Morgunblaðið - 05.09.2013, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. SEPTEMBER 2013
✝ Edda Páls-dóttir fæddist
á Ísafirði 13. mars
1940. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurlands á Sel-
fossi 26. ágúst
2013.
Foreldrar henn-
ar voru Gestína
Þorbjörg Sumar-
liðadóttir frá Ísa-
firði, f. 11. júní
1914, d. 5. nóvember 1993 og
Páll Guðjónsson frá Patreks-
firði, f. 22. janúar 1914, d. 24.
apríl 1984. Systkini Eddu eru
Hreinn, f. 1938, Gísli, f. 1944,
og Sólveig, f. 1955.
Hinn 1. febrúar
1964 giftist Edda
Elvari Geirdal, f.
25. desember 1939,
d. 5. júlí 2000. For-
eldrar Elvars voru
Þórður S. Ásgeirs-
son og Iðunn Geir-
dal. Fósturfor-
eldrar Elvars voru
Geirlaug Gróa
Gestsdóttir og
maður hennar Jó-
hannes R.Þ. Jónsson. Börn
Eddu og Elvars eru 1) Geirlaug
Geirdal, f. 1964, maki Kjartan
Fr. Adólfsson, f. 1964, börn
þeirra eru a) Jenný Geirdal, f.
2002, b) Davíð Geirdal, f. d.
2005, og c) Edda Geirdal, f.
2005. 2) Ása Geirdal, f. 1970,
börn hennar eru a) Guðrún
Ansnes, f. 1987, unnusti Einar
Benedikt Sigurðson, f. 1982, og
b) Eiður Már Geirdal, f. 2004.
3) Þóra Geirdal, f. 1970, barn
hennar er a) Elva Geirdal, f.
1998. 4) Páll Geirdal, f. 1970,
maki Kolbrún Rut Pálmadóttir,
f. 1973, börn þeirra eru a)
Pálmi Geirdal, f. 2003 og b)
Ísabella Dís Geirdal, f. 2007.
Fyrir átti Elvar soninn Ævar
Geirdal, f. 1962, maki Súsanna
Antonsdóttir, f. 1963, börn
þeirra eru a) Páll Rúnar, f.
1983, b) Egill Geirdal, f. 1985,
c) Ingvar, f. 1980 og d) Anton,
f. 1984.
Útför Eddu fer fram frá
Þorlákskirkju, Þorlákshöfn í
dag, 5. september 2013, kl. 11.
Tengdamóðir mín Edda Páls-
dóttir hefur nú kvatt þennan
heim eftir stutta sjúkrahúslegu.
Þrátt fyrir veikindi sín var alltaf
stutt í hláturinn hjá henni og
hvar sem hún fór var glaðværðin
og skopskynið ávallt með í för.
Þessi létta lund hennar smitaði
yfirleitt út frá sér, jafnt til yngra
fólksins, sem og þeirra sem eldri
eru. Edda virtist líka hafa ein-
stakt lag á að sjá björtu hliðarnar
á flestum málum og oftar en ekki
setti hún ofan í við mig, þegar ég
málaði of dökka mynd upp af
hlutunum.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að kynnast Eddu seinnipart
sumars árið 1996, skömmu eftir
að við Gógó dóttir hennar fórum
að rugla saman reytum. Að vísu
fannst mér alltaf hálfundarlegt
hversu mjög dóttirin dró að
kynna drenginn, sem hugsanlega
átti eftir að verða viðhengi henn-
ar til frambúðar fyrir foreldrum
sínum. Því það liðu einir tveir
mánuðir frá fyrsta stefnumóti
okkar Gógóar þar til ég hitti til-
vonandi tengdaforeldra mína þau
Eddu og Elvar. Eigi vissi ég hver
ástæðan var, en sá grunur lædd-
ist að mér að stúlkan vildi siða
drenginn aðeins til áður en stóra
stundin rynni upp. En þegar til
kom voru það Edda og Elvar sem
tóku af skarið. Því eitt laugar-
dagskvöldið þegar Gógó var á
kvöldvakt hringdi síminn, í sím-
anum var Elvar, sem sagði mér
að skottast strax yfir til þeirra
Eddu og fá mér kaffisopa. Ekki
gengi að ég væri að hanga einn
yfir sjónvarpinu. Að sjálfsögðu
þorði ég ekki annað en að verða
við þessari tilskipun. Það var yf-
irleitt ekkert verið að tvínóna á
því heimilinu og talað hreint út.
