Morgunblaðið - 27.12.2013, Blaðsíða 28

✝ Áki Stefánssonfæddist á Dal-
vík 23. nóvember
1930. Hann lést á
Sjúkrahúsinu á
Akureyri 14. des-
ember 2013. For-
eldrar Áka voru
Þóra Antonsdóttir
frá Hamri í Svarf-
aðardal, f. 18. júlí
1899, d. 1. maí
1979, og Stefán
Jón Tryggvi Kristinsson, gjald-
keri frá Miðkoti í Svarfaðar-
dalshreppi, f. 24. ágúst 1898.
Áki var eina barn þeirra.
Hinn 24.12. 1953 kvæntist
Áki Sigurlaugu Magnúsdóttur
frá Herjólfsstöðum í Laxárdal
í Skagafirði f. 18.1. 1931. For-
eldrar Sigurlaugar voru Þór-
unn Björnsdóttir, frá Skíða-
stöðum í Laxárdal, f. 20.8.
1885, d. 9.1. 1970, og Magnús
Elías Sigurðsson, frá Bolung-
arvík, f. 6.11. 1890, d. 3.7.
1974.
Börn Áka og Sigurlaugar
síðan í Héraðsskólanum á
Laugum í einn vetur. Hann
lauk meira fiskimannaprófi frá
Stýrimannaskólanum í Reykja-
vík 1953. Hann var 13 ára þeg-
ar hann fór á sjó og var svo öll
sumur á sjó á ýmsum bátum
og skipum þegar hann var
ekki í skóla til 1955. Þá hóf
hann störf hjá Útgerðarfélagi
Akureyringa hf. sem annar
stýrimaður á Harðbaki EA 3
og síðar 1. stýrimaður þar.
Skipstjóri var hann frá 1958,
fyrst á Sléttbaki EA 4, þá á
Harðbaki EA 3, síðan á Sól-
baki EA 5 en Sólbakur var
fyrsti skuttogari Útgerðar-
félags Akureyringa og sótti
Áki skipið til Frakklands og
dvaldi þar í nokkrar vikur til
að skoða skipið og reyna. Síð-
ast var hann skipstjóri á Slétt-
baki EA 304, sem hann sótti til
Færeyja 1973 og var skipstjóri
á því skipi til ársins 1985 þeg-
ar hann hætti til sjós. Þá gerð-
ist hann hafnarvörður á Akur-
eyri og var í því starfi út
starfsævina. Útför Áka Stef-
ánssonar verður gerð frá Ak-
ureyrarkirkju föstudaginn 27.
desember 2013 klukkan 13.30.
eru tvö, Þóra og
Stefán.
Þóra, f. 27.5.
1954, eiginmaður
Ólafur B. Thor-
oddsen, f. 1953, og
eiga þau þrjá syni.
1. Áki, f. 2.12.
1974, sambýlis-
kona Anna Ólafs-
dóttir, f. 1974, og
eiga þau tvær dæt-
ur, Þóru og Guð-
rúnu. 2. Bragi, f. 3.8. 1981,
sambýliskona, Margrét Skúla-
dóttir, f. 1981, sonur þeirra er
Ólafur. 3. Egill, f. 26.5. 1983,
eiginkona Kolbrún Ýrr Bjarna-
dóttir, f. 1985. Börn þeirra eru
Brynja Karítas, Baldur og
Kári.
Stefán, f. 7.12. 1970, sam-
býliskona hans er Ólína Rakel
Þorvaldsdóttir, f. 1973, og eiga
þau tvær dætur Sigurlaugu
Rán, f. 27.8. 1999, og Matthildi
Brá, f. 26.11. 2002.
Áki ólst upp á Dalvík og
gekk þar í barnaskóla og var
Áki tengdafaðir minn var um
margt sérstakur maður og ekki
allra. Hann hafði mjög sterkar
skoðanir á mönnum og málefnum
og þar voru svartir og hvítir litir
ráðandi og lítið um gráa tóna.
Tungutakið var óheft og ákveðið,
kveðið fast að og áhersluorð not-
uð. Þegar ég kynntist frændum
hans úr Kotunum á Dalvík varð
mér ljóst hvaðan orðfærið var
ættað. Þetta voru gegnheilir og
traustir menn sem aldrei brugð-
ust sínum og sú ættarfylgja náði
líka til Áka eins og tungutakið.
