Morgunblaðið - 11.01.2014, Side 41

til starfa hjá Landsvirkjun, við
Búrfell, Sigöldu og síðan við
Hrauneyjafoss. Erla Soffía og
Kolbrún höfðu bæst við og Solla
hætti að vinna. Árum síðar vann
hún í mötuneyti Búrfells í mörg
ár. Þar kom að við fórum saman í
lítilli rútu austur í heimsókn. Það
var svakalega gaman í góðu veðri.
Nú þegar leiðir skilur um sinn
þökkum við vinkonu okkar fyrir
samferðina og margar gleðistund-
ir í rúm 40 ár. Minning Sollu mun
lifa í hugum okkar allra.
Kristín, Sólrún og Sigurður.
Það er haust og skólasetning á
Bifröst árið 1963. Ungmennin sem
þarna eru komin til sinnar fyrri
ársdvalar eru að hleypa heim-
draganum, yfirgefa æskuheimilið,
og þurfa nú að standa á eigin fót-
um. Við erum víðs vegar að af
landinu, þekkjumst ekkert, og í
huga okkar er bæði kvíði og til-
hlökkun. Næstu tvö árin myndað-
ist með þessum hóp samheldni og
vinátta sem mun tengja okkur öll
sterkum böndum til lífstíðar. Sól-
veig Indriðadóttir var ein þessara
ungmenna sem hófu mám við
Samvinnuskólan á Bifröst haustið
1963.
Solla, eins og hún var alltaf
kölluð, var skarpgreind og stál-
minnug og því gott til hennar að
leita þegar minnið brást. Þegar
horft er til baka voru það forrétt-
indi að fá tækifæri til að stunda
nám í Samvinnuskólanum á Bif-
röst. Skólinn var strangur og
krafðist bæði aga og ástundunar
af nemendunum. En sjóndeildar-
hringur okkar víkkaði og við
þroskuðumst mikið á þessum
tveimur vetrum.
Árin liðu og þegar við hjónin
festum kaup á íbúð í Leirubakka í
Breiðholti kom í ljós að Solla og
Bjössi áttu heima í sömu blokk, en
þó í öðrum stigagangi. Þar urðu
fagnaðarfundir, fagnaðarfundir
sem styrktust enn frekar þegar
skólasystkin okkar, Guðrún og
Viðar, fluttu í næstu blokk. Já, ár-
in í Bökkunum voru yndisleg þar
sem mynduðust einnig mjög sterk
vináttubönd milli barnanna okkar
allra sem flest voru á svipuðu reki.
Solla var mjög hjálpsöm við mig
og fékk ég að leita til hennar þeg-
ar þannig stóð á. Hún var alltaf til
staðar. Seinna fluttu Solla og
Bjössi að Búrfelli þar sem Bjössi
vann hjá Landsvirkjun. Margar
ferðir fórum við fjölskyldan í Búr-
fell þar sem tekið var á móti okkur
að höfðingjasið.
Það var fastur siður að fara í
Búrfell í byrjun desember og gera
laufabrauð. Solla, sem átti ættir
að rekja til þingeysks menningar-
heimilis, hélt í þennan góða sið og
var snillingur í laufabrauðsgerð
sem öðru. Buðu þau Bjössi okkur
að taka þátt í laufabrauðsgerðinni
sem varð að árlegum viðburði.
Þetta var ákaflega skemmtilegt,
krakkarnir skáru út og við Solla
hnoðuðum deigið. Í þessum heim-
sóknum tókum við oftar en ekki í
spil, bæði „vist“ og „brids“, eða
fórum með krökkunum í „Trivial
pursuit“ og yfirleitt vann Solla.
Þessar heimsóknir voru alltaf sér-
staklega skemmtilegar, þökk sé
Sollu og Bjössa.
