Morgunblaðið - 06.03.2013, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 6. MARS 2013
✝ Halldór Stein-þór Sigurðsson
fæddist á Hólma-
vík, Strandasýslu,
19. september
1945. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 25.
febrúar 2013.
Foreldrar Hall-
dórs voru: Sig-
urður Halldórsson,
f. 8. maí 1921 á
Geirmundarstöðum, Stranda-
sýslu, d. 31. ágúst 2011 og Unn-
ur Ingimundardóttir, f. 6. ágúst
1927 í Byrgisvík, Strandasýslu,
d. 6. apríl 2003. Systkini Hall-
dórs eru:
1) Guðmunda Björg, f. 1949,
gift Haraldi Haraldssyni. Þau
eiga tvö börn. 2) Ásta Guð-
munds, f. 1951, gift Kristjáni S.
Gunnarssyni. Þau eiga þrjú
börn. 3) Ómar, f. 1953, giftur
Sigríði Valdísi Þorgilsdóttur.
Þau eiga fjögur börn. 4) Svanur
Ingi, f. 1955, giftur Matthildi
Níelsdóttur. Þau eiga fjögur
Heiða, f. 2. desember 1970. 3)
Þorkell, f. 26. september 1977.
Halldór ólst upp á Hólmavík
til 10 ára aldurs, en þá fluttu
foreldar hans í sveit við Akra-
neskaupstað og úr sveitinni til
Akraness þegar hann var um
fermingaraldur. Þar kláraði
hann skyldunámið og fór síðan
að vinna hin ýmsu störf. Þaðan
lá leiðin til Grindavíkur á vertíð
árið 1964 og þar kynntist hann
eftirlifandi eiginkonu sinni árið
1966. Þau hófu búskap í
Grindavík árið 1967 og hafa bú-
ið þar síðan. Hans aðalstarf í
gegnum tíðina var verkstjór-
astarf. Halldór öðlaðist verk-
stjórnarréttindi þann 14. des-
ember 1968 og fiskmatsréttindi
18. apríl 1973. Hann vann
lengst af hjá Fiskanesi hf. og
Þorbirni hf. Halldór hafði mik-
inn áhuga á ferðalögum innan-
lands og þá helst til gömlu
heimahaganna á Hólmavík og
til Siglufjarðar, þar sem konan
hans var uppalin. Þá hafði hann
einnig einstaklega mikinn
áhuga á knattspyrnu og var
mikill stuðningsmaður Grinda-
víkurliðsins.
Útför Halldórs fer fram frá
Grindavíkurkirkju í dag, 6.
mars 2013, og hefst athöfnin kl.
13.
börn. 5) Hrafnhild-
ur, f. 1957, gift Jó-
hanni Ágústssyni.
Þau eiga tvö börn.
6) Ingþór, f. 1960,
giftur Berglindi
Svölu Benedikts-
dóttur. Þau eiga
fjögur börn. 7) Sig-
urbjörg Jenný, f.
1961, gift Búa
Grétari Vífilssyni.
Þau eiga þrjú börn.
Þann 25. febrúar 1967 giftist
Halldór eftirlifandi eiginkonu
sinni Jónu Þorkelsdóttur, f. 1.
júlí 1947 í Grindavík. Foreldrar
hennar voru: Þorkell Árnason,
f. 3. janúar 1923, d. 22. desem-
ber 2003 og Aðalheiður S. Þor-
steinsdóttir, f. 26. mars 1925, d.
13. janúar 2000. Börn Halldórs
og Jónu eru:
1) Sigurður, f. 9. janúar 1967,
giftur Laufeyju Þórdísi Sigurð-
ardóttur, f. 30. ágúst 1969.
Börn þeirra eru: Halldór, f. 10.
október 1990 og Ólafur Ingi, f.