Ég fann það þegar við Þóra
bjuggum á Dalvík að frændfólkið
var alltaf tilbúið að rétta hjálp-
arhönd ef eftir var leitað. Þarna
ríkti samheldni og traust sem
ekki brást. Þannig var tengda-
faðir minn. Tryggð margra af
samferðamönnum hans við hann,
gamalla skipsfélaga og sam-
starfsmanna, sýnir líka hve vel
þeir kunnu að meta mannkosti
hans. Þeir komu og heimsóttu
Áka fram á síðasta dag og það
gladdi hann mjög.
Eftir að ég kom í fjölskylduna
fann ég umhyggjuna og væntum-
þykjuna hjá honum í minn garð.
Við gátum tekið sennur um mál-
efni líðandi stundar og vorum
ekki alltaf sammála og þá voru
stóru orðin ekki spöruð en það
risti ekki djúpt. Þegar synir okk-
ar Þóru uxu úr grasi fundu þeir
vel hve vænt honum þótti um þá.
Hann hvatti þá til dáða í því sem
þeir höfðu fyrir stafni. Ef þeir
voru lengi að borða sagði hann
þeim að drífa sig eins og fullt
dekk af fiski biði eftir þeim, ekk-
ert slór. Ef einhver af fjölskyld-
unni var á ferðalagi var hann
ekki í rónni nema fá fréttir af
þeim. Eftir að farsímar komu
hringdi hann minnst tvisvar í þá
sem voru á leiðinni milli Akur-
eyrar og Reykjavíkur á bíl. Áki
var af þeirri kynslóð sem hafði
verkaskiptingu kynjanna á
hreinu. Konurnar sinna uppeldi
og heimilisstörfum en karlarnir
vinna úti og koma ekki mikið að
hefðbundnum heimilisverkum.
Eitt sinn stóð ég og straujaði
skyrtu af mér og allt var á fullu
við undirbúning jólanna. Áki
kom að mér við þessa iðju og
sagði með nokkurri vanþóknun
að aldrei hefði hann lotið svona
lágt. Ég ákvað í anda jólanna að
brosa og segja ekkert ljótt. Hann
hafði ekki mikla trú á svuntu-
körlum eins og hann kallaði þá
karla sem stóðu í eldhúsi heima
fyrir. Svo mikið er víst að hann
þurfti ekki að standa með svuntu
í eldhúsinu hjá Sigurlaugu (Sillu)
konu sinni. Þar hefði hann orðið
fyrir þeirri vösku konu og tafið.
Seinna þegar Stefán sonur hans
og synir mínir sýndu sig í að vera
hinir mestu svuntukarlar fór við-
horfið að breytast og slíkir menn
viðurkenndir. Þó að vinnan í eld-
húsinu væri ekki mikil brást
mataröflunin til heimilisins ekki
og nutum við unga fjölskyldan
þess, ekki síst á námsárum í
Reykjavík.
Við fengum oft að heyra
skemmtilegar sögur frá Dalvík
og einnig af sjónum en þær komu
ekki eftir pöntun. Eitthvert atvik
eða umræða varð til að sögurnar
komu og þá lögðu allir við hlustir
enda frásagnarmátinn og orð-
færið skemmtilegt. Það verður
allt heldur tómlegra hjá okkur í
fjölskyldunni hans Áka en hann
var orðinn slakur til heilsunnar
hin síðustu ár. Við kveðjum hann
með söknuði og minnumst góðs
drengs með trega.
Ólafur Th.
Elsku afi
Nú ertu farinn, þú varst orð-
inn gamall og sagðir það sjálfur.
Það fór í taugarnar á þér hversu
skrokkurinn var orðinn lélegur.
Það dundu á þér áföllin síðustu
árin en seiglan í gamla skipstjór-
anum var alltaf til staðar. Það
var alltaf gott að koma til þín og
þú varst til staðar þegar eitthvað
bjátaði á.
Oftar en ekki gaukaðir þú að
okkur aurum eða öðru sem hug-
urinn girntist. Þeir voru ófáir bíl-
túrarnir sem við fórum með þér
niður á bryggju eða að kíkja á
hvort hryssurnar væru búnar að
kasta eða ærnar bornar. Þær
voru margar sögurnar sem komu
í þessum ferðum bæði úr upp-
vextinum á Dalvík og af sjónum.
