Morgunblaðið - 20.09.2013, Qupperneq 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. SEPTEMBER 2013
✝ Helgi VigfúsJónsson, fyrr-
verandi sjómaður
og bílstjóri, fædd-
ist á Akureyri 3.
ágúst 1956. Hann
lést á Landspít-
alanum 7. ágúst
2013.
Foreldrar hans
voru Jón Þorsteins
Hjaltason (Glói), f.
16.5. 1929, d. 29.8.
2009 og Sigríður Steindórs-
dóttir, f. 9.12. 1928. Eldri
bróðir Helga Vigfúsar er
Steindór Jónsson, f. 27.2. 1955.
Fyrri kona hans var Sigríður
Friðriksdóttir. Hún er látin.
Þau áttu tvö börn, Þórunni, f.
14.4. 1974 og Jón Elvar, f. 1.9.
26.4. 1995, Glódís Erla, f. 11.9.
1998 og Elísabet Helga, f.
11.6. 2009. Eiginkona Helga er
Ingibjörg Jónasdóttir kennari,
f. 27.6. 1954. Foreldrar hennar
voru Oddný Grímsdóttir, f.
16.8. 1931, d. 26.7. 1991 og
Jónas Guðmundsson, stýri-
maður og rithöfundur, f.
15.10. 1930, d. 9.6. 1985. Synir
hennar frá fyrra hjónabandi
voru Jónas Þór og Davíð. Þeir
eru báðir látnir.
Helgi Vigfús ólst upp á Ak-
ureyri og gekk í Oddeyr-
arskóla og síðar Gagnfræða-
skólann.
Hann fór ungur á vinnu-
markaðinn og fljótlega á sjó.
Lengst af var hann á Ólafi
Magnússyni EA 250. Seinni ár-
in bjó hann á Höfn í Horna-
firði og starfaði þar sem hóp-
ferða- og skólabílstjóri.
Útför Helga Vigfúsar verð-
ur gerð frá Bústaðakirkju í
dag, 20. september 2013, kl.
15.
1976. Börn Þór-
unnar eru Júlíus
Hafsteinn, Jón
Kristján og Sigríð-
ur Rós, börn Jóns
Elvars eru Tinna
Marín, Alexander
Orri og Kristjana
Bríet. Núverandi
eiginkona Stein-
dórs er Anna
Þórný Jónsdóttir,
f. 21.8. 1957. Dótt-
ir hennar er Hulda Rós, f.
6.11. 1991. Yngri systir Helga
Vigfúsar er Lára Magnea
Jónsdóttir, f. 17.9. 1965. Hún
er gift Ólafi Guðmundssyni, f.
27.3. 1966, þau eiga fjögur
börn. Guðmundur Andri, f.
22.5. 1993, Stefanía Lára, f.
Elsku bróðir.
Ég skrifaði og skrifaði en orð-
in sem á blaðið fóru eru bara fyr-
ir mig sjálfa. Þetta ljóð Davíðs
Stefánssonar er meira viðeigandi
hér. Ég vil þakka þér fyrir allt
sem þú gerðir fyrir mig og mína.
Ég er ríkari fyrir að hafa átt þig
að.
Loks eftir langan dag
lít ég þig, helga jörð.
Seiddur um sólarlag
sigli eg inn Eyjafjörð.
Ennþá á óskastund,
opnaðist faðmur hans.
Berast um sólgyllt sund
söngvar og geisladans.
Verja hinn vígða reit
varðtröllin klettablá,
máttug og mikilleit,
Múlinn og Gjögratá.
Hljóti um breiða byggð
blessun og þakkargjörð
allir, sem tröllatryggð
taka við Eyjafjörð.
Blika sem brennheitt stál
björgin og djúpin köld.
Bjart var um Austurál
oftar en þetta kvöld.
Blástur frá bláum hval
blandast við fuglaklið.
Blævakið bylgjuhjal
boðar mér drottins frið.
Ástum og eldi skírð
óskalönd birtast mér.
Hvílíka drottins dýrð
dauðlegur maður sér!
Allt ber hér sama svip;
söm er hin gamla jörð.
Hægara skaltu, skip,
skríða inn Eyjafjörð.
Allt það, sem augað sér,
æskunnar hörpu knýr,
syngur og segir mér
sögur og ævintýr.
Mild ertu, móðir jörð.
Margt hefur guð þér veitt.
