Morgunblaðið - 11.01.2014, Síða 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. JANÚAR 2014
✝ GuðmundaJónína Guð-
mundsdóttir fædd-
ist á Brekku á Ingj-
aldssandi 10.6.
1926. Hún lést á
öldrunardeild
Fjórðungssjúkra-
hússins á Ísafirði
31.12. 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Guðrún
Magnúsdóttir, f.
1877, d. 1967, og Guðmundur
Einarsson, bóndi og refaskytta,
f. 1873, d. 1964. Guðmunda átti
fjögur hálfsystkini: Einar, f.
1892, d. 1966, Sigríði, f. 1894, d.
1992, Gunnar, f. 1898, d. 1987,
og Herdísi, f. 1898, d. 1990. Al-
systkini hennar voru: Helgi, f.
1899, d. 1986, Halldóra, f. 1900,
d. 1991, Þóra, f. 1903, d. 1991,
Magnúsína, f. 1905, d. 1916,
Guðmundur Ó., f. 1906, d. 1986,
Sigríður, f. 1909, d. 1909, Guð-
rún, f. 1910, d. 1999, Guðríður, f.
1911, d. 1911, Helga, f. 1911, d.
1911, Guðríður, f. 1912, d. 2007,
Jón H., f. 1913, d. 1991, Sigríður,
f. 1915, d. 1917, Magnúsína, f.
1916, d. 2002, Kristján, f. 1918,
d. 1988, Ragnar G., f. 1920, d.
2002, og Guðdís J., f. 1924, d.
2004.
Á sumardaginn fyrsta 1949
giftist Guðmunda Jóni Hafsteini
Oddssyni frá Álfadal á Ingjalds-
sandi, f. á Flateyri 1.7. 1926.
Hann var sonur hjónanna Vil-
Tómas A. Rizzo, dóttir þeirra er
Emma Lilja, og Guðjón Óskar.
Sambýlismaður Dagbjartar er
Thurstan Felstead. b) Páll Guð-
mundur ferðamálafr., f. 1976,
kvæntur Hildi Einarsdóttur.
Dóttir Páls og Rósu Sveins-
dóttur er Valbjörg. Synir Páls
og Hildar: Guðmundur Arnar og
Jón Hafsteinn, c) Sigríður Þóra
verkakona, f. 1977, sambýlis-
maður Stefán Aðalsteinsson. 3)
Dagný félagsliði, f. 1957, gift
Arnóri Magnússyni, f. 1955.
Dætur þeirra: a) Harpa matart.,
f. 1978, gift Baldri S. Einarssyni.
Dóttir Hörpu og Stefáns Guð-
mundssonar er Íris Embla. Dótt-
ir Hörpu og Baldurs er Anna
Dagný. b) Tinna leikskólakenn-
ari, f. 1983, sambýlismaður Frið-
rik Smárason. Sonur hennar og
Ragnars Elvarssonar er Elvar.
Dóttir Tinnu og Friðriks er
Helga Diljá. c)Dúna sjúkraliði, f.
1988, gift Þorvaldi Jóhann-
essyni. Dóttir þeirra er Helen
Birta. 4) Álfhildur álestrarm., f.
23.4. 1962, gift Þór Ólafi Helga-
syni, f. 1959. Dætur þeirra: a)
Þórunn Ágústa, vélav.fræð-
ingur, f. 1979, gift Gunnari Run-
ólfssyni. Dóttir hennar og
Björns Jenssonar er Björg Jón-
ína. Börn Þórunnar og Gunnars:
Sveinbjörn Hugi og Guðný
Magna. b) Guðný Ósk hár-
snyrtir, f. 1984, sambýlismaður
Jón Guðbjörnsson. Börn hennar
og Þórhalls B. Snædals: Þórhild-
ur Ósk og Benedikt Jóhann.
Sonur Guðnýjar og Jóns er Guð-
jón Þór. c) Sædís Ólöf nemi, f.
1991.
Útför Guðmundu fer fram frá
Ísafjarðarkirkju í dag, 11. jan-
úar 2014, kl. 14.
helmínu Jóns-
dóttur, f. 1902, d.
1979, og Odds V.
Guðmundssonar
vélstjóra, f. 1902, d.
1964. Börn Guð-
mundu og Jóns eru:
1) Einar jarð-
ýtustjóri, f. 1948,
kvæntur Maríu
Pálsdóttur, f. 1949.
