Morgunblaðið - 13.02.2013, Blaðsíða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 13. FEBRÚAR 2013
✝ Sigurjón Sig-urðsson fædd-
ist í Reykjavík 24.
júlí 1920. Hann lést
5. febrúar 2012.
Foreldrar hans
voru Sigurður
Helgi Jóhannsson
sjómaður og vakt-
maður í Reykjavík,
f. 1894, d. 1976, og
Jónína Kristjana
Sigurðardóttir hús-
móðir, f. 1890, d. 1930. Alsystk-
ini Sigurjóns eru Jóhannes Frið-
rik, f. 1923, d. 1994, og Ingibjörg
Steinunn, f. 1927. Hálfsystkini
Sigurjóns, börn Sigurðar og
seinni konu hans Sólveigar
Kristmundsdóttur, eru Jónína
Kristjana, f. 1937, og Krist-
mundur, f. 1942.
Sigurjón kvæntist Björgu
Ólafsdóttur 25. október 1947.
Hún fæddist 19. mars 1921, dótt-
eru Björg hjúkrunarfræðingur
og Snorri líffræðingur. Sonur
Bjargar er Vigfús Þór. 3) Krist-
ján fréttamaður, f. 1955, kvænt-
ur Áslaugu Óttarsdóttur bóka-
safnsfræðingi, f. 1957. Dætur
hans og Ingibjargar Haralds-
dóttur eru Brynja íþróttakenn-
ari og Arna verkfræðinemi. Son-
ur Brynju er Björn Héðinn.
Dætur Áslaugar eru Birta blaða-
maður, Brynja leikmyndahönn-
uður og Anna háskólanemi.
Börn Birtu eru Herdís Anna og
Óttar.
Sigurjón ólst upp í Reykjavík,
gekk í Miðbæjarskólann og síð-
an Verslunarskólann og lauk
þaðan prófi 1938. Hann starfaði
um tíma hjá kaupfélaginu í
Ólafsvík og kynntist þar konu
sinni 1940. Hann starfaði síðan
hjá Tollstjóranum í Reykjavík
fram til 1961 og síðan í Iðn-
aðarbankanum til starfsloka
1990. Sigurjón og Björg bjuggu í
Reykjavík allan sinn búskap, þar
af í Hólmgarði 33 frá 1958 til
2012.
Útför Sigurjóns fer fram frá
Dómkirkjunni í dag, 13. febrúar
2013, og hefst athöfnin kl. 13.
ir hjónanna á Brim-
ilsvöllum, Fróð-
árhreppi,
Snæfellsnesi,
þeirra Ólafs
Bjarnasonar bónda
og hreppstjóra, f.
1889, d. 1982, og
Kristólínu Krist-
jánsdóttur kenn-
ara, f. 1885, d. 1960.
Börn Sigurjóns
og Bjargar eru: 1)
Snorri verkfræðingur, f. 1948,
kvæntur Önnu Birnu Ragnars-
dóttur hjúkrunarfræðingi, f.
1949. Dætur hennar eru Ingi-
björg Ósk kennari og Erla Rún
ljósmóðir. Dætur Ingibjargar
Óskar eru Sóley Dúfa og Móeið-
ur Ýr. Synir Erlu Rúnar eru
Daði Hrafn og Jökull Örn. 2)
Hrefna líffræðingur, f. 1950, gift
Sigurði Sveini Snorrasyni líf-
fræðingi, f. 1951. Þeirra börn
Í dag kveðjum við góðan mann.
Ég var svo heppin að vera
tengdadóttir Sigurjóns í rúman
áratug. Hann tók mér vel frá
fyrsta degi og ég var fljót að falla
fyrir mannkostum hans. Rólegur,
þægilegur og glettinn.
Hann sagði ekki margt en var
sérfræðingur í því að skjóta inn í
samræður hnyttnum athuga-
semdum.
Vegna þess að hann var ekki
maður margra orða kom hann
okkur öllum skemmtilega á óvart
þegar hann hélt ræðu í brúð-
kaupsveislu okkar Kristjáns árið
2004. Nánasta fjölskylda missti
andlitið og fylgdist spennt með
þessu óvænta útspili. Ræðan var
fín og verður lengi í minnum höfð.
