Morgunblaðið - 01.02.2013, Síða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. FEBRÚAR 2013
✝ Jón Jónsson varfæddur á Mel-
um í Hrútafirði 15.
júní 1925. Hann lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Grund 23. jan-
úar 2013.
Foreldrar Jóns
voru hjónin Jón Jós-
efsson, bóndi á Mel-
um, og kona hans
Elísabet Jón-
asdóttir. Jón var
elstur þriggja sona þeirra hjóna
sem allir ólust upp á Melum og
urðu síðar bændur á jörðinni.
Næstelstur var Jónas Reynir, f.
1926, d. 2008, en yngstur Sig-
urður, f. 1933.
Jón var tvo vetur við nám í
Reykjaskóla og þar kynntist
hann eiginkonu sinni sem síðar
varð, Þóru Ágústsdóttur frá Gröf
á Vatnsnesi, f. 14. október 1927,
en hún kom til hans að Melum ár-
ið 1947. Börn þeirra eru: 1) Jón
Hilmar, f. 2. janúar 1947, maki
Sigríður Karvelsdóttir. Börn
þeirra eru Ágúst Þór, f. 1985, og
Jóhanna Hildur, f. 1985; 2) Ágúst
og Ásgeir Kristján, f. 1997. Lang-
afabörnin eru 9.
Jón hóf búskap á Melum árið
1946 og þar bjuggu þau hjónin
allt til ársins 1994 er þau fluttu til
Reykjavíkur en þar áttu þau
lengst af heima í Bólstaðarhlíð
45. Síðustu tvö árin dvöldu þau
hjónin bæði á hjúkrunarheim-
ilinu Grund, þar sem Jón naut
góðrar umönnunar.
Jón var virkur í félagsstarfi í
sinni heimabyggð og gegndi þar
ýmsum trúnaðarstörfum, sat
m.a. um árabil í hreppsnefnd
Bæjarhrepps. Hann var einlægur
samvinnumaður og sat lengi í
stjórn Kaupfélags Hrútfirðinga.
Þá átti hann einnig sæti í stjórn
Sparisjóðs Hrútfirðinga og var
formaður Veiðifélags Hrúta-
fjarðarár og Síkár um langt
skeið. Þá var hann lengi formað-
ur stjórnar Ræktunarsambands
Bæjar- og Óspakseyrarhrepps.
Heimahagarnir voru honum alla
tíð kærir og hin síðari ár naut
hann þess að koma að Melum
með börnum og barnabörnum
meðan þrek og kraftar leyfðu.
Jón verður jarðsunginn frá
Grafarvogskirkju í dag, föstu-
daginn 1. febrúar 2013, og hefst
athöfnin kl. 13.
Frímann, f. 14. júlí
1950, maki Kristín
Björnsdóttir. Börn
þeirra eru: Þóra, f.
1978, og Birna, f.
1981; 3) Helga, f. 30.
maí 1955, maki
Ólafur Þor-
steinsson. Dætur
þeirra eru: Kristín f.
1993, og Steinunn, f.
1994; 4) Ingunn, f. 8.
maí 1957. Fyrri
maður hennar: Magnús
H.Traustason. Börn þeirra eru:
Þóra Huld, f. 1978, Jón Bjarki, f.
1984, Trausti Breiðfjörð, f. 1996.
Sambýlismaður Ingunnar er Ísar
Guðni Arnarson; 5) Elísabet, f. 2.
apríl 1959. Fyrri maður hennar:
Guðmundur Thorsteinsson, d.
1988. Dóttir þeirra er Hallveig, f.
1984. Síðari maður hennar: Sig-
urgeir Ólafsson. Börn þeirra eru:
Brynjar, f. 1990, d. 1991, Brynja,
f. 1992, Freyja, f. 1993. Fyrir átti
Sigurgeir soninn Andra Þór, f.
1976; 6) Guðlaug, f. 7. maí 1966.