Börn þeirra: a)
Guðmundur Kort
bifvélav., f. 1969, kv. Ernu B.
Jónsdóttur, sonur þeirra er Rún-
ar Ingi, dóttir Ernu er Lára
Margrét. b) Árný stuðnings-
fulltrúi, f. 1972, gift Sigurði B.
Ásvaldssyni. Börn þeirra: Sig-
rún Jónína, sambýlismaður Stef-
án Sveinbjörnsson, dætur
þeirra: Júlía Mist og Emilía Rós;
Stefanía Rún, sambýlismaður
Ragnar Einarsson, þeirra börn
eru Haukur Logi og Sylvía Mjöll;
Guðlaug Brynja, sambýlismaður
Sigurður Rúnarsson og Einar
Ásvaldur. 2) Bergljót Vilhelmína
sérkennari, f. 1952, gift Ásgeiri
Guðjóni Kristjánssyni, f. 1946, d.
2011. Dóttir Guðjóns er Þórhild-
ur verkakona, f. 1969, börn
hennar og Óskars Jónssonar eru
Margrét Hlíf, sambýlismaður
Fannar Sveinsson, og Stefán
Örn. Börn Bergljótar og Guð-
jóns: a) Dagbjört rithöfundur og
leikskólakennari, f. 1970, börn
hennar og Karls Óskarssonar:
Lovísa Kristín, sambýlismaður
Það er margs að minnast þeg-
ar hugurinn hvarflar til baka í tíð
og tíma. Við systkinin erum alin
upp á Álfadal á Ingjaldssandi
þar sem foreldrar okkar settust
að í upphafi búskapar síns og
bjuggu þar til 1969, ári eftir að
hlaðan og vélageymslan brann.
Pabbi og mamma tóku við búinu
af föðurafa mínum og -ömmu ár-
ið 1946. Mamma stýrði heimilinu
af miklum myndarskap og gekk í
öll verk inni sem úti. Á heimilinu
voru gjarna fleiri börn en við
systkinin og er þar fyrst að
nefna hana Mundu, systur
pabba, sem bjó áfram á bænum í
nokkur ár eftir að afi og amma
fluttu. Einnig voru þar frænka
okkar, hún Rúna í Hrauni,
Magga „okkar“ eins og mamma
kallaði hana, frændi okkar Geiri
Ragnars, Óli Hjalta og Hrefna
ásamt fleirum. Það var alltaf nóg
pláss hjá henni mömmu. Pabbi
stundaði refaveiðar meðan hon-
um entist heilsa til, eða í 49 ár.
Það mæddi því oft mikið á
mömmu, sem nestaði hann til
farar og sá svo um börn og bú að
honum fjarstöddum, gjarna um
háannatímann um sauðburðinn.
Frá Ingjaldssandi fluttu þau til
Flateyrar, en voru öll sumur á
Gerðhömrum við Dýrafjörð.
Mamma vann í frystihúsinu á
Flateyri á veturna, en vor og
sumur veiddu þau hjónin grá-
sleppu og rauðmaga ásamt því
að halda sauðfé.
Mamma og pabbi undu sér vel
á Gerðhömrum og reistu sér
íbúðarhús þar og fluttu þangað
alfarin 1979. Barnabörnin sem
komu í heiminn, hvert á fætur
öðru, dvöldu hjá þeim í lengri
eða skemmri tíma í góðu yfir-
læti. Á Gerðhömrum ráku þau
mikla harðfisksvinnslu, héldu
sauðfé og unnu svo í sláturhús-
inu á Ísafirði og Þingeyri á
haustin, þar sem pabbi var slát-
urhússtjóri. Árið 1993 fluttu þau
búferlum til Ísfjarðar og bjuggu
þar lengst af á Hlíf 2.
Mömmu var margt til lista
lagt hvort sem það var við mat-
argerð, saumaskap, prjóna, út-
saum eða ýmiskonar lagfæringar
innan heimilisins. Hún var mjög
frændrækin, einstaklega hjálp-
söm og félagslynd og var því
mikill gestagangur á heimili
þeirra alla tíð. Hún hafði líka
mjög gaman af að ferðast, heim-
sækja skyldfólk og kynnast nýju
fólki.