25. september 1996. 2) Unnur
Elsku pabbi okkar. Það er
komið að því erfiðasta sem við
höfum þurft að takast á við í lífinu
og það er að þurfa að kveðja þig í
hinsta sinn. Það var mikið áfall
fyrir okkur öll þegar þú greindist
með krabbameinið en við héldum
alltaf í vonina um að við fengjum
lengri tíma með þér en raunin
varð. Við munum alltaf minnast
góðu stundanna með þér, ferða-
laganna sem við fórum saman og
alls grínsins þíns enda varstu með
alveg frábæran húmor. Við erum
óendanlega þakklát fyrir stuðning
þinn og visku og allt það sem þú
kenndir okkur. Þín verður sárt
saknað um ókomna tíð og við
munum gera okkar besta til að
vera til taks fyrir mömmu á þess-
um erfiðu tímum. Við elskum þig
að eilífu, elsku besti pabbi.
Unnur Heiða og Þorkell.
Halldór bróðir minn og mágur
hefur nú lagt upp í sína hinstu för
á þeim aldri sem flestir vilja njóta
afraksturs lífsstarfsins með fjöl-
skyldu og vinum og þrátt fyrir
ferðaviljann hefði þessi ferð mátt
bíða mörg ár. Hann fæddist á
Hólmavík og varð fljótt að taka
þátt í verkefnum heimilisins og
uppeldi yngri systkina meðan
faðir hans var til sjós. Hann var
alla tíð gegnheill Strandamaður,
trúr upprunanum og eins og flest-
ir sem þaðan koma leit hann á átt-
hagana sem paradís á jörð. Dói
eins og krakkarnir kölluðu hann
var elstur í stórum systkinahóp
þar sem ýmislegt gekk á og alltaf
stutt í glettnina og jafnvel góðlát-
lega stríðni ef svo bar undir, ekki
síst hjá okkar manni, en þrátt fyr-
ir það ríkir mikill kærleikur með
hópnum og hann stendur þétt
saman nú sem endranær. For-
eldrar Halldórs fluttu frá Hólma-
vík á Akranes þegar hann var
u.þ.b. 10 ára gamall. Á unglings-
árunum hélt hann suður með sjó
til Grindavíkur þar sem hann
vann á nokkrum stöðum en stað-
næmdist síðan í fiskvinnslunni.
Hann vann sig fljótlega upp í
stöðu aðstoðarverkstjóra en verk-
stjórnun varð síðan hans ævistarf.
Í gegnum tíðina varð hann því
meiri og meiri Grindvíkingur. Þar
spilaði fótboltinn stórt hlutverk
seinni árin og varð gjarnan um-
ræðuefnið þegar stórfjölskyldan
hittist þar sem Grindvíkingar og
Skagamenn tókust á, þó meira í
gamni en alvöru. Halldór var mik-
ill fjölskyldumaður, barngóður og
hjálpsamur sínum nánustu. Einu
sinni sem oftar kom hann við á
Bjarmalandinu í Sandgerði þar
sem systir hans stóð í því að mála
húsið að utan, þá var ekki við ann-
að komandi en taka pensil í hönd
og ekkert gefið eftir fyrr en verk-
inu var lokið.
Við höfum átt margar góðar
stundir með Jónu og Dóa, m.a.
eru okkur ofarlega í huga afmæl-
isveisla í Strandaseli og frábær
ferð til Hólmavíkur 2008 þar sem
við áttum góðar stundir og Dói
fræddi okkur um allt milli himins
og jarðar þar sem við fórum um
lönd forfeðranna, hinna fögru
Stranda, í blíðskaparveðri. Síðast
og ekki síst er í huga okkar sum-
arið í fyrra þar sem við komum
saman á Hólmavík og Steingríms-
fjörðurinn tók á móti okkur í sínu
fegursta skarti.
Í þessu umhverfi munum við
minnast þín, kæri bróði og vinur.
Hvíldu í friði.
Ásta og Kristján.
Hann bróðir minn var hvunn-
dagshetja, eins og svo margir aðr-
ir sem fá þann illvíga sjúkdóm,
krabbamein. Baráttu hans er lok-
ið, baráttu veikinda og vonar.
Hann var elstur okkar átta systk-
inanna og fannst honum hann allt-
af bera örlitla ábyrgð á okkur hin-
um sem var ósköp notalegt til að
hugsa. Hann var höfuð ættarinn-
ar eins og við sögðum svo oft,
stoltur af sinni stórfjölskyldu og
vinum og þakklátur samferðafólki
og vinnufélögum.