Því var verr að þú varst kom-
inn í land áður en við urðum
nógu gamlir til að fara á sjó með
þér á Sléttbak sem þú sagðir að
væri besta skip sem smíðað hefði
verið. Sjóferðir á Sillu þar sem
við náðum oftast í soðið voru
mikið tilhlökkunarefni hjá okkur
sem og veiðiferðir með stöng eða
net.
Ófá handtökin höfum við lært
af þér, hvort sem það er að gera
að fiski, þvo bílinn, gera upp
bandspotta, ganga frá hlutunum
á sinn stað og síðast en ekki síst
að vera duglegir í því sem við
tökum okkur fyrir hendur. Við
munum sakna þín þegar fjöl-
skyldan kemur saman.
Við vorum ekki háir í loftinu
þegar þú kenndir okkur að koma
upp eldi í arninum í Espilundi á
jólum og hátíðum, þó að sumum
þætti aðfarirnar dálítið stór-
karlalegar á stundum. Ef
brennið var lélegt var gjarnan
gripið til steinolíuflöskunnar og
skvett vel á glæðurnar til að fá
dálítið fútt í bálið, ekki ósenni-
legt að eldtungur hafi teygt sig
til himins upp úr skorsteininum
við og við.
Á þennan hátt munum við
minnast þín, þú varst og verður
alltaf hetja í okkar augum.
Áki, Bragi og Egill.
Það spáði ofsaveðri á Ný-
fundalandsmiðum í byrjun febr-
úar 1959.
Þegar hinn ungi skipstjóri á
Harðbak sá barómetið falla eins
og byssukúlu, það var dauðalogn,
þá var hann viss um að aðstæður
yrðu mjög erfiðar.
Hann lét ræsa út frívaktina,
trollið var tekið inn fyrir þó að
logn væri og skipaði svo fyrir að
allt af dekkinu skyldi sett niður í
fiskilestina.
Þannig var það að þegar ofs-
inn skall á með grimmdarfrosti
og sjávarhitinn fór niður fyrir
frostmark var Harðbakur eins
tilbúinn og hægt var til að takast
á við næstu skelfilegu daga.
Allur sjór fraus um leið og
hann skvettist á skipið, ísingin
varð strax mjög mikil.
Það átti enginn að búa frammi
í skipinu, menn áttu að taka það
nauðsynlegasta sem þeir þyrftu
að nota til næstu daga aftur í
skipið.
Kallinn hlýtur að vera orðinn
vitlaus sögðu menn, annað kom á
daginn og var skipshöfnin honum
ævarandi þakklát fyrir framsýn-
ina.
Áki var óvenju veðurglöggur,
varkár, anaði aldrei að neinu, fór
vel með skip og áhöfn, sigldi allt-
af skipum sínum heilum til hafn-
ar. Ég kynntist honum sem barn,
hann var fyrsti stýrimaður hjá
föður mínum á gamla Harðbak
þar sem ég var aðeins fimm ára
þegar ég fór að fara á sumrin
með þeim í túra. Hann kom mér
oft í koju á kvöldin, las fyrir mig
og svæfði. Seinna þegar ég var
aðeins eldri gætti hann mín og
fylgist með mér seint á kvöldin
og fram á nótt þegar ég fór ekki
að sofa á sama tíma og pabbi
minn. Áki tók síðan við skip-
stjórn á gamla Harðbak í janúar
1965 eftir að faðir minn hætti til
sjós, áður hafði hann verið skip-
stjóri á gamla Sléttbak frá því
síðla árs 1959.
Það kom aldrei annað til
greina þegar ég byrjaði mína sjó-
mennsku en að fara á Harðbak
með Áka ef ég fengi pláss. Áki
var tilbúinn að gefa ungum
mönnum tækifæri og sagði að
það væri framtíðin. Við vorum
t.d. níu á sama tíma með honum
sem allir urðum stýrimenn og
skipstjórar. Áka var mjög um-
hugað um að nýgræðingar lærðu
strax réttu handtökin og hugsaði
vel um áhöfnina.