Tengdafaðir minn var tryggur
sínum vinnustað. Vann hjá Toll-
stjóraembættinu í hátt í tuttugu
ár og hjá Iðnaðarbankanum/Ís-
landsbanka í 30 ár. Ég hef heyrt
að hann hafi aldrei misst dag úr
vinnu öll þessi ár. Ef hann varð
veikur þá var það á frídögum eða
um helgar. Sigurjón hætti að
vinna þegar hann varð sjötugur
og hann naut þess svo sannar-
lega. Ekki það að honum leiddist í
vinnunni. Öðru nær. En nú gat
hann varið öllum sínum tíma með
Böggu sinni, besta vini sínum,
sofið út, lesið blöðin í rólegheit-
um, farið í sund, lagt sig, horft á
fótbolta í sjónvarpinu eða góða
bíómynd. Hjá honum myndaðist
ekki þetta tómarúm sem margir
óttast við starfslok. Hann kunni
þá list að þurfa ekki sífellt að hafa
eitthvað fyrir stafni.
Golli og Bagga nutu þess að
ferðast innan lands og utan,
heimsækja börn og tengdabörn
sem dvöldu við nám á fjarlægum
slóðum. Þau fóru í sína fyrstu ut-
anlandsferð saman þegar þau
fögnuðu silfurbrúðkaupinu sínu
1972, þá bæði komin á sextugs-
aldur. En þá komust þau á bragð-
ið og fóru í framhaldinu í ótal
ferðir. Bæði voru þau sóldýrk-
endur og ferðuðust tíðum til sól-
arlanda og þá oft með vinum sín-
um Bjarna, bróður Böggu, og
Mörtu konu hans.
Tengdaforeldrar mínir fögn-
uðu 65 ára brúðkaupsafmæli
haustið 2012, en saman voru þau í
rúm 70 ár. Samband þeirra var al-
veg einstaklega fallegt. Það fór
ekki fram hjá þeim sem til þeirra
sáu að þau voru miklir vinir og
nutu þess að vera saman. Þau
voru skotin hvort í öðru. Við lent-
um t.d. í miklum vandræðum þeg-
ar kom að því að finna mynd af
honum fyrir dánartilkynninguna.
Bagga var alltaf með á myndun-
um og það þétt upp við hann að
það var erfitt að skilja á milli. Þau
eignuðust þrjú börn og voru sam-
stiga í uppeldi sem gekk átaka-
laust fyrir sig í ást og umhyggju.
Það voru samt ekki haldnir neinir
fjölskyldufundir til að ræða mál-
in, það var ekki beint hans stíll.
Síðustu árin þjáðist Golli af
minnistapi og áttaði sig ekki alltaf
á aðstandendum sem heimsóttu
hann á Skógarbæ þótt hann vissi
að þeir væru hans fólk. En Böggu
sína þekkti hann alltaf. Þrátt fyrir
veikindin þá glitti alltaf í gamla
góða Golla og fyrir það erum við
þakklát. Kímnin, hlýjan og nota-
legheitin voru alltaf á sínum stað.
Ég kveð tengdapabba minn
með miklu þakklæti og hlýju og
gleðst um leið yfir því að sonur
hans og eiginmaður minn hefur
erft marga góða mannkosti pabba
síns.
Elsku Bagga mín – innilegar
samúðarkveðjur til þín.
Áslaug.
Hann Golli, en svo var Sigur-
jón tengdafaðir minn gjarnan
nefndur, er farinn yfir móðuna
miklu.
Ég kynntist Golla árið 1973
þegar við Hrefna vorum að draga
okkur saman. Nokkuð fljótlega
gerist það svo að mér er boðið í
mat í Hólmgarðinum og þá fyrst
hitti ég tengdaforeldra mína til-
vonandi með „formlegum“ hætti.
Strax þá urðu mér ljósir miklir
mannkostir Sigurjóns og Bjarg-
ar. Í Hólmgarði var gestrisni og
góður hugur ávallt í fyrirrúmi.
Golli var öðlingur. Skaphöfn
hans var fastmótuð, fremur fá-
máll og vanafastur og óhlutdeil-
inn. Undir niðri kraumaði gott
skopskyn og mikil hlýja sem best
kom í ljós þegar börn eða mál-
leysingjar áttu í hlut. Aldrei
heyrði ég hann hallmæla nokkr-
um manni. Golli var afar vand-
virkur í því sem hann tók sér fyrir
hendur og samviskusemi hans
gagnvart sínum nánustu og
vinnuveitendum sínum var við
brugðið.