Maki: Karl Kristján Ásgeirsson.
Synir þeirra eru: Þórir, f. 1995,
Látinn er í Reykjavík á áttug-
asta og áttunda aldursári. Jón
Jónsson, fyrrum bóndi á Melum í
Hrútafirði. Þar með lýkur kafla í
búnaðar- og menningarsögu
Hrútafjarðar. Jón var flottur
sauðfjárbóndi, óvenju fjárglögg-
ur og nostursamur við sitt fé,
enda var meðalþyngd dilka frá
Melum alla tíð yfir landsmeðaltali
og afurðir í samræmi við það.
Jón unni mjög sínum heima-
högum og blés í þess orðs fyllstu
merkingu á þá bábilju að veður-
far í Hrútafirði fylgdi ævinlega
þeim landshlutanum í norðri eða
suðri þar sem veðrið væri verra á
hverjum tíma. Honum þótti veðr-
ið í Hrútafirði alltaf gott.
Meðfram búskapnum gegndi
hann ýmsum trúnaðarstörfum
fyrir Bæjarhrepp og héraðið allt,
kosinn jafnt sem tilnefndur.
Hann lét verulega til sín taka í
menningarlífi sveitarinnar og var
mörgum eftirminnilegur á leik-
sviðinu í sýningum ungmenna-
félagsins, t.a.m í Klerkum í klípu í
leikstjórn Erlings Gíslasonar á
sjötta áratugnum, sem sýnt var
víða við góðar undirtektir.
Jón var mikill samvinnumaður
og um leið einlægur framsóknar-
maður; ég leyfi mér að segja í
bestu merkingu þess orðs. Hann
heillaðist ungur af Hermanni
Jónassyni, síðar forsætisráð-
herra, og sagði stundum frá því,
með nokkurri hreykni, að hann
hefði glímt við Hermann, gamla
glímukónginn, á bæjarhellunni á
Melum. Kannski var það þarna
sem kviknaði sú aðdáun sem
hann hafði greinilega alla tíð á
sterkum mönnum og fimum.
Í rauninni kynntist ég Jóni á
Melum of seint. Fyrsti fundur
okkar, við eldhúsborðið á Melum
seint á áttunda áratugnum, var
heldur stirður í upphafi, en tilefn-
ið var það að ég var farinn að
stíga í vænginn við elstu dóttur
hans, Helgu. Miklar andstæður
blöstu þarna við: Jón á Melum,
veðurbarinn og útitekinn á erma-
lausum bol, en á móti honum sat
spariklæddur kontóristi á blank-
skóm úr miðbæ Reykjavíkur,
sem fram að þessu hafði fyllst
óöryggi við að fara austur fyrir
Snorrabraut. En þar kom í sam-
ræðunum að áhugamál beggja
barst í tal, en það var knatt-
spyrna og allt það sem henni
tengist. Það kom nefnilega í ljós
að Jón fylgdist vel með knatt-
spyrnu sem öðru og hafði leikið
ófáa knattspyrnuleiki við ná-
granna sína ungur maður undir
forystu séra Róberts Jack á
Vatnsnesi. Þá var ísinn brotinn,
enda knattspyrna flókin og marg-
breytileg eins og lífið sjálft, og
þar sem annars staðar var Jón á
Melum á heimavelli. Því er óhætt
að segja að það gladdi hann þegar
hann frétti að búið væri að stofna
nýjan Melavöll á Melum í Hrúta-
firði og reynt væri að skikka alla
gesti sem þangað kæmu til knatt-
spyrnuiðkunar.
Árið 1994 brugðu þau Jón og
Þóra kona hans búi og fluttust til
Reykjavíkur. Greinilegt var að
hugur hans var þó áfram í heima-
högunum. Það var eðlilegt því að
þar átti hann sín bestu ár og í
Hrútafirði nýttust kraftar hans
best. Hann var héraðshöfðingi.