Við mamma vorum mjög náin
og áttum margar góðar stundir
saman. Hún fylgdist vel með
fólkinu sínu af einlægum áhuga,
vissi hvar ég var að vinna og
hverja ég átti samneyti við. Ég á
eftir að sakna samverunnar og
símtala sem við áttum hvert
kvöld.
Guð þig leiði sérhvert sinn
sólarvegi alla.
Verndarengill varstu minn
vissir mína galla.
Hvar sem ég um foldu fer
finn ég návist þína.
Aldrei skal úr minni mér
mamma, ég þér týna.
(Jón Sigfinnsson)
Einar og María.
Elsku mamma, nú er komið að
hinstu kveðjustund. Ég ætla að
kveðja þig með nokkrum minn-
ingabrotum.
Það er sagt að börn læri það
sem fyrir þeim er haft og margt
sé líkt með skyldum. Þið pabbi
voruð okkur systkinunum góðar
fyrirmyndir og við ólumst upp
við ástríki og öryggi. Þið voruð
einstaklega hjálpsöm og umhug-
að um fólk enda alin upp í ung-
mennafélagsandanum. Það kom
ekki síst fram þegar leið á ævina
og þið höfðuð tök á að líta til með
þeim sem á einhvern hátt voru
einstæðingar eða áttu erfitt.
Þessir jákvæðu eiginleikar eru
nokkuð einkennandi fyrir afkom-
endur ykkar. Það er ekkert mál
að gera fólki greiða þegar á þarf
að halda.
Þú varst á margan hátt stór-
brotin kona, gerðir miklar kröfur
til sjálfrar þín og gekkst í verkin
án þess að hafa mörg orð um
það. Ég man alltaf eftir stór-
þvottadögunum þegar ég horfði
á þig skrúbba þvottinn á þvotta-
brettinu og hugsaði hve þú fynd-
ir mikið til enda voru hendurnar
orðnar skinnlausar að kvöldi.
Þú varst mikil matargerðar-
kona, afar gestrisin og umhugað
um að allir fengju nóg að borða.
Á sumrin þegar margt var um
manninn; krakkar í sveit, mikill
gestagangur og menn í vinnu,
var stórbakstur í hverri viku. Ég
man alltaf eftir því hve okkur
krökkunum þótti gott að fá laug-
ardagssnúðana sem þú bakaðir
gjarnan á laugardagskvöldum.
Svo galdraðir þú ís þegar frost
var um jólin, þrátt fyrir að það
væri ekkert rafmagn í sveitinni.
Mér þótti merkilegt að sjá
hvernig þú fórst að; settir snjó í
tágakörfu, blandaðir hann með
salti og stakkst ísforminu niður í
og ísinn smakkaðist alltaf vel.
Það lék flest í höndunum á
þér, hvort sem það var matar-
gerð eða handverk. Þú saumaðir
og prjónaðir á alla fjölskylduna
og fyrir vini og skyldmenni. Þú
varst lagin við að klippa fólk og
gerðir við ýmislegt smálegt
heima. Þú hafðir mjög gaman af
handavinnu eftir að þú komst á
efri ár og hafðir tíma til að sinna
því. Saumaðir gjarnan svuntur
til jólagjafa. Þar til nýlega prjón-
aðir þú dúkkur og dúkkuföt fyrir
yngstu afkomendurna, síðustu
sokkana prjónaðir þú nú í des-
ember.
Barnabörnin voru alltaf vel-
komin til ykkar pabba og nutu
þess að koma til ykkar í sveitina.
Dagbjört fór fyrst til þín sjö
mánaða og dvaldi hjá ykkur í
nokkrar vikur á meðan ég klár-
aði kennaranámið. Við Guðjón
sendum ykkur nokkrum sinnum
barn um jólin svo þið væruð ekki
tvö í kotinu og þær voru ófáar
heimsóknirnar okkar að Gerð-
hömrum og síðan á Hlíf.
Mamma hafði nokkuð góða
heilsu fram til síðasta hausts,
þrátt fyrir að vera bundin hjóla-
stól síðustu æviárin. Hún var
myndarleg og flott kona, klæddi
sig upp á og hafði gaman af því
að vera innan um fólk. Hún
fylgdist vel með afkomendum
sínum, var jákvæð í hugsun,
hafði áhuga á því hvernig þeim
gengi og hvernig þeir byggju.
Hún hafði mjög gaman af að
ferðast og lét hjólastólinn ekki
hefta sig. Það var því gaman að
taka á móti henni þegar hún kom
í heimsókn til Dalvíkur, fara með
henni í heimsóknir eða í búðir.