Allt frá þessari stundu var mér
tekið opnum örmum á heimilinu
og myndaðist ákveðinn vinskap-
ur, sem hélst alla tíð. Því miður
var tíminn með Elvari allt of
stuttur, því hann lést af slysför-
um í byrjun júlí árið 2000.
Edda var mikil handavinnu-
kona og liggja ófá sokka- og vett-
lingapör eftir hana. Á árum áður
var hún einnig iðin við fatasaum
á börnin sín. Dætur okkar Gógó-
ar, þær Jenný og Edda nutu oft-
ar en ekki góðs af prjónaskap
Eddu.
Edda var fædd og uppalin á
Ísafirði og fékk ég oft að heyra
hvað allt væri vænt og fallegt á
Vestfjörðunum. Hún var óþreyt-
andi að minna mig á að hún væri
af hinu vestfirska úrvalskyni. Ef
einhver af Vestfjörðunum var að
gera það gott lét hún mig vita af
því að það væri ekki skrýtið, því
hann/hún væri nú að vestan.
Ekki þýddi fyrir mig að benda á
fegurð og glæsileika Vestmanna-
eyja. Þær kæmust ekki í hálf-
kvisti við hennar heimahaga. Í
þessu dæmi mátti helst ekki hall-
mæla forseta vorum, því hann
væri sko að vestan.
Ég veit að hann Elvar mun
taka vel á móti þér. Ég veit líka
að þið munið hugsa vel um strák-
inn okkar Gógóar, hann Davíð.
Elsku Edda, komið er að
kveðjustund. Kveðjustund sem
komin er allt of fljótt. Minningar
um þig munum við geyma í hjört-
um okkar um ókomna tíð. Ég
kveð þig með þessum fátæklegu
orðum og loforði um að passa vel
upp á stelpurnar þínar.
Þinn tengdasonur,
Kjartan Fr.
Minningargreinar hafa mér
lengi þótt sérkennilegt fyrirbæri.
Í þvermóðsku minni hef ég talið
skilvirkara að koma tilfinningun-
um frá mér á meðan viðkomandi
getur notið þeirra. Þetta er
dæmigert umræðuefni sem við
amma áttum við eldhúsborðið hjá
henni, yfir 10 dropum og kexi eða
tveim. Við vorum ósammála og
það var allt í lagi, það mátti svo
sem alveg ræða hlutina. Minn-
ingargreinar þóttu henni afar
mikilvægar. Svo mikilvægar að
hún dundaði sér við að lesa þær,
burtséð frá hvort hún þekkti við-
komandi eður ei.
Mér dettur því engin í hug
sem á frekar skilið að vera lof-
sömuð í slíkri grein. Nú er komið
að henni ömmu. Amma var nefni-
lega alveg laus við að hefja sig
upp eða hreykja sér af eigin
ágæti. Þrátt fyrir að hafa efni á
því á svo mörgum vígstöðvum.
Það er ekki lítið afrek að
ganga með þrjú börn í einu, gef
ég mér. Á 7. áratug seinustu ald-
ar, þegar planið var að koma með
eitt systkini fyrir frumburðinn.
Þetta er svo sem lýsandi fyrir
ömmu, en hún taldi að ef fólk ætl-
aði ekki að gera hlutina almenni-
lega væri allt eins gott að sleppa
þeim. Sú var aldeilis alltaf jafn
stolt þegar þetta umræðuefni bar
á góma.
Margur hefði þakkað pent fyr-
ir sig og prísað sig sælan þegar
börnin komust til manns. Ekki
amma. Hún tók næstu áskorun
opnum örmum og rúmlega það.