Ýmislegt kemur upp í hugann
þegar ég minnist Golla. Upp úr
fimmtugu fóru þau Golli og Björg
að skoða heiminnn. Þau fóru í
sína fyrstu utanlandsferð um
1972 á sólarströnd á Spáni. Þess-
ar ferðir urðu þeim mikil upp-
spretta gleði og hvíldar frá amstri
daganna. M.a. heimsóttu þau
okkur Hrefnu tvisvar meðan við
vorum í námi í Bangor í Wales og
síðar í Liverpool. Seinni ferðin
var einkar minnisstæð en hún
hófst með því að við sigldum frá
Liverpool til Dublin. Veðurblíðan
á leiðinni var einstök, blankalogn
og kvöldsól, og ekki spillti að ann-
ar hver Íri sem var á leiðinni
heim, dró úr pússi sínu hljóðfæri
og áður en varði upphófst spilirí
sem entist alla sumarnóttina.
Þarna áttum við Golli ævintýar-
lega músíkveislu með eldfjörug-
um rælum og sorgarþrungnum
ballöðum, en svo vildi til að kon-
urnar okkar höfðu tekið sjóveiki-
pillur og sváfu af sér gleðskapinn.
Ferðinni var svo heitið til vest-
urstrandarinnar þar sem við
höfðum leigt okkur lítið kot í viku.
Þarna áttum við frábærar stundir
saman við að kanna leyndardóma
írskrar náttúru og litast um í
litlum þorpum sem hjúfra sig í
hverju dalverpi. Önnur minnis-
stæð heimsókn var þegar Golli og
Björg heimsóttu okkur til Guelph
í Kanada þar sem við vorum í
leyfi. Leið okkar lá þá til San
Fransisco þar sem við höfðum
leigt okkur bíl. Næstu dögum
eyddum við í að skoða ægifagra
náttúru í Kaliforníu. Þetta var
mikið ævintýri. Þessar ferðir
færðu mér enn skýrari mynd af
mannkostum Golla. Þessi heima-
ríki og gestrisni maður kunni svo
sannarlega að vera í hlutverki
förumannsins sem þyrsti að
kynnast ókunnum stöðum og fólki
og læra um margbreytileika lífs-
ins.
Síðustu þrjú árin í lífi Sigur-
jóns dvaldi hann á Skógarbæ
enda Elli kerling farin að taka
stóran toll af vitund hans og
minningum. Þetta hefur vafalítið
verið erfiðari tími en við getum
gert okkur grein fyrir. Það vitnar
ef til vill til um sterkustu perónu-
einkennin í fari hans að hann hélt
ævinlega í skopskynið og góða
skapið.
Um leið og ég kveð Sigurjón vil
ég senda Björgu tengdamóður
minni hugheilar kveðjur. Minn-
ingin um góðan dreng mun lifa
með okkur.
Sigurður.
Afi Golli var ekki maður
margra orða og afar rólegur að
eðlisfari. Aldrei sá maður hann
skipta skapi, kvarta eða vera pirr-
aðan. Hann var barngóður, blíður
og kátur, og alltaf var vel hugsað
um okkur barnabörnin í Hólm-
garðinum þar sem við vorum
reglulega í pössun í mjög góðu yf-
irlæti. Hvergi var betra að sitja á
háhesti en á afa enda var hann
nautsterkur og gat borið mann
vel og lengi. Svo var alltaf spurt:
„Ertu gassagommi eða trassat-
rússi?‘ Þessari spurningu velti
maður fyrir sér svo árum skipti
enda svarið með engu móti ljóst
og skiptar skoðanir voru um
hvort maður væri. Svo var hann
afi með svo stór eyru sem hann
gat hreyft upp og niður þannig að
maður horfði agndofa á og reyndi
að hafa eftir með engum árangri.
Þá var sport að fylgjast með hon-
um taka í nefið þótt amma væri
ekki hrifin og var sífellt að ryk-
suga teppið í stofunni. Svo einn
góðan veðurdag fékk afi kvef
(hugsanlega í fyrsta sinn á æv-
inni, svo fílhraustur var hann alla
tíð), hafði ekki lyst á tóbakinu og
hætti fyrir fullt og allt án nokk-
urra vandræða.