Hann elskaði uppruna sinn,
Strandirnar, þar sem hann var
fæddur og bar alltaf sterkar
taugar til, Íslendingur fram í fing-
urgóma sem tók ferðalög um
landið sitt fram yfir utanlands-
reisur. Síðustu mánuðir voru hon-
um og fjölskyldu hans erfiðir og
eiga margir þakkir skildar í þeirri
baráttu. En eftir lifir minningin
um góðan dreng, þakklæti fyrir
góðan bróður og stolt yfir að hafa
verið systir hans. Öllum sem eiga
um sárt að binda votta ég samúð.
Guð blessi minningu stóra bróður
míns.
Hrafnhildur.
Halldór Steinþór Sigurðsson,
mágur minn, er fallinn frá. Mánu-
daginn 25. febrúar sl. bárust mér
þau tíðindi að Dóri væri fallinn í
valinn fyrir þeim válega óvini
krabbanum. Hann greindist með
þennan vágest í lungum, maður
sem aldrei hafði reykt svo mikið
sem vindil, mér vitanlega. Ávallt
hraustur og hress og þess vegna
veltir maður fyrir sér hvort hér
hafi vilji Guðs verið að verki, eða
bara hreinlega einhver mistök í
skýrslugerð almættisins og hall-
ast ég frekar að því síðarnefnda.
Hann fæddist á Hólmavík 19.
september 1945, sonur hjónanna
Sigurðar Halldórssonar, verka-
manns á Akranesi, og Unnar Ingi-
mundardóttur.
Ég kynntist honum fyrir margt
löngu þegar Jóna systir mín kom
með hann norður á Siglufjörð til
þess að kynna hann fyrir fjöl-
skyldunni, þó aðallega ömmu og
afa, en hjá þeim ólst hún upp. Man
ég vel hve mér þótti hann hrika-
lega rólegur, sagði ekki margt en
maður tók vel eftir því sem hann
sagði. Ég verð að viðurkenna að
ég varð dálítið afbrýðisamur þeg-
ar fréttist af því að Jóna væri búin
að ná sér í mann fyrir sunnan, en
held að sú kennd hafði horfið eftir
að hafa hitt þennan indæla dreng
og það var samdóma álit allra,
sem hittu þennan tilvonandi mág
minn í þessari heimsókn, að þeim
þótti virkilega mikið til hans koma
og í framtíðinni átti hann eftir að
standa vel undir því áliti.
Þau Jóna og Dóri giftu sig 25.
febrúar 1967 og bjuggu sér heimili
í Grindavík og störfuðu þar bæði í
fiskvinnslu. Dóri starfaði lengst af
sem verkstjóri og sem slíkur var
hann afar vel látinn af starfsfólki
sínu og þótti traustur og ákveðinn
stjórnandi. Þau eignuðust þrjú
börn: Sigurð, Unni Heiðu og Þor-
kel.
Hann var áhugamaður um
knattspyrnu, enda uppalinn á
Skaganum, þar sem drengir hafa
fæðst með fótbolta í fanginu um
áratuga skeið. Skagamenn voru
hans menn í knattspyrnunni. Það
vandaðist þó aðeins málið þegar
Grindvíkingar og Skagamenn átt-
ust við en þá lét hann hjartað ráða
og studdi sína heimamenn þegar
þeir léku við aðra en Skagamenn.
Það var alltaf gott að koma í
heimsókn til þeirra hjóna í
Grindavík. Líkt og amma á Siglu-
firði dró Jóna fram hverja krásina
annarri betri og hlóð upp á veislu-
borð og ef maður undraðist það,
sem maður var nú reyndar hættur
að gera, þá sagði Dóri að svona
væri þetta alltaf hjá henni, í hverj-
um matar- og kaffitíma, eilífar
veislur, og jafnvel á milli mála
líka.
Barátta Dóra við vágestinn var
hetjuleg og hann tók þessum veik-
indum sínum af slíku æðruleysi að
mér fannst ég finna styrkinn og
bjartsýnina í gegnum símann og
eftir hvert símtal var ég viss um
að hann myndi hafa betur. Jóna
var eins og klettur við sjúkrabeð
hans og það var engan bilbug á
henni að finna, hún styrkti hann
og studdi og herti í baráttunni þar
til yfir lauk.
Jóna, Siggi, Heiða og Keli; mín-
ar dýpstu samúðarkveðjur til
ykkar allra.