Þau afi voru varla búin að losa sig
við grislingana sína þegar þau
fengu nýtt dýr upp í hendurnar,
og ekki af einfaldari gerðinni.
Ekki gaf hún afslátt af sér í því
hlutverki frekar en öðrum, held-
ur dundaði við barnabarnið af
mikilli natni og þolinmæði. Hún
sagði stundum við mig að ég væri
yngsta barnið hennar. Það sem
mér hefur alltaf þótt jafn vænt
um þá litlu setningu. Ég jafnvel
lokkaði það markvisst upp úr
henni, bara svona fyrir mig. Það
er auðvelt að verða eigingjarn á
hana ömmu, ég viðurkenni það.
Hún passaði sig samt að gæta
hófs, maður mátti ekki verða of
montinn. Henni mistókst, ég er
afar montin af að vera hennar.
Þessi kona sem ég er svo guðs
lifandi fegin að geta kallað ömmu
mína var einhver óeigingjarnasta
kona sem ég hef kynnst. Hún bjó
yfir ósérhlífni sem fáir geta stát-
að sig af, var afar ráðagóð og í
þokkabót meinfyndin. Hún sá
alltaf ljósa punkta í ótrúlegustu
aðstæðum og var stundum sér-
lega óviðeigandi, einkum á loka-
sprettinum. Henni fyrirgafst þó
ansi fljótt, enda ekki illt bein í
henni að finna. Svona fannst
henni bara best að tækla aðstæð-
ur og iðulega var um einstaklega
fyndna athugasemd að ræða
svona þegar öllu var á botninn
hvolft. Fólk móðgaðist. Fólk
jafnaði sig. Hún mundi ekki einu
sinni eftir þessu við næsta tæki-
færi og brosti sínu blíðasta, nú
eða sagði eitthvað jafnvel beitt-
ara.
Ég er sem sagt ekki ekki bara
að kveðja hana ömmu mína, held-
ur heilmikla vinkonu sem ég
sakna meira en ég get mögulega
útlistað hér í prentformi. Enda er
það allt í lagi, hún vissi vel hvern-
ig í pottinn var búið og það eitt og
sér hlýjar vissulega á þessum
erfiðu tímum. Þeir sem misstu af
henni þessari, misstu af miklu og
mikið skelfilega var ég heppin.
Óendanlega full af þakklæti.
Guðrún Ansnes.
Elsku amma, það eru margar
gleðilegar og góðar stundir sem
við áttum.
Það var svo gott að koma til
þín. Þegar við komum heim úr
skólanum varstu alltaf búin að
tína fram allt það kex sem þú átt-
ir til eða varst búin að skera nið-
ur epli og svo sátum við saman
fyrir framan sjónvarpið og horfð-
um á Nágranna. Eða spiluðum
Olsen Olsen, furðulegt hvað við
unnum þig oft.
Það var alltaf svaka spenning-
ur að fá að gista heima hjá ömmu
og hafa kósíkvöld. Að horfa á
mynd og borða nammi saman var
æðislegt.
Þegar ég bjó í blokkinni var
alltaf svo gott að vita af þér á
hæðinni fyrir neðan og geta kom-
ið við hjá þér hvenær sem var.
Takk, elsku besta amma, fyrir
allt sem þú hefur gert fyrir okk-
ur, við elskum þig.
Elva og Eiður Már.
Edda Pálsdóttir HINSTA KVEÐJA
Elsku amma, minningin
um þig verður ávallt í
hjarta okkar. Takk fyrir
allar góðu stundirnar sem
við áttum saman og að vera
svona góð við okkur.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Takk fyrir allt.
Jenný og Edda.
✝ Jón Kristins-son fæddist í
Vestmannaeyjum
5. febrúar 1925.
Hann lést á líknar-
deild Landspítal-
ans í Kópavogi 24.
ágúst 2013.
Foreldrar hans
voru Kristinn Jóns-
son, fæddur á Háv-
arðsstöðum í Þistil-
firði 28.1. 1886, d.