Að endingu vil ég þakka Jóni
tengdaföður mínum samfylgdina
og leiðsögnina. Þóru konu hans
og börnum þeirra sex og fjöl-
skyldum þeirra færi ég hugheilar
samúðarkveðjur.
Ólafur Þorsteinsson.
Með söknuði kveð ég tengda-
föður minn, Jón Jónsson frá Mel-
um í Hrútafirði. Ef litið er til ævi-
ferils hans kemst maður vart hjá
því að hugsa til þess framfara-
skeiðs í íslenskum sveitum sem
hófst þegar samtakamátturinn
var virkjaður með samvinnu-
hreyfingunni, ræktunarfélögum
og sparisjóðunum. Jón var virkur
þátttakandi í þessu öllu af lífi og
sál og valdist hvarvetna til for-
ystu. Hann sat í hreppsnefnd um
árabil, var formaður Sparisjóðs
Hrútfirðinga, formaður stjórnar
Kaupfélags Hrútfirðinga, for-
maður stjórnar Veiðifélags
Hrútafjarðarár og Síkár og for-
maður Ræktunarsambands Bæj-
ar- og Óspakseyrarhrepps. Auk
þess var hann öflugur þátttak-
andi í félagslífi í sveitinni. Þetta
sýnir mér einkum tvennt. Annars
vegar það traust sem menn báru
til hans og hins vegar ósérhlífni
hans við að vinna í þágu sveit-
unga sinna. Öllu þessu sinnti
hann samviskusamlega samtímis
því að reka fyrirmyndarbú á Mel-
um ásamt bræðrum sínum, þeim
Jónasi og Sigurði. Jón hafði yndi
af sauðfjárbúskap og var fjár-
glöggur mjög. Hann átti góðan
fjárstofn og hinn gróskumikli og
algróni afréttur Melamanna skil-
aði þeim ávallt vænu fé.
Kaupfélagið rak verslun og
sláturhús á Borðeyri og veitinga-
skálann í Brú, rétt sunnan við
Mela. Jóni var umhugað um að
vel gengi í Brú og er komið var að
sunnan var oft spurt hvort ekki
hefðu verið margir bílar við skál-
ann.
Þegar Jón og Þóra hættu bú-
skap á Melum og fluttu til
Reykjavíkur var það vegna lík-
amlegs heilsubrests. Andlega var
hann þó enn fullur orku og fram-
kvæmdaþarfar. Hann fylgdist
með fréttum af virkjunum til
sveita og sá fyrir sér ýmsa mögu-
leika á virkjunum í Melalandi.
Eitt sinn er dóttir hans fór með
hann í bankaútibú í Reykjavík til
að sinna hefðbundnum bankavið-
skiptum missti hún sjónar á hon-
um eitt augnablik, en fann hann
síðan þar sem hann spurðist fyrir
um hver réði þar ríkjum því hann
vildi forvitnast um lán til virkj-
unarframkvæmda. Í einni af síð-
ustu ferðum sínum norður í
Hrútafjörð bað hann um að vera
keyrður suður að Ormsá því hann
þurfti að kanna hvort hugmynd
hans um frekari virkjunarfram-
kvæmdir þar gengi upp.
Það hlýtur að hafa verið sárt
fyrir þennan mikla samvinnu-
mann að upplifa þá hnignun sem
hófst með falli Sambandsins og
síðan kaupfélaganna og spari-
sjóðanna. Nú er enginn verslun-
arrekstur eða sláturhús lengur á
Borðeyri, búið að jafna yfir veit-
ingaskálann í Brú og Sparisjóður
Hrútfirðinga ekki lengur til.
Í raun flutti Jón aldrei alveg
frá Melum. Hugurinn var þar að
nokkru og ef einhver átti þar leið
um var ávallt spurt um gras-
sprettu, heyskap og vænleika
lamba. Fyrir stuttu kom ég að
honum sofandi og vakti hann og
spurði hann þá í svefnrofunum
hvernig sauðburður gengi. Ljóst
er hvar hann hafði þá verið í
draumum sínum.