Hafðu þökk fyrir allt sem þú
varst okkur og umhyggjuna sem
þú sýndir okkur afkomendum
þínum.
Þín
Bergljót.
Elsku mamma og tengda-
mamma, nú er komið að kveðju-
stund og yljum við okkur við
yndislegar minningar. Æskuárin
mín voru góð og er ég þakklát
fyrir að hafa alist upp svona mik-
ið í nálægð við náttúruna á Álfa-
dal og fyrir sumardvöl okkar á
Gerðhömrum. Mamma mín var
mjög vinnusöm og dugleg kona,
saumaði og hannaði mikið af föt-
um á mig og stundum á vinkonu
mína líka. Þegar við fluttum frá
Ingjaldssandi til Flateyrar þá
var ég sjö ára gömul og mamma
fór að vinna í frystihúsinu allan
daginn og reyndist mér oft erfitt
að sætta mig við það. Þegar við
Þór minn fórum að búa 1978 þá
undirbjuggu mamma og pabbi að
flytja alfarið að Gerðhömrum og
árin þeirra þar voru örugglega
þau bestu þótt vinnuálag hafi
verið mikið, byggðu nýtt íbúðar-
hús stórt og fallegt, stækkuðu
harðfiskverkunina, voru með
fólk í vinnu og var þetta nokkuð
stórt fyrirtæki um tíma miðað
Guðmunda Jónína
Guðmundsdóttir
✝ Ásta Þór-gerður Jak-
obsdóttir fæddist á
Ísafirði 20. sept-
ember 1930. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Vest-
fjarða, Ísafirði, 2.
janúar 2014.
Foreldrar Ástu
voru Jakob Gísla-
son skipstjóri, f.
3.12. 1897, d. 22.5.
1959, og Guðbjörg Hansdóttir
húsfreyja, f. 22.8. 1907, d. 16.7.
1971. Systkini Ástu voru Krist-
jana Sigrún Jakobsdóttir, f. 20.2.
1928, d. 17.5. 1958, Konráð Guð-
mundur Jakobsson, f. 13.5. 1929,
Erna Guðbjörg Benediktsdóttir,
f. 16.3. 1930, Steinþór Jak-
obsson, f. 7.11. 1931, d. 19.5.
1996, Jakobína Valdís Jak-
obsdóttir, f. 21.11. 1932, og Katr-
ín Svanfríður Halldórs Jak-
obsdóttir, f. 17.7. 1934, d. 3.8.
1935.
Ásta giftist 7.9. 1958 Stefáni
Hauki Ólafssyni, f. 4.1. 1927.
Hanna Mjöll Ólafsdóttir. Börn
þeirra eru Ólafur Njáll, f. 1992,
Hafrún Lilja, f. 1995, Ásthildur,
f. 2002, og Hjálmar Helgi, f.
2007. 3) Heiðrún, f. 19.12. 1973.
Eiginmaður hennar er Fjölnir
Ásbjörnsson. Synir þeirra eru
Tryggvi, f. 2000, Egill, f. 2002,
Haukur, f. 2008, og Magni, f.
2010. 4) Ásta f. 1.5. 1976. Eig-
inmaður hennar er Paul Eric
Fuller.
Börn Ástu eru Guðfinnur
Tryggvi, f. 1996, og Bryndís
Bára, f. 1999, faðir þeirra er
Bjarni Freyr Guðmundsson.
Ásta var fædd og uppalin á
Ísafirði til 16 ára aldurs en þá
flutti hún til Reykjavíkur. Eftir
hefðbundna skólagöngu sinnti
hún ýmsum störfum sem til féllu.
Hún fór á síld, vann í hvalnum og
á Álafossi ásamt fleiri störfum
en lengst af vann hún í fisk-
vinnslu og sem bókavörður á
Tálknafirði þar sem þau hjónin
bjuggu til margra ára. Frá árinu
2001 bjó Ásta ásamt eiginmanni
sínum á Ísafirði, síðustu árin á
Hlíf. Ásta var listræn og mikil
handverkskona og ein af frum-
kvöðlum þess að vinna úr ís-
lensku fiskroði.
Útför Ástu verður gerð frá
Ísafjarðarkirkju í dag, 11. janúar
2014, og hefst athöfnin kl. 11.