Kristján Elíasson.
Knattspyrnan var stór þáttur í
lífi Halldórs Sigurðssonar fram á
síðustu daga hans. Halldór
greindist með kabbamein í mars
2012 og varð undir í baráttunni
við þennan skæða sjúkdóm. Í síð-
asta símtali okkar í febrúar sagð-
ist hann vera búinn að hvetja sína
menn og minna þá á að halda
áfram stuðningi við knattspyrnu-
deildina.
Halldór starfaði í áratugi sem
verkstjóri í Þorbirni hf. og Fiska-
nesi hf. Dóri eins og hann var oft-
ast kallaður var vel liðinn af öll-
um. Við unnum saman hjá
Þorbirni hf. Þegar við vorum bún-
ir að fara yfir það sem tengt var
vinnunni, þá var yfirleitt rætt
tvennt sem honum þótti vænt um,
þ.e. fótbolti og Hólmavík þar sem
hann var fæddur og uppalinn.
Hann bað mig oft að fara inn á
heimasíðu sem sveitungi hans átti
til að skoða myndir frá Hólmavík
og nágrenni. Þá sagði hann ætíð:
„Það er gott að koma á Hólma-
vík.“
Dóri var mikill stuðningsmaður
fótboltans í Grindavík. Frá því ár-
ið 1977 þegar Grindavík lék í úr-
slitum í þriðju deild á Vallargerð-
isvelli í Kópavogi lét hann sig
sjaldan vanta á leiki Grindavíkurl-
iðsins. Hann sat í stjórn deildar-
innar árið 1982 og stóð m.a. að
ráðningu Harðar Hilmarssonar
sem þá var A-landsliðsmaður Ís-
lands.
Grindavík var komið á kortið í
fótboltanum. Árið 1989 komst
Grindavík upp í næstefstu deild
og árið 1994 rættist langþráður
draumur Grindvíkinga þegar liðið
vann sér sæti í efstu deild. Haldið
var upp á það með skemmtilegri
ferð til Dublin eftir keppnistíma-
bilið. Halldór og Jóna eiginkona
hans voru þar á meðal með stjórn
og leikmönnum.
Dóri smitaði marga með sér.
Halldór Steinþór
Sigurðsson
Það er eitt sem maður veit þeg-
ar maður kynnist fólki og eignast
vini, að einhvern tíma seinna skil-
ur leiðir. Nákvæmlega eins og nú
skilur leiðir okkar Sigurvins vinar
míns, en hann lést eftir erfið veik-
indi á sjúkrahúsinu í Reykja-
nesbæ mánudaginn 25. febrúar.
Ég kynntist Sigurvini fyrst sum-
arið 1993 þegar ég réði mig til sjós
á nótaveiðiskipið Júpíter ÞH. 61,
en skipið var gert út frá Þórshöfn
og Vopnafirði. Sigurvin var þá
fyrsti vélstjóri á Júpíter og seinna
tók hann við sem yfirvélstjóri.
Það var gaman og gott að kynnast
Sigurvini, þessum rólega og
prúða manni. Það var ekki hávaði
í kringum hann þótt eitthvað færi
úrskeiðis. Hann gekk alltaf rösk-
lega og yfirvegað til verks, sama
hvað gekk á. Það er þannig til sjós
að menn kynnast hver öðrum
nokkuð vel, þröngt samfélag og
Guðmundur Sigur-
vin Hannibalsson
✝ GuðmundurSigurvin
Hannibalsson
fæddist í Þernuvík í
Ögurhreppi 17.
febrúar 1937. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suð-
urnesja mánudag-
inn 25. febrúar
síðastliðinn.
Útför Sigurvins
fór fram frá
Grindavíkurkirkju 4. mars 2013.
menn verða bara að
umbera hver annan.