„Þorsteinn, þú verður að læra
á kompásinn, gera rétt að aflan-
um, passa þig á vírunum og ef
brælir þá verður þú að sjá og
læra hvernig brotin koma og
forða þér á réttum tíma.“
Áki var ekki margmáll, en það
sem hann sagði greyptist inn í
hug manns, hann var ráðagóður
og seinna meir leitaði ég oft til
hans. „Þorsteinn þú ferð ekki
suður, þú tekur Kaldbak, þeir
eru búnir að bjóða þér hann.“ Og
þar við sat.
Áki tók við skipstjórn á fyrsta
skuttogara ÚA, Sólbak, í byrjun
árs 1972 og ári seinna tók hann
við Sléttbak og var með hann þar
til hann lét af skipstjórn 1985. Þá
fór hann að vinna við höfnina á
Akureyri sem hafnarvörður þar
til hann lét af störfum.
Hann varð fyrir því óláni að
slasast mikið þegar vír slitnaði
og slóst í hann og Baldvin föð-
urbróður minn þegar þeir voru
að koma stóru skipi að bryggju í
vondu veðri. Hvorugur náði sér
nokkurn tímann að fullu eftir
það.
Áki var mikill aflamaður, fór
vel með alla hluti, fór sínar eigin
leiðir hvort heldur það var til
Grænlands eða annað og lét ekk-
ert trufla sig.
Við Þóra konan mín kveðjum
merkan mann og vin. Mann sem
ég bar alltaf ómælda virðingu
fyrir og er þakklátur fyrir alla
kennsluna og ráðleggingar, bæði
til sjós og lands, sem hann gaf
mér í gegnum tíðina.
Elsku Silla, Þóra, Stebbi og
fjölskyldur, megið þið geyma
minningu um góðan mann. Guð
blessi Áka Stefánsson.
Þorsteinn Vilhelmsson.
Fallinn er frá Áki Stefánsson
fyrsti skipstjórinn minn. Með
honum er genginn einn af þeim
höfðingjum sem tóku þátt í þeirri
byltingu sem fólst í að taka við
skipstjórn á skuttogara, eftir að
hafa verið farsæll skipstjóri á
gömlum síðutogara.
Það var um vorið árið 1968
sem undirritaður ásamt þremur
öðrum 15-16 ára unglingum, allir
blautir bak við eyrun, mætti um
borð í gufutogarann Harðbak
EA 3 til að fara í okkar fyrstu
sjóferð. Skipstjóri var Áki Stef-
ánsson. Mér telst til að í þessari
veiðiferð hafi verið a.m.k. sex
ungir menn til viðbótar, frá 15
ára til tvítugs, sem allir áttu eftir
að verða togaraskipstjórar.
Lengi býr að fyrstu gerð og eng-
inn efi í mínum huga að Áki hafi
með sinni stóísku ró og reisn orð-
ið fyrirmynd þessara skipsfélaga
og kveikt í huga okkar löngun til
að feta í fótspor hans. Þessi fjöl-
menni hópur góðra drengja sem
hófu sinn feril hjá Áka gengur
undir nafninu Ranabörnin. Of
langt mál væri að útskýra hvern-
ig sú nafngift er til komin, en ég
er stoltur af því að vera einn af
Ranabörnunum og þakklátur
fyrir þann góða skóla og þá góðu
vini sem mér hlotnuðust á þess-
um þroska- og mótunarárum.
Áki mun ávallt eiga sér traustan
stað í hugskoti mínu og örugg-
lega fjölmargra skipsfélaga
minna frá þessum árum sem
munu ávalt minnast hans með
hlýhug og virðingu.
Eftirfarandi stöku hnoðaði ég
saman fyrir margt löngu til heið-
urs Áka á árlegum dansleik
Skipstjóra- og stýrimannafélags
Norðlendinga sem var haldinn
um árabil á Hótel KEA milli jóla
og nýárs.
Með Áka fóru á sjóinn fyrsta sinni
fjölmargir þeir sem eru hérna inni
honum megum við það margir þakka
að hann bjó til hæfan mann úr
böldnum krakka.
Sillu og fjölskyldunni votta ég
mína innilegustu samúð.
Árni Bjarnason.