Foreldrar hans
voru Ólafur Dýr-
mundsson bóndi, f.
24.11. 1889, d. 18.2.
1973, og Guðrún
Sigurlaug Stef-
ánsdóttir húsfreyja,
f. 5.1. 1887, d. 23.5.
1970. Dóttir Ástu
og Stefáns Hauks er
Guðrún Ásbjörg
Stefánsdóttir, f.
20.1. 1948. Eig-
inmaður hennar er Tryggvi Sig-
tryggsson, f. 9.3. 1946. Börn
þeirra eru: 1) Stefán Haukur, f.
3.2. 1965. Eiginkona hans er
Guðbjörg Gísladóttir. Dætur
þeirra eru Guðrún Ásbjörg, f.
1983, sambýlismaður Björn
Fannar Hafsteinsson og eiga þau
Stefán Andra og Emmu Rakel.
Aldís Dröfn, f. 1989, sambýlis-
maður Svavar Máni Guð-
laugsson, dóttir Aldísar er Kol-
brún María og faðir hennar er
Pálmar Freyr Halldórsson. Anna
María, f. 1994. 2) Jakob Ólafur, f.
27.8. 1967. Eiginkona hans er
Ásta Þórgerður, tengdamóðir
mín, er látin.
Margs er að minnast eftir
hálfrar aldar kynni. Efst í huga
er stórbrotin kona með ákveðnar
skoðanir en stórt hjarta. Hjarta
sem var fullt af ást til afkomenda
hennar og ég naut góðs af. Þegar
ég hitti hana fyrst fann ég fyrir
því að verið var að taka mig út.
Það var kannski ekki skrýtið að
Ásta vildi skoða þennan tilvon-
andi tengdason þar sem ég var að
gera mér dælt við einkabarn
hennar. Seinna fluttum við Gósý
með fyrsta barn okkar, Stefán
Hauk, inn á heimili Ástu og
Hauks. Það var góður tími þar
sem ég kynntist tengdamömmu
vel enda var vel látið með uppá-
haldstengdasoninn. Ásta sá eftir
okkur þegar við fluttum vestur á
Ísafjörð en seinna fluttu þau
Haukur til Tálknafjarðar og þá
varð styttra á milli okkar. Marg-
ar ferðir voru farnar þangað. Eft-
ir að Ásta tók bílprófið munaði
hana ekki um að skreppa norður
heiðar til að sjá barnabörnin
hvort sem það var að sumri eða
vetri þegar Haukur var á sjónum.
Ásta gladdist þegar Jakob Ólafur
kom í heiminn og hún dekraði við
„drengina sína“ og reyndi allt
hvað hún gat að vera með þeim.
Það sama átti við þegar Heiðrún
og Ásta bættust í hópinn. Ófáar
ferðir fór hún með barnabörnin
um Vestfirði og landið allt og
kynnti fyrir þeim söguna eins og
hún ein gat sagt hana.
Ásta hafði mikla ánægju af því
að ferðast hvort sem það var inn-
anlands eða utan. Þegar þau
Haukur fóru í ferðir fékk fjöl-
skyldan alltaf góðar gjafir og
góðar ferðasögur, vel kryddaðar
af frásagnargáfu Ástu. Mér eru
minnisstæðar ferðir til Glasgow
og Austurríkis en alltaf tókst
Ástu að fylla töskur af gjöfum til
barnabarna, maka þeirra og
langömmubarna.
Ásta var svolítil dellukerling
og áhugamál hennar urðu að
óþrjótandi frásögnum sem sagð-
ar voru með mikilli tilfinningu því
sagnamanneskja var hún með af-
brigðum. Áhugi hennar á sagn-
fræði og íslenskri þjóðmenningu
var mikill og hún vissi miklu
meira um mína ætt en ég sjálfur.
Allt handverk lék í höndunum á
Ástu, hún var listræn og naut
fjölskyldan góðs af. Fyrir all-
mörgum árum fékk hún áhuga á
að vinna skartgripi, slaufur og
töskur úr fiskroði og var ein af
frumkvöðlum í þeirri vinnslu, þó
kannski aðeins á undan sinni
samtíð. Þegar Ásta og Haukur
fluttu á Hlíf var hún í forsvari fyr-
ir að innrétta samkomusal eldri
borgara. Seinni árin áttum við
svo sameiginlegt áhugamál sem
er golfið. Hún stundaði púttvöll
Hlífar af miklum eldmóði og tók
þátt í Íslandsmótum 50 ára og
eldri, nú síðast í sumar.