Aldrei ég Eyjafjörð
elskaði nógu heitt.
Þó finnst mér ást mín öll,
unaður minn og þrá
tengd við hin fögru fjöll,
fjörðinn og sundin blá.
Hvar sem ég flótta fer
friðlaus um ókunn lönd,
bið ég til bjargar þér,
blessaða Galmarsströnd.
Bænin og barnsins trú
betra hinn týnda son.
Gleðin og guð og þú
gefa mér nýja von.
Stráin, sem blærinn braut,
blessar þín líknarhönd.
Mjúk er sem móðurskaut
moldin á Galmarsströnd.
Faðmaðu, blíði blær,
byggðir og sundin víð …
Sé ég hvar bóndabær
brosir í vesturhlíð.
Þó komi ég sár frá sæ,
sekari en áður fyr,
á þessum bóndabæ
bíða mín opnar dyr.
Áfram – og alltaf heim,
inn gegnum sundin blá.
Guðirnir gefa þeim
gleði, sem landið sjá.
Loks eftir langan dag
leit ég þig, helga jörð.
Seiddur um sólarlag
sigli eg inn Eyjafjörð.
(Davíð Stefánsson)
Takk fyrir allt, elsku bróðir og
hvíl í friði.
Þín systir,
Lára Magnea Jónsdóttir.
Elsku Viggi, þó að leiðir okkar
hafi ekki legið saman síðustu ár-
in þá varst þú stór partur af
minni æsku og því ótal minning-
ar sem koma upp í hugann þegar
ég hugsa til baka. Það segir
kannski mest um það hversu stór
partur af lífi mínu þú varst, að
þegar ég eignaðist fyrsta og eina
gæludýrið mitt, bláleitan páfa-
gauk, þá auðvitað fékk hann
nafnið Helgi Vigfús, kallaður
Fúsi. Einnig er það þér að
„kenna“ að ég var alltaf ákveðin í
því að þegar ég yrði 18 ára þá
fengi ég mér tattú, því rósin á
vinstri handlegg þínum heillaði
mig alltaf. Aðfangadagskvöldi
þegar ég var 5 ára gleymi ég
seint, því eins og venja var þá
varst þú mættur til að eyða með
okkur restinni af kvöldinu, og
hlusta á mömmu lesa upphátt
fyrir okkur pabba uppúr Elías-
bókinni sem hægt var að treysta
á að kæmi úr pakkanum frá þér.
Þessi jól beið mín stór pakki
undir trénu, og mikil spenna að
opna hann, sem varð svo að hálf-
gerðum ótta því þú varst búinn
að sannfæra mig um að í kass-
anum væri trúðshaus á gormi
sem stykki í andlitið á mér um
leið og ég losaði límbandið! Það
var alveg með ólíkindum sá húm-
or sem þú bjóst yfir og vitleysan
sem þú varst fær um að fram-
kvæma, eitt sinn vaknaði ég að
morgni sunnudags og fann þig
sofandi uppá frystikistunni
frammi í þvottahúsi, þar held ég
að þú hafir nú náð að ganga fram
af mömmu, enda sennilega ætl-
unin. Ég var ekki mjög gömul
þegar ég spurði þig hvernig við
værum skyld, þú svaraðir um
hæl án nokkurrar umhugsunar
„Nú, við erum mæðrabræðra“ og
þannig var það alltaf. Ég var
orðin unglingur þegar við „slóg-
umst“ síðast, en það var nú eitt
af því sem einkenndi okkar vin-
skap, og auðvitað var það alltaf í
fíflagangi, en í þetta skiptið
máttir þú nú hafa þig allan við í
nærri klukkutíma, því þú varst
ákveðinn í að koma mér í öllum
fötunum ofan í fullt baðkar af
vatni, þetta tókst þér nú fyrir
rest en ég lét þig alveg hafa fyrir
því, var ekkert að fara að gefast
upp og greip í allt sem ég náði í
til að gera þér þetta erfiðara,
mikið sem var hlegið þegar ég
endaði loksins í baðinu, allt orðið
rennandi blautt, mamma orðin
alveg galin og þú alveg búinn að
vera eftir átökin, en þetta hefði
fáum dottið í hug á miðjum degi
nema þér. Ósjaldan man ég eftir
föður mínum með tárin í augun-
um í hláturskasti yfir vitleysunni
sem vall uppúr þér, tilbúnar sög-
ur um fólk sem þú bjóst til í hug-
anum en náðir algerlega að sann-
færa mann um að væri til, og
oftar en ekki heyrði ég pabba
segja „Þú ert nú ljóti hálfvitinn“
og svo hlóguð þið áfram.