Að sofa út um helgar þótti afa
einstaklega gott og oftar en ekki
þurfti amma að biðja okkur um að
stjaka við honum svo hann svæfi
ekki til hádegis þótt það endaði
oftast með því að maður legðist
upp í sjálfur og dottaði við þýðan
hrotukórinn. Já hroturnar eru
eftirminnilegar, enda ekkert slor.
Það var ekkert betra en fá að vera
millari hjá ömmu og afa en oftar
en ekki var maður vakinn upp við
háværar hrotur. Þá var eina vitið
að ýta þeim gamla aftur upp á
hliðina.
Það var enginn eins mikill sól-
arunnandi og afi og ekki þurfti
mikinn hita á sumrin til að hann
sæti ber að ofan úti í garði bak við
skúrinn og léti skína á sig. Það
var mikið keppnismál að verða
sem mest brúnn og til ófáar
myndir af afa þar sem hann sýnir
afraksturinn. Eftir fimmtugt
komust amma og afi upp á lagið
með að fara í sólarlandaferðir,
einkum til Spánar, og enginn kom
sólbrúnni heim en afi. Þetta átti
vel við hann og honum leið aldrei
eins vel og í hita og sólskini. Það
hlýtur að hafa verið eitthvert suð-
rænt blóð í þeim gamla.
Núna síðustu árin hafði dregið
af honum, minnið orðið gloppótt
og síðustu þrjú árin hafði hann
dvalið á hjúkrunarheimili. En
alltaf var stutt í brosið þegar
hann var heimsóttur og hann var
hvers manns hugljúfi.
Nú hefurðu fengið hvíldina
elsku afi. Lífið hefur verið langt
og gott í föruneyti með henni
ömmu og það er nú ekki amalegur
lífsförunautur. Elsku amma, þú
getur hlýjað þér við góðar minn-
ingar síðustu 70 ára og verið viss
um að afi sé kominn á góðan stað.
Kveðja, þín barnabörn,
Björg (Bagga) og Snorri.
Við kveðjum Golla afa með
miklum söknuði og erum þakklát-
ar fyrir allar góðu minningarnar
sem við eigum um hann. Þegar
við hugsum um afa kemur Hólm-
garðurinn fyrst í hugann. Þar leið
afa best. Hann var heimakær og
fannst notalegt að vera heima í
stofu að lesa bækurnar sínar og
blöðin. Í Hólmgarðinum áttum
við margar góðar stundir með afa
og ömmu. Afi hafði alltaf gaman
af börnum og var duglegur að
grínast í okkur barnabörnunum
þegar við hittum hann. Hann
hafði alltaf sögu að segja frá æsku
sinni og ófáar fótboltasögurnar
fengum við að heyra enda var
hann sannur KR-ingur. Reglu-
lega rifjaði hann upp söguna um
stangarskotið sitt í Vestmanna-
eyjum. Sú fótboltaferð var greini-
lega skemmtileg og honum minn-
isstæð frá því hann var ungur
drengur. Í gegnum sögurnar
hans gátum við heyrt að hann
hafði átt góða og skemmtilega
æsku.
Þegar við lítum til baka mun-
um við alltaf eftir afa með ömmu
við hlið sér. Þeirra samband var
svo einstakt og fallegt, svo fullt af
ást.
Við verðum ævinlega þakklát-
ar fyrir allar þær góðu stundir
sem við áttum með afa okkar og
hann mun alltaf eiga stað í hjört-
um okkar.
Brynja og Arna.
Þegar ég heyrði af fráfalli Sig-
urjóns hvarflaði hugur minn aftur
í tímann. Til áranna þegar Sig-
urjón og Björg kona hans urðu
mín amma Bagga og afi Golli.
Fyrir tæpum þrjátíu árum þegar
við Snorri, barnabarn þeirra, vor-
um að alast upp í Árbænum var
engin leikskólapláss að fá. Góð
ráð voru dýr og úr varð að við
Snorri sóttum leikskóla í Smá-
íbúðahverfinu fram að hádegi.
Það má segja að þetta gallaða
dagvistunarkerfi hafi verið okkur
vinunum mikil blessun. Fyrir vik-
ið fengum við Snorri oftar en ekki
að dvelja part úr degi degi hjá
ömmu hans og afa, þeim Golla og
Böggu.