Áki Stefánsson HINSTA KVEÐJA
Í dag kveðjum við Áka
Stefánsson kæran vin til
margra ára.
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf,
sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu
að kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Elsku Silla, Þóra, Stefán
og fjölskyldur, innilegar
samúðarkveðjur.
Björg Finnbogadóttir.
✝ Óli Gunnarssonfæddist í Skóg-
um, Öxarfirði, 21.
janúar 1925. Hann
lést á sjúkrahúsinu
Akureyri 19. des-
ember 2013.
Foreldrar hans
voru Kristveig
Björnsdóttir, hús-
móðir, f. 5. apríl
1881, d. 17. mars
1945 og Gunnar
Árnason, bóndi og smiður í
Skógum, f. 24. febrúar 1871, d.
23.4. 1960. Óli var yngstur níu
systkina. Þau voru: Rannveig, f.
1901, Björn, f. 1903, Sigurveig, f.
1905, Arnþrúður, f. 1908, Árni, f.
1910, Sigurður, f. 1912, Jón
Kristján, f. 1919, Þórhalla, f.
1923. Öll látin.
Óli stundaði nám við Sam-
vinnuskólann 1944-1946.
gjaldkeri til ársins 1976, en síðan
fulltrúi framkvæmdastjóra. Eftir
það við ýmis störf á Kópaskeri
allt til haustsins 2013 að hann lét
af störfum við móttöku einnota
umbúða, sem hann sinnti af mik-
illi eljusemi allt þar til kraftar
þrutu. Óli stundaði grásleppu-
veiðar í mörg vor og aðrar veið-
ar í frístundum. Var alla tíð mik-
ill náttúruunnandi, þekkti flesta
fugla og hljóð þeirra, tíndi mikið
af berjum og fjallagrösum. Söng
í kirkjukór Snartarstaðakirkju
og í karlakór meðan hann starf-
aði á svæðinu, var virkur félagi í
Kiwanisklúbbnum Faxa í 20 ár
og fleiri félög mætti upp telja.
Að spila bridge og önnur spil
veitti honum mikla ánægju allt
til hins síðasta. Hann var og um-
boðsmaður Happdrættis Há-
skóla Íslands og SÍBS um árabil.
Eins sat hann um tíma í hrepps-
nefnd Prestshólahrepps.
Útförin fer fram frá Snartar-
staðakirkju í dag, 27. desember
2013, kl. 13.
Eiginkona frá 16.
júní 1951, Þórunn
Guðrún Pálsdóttir,
f. 11. apríl 1931, frá
Ólafsfirði. Börnin
urðu átta. Hugrún,
f. 21. mars 1953,
Gunnar Páll, f. 25.
apríl 1954, Jón
Kristján, f. 18. mars
1959, Lovísa, f. 25.
október 1961, Krist-
veig, f. 31. júlí 1963,
Halla, f. 31. október 1965, Hild-
ur, f. 31. október 1965 og Gunn-
laug, f. 9. ágúst 1972. Barnabörn
eru tuttugu og barnabarnabörn
eru átta.
Óli var verkamaður og bíl-
stjóri hjá Kaupfélagi Norður-
Þingeyinga 1942-1945, en frá 1.
júní 1946 til ársloka 1988 vann
hann á skrifstofu KNÞ, fyrst við
almenn störf, þá aðalbókari og
Fyrst þegar ég heyrði nafn Óla
Gunnarssonar nefnt hef ég lík-
lega ekki verið nema 6-7 ára
drengur heima í Ási við Kópa-
sker. Það var frá ömmubróður
mínum Páli Friðrikssyni. Þegar
Páll talaði um Óla var það alltaf
með djúpri virðingu, miklu eldri
manns. Ég kynntist svo Óla þeg-
ar við fluttum niður á Kópasker í
gegnum leik og vináttu við elstu
börn þeirra Óla og Tótu, einkum
Hugrúnu og Gunnar Pál. Það var
mikill samgangur milli heimila
okkar eins og geta má nærri enda
ekki um langan veg að fara. Eftir
að ég varð unglingur náðum við
Óli vel saman, ásamt Barða
heitnum Þórhallssyni og raunar
fleirum en við áttum sameigin-
legt áhuga mál. Það var að fara á
handfæri. Ýmist var siglt út að
Rauðanúp eða vestur að Tjör-
nesi. Þessi leið var svipuð í tíma,
rúm klukkustund eða svo. Á
þessum árum fór ég oft á sjó og
gjarnan með þeim Óla og Barða
annaðhvort á trillunni þeirra
Álfaborg eða þá á bátnum And-
vara sem kaupfélagið átti. Aflan-
um var síðan skipt og aldrei kom
annað til greina af þeirra hálfu en
minn hlutur yrði jafn stór og
þeirra. Þannig voru þessir heið-
ursmenn. Ég minnist þess einu
sinni þegar við vorum staddir úti
við Rauðanúp í norðan kalda og
hitastigið eftir því. Skyndilega
lygndi og síðan kom sterkur hlýr
sunnanvindur og umskiptin voru
mikil. Þar upplifðum við gamalt
orðtæki: „það er ekki sama hvað-
an vindurinn blæs“.
