Morgunblaðið - 05.09.2013, Blaðsíða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. SEPTEMBER 2013
✝ IngibjörgLovísa Sæ-
mundsdóttir fædd-
ist í Valagerði í
Seyluhreppi í
Skagafirði 24. nóv-
ember 1923. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Sunnu-
hlíð 19. ágúst 2013.
Foreldrar Ingi-
bjargar voru Sæ-
mundur Jóhanns-
son, f. 5.11. 1865, d. 2.4. 1941,
og Guðný Jónsdóttir, f. 7.5.
1885, d. 18.12. 1963. Alsystkini:
Svanhildur, f. 1919, d. 2011, Ei-
ríkur, f. 1925, Sigurjón, f. 1927,
d. 1990. Sammæðra: Björn, f.
1904, d. 1991, Guðvin Óskar, f.
1907, d. 1987, Jón Jóhann, f.
1908, d. 1965, Alfreð Ingiberg,
f. 1910, d. 1991. Samfeðra: Jó-
hann Steinn, f. 1893, d. 1899,
Jóhanna Guðlaug, f. 1896, d.
1978.
Ingibjörg giftist Lárusi
Thorberg Halldórssyni hinn 20.
júlí 1946. Lárus lést 24. júní
1999. Ingibjörg og Lárus eign-
uðust tvo syni: Halldór Thor-
berg framkvæmdastj., f. 31.8.
1946, og Sæmund Guðna, f.
Thorberg er Anna Jóna Bald-
ursdóttir, f. 5.11. 1972, saman
eiga þau dótturina Katrínu, f.
8.4. 2008, einnig á Leifur dótt-
urina Kristjönu Leifsdóttur, f.
24.9. 2000, af fyrra sambandi.
Fóstursynir Leifs Thorberg eru
Yngvi Leó Þráinsson og Bjarki
Grettisson. Maður Ingu Láru er
Guðmundur Þ. Ólafsson, f. 30.7.
1971. Börn Ingu Láru eru:
Heiðrún Ósk Bergmannsdóttir,
f. 6.10. 1998, Þorsteinn Árni
Harðarson, f. 16.7. 2001, Sunna
Líf Elvarsdóttir, f. 9.7. 2004,
Guðjón Óli Inguson, f. 19.10.
2009, Bjartmey Ýrr Guðmunds-
dóttir, f. 28.11. 2012.
Ingibjörg ólst upp í Skaga-
firði, hún fór þaðan í hús-
mæðraskólann á Staðarfelli í
Dölum. Fljótlega eftir skóla-
dvölina fór hún til starfa í
Reykjavík. Í Reykjavík kynntist
hún eiginmanni sínum Lárusi.
Ingibjörg og Lárus bjuggu
lengst af í Reykjavík í Garða-
stræti 19. Þaðan fluttu þau árið
1988 á Kópavogsbraut 1a í
Kópavogi. Ingibjörg fluttist ár-
ið 2010 á hjúkrunarheimilið
Sunnuhlíð. Ingibjörg helgaði
sig húsmóðurstarfinu en vann
auk þess ýmis störf í gegnum
tímann. Hún var mikil hann-
yrðakona og liggja eftir hana
mörg verk.
Útför Ingibjargar verður
gerð frá Digraneskirkju í dag,
5. september 2013, kl. 15.
27.9. 1949. Eig-
inkona Halldórs
Thorberg er Krist-
jana Jónsdóttur
fjármálastj., f.
14.10. 1947. Synir
þeirra eru Lárus
Gísli, f. 12.8. 1970,
og Brynjar Jóhann,
f. 7.1. 1976. Kona
Lárusar Gísla er
Guðríður Sverris-
dóttir, f. 18.8.
1966. Börn þeirra eru Halldór
Snær, f. 22.12. 2004, Lovísa
Rós, f. 28.4. 2006, Oliver Ósk-
arsson, f. 14.2. 1995. Kona
Brynjars Jóhanns er Kristjana
Friðbjörnsdóttir, f. 11.1. 1976.
Synir þeirra eru Kristján
Andri, f. 17.3. 2003, Róbert Óli,
f. 7.1. 2005. Sæmundur Guðni á
þrjú börn með fyrrv. konu
sinni, Hrefnu E. Leifsdóttur, f.