Það reyndi oft á
menn þegar úthöld-
in voru löng,
kannski tveir til þrír
mánuðir án þess að
taka frí. Eitt sem
einkenndi Sigurvin
var þetta góða geðs-
lag sem hann hafði,
alltaf rólegur, yfir-
vegaður og
skemmtilegur. Það kom stundum
fyrir að það var þungt í mönnum
og menn eitthvað pirraðir, þá var
mjög heppilegt að hitta á Sigurvin
uppi í borðsal því hann kunni
margar skemmtilegar sögur, sér-
staklega að vestan og hann var
sögumaður góður. Á þessum tíma
sem við vorum saman á Júpíter
’93 til ’96 kynntist Sigurvin ynd-
islegri konu á Vopnafirði, Arn-
þrúði Jónasdóttur, í daglegu tali
kölluð Dúa. Eftir að ég hætti á
Júpíter vorið 1996 þá heimsótti ég
þau stundum á Vopnafjörð. Það
var oft glatt á hjalla við eldhús-
borðið á Lónabrautinni, mikið
hlegið og margt skemmtilegt rifj-
að upp frá fyrri tíð, en við Dúa er-
um gamlir sveitungar og höfum
þekkst lengi. Fyrir nokkrum ár-
um keyptu þau hús í Grindavík og
hugðust þau flytja þangað með
tímanum, en þau bjuggu á báðum
stöðum því Dúa starfaði á Vopna-
firði. Nú síðastliðið sumar fóru
þau í sumarfrí en þá var Sigurvin
farinn að kenna sér meins. Það
velur sér enginn sjúkdóm eða
veikist af, það varð hlutskipti Sig-
urvins að veikjast af krabbameini,
sem hann ætlaði svo sannarlega
að sigrast á. Það er alveg aðdáun-
arvert hvað Dúa var dugleg að
hjúkra honum heima eins lengi og
hún mögulega gat, ég heimsótti
þau nánast um hverja helgi nú
eftir áramótin og var það alveg
ómetanlegt. Laugardaginn 16.
febrúar fór ég til þeirra og þá var
vinur minn orðinn mikið veikur,
svaf mikið og náðist lítið samband
við hann, ég sat við rúmið hans og
hélt í höndina á honum, hann opn-
aði augun og virtist alveg þekkja
mig, svo kvaddi ég hann og sagði
honum að ég kæmi aftur næstu
helgi. Þá sagði hann: já ef ég verð
þá ekki farinn, lygndi hann aftur
augunum og voru þetta okkar síð-
ustu orð. Að lokum vil ég votta
elsku Dúu minni og fjölskyldu,
börnum hans og fjölskyldum
þeirra, systkinum hans og fjöl-
skyldum, mína dýpstu samúð með
fráfall Sigurvins. Guð blessi minn-
ingu hans og um leið varðveitum
við minninguna í hjörtum okkar.
Kær kveðja,
Jóhann Lárusson.
Febrúarsól hefur hnigið til við-
ar, sægarpurinn úr Syðridal, Sig-
urvin Hannibalsson, hefur lagt
upp í hinstu för. Minningabrot
hrannast upp. Sigurvin var frum-
burður Þorsteinu og Hannibals á
Hanhóli og elstur í fimmtán
systkina hópi. Uppvaxtarárin bjó
hann í Þernuvík en flutti með for-
eldrum sínum að Hanhóli í Bol-
ungarvík lýðveldisárið 1944. Þar
ólst hann upp í sambýli kærleiks-
ríkra foreldra, ærslafulls systk-
inahóps og öflugra náttúruafla á
láði sem legi. Umskipti lífskjara
og tæknibylting á ævi hans voru
gríðarleg allt frá sjálfsþurftarbú-
skap við óblíðar aðstæður í
Þernuvík til þess að upplifa als-
nægtir nútímans. Þetta kunni
sveinninn að þakka, ánægður með
það sem lífið færði honum. Sig-
urvin var lífsglaður og hafði
ánægju af samvistum við unga og
aldna. Hann hafði erft glettni,
frumkvæði og félagslyndi föður
síns, jafnaðargeð, þolinmæði og
ærðuleysi frá móður sinni, alúð og
vinnusemi beggja. Það að vera
elsta barnið í stórum systkinahópi
hefur vafalítið mótað sæfarann
sem alla tíð var umhugað um
systkini sín og samferðamenn og
ræktaði fjölskyldu sína af alúð.
Sagt er að það að eignast vin taki
andartak en að vera vinur taki
alla ævina. Sigurvin var slíkur
vinur, hafði eiginleika sem löðuðu
fólk að honum, lastaði engan,
dyggur og tryggur vinum sínum.