1.8. 1967 og Helga Jónsdóttir,
fædd í Njarðvík í Desjarmýrar-
sókn 1.1. 1896, d. 10.12. 1989.
Þau bjuggu lengst af í Reykja-
vík. Systkini Jóns eru: 1) Áróra
veig Eyjólfsdóttir. Synir Sigríð-
ar eru Eysteinn Sigurðsson og
Pjetur Sigurðsson. Eiginkona
Eysteins er Elísabet Árnadóttir.
Jón hóf mjög ungur störf
sem sendill í Reykjavík en síðar
lá leið hans á sjóinn þar sem
hann byrjaði fyrst á bátum og
síðar á togurum. Mestan hluta
síns starfsferils starfaði hann
hins vegar sem jarðvinnuverk-
taki eða allt fram til sjötugs. Þá
tók við tímabil þar sem hann
verkaði lax og silung, pakkaði í
neytendapakkningar og seldi í
verslanir á höfuðborgarsvæð-
inu. Við þetta starfaði hann allt
til síðustu áramóta.
Útför Jóns fer fram frá Graf-
arvogskirkju í dag, 5. sept-
ember 2013, og hefst athöfnin
kl. 13.
Kristinsdóttir, f.
19.8. 1918, d. 3.4.
1958; 2) Mínerva
Kristinsdóttir, f.
8.9. 1919, d. 18.4.
2003; 3) Iðunn
Kristinsdóttir, f.
7.11. 1920, d. 19.11.
1991; 4) Halldór
Kristinsson, f. 5.2.
1925, d. 31.7. 2013
og 5) Sólveig Krist-
insdóttir, f. 2.1.
1934.
Eftirlifandi eiginkona Jóns
er Sigríður Eysteinsdóttir, f.
2.2. 1933. Foreldrar hennar
voru Eysteinn Jónsson og Sól-
Hann Jón okkar er fallinn frá,
góður maður sem gerði hana
móður mína svo hamingjusama í
öll þessi ár. Kveðjustundin var
erfið í faðmi fjölskyldunnar en þó
einnig falleg þar sem hann
kvaddi svo friðsæll eftir erfiða
baráttu við sjúkdóm sinn.
Ég kynntist honum Jóni okkar
fyrst þegar ég var rétt innan við
fermingu. Samskipti okkar í upp-
hafi voru ekki alltaf dans á rós-
um, enda ég unglingur sem hafði
alist einn upp hjá móður minni
um árabil og það má segja að eig-
ingirni mín hafi ráðið ferðinni í
þeim efnum. Margir þekkja slíka
sögu. Það skarst stundum í odda
þegar Jón var með tilburði í þá
átt að siða unglinginn til en ung-
lingurinn var ekki á sömu skoðun
og var ekki tilbúinn til að hlíta
þessum leiðbeiningum. Slíkar
stundir voru nokkrar og er ég
ekki stoltur af. Margir mega
draga lærdóm af og kemur upp í
huga minn boðorðið „heiðra
skaltu föður þinn og móður“.
Unglingurinn, ég, þroskaðist
hins vegar hægt og rólega og
með árunum varð ég þess
áskynja hversu góðum manni
hún móðir mín hafði kynnst.
Hann var henni afskaplega góður
eiginmaður, tryggur og trúr og
hennar langbesti vinur. Harð-
duglegur maður og ósérhlífinn
með eindæmum. Auðvitað hafði
ég fyrir löngu gert mér grein fyr-
ir því á hvaða grunni samband
hans Jóns okkar og móður minn-
ar var byggt, en þó aldrei eins og
á síðustu vikum og mánuðum.