10.4. 1950. Börn þeirra eru:
Ingibjörg Svana, f. 19.3. 1968,
Leifur Thorberg, f. 27.3. 1973,
og Inga Lára, f. 8.10. 1979.
Maður Ingibjargar Svönu er
Hafsteinn Haukur Hreiðarsson,
f. 3.9. 1968. Börn þeirra Tinna
Dís, f. 27.12. 1996, og Leó
Snær, f. 26.7. 2007. Kona Leifs
Þegar ég hugsa um ömmu
mína hellast minningarnar yfir
eins og straumur og af nógu er
að taka því þeir eru sjálfsagt
ekki margir sem notið hafa
þeirra forréttinda að hafa átt
ömmu sína að í 45 ár í gegn um
sætt sem súrt. Amma var frekar
hæglát kona en föst fyrir og
mikill dugnaðarforkur alla tíð.
Hún var mikil búkona og var af
þeirri kynslóð er mundi tímana
tvenna og barátta var að hafa í
sig og á. Á heimili ömmu og afa
ríkti öryggi og ást og þau voru
samhent alla tíð við leik og
störf. Amma mín var snilldar-
kokkur og eyddi ófáum stundum
í eldhúsinu að útbúa kræsingar
fyrir fjölskyldu og vini og er
óhætt að segja að það fara ekki
margir í sporin hennar í þeim
efnum. Þau voru ófá málin sem
voru rædd við eldhúsborðið hjá
þeim og skemmtilegar umræður
spruttu um ýmis mál sem gjarn-
an voru leyst á staðnum. Amma
var líka meistari hannyrða og
föndurs og það var ekki til sá
hlutur sem ekki lék í höndunum
á henni. Því bera hinir mörgu
munir sem eftir hana eru fagurt
vitni. Hún var mikið náttúru-
barn og kenndi mér að veita at-
hygli litunum og fegurðinni í ís-
lenskri náttúru og var stundum
ekki laust við sveitarómantík.
Hún notaði oft liti og þemu úr
íslenskri náttúru í listaverkin
sín hvort sem það var vatnslita-
mynd eða saumar. Hún hafði
mikið yndi af plöntum og var
sannarlega með „græna fingur“,
það lifnaði allt hjá henni hvort
sem það voru sítrónusteinar,
vínberjasteinar eða laukar eins
og begóníur og glossíur. Mér er
minnisstætt að í stofugluggun-
um í Garðastræti, þar sem afi og
amma bjuggu lengst af, voru
blómstrandi plöntur eins og
skógarkaktus og jólakaktus svo
fallegar að þær vöktu athygli
vegfarenda.
Það er ómetanlegt að hafa átt
ömmu sem lét sig mig varða alla
tíð, hún hafði einlægan áhuga á
því sem ég tók mér fyrir hendur
og hvatning til dáða fylgdi með.
Hún amma mín trúði á það góða
í fólki og fannst að það ætti að
forðast þátttöku í því sem hún
kallaði stundum veiðibjöllusam-
félag, þar sem hver hrifsar til
sín án tillits til annarra. Þau
góðu gildi sem hún amma mín
kenndi mér munu fylgja mér
alla tíð og oft hef ég spurt mig ef
ákvarðanir þurfti að taka hvað
henni ömmu hefði nú fundist um
þetta eða hitt. Það er því með
huga fullan af þakklæti, ást og
virðingu sem ég kveð ömmu
mína og er þess fullviss að afi
hafi tekið vel á móti henni ásamt
öllum þeim góðu ættingjum og
vinum sem á undan eru farnir.
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
(Jóhannes úr Kötlum)
Ingibjörg Svana
Sæmundsdóttir.
Ingibjörg Lovísa Sæmunds-
dóttir, föðursystir mín, lést
mánudaginn 19. ágúst sl.
Kveðjuorð frá okkur Henný.
Þegar ég var námsmaður í
Reykjavík var gott að eiga at-
hvarf hjá henni Öbbu frænku í
Garðastrætinu. Það var eins um
mig og ætíð um námsmenn að
ég var ekki fjáður. Ég heimsótti
hana því oft á matmálstímum og
þessi elska hvatti mig til að
koma sem oftast í mat hjá sér og
Lalla, manni hennar. Þannig fór
að ég var ansi oft í Garðastræt-
inu og alltaf var mér jafn vel
tekið þó að ég hafi ekkert verið
að gera boð á undan mér.