Höfuð systkinahópsins á Hanhóli
var hraustmenni, þrautseigur og
ósérhlífinn enda stofnaði hann
nokkur fyrirtæki á lífsleiðinni eft-
ir að hafa menntað sig í plötusmíði
og vélstjórn. Hann taldi ekki eftir
sér að keyra allt frá Vopnafirði þó
að kominn væri á áttræðisaldur til
Vestfjarða í einni lotu til heilsa
upp á bróður sinn á Hanhóli með
viðkomu á Ögurballi enda síungur
töffari í gallabuxum og leðurvesti
með kúrekahatt á höfði. Þegar
komið var á átthagastað var svo
gengið til verka í heyskap sem
öðru og ekki slegið af. Sigurvin
hafði sterkar taugar til uppeldis-
stöðva sinna hér á Vestfjörðum og
dvaldi oft langdvölum samvistum
við hina ægifögru Bolungarvík.
Hann naut kvenhylli, umhverfis
hann urðu allar konur sem gyðj-
um líkastar enda umvafði hann
samferðamenn sína ástúð og
væntumþykju, tíma og athygli.
Með fyrri konu sinni, Sigrúnu,
varð hann þeirrar gæfu aðnjót-
andi að eignast fjögur börn og
sæg barnabarna. Um miðjan ald-
ur brosti gæfan við honum á nýj-
an leik og hann kynntist síðari
eiginkonu sinni Arnþrúði, Dúu.
Nutu þau samvista við hvert ann-
að og mátti hvorugt af öðru sjá.
Með Dúu stækkaði fjölskyldan
með stjúpbörnun auk barnabarna
sem hafa reynst Siva vel, ekki síst
núna í veikindum hans. Dúa og
Sivi héldu heimili á Vopnafirði
auk þess sem þau ferðuðust
landshorna á milli með fellihýsið
eða héldu á vit ævintýra í útlönd-
um á milli sjóróðra. Hin síðari ár
eignuðust þau annað heimili í
sjávarútvegsbænum Grindavík.
Gat þá sægarpurinn tekið rúntinn
á höfnina, fylgst með skipaumferð
og löndunum í nálægð við börn og
stjúpbörn. Þar naut Sigurvin ást-
ríkis og aðhlynningar eiginkonu
sinnar og fjölskyldu í veikindum
undanfarna mánuði. Heimsókna á
Hanhól er saknað. Dúu, fjöl-
skyldu og samferðafólki eru færð-
ar samúðarkveðjur.
Syrgjum við þig Sivi
söknum gleðifunda.
Ávallt ljós þitt lifi
ljúf er minning samverustunda.
Guðrún Stella Gissurardóttir
og fjölskylda, Hanhóli.
Brostinn er strengur og harpan þín
hljóð
svo hljómarnir vaka ei lengur,
en minningin geymist og safnast í sjóð,
er syrgjendum dýrmætur fengur.
(Trausti Reykdal.)
Sigurvin var í áhöfn Lundeyjar
fyrsta árið eftir að skipið var
keypt til Vopnafjarðar, þá orðinn
sjötugur að aldri. Sigurvin var
góður félagi sem við minnumst
með hlýhug nú þegar hann er
horfinn á braut. Margir okkar
störfuðu með honum á fyrra skipi
útgerðarinnar, Sunnubergi NS,
þar sem Sigurvin var yfirvélstjóri
frá því að skipið var keypt til
landsins og þar til því var lagt er
Lundey leysti það af hólmi.
Að leiðarlokum þökkum við
Sigurvin Hannibalssyni kærlega
fyrir samfylgdina og hugur okkar
er hjá fjölskyldu og vinum hans.
Elsku Dúa, missir þinn er mikill
og vottum við þér okkar dýpstu
samúð. Samúðarkveðjur sendum
við einnig börnum hans, barna-
börnum og aðstandendum öllum.
Fyrir höfn Lundeyjar NS 14,
Arnþór Hjörleifsson.
Dýrðlegt er að sjá,
eftir dag liðinn,
haustsól brosandi
í hafið renna.
Hnígur hún hóglega
og hauður kveður
friðarkossi
og á fjöllum sezt.
Gráti því hér enginn
göfugan föður,