Ég er þakklátur fyrir þau rúm-
lega tuttugu ár sem ég hef átt
samleið með Jóni. Ég er þakklát-
ur fyrir glettnina sem hann var
óspar á meðan heilsan leyfði.
Blessuð sé minning hans.
Sigurgeir Ólafsson.
Elsku afi.
Þær eru margar minningarnar
sem ég á um þig og margar tengj-
ast þær Melum: sauðburði,
slætti, smalamennsku og ógleym-
anlegum kvöldvökum þar sem
húmorinn réð ríkjum.
Elsta minningin sem ég á um
þig er auðvitað tengd Melum. Við
fjölskyldan gistum í stóra her-
berginu og ég vakna að morgni
við útvarpsfréttirnar og veit að
þú ert að klæða þig í húsafötin.
Ég hleyp fram í eldhús og bið þig
að bíða. Svo göngum við saman
upp í fjárhús, hönd í hönd. Að fá
að ganga ein með þér upp í fjár-
hús, vera ein með þér að hugsa
um féð, var eitt það besta sem ég
vissi sem barn.
Upp í hugann koma ótal mynd-
ir af þér í sveitinni; afi að gefa
fénu og að reka frameftir, afi að
hrópa „það er afturfóta, náið í
Þóru“, afi við spilið í hlöðunni og á
dráttarvélinni, afi á volvoinum á
þjóðveginum flautandi á féð í
smalamennsku með halarófu af
bílum fyrir aftan sig.
Ég gleymi seint deginum þeg-
ar mamma og pabbi sögðu mér að
þið amma ætluðuð að flytja í bæ-
inn og gráturinn var mikill, hvað
yrði um kindurnar hans afa? Nú
er ég þakklát fyrir þessa ákvörð-
un. Eftir því sem árin liðu tókst
með okkur traust og góð vinátta.
Þau eru ófá samtölin sem við átt-
um og þá ræddum við allt milli
himins og jarðar, lífs og dauða –
og alltaf var stutt í hláturinn.
Hlýja og einlægur áhugi á því
sem ég hafði fyrir stafni ein-
kenndu þig, skipti ekki máli hvort
um var að ræða skóla, vinnu eða
dans. Þannig var það líka á okkar
síðasta fundi en þín síðustu orð til
mín voru „Var gaman?“.
Allar minningarnar um þig,
elsku afi, geymi ég nú í hjarta
mínu. Það er ómetanlegt að hafa
fengið að eiga þig sem afa og að
hafa fengið að njóta vináttu þinn-
ar og væntumþykju.
Ég kveð þig með söknuði en
gleðst yfir því að nú hefur þú
fengið hvíldina sem þú hafðir
þráð svo lengi.
Þitt barnabarn og vinur,
Jóhanna.
Vertu ekki grátinn við gröfina mína
góði, ég sef ekki þar.
Ég er í leikandi ljúfum vindum,
ég leiftra sem snjórinn á tindum.
Ég er haustsins regn sem fellur á fold
og fræið í hlýrri mold.
Í morgunsins kyrrð er vakna þú vilt,
ég er vængjatak fuglanna hljótt og
stillt.
Ég er árblik dags um óttubil
og alstirndur himinn að nóttu til.
Gráttu ekki við gröfina hér –
gáðu – ég dó ei – ég lifi í þér.
(Höf: Mary Elizabeth Frye.)
(Þýð: Ásgerður Ingimarsdóttir.)
Þú varst afinn sem ruggaðir
okkur á kné þér þegar við vorum
lítil. Þú sönglaðir fyrir okkur
vísnabúta og lagstúfa, sem meðal
annars fjölluðu um kókómjólk og
mandarínur. Það fannst okkur
gaman, enda kókómjólk og mand-
arínur hið besta sælgæti. Við
eyddum ófáum sumrunum hjá
þér og ömmu í sveitinn á Melum.