Þegar ég heimsótti hana fyrir
allmörgum mánuðum, en þá var
hún nokkuð sjóndöpur, tók hún í
höndina á mér og vildi halda
sem lengst. Því fylgdi mikill
söknuður og margar samveru-
stundir rifjuðust upp. Henni á
ég svo mikið að þakka og Lalla
líka. Þau héldu lífi í mér fyrstu
árin mín í Reykjavík því hinn
svokallaði dreifbýlisstyrkur fyr-
ir námsmenn utan af landi, eins
og það hét þá, dugði skammt.
Þegar ég var um 12 ára fór ég
ásamt Össa bróður mínum
hringferð um landið. Ferðin
hófst í Reykjavík. Abba tók á
móti okkur og við gistum hjá
henni í góðu yfirlæti eins og allt-
af. Þetta var um miðjan júní svo
við fengum að upplifa 17. júní í
Reykjavík, sem var mikil upp-
lifun fyrir okkur. Á þessum ár-
um gat ég alltaf leitað til henn-
ar. Hún var svona eins og önnur
mamma mín þegar ég dvaldi í
Reykjavík. Mig langar líka að
nefna að þegar ég kom í Garða-
strætið með þá stúlku sem varð
konan mín, var henni álíka vel
tekið. Hún fann alltaf fyrir hlýju
og góðri nærveru hjá þeim hjón-
um og voru þau fyrst til að óska
okkur til hamingju hvort með
annað.
Ég þakka þér Abba mín fyrir
alla þína ástúð sem þú sýndir
mér. Ég mun ætíð hugsa til þín
þó að þú sért komin á annan
stað í tilverunni. Þú tekur
örugglega vel á móti mér í fram-
tíðarlandinu. Takk fyrir allt.
Ég bið góðan guð að taka þig að sér
og gefa vatn úr himins tæru lind.
Ég veit að allir farnir vinir fagna þér.
Í fögrum sölum í almættisins mynd.
Reynir Sigurjónsson,
Henný Júlía Herbertsdóttir
og dætur.
Eftir bjartan daginn kemur
nótt og nú er nóttin sár. Amma
sem hefur gefið okkur svo mikið
kveður. Alla tíð frá því að ég
sem pjakkur fór að fara í Garða-
strætið til afa og ömmu hefur
óendanlegt hlýja og væntum-
þykja umlukið mann frá þeim.
Alltaf voru þau bæði tilbúin að
gefa tíma og natni til að kenna
litlum dreng hagnýta og
skemmtilega hluti. Við amma
hnýttum m.a. túpur ýmist þaul-
reyndar eða skáldaðar á staðn-
um, pökkuðum sökkum og rot-
urum. Ég fékk að reyna
spennandi hluti sem ekki marg-
ir krakkar á mínum aldri fengu
að reyna. Ekki latti það mann
að heimsækja ömmu ef von var
að komast í hádegismat eða
kaffi. Amma dró alltaf fram
veislur þegar mann bar að garði
allt frá því að ég kom sem
pjakkur í Garðastrætið og síðar
þegar ég kom með börnin og
konu í Sunnuhlíðina. Amma
lærði í húsmæðraskólanum á
Staðarfelli við Hvammsfjörð,
ekki veit ég hvort kenndur var
pitsubakstur í þeim skóla en
maturinn hjá ömmu var alltaf
góður. Mér er það í fersku
minni þegar amma spurði mig
hvað ég vildi fá í hádegismat
næsta dag þar sem það var ljóst
að þá yrði ég yrði í mat. Ég var
ekki lengi að svara og bað um
pitsu. Amma var ekki viss um
hvað það var og fékk lýsingar
hjá stráknum. Daginn eftir kom
strákurinn í mat og þá blasti við
sú magnaðasta pitsa sem ég hef
séð en þann dag í dag. Pitsan
var með álíka þykkum botni og
við þekkjum en kjötið og ost-
urinn var almennilega útilátið.