Þegar ég minnist afa Golla þá
minnist ég mikils húmorista. Golli
spurði gjarnan okkur Snorra
spurningar sem ég hef ekki enn
fundið svarið við: „Hvort ertu
gassagommi eða trassatrússa?“
Þriggja ára var ég staðráðin í að
finna rétta svarið, hvort væri
betra gassagommi eða trassat-
rússa. Ég horfði ætíð á hann
hugsi, reyndi að sjá af svip hans
hvort væri betra. Sama hvort ég
sagði, alltaf brosti hann glettnis-
lega.
Eftirmiðdagarnir í Hólmgarð-
inum voru draumi líkastir. Við
þræddum leynilega stíga blóma-
beðsins, tíndum rabarbara úr
garðinum, fylgdumst með sultu-
gerð Böggu, heimsóttum bank-
ann með Golla og fengum góm-
sætan mysing í teskeið. Þau
Bagga og Golli voru mér svo
sannarlega góð þessi ár. Urðu
amma mín og afi.
Þær voru fleiri spurningarnar
sem hann Golli bar upp við okkur.
Hann gaf sér ætíð tíma til að
spjalla við okkur, hann sinnti okk-
ur Snorra þessi ár af miklum
kærleika líkt og góðum öfum
sæmir.
Ég votta Böggu og allri fjöl-
skyldu hennar mína dýpstu sam-
úð.
Valgerður B. Eggerts-
dóttir (Vala).
Sigurjón
Sigurðsson
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
GUÐMUNDUR ÓLI ÓLAFSSON,
fyrrv. yfirflugumferðarstjóri,
andaðist á Landspítalanum föstudaginn
8. febrúar.
Útförin fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju
fimmtudaginn 14. febrúar kl. 11.00.
Margrét Sigbjörnsdóttir,
Sigurður Óli Guðmundsson, Hrönn Gísladóttir,
Kristbjörn Óli Guðmundsson, Hildur Valsdóttir,
Ólafía Guðmundsdóttir, Davíð Hermannsson,
Kristín Guðmundsdóttir, Benedikt Gústavsson,
Hafdís Dögg Guðmundsdóttir, Arnar Bjarnason,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SIGURRÓS GRÍMSDÓTTIR,
Hrafnistu,
Hafnarfirði,
áður Búðarflöt,
Álftanesi,
lést að morgni laugardagsins 9. febrúar.
Útför hennar fer fram frá Bessastaðakirkju föstudaginn
15. febrúar kl. 15.00.
Gunnar Sigurðsson, Jóna Guðlaugsdóttir,
Hallgrímur Sigurðsson, Sólveig Einarsdóttir,
Bertha María Sigurðardóttir, Róbert Þórðarson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
ÞÓRÐUR BENEDIKT GUÐMUNDSSON,
lést þriðjudaginn 22. janúar.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey.
Við þökkum vinsemd og hlýhug.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Ruth Erla Ármannsdóttir.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
stjúpfaðir, tengdafaðir, afi og langafi,
KRISTINN SIGURÐSSON
fyrrv. flugumferðarstjóri,
Skógarseli 43,
Reykjavík,
andaðist laugardaginn 9. febrúar á Hrafnistu,
Boðaþingi.
Edda Magndís Halldórsdóttir,
Sigurður Kristinsson, Anna Dís Bjarnadóttir,
Hjálmar Kristinsson,
Helgi G. Kristinsson, Hildigunnur Bjarnadóttir,
Jóhann Örn Kristinsson, Edda Björg Benónýsdóttir,
Halldór Ívar Guðnason, Ása M. Blöndahl,
Edda Guðrún Guðnadóttir, Sveinn Vignisson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
SVEINÞÓR PÉTURSSON,
fyrrv. skipstjóri,
lést á Hrafnistu að morgni fimmtudagsins
7. febrúar.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Þökkum starfsfólki á Hrafnistu, deild F-2, sérstaklega fyrir
umönnun og vináttu á liðnum árum.
Starf ykkar er ómetanlegt.
Pétur Ragnar Sveinþórsson,
Ægir Steinn Sveinþórsson, Helga Hanna Sigurðardóttir,
Ásta Ægisdóttir,
Silja Ægisdóttir.