Í minningunni var himinninn allt-
af blár og grasið svo fallega
grænt.
Þú tókst ætíð fagnandi á móti
okkur þegar við komum í heim-
sókn, og spurðir glaður og reifur
frétta. Vorum við ekki örugglega
búin að vera dugleg að læra? Þú
kenndir okkur að iðjusemi væri
dyggð. Þú varst bóndi af lífi og
sál, maður sem þótti vænt um
dýrin sín, maður sem kenndi okk-
ur að hvert lítið lamb er svo ein-
stakt að það á skilið að bera sitt
einstaka nafn.
Elsku afi. Ertu ennþá á Mel-
um? Stendur þú núna með kíkinn
í stofunni og athugar með hest-
ana? Eða ert þú kannski sjálfur
kominn upp á heiði og farinn að
gera við girðingar? Gengur þú
gamla veginn á leið þinni út í Brú-
arskála með Snata í eftirdragi?
Eða siturðu nú afslappaður uppi í
Skarði og virðir fyrir þér Trölla-
kirkjuna þína?
Elsku afi. Takk fyrir sam-
fylgdina. Þú lifir enn – í okkur.
Þín barnabörn,
Þóra Huld og Jón Bjarki.
Elsku afi minn, Jón á Melum,
er látinn. Þær eru margar minn-
ingarnar sem streyma fram við
þessi tímamót, ljúfar minningar
úr sveitinni.
Sem barn vildi ég helst hvergi
annars staðar vera en á Melum
hjá ömmu og afa. Þangað komum
við fjölskyldan öllu jöfnu að
kvöldi föstudags og brást þá varla
að afi sat við eldhúsborðið meðan
amma skoppaði blístrandi um
eldhúsið, hlæjandi sínum dillandi
hlátri og móttökurnar voru ávallt
hlýjar. Mikið óskaplega varð ég
alltaf ánægð þegar ég vaknaði að
morgni laugardags og áttaði mig
á því hvar ég var, spratt á fætur
og fann gömlu hjónin í dásamlega
ilmandi eldhúsinu.
Ferð í fjárhúsin með afa var yf-
irleitt fyrst á dagskrá; úlpa, ull-
arhúfa, gúmmístígvél og hlý afa-
hönd. Yfirleitt var margt um
manninn og mikið um að vera.
Ekki var óvanalegt að við krakk-
arnir gengjum fram af þeim full-
orðnu í öllum hamaganginum –
slík var orkan. Alla daga kom ég
heim í hús, sæl og þreytt, og alltaf
beið þá amma með eitthvert góð-
gæti. Sveitin var paradísin mín og
afi minn var sterkasti maður í
heimi.
Eftir að afi og amma hættu bú-
skap og fluttu til borgarinnar var
hugur afa alltaf á Melum. Hann
var bóndi fram í fingurgóma, á
Melum var hann fæddur og þar
bjó hann alla sína búskapartíð.
Honum leiddist það ekki þegar ég
fór að heimsækja þau hjónin með
annan eins bónda upp á arminn,
unnusta minn og síðar eigin-
mann. Umræðuefnin voru ótæm-
andi og þeir náðu vel saman. Afi
lýstist upp þegar við komum með
börnin okkar í heimsókn, eitt af
öðru, þessa ungu afkomendur
sem hann sá því miður allt of
sjaldan. Líkaminn gaf hratt eftir
síðustu árin en áfram hvarflaði
hugurinn heim í Hrútafjörðinn,
heim að Melum.
Afi lét sig dreyma fram á síð-
asta dag og framkvæmdi í hug-
anum. Hann var sérstaklega
áhugasamur um að virkja og
ræddi mikið þá virkjunarkosti
sem hann taldi til staðar á Mel-
um. Hann var einnig afar áhuga-
samur um búskap okkar að
Neðri-Mýrum í Austur-Húna-
vatnssýslu og alveg sérstaklega
ánægður með hve mikið pabbi
kæmi til okkar – að hann væri
orðinn bóndi!