Þegar ég spurði ömmu af hverju
hún væri svona þykk, þá svaraði
hún, mér fannst þetta svo ræf-
ilslegt svona þunnt með engu of-
an á. Þetta er besta pitsa sem ég
hef fengið. Í þeim fjölmörgu
veiðiferðum sem ég fór með
pabba og afa var alltaf hægt að
reiða sig á eitt, sama hvernig
viðraði og veiddist, og það var
gómsætt nesti frá ömmu og oft-
ast sérstakur pakki handa
stráknum með uppáhaldssam-
lokunni. Best er þó veganestið
sem ég hef fengið frá þessari
hlýju og óeigingjörnu ömmu
sem allt vildi fyrir mann gera.
Jólaboð á jóladag sitja ofarlega í
minningunni, jólaandinn var
alltaf svo hreinn. Það þarf ekki
annað en að loka augunum til að
sjá fyrir sér jólaskrautið og
jólatréð sem amma og afi höfðu
sjálf búið til og fönguðu athygli
ungra barnabarna svo tímunum
skipti. Ég man hvað það var
margt á jólaborðinu sem fangaði
athygli augans og bragðlauk-
anna. Amma og afi voru alltaf
að, lögðu mikið á sig í vinnu. Á
kvöldin var unnið fyrir framan
sjónvarpið við að gera svipur,
rotara, túpur, sökkur og fleira
klárt fyrir veiðiverslanir.
Amma og afi framleiddu og
hönnuðu veiðivörur sem margan
fönguðu fiskinn en hvergi fást í
dag. Alla þessa vinnu lögðu þau
á sig meira og minna fyrir aðra.
Landið sem þau lögðu fjölskyld-
unni til er ómetanlegt. Ég get
ekki sagt að upptaka á kart-
öflum hafi verið tilhlökkunar-
efni á haustin, en að fara með
ömmu og afa upp í land og borða
nesti í skúrnum toppaði kalda
putta og sultardropa. Á þessum
stað lærði maður að bera virð-
ingu fyrir náttúrunni og hvað
hún getur gefið til baka ef um-
hyggja og metnaður er gefinn
til hennar. Mér er ótakmarkað
þakklæti efsti í huga að hafa átt
svo fallegt fólk að. Það er mér
svo dýrmætt hvernig amma
tengdist börnum mínum og
konu sterkum böndum. Hún
sveipaði þau ólýsanlegri um-
hyggju og hlýju. Hlýju sem
maður fann allt fram til þess
síðasta.
Amma, það er sárt að sakna
þín, þú hefur gefið okkur svo
mikið. Söknuðurinn er tak-
markalaus en nú getur þú loks-
ins hitt afa aftur og það er hugg-
un harmi gegn.
Lárus Halldórsson
og fjölskylda.
Ingibjörg Lovísa
Sæmundsdóttir
✝ Þórunn Örn-ólfsdóttir fædd-
ist á Suðureyri við
Súgandafjörð 21.
október 1937. Hún
lést á Landspítala-
Háskólasjúkrahúsi í
Fossvogi 23. ágúst
2013.
Foreldrar Þór-
unnar voru Örn-
ólfur Valdimarsson
kaupmaður og út-
gerðarmaður á Suðureyri, f. 5.1.
1893 á Ísafirði, d. 3.12. 1970, og
seinni kona hans, Ragnhildur
Kristbjörg Þorvarðsdóttir, f.
24.2. 1905 á Stað í Súgandafirði,
d. 16.9. 1986. Börn þeirra eru
Þorvarður, f. 1927, d. 2013,
Anna, f. 1928, d. 1999, Guðrún, f.
1929, d. 1933, Valdimar, f. 1932,
Ingólfur Óttar, f. 1933, Arnbjörg
Auður, f. 1935, Margrét, f. 1941,
Guðrún Úlfhildur, f. 1943, og
Sigríður Ásta, f. 1946. Með fyrri
konu sinni, Finnborgu J. Krist-
jánsdóttur, átti Örnólfur dótt-
urina Finnborgu, f. 1918, d.
1993.
Börn Þórunnar eru Þorvarður
ára fluttist fjölskyldan til
Reykjavíkur þar sem Örnólfur
og Ragnhildur bjuggu sér og
börnum sínum nýtt heimili á
Langholtsvegi 20. Þórunn var
góðum náms- og tónlistarhæfi-
leikum gædd, hún stundaði nám
við Laugarnesskóla og Kvenna-
skóla Reykjavíkur og sótti einnig
píanótíma. Hún lauk landsprófi
árið 1953 og nam síðan einn vet-
ur við lýðháskóla í Danmörku.