En elsku mæðrabræðra, nú
ertu farinn á vit nýrra ævintýra
og ég trúi því að nú sért þú búinn
að öðlast góða heilsu á ný, enda
verður þú að vera tilbúinn þegar
ég kem, því þá verður það þú
sem endar í baðkarinu.
Ég vil að endingu votta fjöl-
skyldu þinni mína dýpstu samúð.
Linda Hrönn Arnþórsdóttir.
Helgi Vigfús
Jónsson
HINSTA KVEÐJA
Sofðu vinur vært og rótt,
verndi þig Drottinn góður.
Dreymi þig vel á dimmri nótt,
dýrð þíns Jesú bróður.
(Þorkell G. Sigurbjörnsson)
Þakka þér fyrir allar
góðu stundirnar, þín verður
sárt saknað. Kveðja,
Eybjörg Ásta Guðnadóttir.
Ég hugsa alltaf með hlýju til
þeirra hjóna Siggu og Begga og
nú þegar Sigga er farin streyma
fram minningar um góða konu
og skemmtilega tíma, auk þess
sem eftirsjáin lætur á sér kræla.
Eftirsjá vegna þess hversu lítið
samband ég hef haft við þau
hjón á fullorðinsárum mínum.
Á uppvaxtarárunum voru þau
og dætur þeirra órjúfanlegur
partur af sumrinu. Þegar Beggi
hringdi í pabba og tilkynnti að
nú væri komið að árlegri suð-
urferð fjölskyldunnar fann ég
fyrir spenningi og gleði. Lífið
breytti nefnilega um takt þegar
þau komu í bæinn. Við fórum
með þeim og heimsóttum ætt-
ingja, það var setið frameftir og
spjallað og auðvitað fylgdi suð-
urferðinni dálítið búðaráp.
Sigga var oftast alsæl með
kaupin og það var ævintýralega
gaman að fylgjast með henni
María Sigríður
Bjarnadóttir
✝ María SigríðurBjarnadóttir
fæddist á Suður-
eyri við Súg-
andafjörð 28. des-
ember 1934. Hún
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Ísa-
firði 9. september
2013.
Útför Maríu Sig-
ríðar fór fram í Ísa-
fjarðarkirkju 14.
september 2013.
tína upp úr pokun-
um fallegan varn-
ing sem hún sýndi
stolt. Oftast var
hann þó ætlaður
öðrum en henni
sjálfri.
Á unglingsárum
mínum dvaldi ég
hjá þeim Siggu og
Begga í tvö sumur.
Þá var litla vinnu
að fá fyrir ung-
linga fyrir sunnan. Á Ísafirði
var hins vegar þörf fyrir vinn-
andi hendur enda Ísafjörður
einn helsti útvegsbær landsins í
þá daga. Það hefðu ekki allir
verið til í að taka á móti ung-
lingi á versta aldri og fóstra
hann sumarlangt. Ég fann hins
vegar aldrei annað en ég væri
hjartanlega velkomin og Sigga
reyndist mér sem besta móðir.
Hún lét sér jafn annt um vel-
ferð mína og sinnar eigin dóttur
meðan á dvöl minni stóð. Stund-
um sátum við og spjölluðum um
alla heima og geima og stund-
um ræddum við um mál sem ég
hafði aldrei rætt við fullorðið
fólk áður.
Minningarnar um sumrin tvö
á Ísafirði eru dýrmætar enda
eru þessi sumur með þeim
skemmtilegri sem ég hef lifað.
Þau gefa unglingsárunum æv-
intýralegan blæ. Elsku Sigga,
takk fyrir mig.
Alda Áskelsdóttir.
Elsku afi minn.
Þín verður sárt saknað en
áfram lifa góðar minningar.
Trúi því í hjarta mínu að þú
Haukur
Hannesson
✝ Haukur Hann-esson fæddist í
Reykjavík 17. des-
ember 1921. Hann
lést á dvalarheim-
ilinu Ísafold 2. sept-
ember 2013.