Um miðjan nóvember á síðasta
ári heimsóttum við dóttir mín þau
afa og ömmu á Grund. Undir lok
heimsóknarinnar vék amma að
því að þau myndu nú kannski
heimsækja okkur við tækifæri.
„Það verður aldrei,“ sagði þá afi
vonsvikinn. Því miður var það
rétt hjá honum – af þeirri heim-
sókn varð aldrei. Mér hefði þótt
yndislegt að geta boðið honum til
mín, sýnt honum sveitina mína,
fjárhúsin og ærnar, en til þess var
hann orðinn of lúinn.
Ég kvaddi afa minn í hinsta
sinn föstudaginn 18. janúar sl.,
kyssti hann á kinnina og hann
hvíslaði veikum rómi „Bless elsk-
an“. Þessa kveðju mun ég geyma
með mér um ókomna tíð. Kannski
getur hann litið til okkar í fjár-
húsin núna, hver veit.
Ég er þakklát fyrir allar stund-
irnar sem ég átti með afa, þær
voru dýrmætar og hann var mér
dýrmætur. Ömmu minni og fjöl-
skyldunni allri sendi ég hlýjar
kveðjur og bið Guð um styrk
þeim til handa. Hvíldu í friði, afi
minn.
Birna Ágústsdóttir
Jón Jónsson, föðurbróðir
minn, var síðastur ábúenda á
Melum sem bar nafnið Jón Jóns-
son eftir nær óslitna keðju Jóna í
níu kynslóðir, allt frá 17. öld. Að
sumu leyti finnst mér Jón frændi
hafa verið fulltrúi þessarar sögu
og gamallar tíðar. Hann var sauð-
fjárbóndi af lífi og sál, þrjóskari
en andskotinn en deigur inn við
beinið.
Mínar fyrstu minningar um
Jón frænda eru þegar ég var
staddur í þvottahúsinu hjá þeim
Þóru „suðurfrá“ og hann hvatti
mig til að þenja út brjóstkassann.
Ég blés hann út og lyftist upp á
tær, gríðarlega stoltur. Þá heyrð-
ist smá hlátur og svo hrós um
hversu myndarlegur kassinn
væri. Þessi leikur var leikinn aft-
ur og aftur og alltaf var hann jafn
skemmtilegur.
Þó það væri ekki endilega fært
í orð, frekar en venja var á þess-
um stað og þessum tíma, fann ég
alltaf að Jóni þótti vænt um okk-
ur Eia bróður. Til er mynd af
okkur þar sem við höngum utan á
honum og erum að slást við hann
um jól á Melum og gleðin og kát-
ínan skín af andlitum okkar allra.
Ég varð þó yfirleitt þess heiðurs
aðnjótandi að fá að vera vinur
númer eitt og var afskaplega
stoltur af þeirri virðingarstöðu,
en um hana ríkti heilmikil sam-
keppni.
Fjárhúsin hjá Jóni voru rétt
hjá fjárhúsum pabba og var
ósjaldan sem maður kom þar við
á leið að loknum gjöfum, enda var
Jón yfirleitt lengur í fjárhúsunum
en við. Um hátíðirnar var þetta
sérstaklega áberandi, enda
fannst honum öruggara að láta
hrútana lemba hverja kind tvisv-
ar. Í heyskap á Melum var föst
verkaskipting og Jón var verk-
stjóri í hlöðunum og sá til þess að
dreift væri úr heyinu, á meðan
votheysheyskapur var við lýði.
Þar var margt spjallað.