Þórunn giftist árið 1962 Dougl-
asi H. Carr, fyrstu sambúðarárin
bjuggu þau á Suðurnesjunum og
í Reykjavík, en fluttust árið 1967
til Bandaríkjanna og bjuggu þar
á nokkrum stöðum fram til árs-
ins 1971 þegar leiðir þeirra
skildi. Þórunn fluttist þá aftur til
Íslands með börn sín tvö og bjó
eftir það í Reykjavík. Er líða tók
á ævi Þórunnar urðu stigvaxandi
andleg veikindi þess valdandi að
hún þarfnaðist æ meiri umönn-
unar og varð hún að lokum vist-
maður á geðdeild Landspítalans
og síðar á Hjúkrunarheimilinu
Skjóli. Síðustu árin sem Þórunn
lifði bráði þó heldur af þessum
erfiðu veikindum og átti hún þá
um margt góða ævi, ekki síst eft-
ir að barnabörn hennar komu til
sögunnar, en á þeim hafði hún
mikið dálæti.
Útför Þórunnar verður gerð
frá Áskirkju í dag, 5. september
2013, og hefst athöfnin kl. 13.
Árnason nátt-
úrufræðingur, f. 15.
maí 1960, og
Christine Carr leik-
kona, f. 9. maí 1965.
Þorvarður er
kvæntur Soffíu
Auði Birgisdóttur
bókmenntafræð-
ingi, f. 25. sept-
ember 1959. Börn
þeirra eru Sigríður
Þórunn, f. 1995, og
Árni Birgir, f. 1998, en eldri syn-
ir Soffíu og fóstursynir Þorvarð-
ar eru Jökull, f. 1981, og Kol-
beinn, f. 1985. Faðir Þorvarðar
er Árni Grétar Árnason, f. 1934.
Christine er í sambúð með Níels
Hermannssyni lögreglumanni, f.
20. september 1968. Börn henn-
ar og Glenns Roberts Hodge lög-
fræðings, f. 1954, eru Kumasi
Máni, f. 1996, og Þóranna Kika,
f. 1999. Dóttir Níelsar er Herdís
Hrönn, f. 1987, og sonur hennar
Daníel Rafn, f. 2007. Faðir
Christine var Douglas Harold
Carr, f. 1940, d. 2003.
Þórunn ólst fyrstu árin upp á
Suðureyri en þegar hún var átta
Harmar fönn á heitum degi
hreinleika gengins vetrar
eða fagnar hún frelsi
í fangi svipulla vinda?
(Stefán Hörður Grímsson)
Þegar ég kynntist Þórunni,
tengdamóður minni, fyrir tuttugu
árum, höfðu veikindi hennar þeg-
ar tekið mikinn toll af lífsfjöri
hennar og orku. Engu að síður
varð mér strax ljóst að þar fór
kona sem hafði fengið bæði góðar
gáfur og fegurð í vöggugjöf. Það
fyrsta sem ég tók eftir í fari Þór-
unnar voru augun, stór, athugul
og spegluðu hyldýpi af reynslu, og
þykkt og mikið hárið sem hélt sín-
um dökka lit fram yfir sjötíu árin.
Að upplagi var Þórunn kát og
félagslynd og hún hafði sérstakt
yndi af tónlist og söng. Hún lærði
ung að spila á píanó og lék gjarnan
undir þegar stórfjölskyldan hittist
í árlegum fjölskylduboðum á
Langholtsveginum, þar sem sam-
söngur var órjúfanleg hefð – og er
enn. Þórunn kunni alla texta, öll
erindi langra sönglaga, og hún
söng áreynslulaust, hátt og lag-
visst og raddaði fallega þar sem
það átti við. Á slíkum gleðistund-
um lék um hana ljómi sem vakti
grun að það sem gæti hafa orðið ef
miskunnarlausar krumlur sjúk-
dómsins hefðu ekki gripið eins
harkalega inn í lífið og raunin
varð.
Þórunn var svo gæfusöm að
eiga stóra og hjartahlýja fjöl-
skyldu sem sinnti henni vel í veik-
indum hennar sem lögðust þungt
á um langt árabil. Að öðrum ólöst-
uðum voru systur hennar, Adda,
Úlla, Magga og Sigga, óþreytandi
í umhyggju sinni og alúð og skipt-
ust þær á að heimsækja hana þeg-
ar hún átti ekki lengur sjálf heim-
angengt. Fyrir þá umhyggju
verður þeim seint þakkað.