Útför Hauks fór
fram frá Kópavogs-
kirkju 16. sept-
ember 2013.
hafir nú öðlast frið í
sálu og huga og að
þér líði vel þar sem
þú ert núna.
Nú ertu horfinn í himn-
anna borg
og hlýðir á englanna tal.
Burtu er kvíði, sjúkdóm-
ur, sorg
í sólbjörtum himnanna
sal.
(Ingibjörg Jónsdóttir)
Hvíl í friði, elsku afi.
Þín afastelpa,
Harpa.
✝ Óskar Vigfús-son fæddist í
Hafnarfirði 13.
september 1922.
Hann lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði
11. september
2013.
Óskar var sonur
Vigfúsar Þorgils-
sonar, f. 9. okt.
1894 í Hraunhöfn,
Staðarsveit, d. 9.
ágúst 1982 í Reykjavík og El-
ísabetar Nikulásdóttur, f. 21.
júlí 1901 í Lukku í Stað-
arsveit, d. 12. des. 1974 í
Reykjavík. Systkini Óskar eru:
Hörður, f. 13. júlí 1921, d. 23.
ágúst 1999, kvæntur Sigmund-
ínu Pétursdóttur, f. 16. sept.
1918 á Laugum í Súg-
andafirði, d. 15.
sept. 1989 í Hafn-
arfirði, Þorbjörg
Stella Day, f. 29.
ágúst 1926, gift
Róbert August
Day, f. 13. okt.
1917, d. 25. nóv.
1984, Þórður, f.
28. maí 1929, d.
31. júlí 1929,
Kristín, f. 21. nóv.
1934, gift Grétari
Finnbogasyni f. 28. maí 1928 á
Látrum í Aðalvík, N.-Ís., Ólaf-
ur Gunnar, f. 15. okt. 1937,
kvæntur Auðlín Hönnu Hann-
esdóttur, f. 10. nóv. 1940 í
Reykjavík, Lýður, f. 28. júlí
1941, kvæntur Helgu Moniku
Lúðvíksdóttur, f. 19. nóv. 1947
á Sauðárkróki.
Fyrri kona Óskars var Guð-
rún Alfreðsdóttir, fædd 27.
nóv. 1928 í Lübeck í Þýska-
landi, d. 29. júní 1980 í
Reykjavík. Seinni kona Óskars
er Elín Kristjánsdóttir, f. 30.
nóv. 1927 á Mel í Staðarsveit.
Foreldrar Elínar voru Kristján
Erlendsson, f. 28. apríl 1896 í
Hjarðarfelli, Miklaholtshreppi
og Guðrún Hjörleifsdóttir f.
20. júní 1904 á Hofsstöðum,
Miklaholtshreppi. Þeim varð
ekki barna auðið en fyrir átti
Elín börn. Óskar var barnlaus.
Óskar starfaði lengst af við
múrverk. Einnig lagði hann
fyrir sig sjómennsku og al-
menn verkamannsstörf. Starf-
aði hann árum saman hjá
Hafnarfjarðarbæ. Óskar bjó til
æviloka í Hafnarfirði.
Útför Óskars fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 20.
september 2013, og hefst at-
höfnin kl. 11.
Sælir eru þeir sem í Drottni deyja.
(Op. 14.13.)
Í dag er kvaddur kær bróðir
Óskar Vigfússon, eða Bóbó
eins og hann var jafnan kall-
aður. Það er sárt að kveðja en
huggunin er að hann átti trú á
Drottin Jesúm og var óþreyt-
andi að minna okkur hin á að
treysta Jesú Kristi í einu og
öllu. Á þessum tímamótum vil
ég þakka bróður mínum sam-
fylgdina og þann ríka kærleika
sem hann auðsýndi mér og
minni fjölskyldu. Það er margs
að minnast á langri ævi, nú
þegar Bóbó er kvaddur. Ég
minnist þess að þegar við vor-
um ungir bjó hann til jólagjafir
handa okkur bræðrum sínum,
sem glöddu okkur mjög. Hann
bar mikla umhyggju fyrir okk-
ur systkinum sínum, það sýndi
hann í verki. Þegar við hjónin
byggðum okkur sumarbústað í
Borgarfirði var hann óþreyt-
andi að hjálpa og leiðbeina við
smíðarnar, og hann spurði oft
um hvernig gengi með bústað-
inn og vildi fylgjast með öllu
sem þar gerðist.