Veturinn 1972 útvegaði Óli
okkur vinunum, mér og Gunnari
Páli, skipspláss á Höfn í Horna-
firði, en hvorugur okkar hafði
verið á vertíð fyrr. Gunnar var á
bátnum Ólafi Tryggvasyni, en ég
var á Gissuri hvíta. Bæði þessi
skip rótfiskuðu á þessari vertíð,
annað var hæst í tonnum talið en
hitt að aflaverðmæti. Óli og Ás-
grímur Halldórsson, kaupfélags-
stjóri á Höfn, voru skólabræður
og góðir félagar.
Að námi loknu í Samvinnu-
skólanum hóf Óli störf hjá Kaup-
félagi Norður-Þingeyinga á
Kópaskeri, líklega 1945, og starf-
aði þar nánast allan sinn starfs-
feril, lengst af sem fulltrúi kaup-
félagsstjóra. Óli var afburða
góður bókhaldari, nákvæmur,
skipulagður, rithöndin fáguð og
stílfögur. Hann var ráðagóður en
fremur hlédrægur að eðlisfari.
Óla kynntist ég svo enn frekar
eftir að ég varð kaupfélagsstjóri
á Kópaskeri á árunum 1976-1982.
Á þeim tíma unnum við náið sam-
an og aldrei bar skugga á okkar
samstarf, þó svo að aldursmun-
urinn væri mikill. Á þeim árum
sem Gunnar Páll og Anna voru
við búskap í Efri-Hólum var Óli
iðinn við að létta undir. Það var
þeim án efa mikil hjálp einkum
þegar stóð yfir sauðburður og
heyskapur. Stundum hitti ég Óla
á þeim árum þegar við Freyja
heimsóttum Gunnar og Önnu í
Efri-Hóla. Þar skynjaði maður
áhuga hans og elju við búskapinn
og hvar rætur hans lágu. Eftir
kynni mín við Óla Gunnarsson
skil ég nú innihald þeirrar virð-
ingar sem lá í orðum Páls frænda
míns forðum. Við fráfall Óla vilj-
um við Freyja koma á framfæri
okkar innilegustu samúðarkveðj-
um til þín, Tóta mín, og allra ykk-
ar afkomenda.
Ólafur Friðriksson.
Við fregnina um lát Óla rifjast
upp minningar um okkar fyrstu
kynni. Ég var að hefja störf hjá
Kaupfélagi Norður-Þingeyinga
sem vörubílstjóri árið 1944.
Fyrsta verkið var að leggja veg
að malarnámu í svokallaðri
Núpsvík. Nokkrir menn voru til-
búnir í það. Þar í hópnum var hár
og hinn gjörvilegasti maður, Óli
Gunnarsson, 19 ára. Tókst þegar
með okkur góð vinátta sem entist
ævilangt. Íbúðarhús okkar voru
sitthvorum megin við sömu göt-
una á Kópaskeri auk þess sem við
unnum hjá sama fyrirtæki í nær
hálfa öld. Vorum við báðir í mörg-
um félögum og nefndum og unn-
um saman að lausn ýmissa mála.
Óli var ákaflega nákvæmur og
samviskusamur maður og lán að
kynnast honum.
Með samúðarkveðju til Tótu
og fjölskyldu,
Friðrik og Anna í Sunnufelli.
Óli Gunnarsson
28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. DESEMBER 2013