Þegar upp er staðið og árin
eru skoðuð þá var það svo mikil
lukka fyrir þau bæði að leiðir
þeirra lágu saman. Hann Jón
okkar eignaðist fjölskyldu og
góða eiginkonu og mamma eign-
aðist góðan eiginmann og vin
sem henni leið svo vel með. Al-
gerlega ómetanlegt. Fullkomin
virðing beggja aðila einkenndi
þeirra samband og ég þreytist
aldrei á að minnast á að hann Jón
okkar kallaði mömmu aldrei ann-
að en Sigríði. Flestir aðrir kalla
hana Siggu,
Ég vil að eyða nokkrum orðum
til að þakka starfsfólki Líknar-
deildar Landspítalans sem stað-
sett er í Kópavogi. Það starf sem
þetta fólk vinnur er ómetanlegt
og gerði það Jóni og henni
mömmu minni lífið svo miklu
auðveldara síðustu þrjár vikurn-
ar. Það líður mér aldrei úr minni
brosið sem starfsfólkið fékk frá
Jóni þegar umönnun var í gangi.
Starfsfólk líknardeildar á vísan
stað í hjarta mínu, örugglega í
hjarta hennar mömmu og klár-
lega í hjarta hans Jóns okkar.
Síðustu orð mín til þín, Jón
minn, eru þessi: Það hefur verið
heiður og ánægja að hafa kynnst
þér og átt þessi fjölmörgu ár með
þér, þó kveðjan hafi oft verið
stutt til að byrja með, eins og
segir í kvæðinu sem þú þekkir.
Ég þakka þér óendanlega hversu
góður þú ávallt varst við hana
móður mína og því mun ég aldrei
gleyma.
Takk fyrir mig og hvíl í friði.
Pjetur Sigurðsson.
Hann Jón hennar Siggu hefur
lokið baráttu sinni. Það var mikið
gæfuspor fyrir Siggu systur að
kynnast öðlingnum Jóni Krist-
inssyni. Þegar hún missti eigin-
mann sinn Sigurð Pétursson
ungan að árum frá tveimur ung-
um sonum átti Sigga erfið ár sem
hún þó tókst á við af æðruleysi.
Strax og þau Jón kynntust var
augljóst að gagnkvæm virðing og
væntumþykja ríkti milli þeirra.
Þau áttu gott skap saman og voru
sem einn maður í öllum sínum
störfum. Þau voru samvistum í
hartnær 40 ár og ég þori að full-
yrða að aldrei hafi hlaupið snurða
á þeirra samskipti. Jón tók strax
ástfóstri við syni Siggu þá Ey-
stein og Pjetur og er óhætt að
fullyrða að gagnkvæm og góð
vinátta og traust hafi ríkt milli
þeirra. Jón var góður maður í
þess orðs fyllstu merkingu.
Dugnaður hans við öll þau
verk sem hann tók sér fyrir
hendur var rómaður en eftir að
hann hætti á sjónum starfaði
hann lengst af við vinnuvélar sem
hann rak sjálfur og síðan voru
þau Sigga í tugi ára með frágang
á reyktum silungi og laxi og graf-
laxi sem þau seldu í búðir. Þess
skal getið til marks um dugnað
og þrautseigju Jóns að þrátt fyrir
alvarleg veikindi hans undanfar-
in ár hélt hann ótrauður áfram
vinnu sinni með aðstoð Siggu og
það var ekki fyrr en um síðustu
áramót, sem þeim störfum linnti,
en það var ekki gert af fúsum og
frjálsum vilja, því hugurinn var
mikill og hjartað stórt.
Hún Sigga hefur í veikindum
Jóns staðið við hlið hans sem stoð
og stytta og ekki vikið frá honum,
en það er mikil þraut að horfa
upp á ástvin sinn verða að lúta í
lægra haldi hægt og bítandi fyrir
hinum ósigrandi óvini, en á þeim
stundum naut hún ómetanlegs
stuðnings sona sinna, tengda-
dóttur og ekki síst systur Jóns
hennar Sólveigar sem voru ætíð
til staðar.
Elsku Sigga, Eysteinn, Pjetur
og fjölskyldur,við Magga og fjöl-
skyldur okkar sendum ykkur
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Magnúsína (Magga)
og Jón bróðir.
Móðurbróðir okkar, Jón Krist-
insson, fæddist í Vestmannaeyj-
um árið 1925 og ólst þar upp til
14 ára aldurs. Þá flutti hann með
foreldrum sínum og systkinum til
Reykjavíkur. Hann bjó foreldr-
um sínum síðar heimili, fyrst í
Skipasundi og síðar móður sinni í
Sólheimum í Reykjavík. Þannig
bar hann hag foreldra sinna fyrir
brjósti eins og reyndar allra ætt-
menna sinna alla tíð.