Það gladdi okkur hjónin
mjög að hann komst upp í sum-
arbústað okkar nú í ágúst
ásamt systkinum og mökum.
Það var spurning hvort heilsa
hans leyfði að hann kæmist, en
sem betur fór var svo. Það
hafði lengi staðið til að hittast
á góðum sumardegi og af því
varð loks nú í ágúst. Ég hygg
að við öll sem þar vorum höfum
glaðst yfir að hafa Bóbó með
okkur á þeim degi.
En mest af öllu hafði Bóbó
brennandi áhuga á trúmálum
og var ötull við að vitna um
Frelsara sinn Jesúm Krist.
Hafi hann þakkir fyrir um-
hyggju sína og kærleika.
Við hjónin vottum Elínu
konu Bóbó samúð okkar og
öðrum sem honum tengdust á
einhvern hátt.
Bróðurkveðja,
Ólafur G. Vigfússon (Óli) og
Auðlín Hanna Hannesdóttir.
Nú er fallinn í valinn föð-
urbróðir minn og vinur, Óskar
Vigfússon. Mörg fyrri æviár
mín vorum við í nálægð hvor
annars. Ég fæddist á Vitastíg
6A í Hafnarfirði, í húsi föður
míns og afa. Þá bjó þar Bóbó
eins og hann var ætíð kallaður.
Seinna á ævinni byggðu svo
Hörður faðir minn og Bóbó sitt
einbýlishúsið hvor við Mosa-
barð 3 og 11 í Hafnarfirði. Nú á
Ástþór bróðir minn hús föður
okkar, en mjög kært var með
þeim frændunum, Ástþóri og
Bóbó.
Bóbó var ákaflega starfsam-
ur alla tíð, hvort sem var á hin-
um almenna vinnumarkaði eða
heima við, að sinna viðhaldi
eigna eða una sér við margs
konar önnur hugðarefni í frí-
stundum sínum. Einnig sá hann
sér alltaf fært að hjálpa vinum
og vandamönnum þegar þannig
stóð á – jafnvel óbeðinn. Var
það að vonum vel þegið.
Bóbó starfaði lengstum við
múrverk og ýmis verkamanna-
störf, lengi hjá Hafnarfjarð-
arbæ. Saman vorum við vertíð
á sjó við netaveiðar frá Grinda-
vík ásamt Grétari heitnum
Finnbogasyni ættuðum úr Að-
alvík nyrðra, en hann var
kvæntur Kristínu Vigfúsdóttur,
systur Bóbós. Má segja að það
hafi verið talsverður reynslu-
tími.
Bóbó kvæntist Guðrúnu Al-
freðsdóttur, þýskri konu frá
Lübeck í Þýskalandi, sem kom
til Íslands eftir hörmungar
stríðsins. Hún lést fyrir aldur
fram. Seinna gekk Bóbó í
hjónaband að nýju með Elínu
Kristjánsdóttur, ekkju úr
Hafnarfirði. Lifir hún mann
sinn.
Segja má með sanni að Bóbó
var mjög trúaður alla tíð og
gerði Krist að leiðtoga lífs
síns. Var trúin ávallt mjög
sterkur þáttur í lífi míns föður-
fólks alls og það sama á við um
mig sjálfan. Það er yndislegt
að geta leitað til Almættisins í
bæn og trú þegar aðeins myrk-
ur hefur sýnst framundan.
Bóbó var alla tíð hvetjandi
um að fólk tryði og snéri sér til
Guðs í gleði þess og sorgum.
Á efri árum dundaði Bóbó
sér við að smíða ýmsa hluti.
Ég á nokkra slíka sem mér
hefur alla tíð þótt vænt um.
Nú við andlát hans hafa þeir
enn fengið aukið gildi. En þótt
þeir séu vænir var það Bóbó
sjálfur sem var gulls ígildi.
Óþreytandi og uppörvandi til
góðra verka.
Ég kveð þennan frænda
minn og Hafnfirðing með
söknuði. Bóbó var heldur
heilsutæpur síðustu árin og
tók því með æðruleysi. Hann
fagnaði förinni til Guðs föður
almáttugs. Þar myndi hann
líka hitta vini í varpa.
Ég votta öllum syrgjendum
samúð mína og kveð góðan
dreng.
Þinn vinur og frændi,
Ævar Harðarson,
Hafnfirðingur á
Suðureyri.
Óskar Vigfússon