Ásta og jólin eru í mínum huga
samofin enda lögðu þau hjónin á
sig ýmislegt til að geta verið með
fjölskyldunni um jólin, meira að
segja að fara til Danmerkur. Í
augum Ástu átti hún ekki bara
eina dóttur, Gósý, heldur mörg
börn því þannig leit hún á börnin
okkar og barnabörnin. Það var
stór afkomendahópur sem mætti
á sjúkrahúsið á aðfangadag til að
fagna jólunum með Ástu. Börnin
sungu fyrir hana og opnuðu með
henni pakka og hún var uppá-
klædd og klappaði fyrir börnun-
um eftir sönginn. Þannig vil ég
muna þig, Ásta mín, þakka þér
fyrir allt. Minning þín mun lifa í
afkomendum þínum.
Tryggvi Sigtryggsson.
Það tilheyrir áramótum að
staldra við, líta til baka og horfa
yfir farinn veg. Þannig var það
um þessi áramót en þó á allt ann-
an hátt en áður. Amma Ásta var
orðin mjög veik og ljóst hvert
stefndi og hugurinn reikaði því
langt aftur.
Þegar ég var lítil bjuggu amma
og afi á Tálknafirði og oft dvöld-
um við Ásta systir þar hluta úr
sumri í góðu yfirlæti og fengum
ýmislegt sem annars var ekki
leyft og dekrað var við okkur á
alla enda og kanta. Amma var þá
eins og alla tíð mikið fyrir að fara
í útilegur og vílaði ekki fyrir sér
að fara ein með okkur systurnar
ef svo bar undir. Þá var öllu skellt
í Löduna, haldið af stað, sungið
og sagðar skemmtilegar sögur á
leiðinni. Alltaf fylgdi ömmu mikill
farangur á ferðalögum og oft var
gert góðlátlegt grín að henni fyr-
ir en hún lét það ekki á sig fá.
Reyndar mátti stundum litlu
muna að farangurinn væri svo
mikill að ekki væri pláss fyrir
okkur farþegana en samkvæmt
ömmu var mjög nauðsynlegt að
vera við öllu búinn. Nokkrum
sinnum ferðaðist ég með ömmu í
útlöndum og það var gaman að
fylgjast með hversu óhrædd hún
var á framandi slóðum. Amma
var nefnilega yfirleitt ekki að víla
hlutina fyrir sér. Hún var fram-
kvæmdakona og lét ekki sitja við
orðin tóm ef henni datt eitthvað í
hug. Ég undrast til dæmis alltaf
hversu oft hún gat eiginlega
breytt eldhúsinnréttingunni á
Tálknafirði, ein og óstudd. En
þannig var bara einhvern veginn
amma. Hún fór sínar eigin leiðir,
hvað sem tautaði og raulaði. Ég
er þannig ekki viss um að margar
ömmur hafi dansað við lög
þungarokkshljómsveitar í brúð-
kaupsveislu eins og amma gerði í
brúðkaupinu mínu en ömmu
fannst alla tíð ákaflega gaman að
dansa.
Amma var mikil handverks-
kona og vann ýmiskonar hand-
verk sem hún var ákaflega gjaf-
mild á. Amma var líka fróð,
fylgdist vel með og las alla tíð
mikið og það var gaman að spjalla
við hana um hina ólíkustu hluti.
Hún var mikill grúskari og þar
bar kannski ættfræðina hæst en
amma var með öll ættartengsl á
hreinu og ef nýtt tengdabarn
kom í fjölskylduna var strax búið
að rekja allar ættir sundur og
saman. Það var ömmu því mikið
áfall þegar sjónin fór að gefa sig
fyrir nokkrum árum. Þegar hún
var hætt að geta lesið fór hún að
hlusta á hljóðbækur og áttum við
margar góðar stundir saman þar
sem við veltum fyrir okkur bók-
um og hvaða bækur ætti að panta
næst.
Amma var mikil barnakona og
naut sín vel með börn í kringum
sig. Þegar við Fjölnir fluttum til
baka vestur fyrir fimm árum með
strákana okkar gladdist amma
mjög enda fannst henni gott að
hafa sína nánustu í kringum sig.
Ásta Þórgerður
Jakobsdóttir