Það vissi alltaf á gott ef blái
Willys-jeppinn var í hlaðinu í Sól-
heimunum í gamla daga. Þá var
víst að Nonni frændi væri heima
og það var alltaf gaman að hitta
hann, hann var svo skemmtileg-
ur. Oftast var hann þó bara í
stuttu stoppi til að fá sér eitthvað
að borða en gaf sér þó tíma til að
spjalla og segja skemmtilegar
sögur. Hann bauð okkur gjarnan
að borða með sér, sem við þáðum,
en vorum ekki eins sólgin og
hann í soðna fiskinn og settum al-
gjörlega mörkin við mysuna sem
hann drakk með.
Í bílskúrnum í Sólheimum átti
hann líka þennan flotta Buick;
árgerð 6́3, 8 sílindra, hvítan með
eldrauðu leðuráklæði og það
þótti ekki amalegt að fá að fara í
bíltúr með Nonna á góðviðris-
dögum. Það var endalaust pláss,
allir komust með. Mest spenn-
andi var þó að sitja frammí þar
sem var pláss fyrir a.m.k. tvo far-
þega auk bílstjórans því í stað
tveggja framsæta eins og við
þekkjum flest var heill bekkur.
Umhyggja Nonna fyrir okkur
systkinum var ómetanleg og á
stundum óborganleg. Eitt sinn
þegar fiskbein festist í hálsinum
á einu okkar og leita þurfti á
slysavarðstofuna fannst honum
öruggast að koma sjálfur með og
stökk út á eftir á sokkunum. Þá
var það eitt sinn þegar hártopp-
urinn var orðinn fullsíður hjá
einni okkar systra, þá var Nonni
sá eini sem mátti setja límband á
hann og klippa eftir – það var
ekki hægt að mótmæla svo
dásamlegum frænda.
Þegar Nonni var orðinn rúm-
lega fimmtugur urðu breytingar í
lífi hans þegar hann kynntist Sig-
ríði konunni sinni. Hún var ekkja
og átti tvo syni, Eystein og Pjet-
ur, og þannig eignaðist hann sína
eigin fjölskyldu og var það hon-
um til mikillar gæfu. Það fór vel á
með þeim, bæði létt og skemmti-
leg og alltaf stutt í hláturinn í ná-
vist þeirra. Þau nutu samvist-
anna við hvert annað, fóru í
leikhús og ferðuðust mikið til út-
landa og alltaf var jafn gaman að
heyra ferðasögur frá þeim, því
oftast lentu þau í einhverjum
ótrúlegum ævintýrum í þessum
ferðum sínum.
Þegar venjulegum starfsferli
lauk fann hann sér ný verkefni.
Hann keyrði suður með sjó þar
sem hann keypti fisk sem hann
síðan verkaði og setti í reyk,
pakkaði og keyrði út í verslanir.
Þau Sigríður voru samhent í
þessu. Þannig hélt hann alltaf
ótrauður áfram, fram til síðustu
áramóta, iðjusamur eins og alltaf.
Jón lést á líknardeild Land-
spítalans 24. ágúst eftir erfið
veikindi. Við kveðjum ljúfan
frænda með söknuði, yljum okk-
ur við skemmtilegar og góðar
minningar um hann og þökkum
honum umhyggjusemina í okkar
garð alla tíð.
Guðmundur, Helga,
Kristín Andrea og
Berghildur Ýr.
Jón Kristinsson
✝
Faðir okkar og tengdafaðir,
GUÐNI ÞÓRÐARSON,
verður jarðsunginn í Kristskirku, Landakoti,
þriðjudaginn 10. september kl. 13.00.
Jón Snævarr Guðnason, Þórdís Unndórsdóttir,
Sigrún Halla Guðnadóttir, Ólafur Ólafsson
og aðrir aðstandendur.