Ég hef líka góðar minningar af
vinnu með Jóni í girðingarvinnu á
fjöllum á vorin, en Jón var varð-
stjóri Sauðfjárveikivarna á okkar
svæði. Í girðingarvinnunni lék
hann oft á als oddi og kímnin fékk
að njóta sín. Mér er líka sérstak-
lega minnisstætt hversu auðvelt
Jón átti með að sofna í hádegis-
pásum. Við vorum kannski að
spjalla og svo liðu ekki nema fjór-
ar sekúndur og þá fóru að heyr-
ast hrotur frá Jóni. Þá var kallinn
steinsofnaður á milli þúfna.
Nú fær Jón að hvílast að loknu
drjúgu ævistarfi. Ég vil fyrir
hönd systkina minna frá Melum
III þakka Jóni samfylgdina og
færa Þóru, frændum mínum og
frænkum frá Melum I og fjöl-
skyldum þeirra innilegar samúð-
arkveðjur.
Finnur Sigurðsson.
Miðvikudaginn 23. janúar sl.
lést föðurbróðir minn, Jón Jóns-
son frá Melum. Hann var saddur
lífdaga og andlátið kom ekki á
óvart. Við Melafólk sjáum því á
eftir tveimur af elstu kynslóðinni
með skömmu millibili, því móðir
mín, Elladís var jarðsett þann 24.
janúar. Ég tala gjarnan um Jón
frænda minn sem Jón bónda á
Melum, því að í minni mínu var
hann hinn sanni íslenski bóndi —
gekk til verka hvern dag til að
sinna búi sínu og bústofni — og
víst var hugur hans bundinn við
Mela alla tíð, en hann varð að
hverfa frá búskap vegna veik-
inda.
Á Melum var mikill samgang-
ur milli þriggja heimila þar sem
börn föðurbræðra minna, Jóns og
Sigga, og svo við Jónasarbörn
gengu út og inn „suðurfrá“ og
„hinummegin“, og þegar við syst-
ur eignuðumst okkar börn bætt-
ust þau í þann flokk. Veturinn
sem Jón og Þóra fluttu í nýja hús-
ið var ég á Melum með mína fjöl-
skyldu. Þá fóru þeir gjarnan í
heimsóknir til Jóns frænda, Sig-
urðarsynirnir Eii og Finnur, og
sonur minn, Guðjón Freyr, elti
auðvitað. Venjulega kom hann til
baka með ýmsan „fróðleik“ frá
frænda sem misjafnlega gekk að
leiðrétta, í huga yngstu barnanna
var allt rétt sem „gömlu kallarn-
ir“ sögðu.
Tilsvör hans eru mér minnis-
stæð. Bóndi nokkur í Dölunum
hafði eftir honum að á Melum
þyrfti að fara að verja ærnar fyrir
landinu, svo gott væri beitilandið
þar. Þegar einhver hafði á orði að
Hrútafjörðurinn væri hryssings-
legur og veður þar alltaf and-
styggilegt, sagði hann bara að
það væri ekki fyrir aumingja að
búa á svona stað, þeir gætu verið
annars staðar. Ríkan skilning
hafði hann því á að við Ína systir
mín reistum okkur heilsársbú-
stað í landi Mela. Þegar ég sagði
að margir yrðu alveg steinhissa á
að okkur dytti þetta í hug, þetta
væri alveg ömurlegur staður, hló
hann bara og sagði að ekki þyrfti
það fólk að vera að flækjast
þarna.
Það var gaman að taka á móti
honum og Þóru í nýja húsinu okk-
ar og tala um framkvæmdir sem
honum fannst að þyrfti að ráðast
í, svo sem að virkja árnar og fleira
smáræði.
Það var föst venja í nokkur ár
þegar ég kom að Melum að ég
væri kölluð suðureftir. Það þurfti
að klippa hár frænda míns og
ekki nauðsyn að vanda það svo
mikið að hann leitaði annað með
það. Alltaf var einfaldleikinn
bestur og óþarfa bruðl og vesen
Jón Jónsson