Þórunn var mjög stolt af börn-
um sínum og barnabörnunum og
það var henni vafalaust sárt að
geta ekki sinnt þeim eins og hún
hefði viljað ef aðstæður hefðu ver-
ið aðrar. Á allra síðustu árum bjó
Þórunn við mjög skert lífsgæði;
hún var bundin hjólastól og þurfti
að kljást við síhrakandi heilsu. Ég
trúi því að hún hafi dáið södd líf-
daga og „fagni nú frelsi í fangi
svipulla vinda“.
Soffía Auður Birgisdóttir.
Nú þegar Dúdda systir er látin
leitar hugur minn til æskuáranna
á Suðureyri, sem voru okkur svo
gæfurík í faðmi góðra foreldra og
systkina. Stutt var á milli okkar
systra í aldri, svo við vorum nán-
ast eins og tvíburar, alltaf eins
klæddar á fjölskyldumyndum
fram að tvítugu. Við lékum okkur
við krakkana í plássinu þar sem
allir þekktu alla eins og ein stór
fjölskylda. Dúdda fékk marga
góða hæfileika í vöggugjöf og var
orðin fluglæs á þykkustu doðranta
sex ára gömul. Hún lærði snemma
á píanó og gítar og kunni alla tíð
ótal lög og texta betur en flestir og
naut fjölskyldan góðs af. Dúdda
tók landspróf frá Kvennó þar sem
Vassi bróðir kenndi stærðfræði
við góðan orðstír, blessuð sé minn-
ing hans. Hún var í lýðháskóla í
Danmörku þar sem hún undi sér
vel og var gaman að skoða vinnu-
bækur hennar þaðan. Að námi
loknu vann hún almenn skrifstofu-
störf og var vel metinn starfs-
kraftur. Hún dvaldi með fjöl-
skyldu sinni í Bandaríkjunum og á
Spáni í nokkur ár. Dúdda bjó alla
tíð að því góða í lífinu, að eiga tvö
vel gerð börn og fjögur barnabörn
sem hún var svo hreykin af og bar
mikla umhyggju fyrir. Hún var
þakklát fjölskyldu sinni og trygg-
um vinum sem létu sér annt um
hana. Kær systir mín var umfram
allt falleg og góð kona sem ætíð
hélt reisn sinni þrátt fyrir margs-
konar mótlæti í lífinu. Við Þórhall-
ur munum sakna heimsóknardag-
anna til hennar að Skjóli þar sem
svo vel var að henni búið. Guð
geymi elsku systur mína og fjöl-
skyldu hennar.
Arnbjörg Örnólfsdóttir.
Það er eru ekki margir í húsinu
sem við hér á 2. hæðinni náðum að
tengjast á sama hátt og við tengd-
umst Þórunni, það eru forréttindi
að hafa fengið að kynnast henni.
Hún kom daglega niður á skrif-
stofu, hringdi bjöllunni um leið og
hún tók dagblöðin til að færa fólk-
inu þau nógu snemma fyrir morg-
unmatinn. Hún gaf sér ævinlega
góðan tíma til að spjalla við okkur
og var alltaf jafn hlý í viðmóti og
hrósaði okkur í hástert og tók eftir
öllu, svo sem ef við vorum ný-
klipptar og þessháttar.
Þórunn var mikill fagurkeri og
hafði gaman af að punta sig og
hafði ævinlega sögu að segja um
skartið sem hún bar, hver gaf
henni og af hvaða tilefni. Oft á tíð-
um spurði hún okkur hvort hún
ætti að klippa hárið stutt og fékk
ævinlega sama svarið frá okkur að
það mætti hún ekki gera, hún yrði
að leyfa þessu fallega hári að njóta
sín.
Á hverjum degi lá leið hennar
inn í leikfimisalinn og þótti okkur
mjög skemmtilegt að heyra söng-
inn hennar óma fram á skrifstofu
til okkar. Einnig þegar skemmtun
var á sal þá naut hún sín verulega
vel, kunni alla texta og söng með.
Kæra fjölskylda, við vottum
ykkur samúð og megi góður Guð
geyma minningu Þórunnar.
Ragnhildur og Sif.
Þórunn
Örnólfsdóttir