Okkar heittelskaði eiginmaður, faðir, tengda-
faðir og afi,
JÓN REYKDAL
myndlistarmaður,
lést miðvikudaginn 30. janúar á líknardeild
Landspítalans í Kópavogi.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á
minningarsjóð líknardeildar í Kópavogi.
Jóhanna Vigdís Þórðardóttir,
Nanna Huld Reykdal, Magnús Eðvald Björnsson,
Hadda Fjóla Reykdal, Snorri Einarsson,
Hlín Reykdal, Hallgrímur Stefán Sigurðsson
og barnabörn.
✝
KRISTJÁN TRYGGVI JÓHANNSSON,
kennari, rithöfundur
og frjálsíþróttamaður,
frá Hlíð í Svarfaðardal,
lengst af til heimilis að Langholtsvegi 20
í Reykjavík,
lést fimmtudaginn 24. janúar á Hjúkrunar-
heimilinu Grund.
Útför hans verður gerð frá Fossvogskapellu mánudaginn
4. febrúar klukkan 13:00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Þorvarður Árnason og Christine Carr.