Solla greindist með krabba-
mein í brjósti fyrir nokkrum árum
og var talið að hún væri hólpin, en
í júlí sl. greindist hún með hvít-
blæði. Hún tók þessum fréttum af
æðruleysi og dugnaði eins og
hennar var von og vísa. Hún lifði í
kærleika fyrir mann sinn, börn og
fjölskyldur þeirra. Í erfiðu veik-
indastríði hennar var því ánægju-
legt að fylgjast með því að frá fjöl-
skyldu sinni uppskar hún eins og
til var sáð.
Við skólasystkinin frá Sam-
vinnuskólanum í Bifröst 1963-
1965 vottum Bjössa, Indriða, Erlu
Soffíu, Kollu og fjölskyldum
þeirra okkar dýpstu samúð vegna
andláts elskulegrar eiginkonu,
mömmu og ömmu. Minningarnar
um góða konu munu ylja ykkur í
framtíðinni.
Far í friði elskulega vinkona.
Þín verður sárt saknað.
Þóra Einarsdóttir.
MINNINGAR 41
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. JANÚAR 2014
✝ Ragnar Krist-jánsson fæddist
í Eyrarsveit 17. júní
1929. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Vesturlands 4. jan-
úar 2014.
Foreldrar hans
voru Kristján Jóns-
son, f. 1. nóvember
1874, d. 16. febrúar
1967, og Kristín
Gísladóttir, f. 6. júlí
1890, d. 25. janúar 1962. Systk-
ini hans voru Kristín Kristjáns-
dóttir, f. 1905, d. 1908, Kristín
Guðríður Kristjánsdóttir, f.
1908, d. 1993, Guðríður Krist-
jánsdóttir, f. 1911, d. 1992, Gísli
Kristjánsson, f. 1913, d. 1928,
rún Ragnarsdóttir, f. 26. maí
1958, d. 24. desember 1966. 2.
Kristján Tryggvi Ragnarsson, f.
24. júlí 1963. Sambýliskona hans
er Kristín Guðný Ottósdóttir, f.
7. mars 1963. Synir hans eru
Ragnar, f. 15. febrúar 1990, og
Kristófer Rúnar, f. 26. febrúar
1998. 3. Gunnar Ragnarsson, f.
25. ágúst 1965. Börn hans eru
Þórdís Sigrún, f. 22. nóvember
1991, Benedikt Lárus, f. 22. nóv-
ember 1991, Erna Katrín, f. 11.
febrúar 1993 og Gunnar Ingi, f.
2000.
Ragnar ólst upp í Móabúð í
Eyrarsveit ásamt þrettán systk-
inum sínum. Hann starfaði við
sjómennsku ungur að árum eða
þar til hann hóf verslunarstörf
og sem umboðsmaður fyrir Olíu-
félagið hf. í Grundarfirði. Hann
starfaði við það til starfsloka.
Útför Ragnars fer fram frá
Grundarfjarðarkirkju í dag, 11.
janúar 2014, og hefst athöfnin
kl. 14.
Guðrún Líndal
Kristjánsdóttir, f.
1916, d. 2010, Jós-
efína Kristjáns-
dóttir, f. 1917, d.
2004, Una Krist-
jánsdóttir, f. 1920,
d. 1981, Jón Krist-
jánsson, f. 1920, d.
1997, Hallgrímur
Kristjánsson, f.
1923, d. 1998, Krist-
ján Kristjánsson, f.
1925, d. 2001, Gísli Kristjánsson,
f. 1928, Guðbjörg Kristjáns-
dóttir, f. 1930, d. 2003, og Arndís
Kristjánsdóttir, f. 1937.
Ragnar kvæntist 6. maí 1957
Þórdísi Gunnarsdóttur, f. 10.
mars 1934. Börn þeirra: 1. Sig-
Mig langar til þess að minnast
í nokkrum orðum móðurbróður
míns, Ragnars Kristjánssonar.
Ragnar, eða Raggi eins og hann
var alltaf kallaður, var litríkur
persónuleiki sem var mér og
minni fjölskyldu afar kær. Hann
var sá tíundi í röð tólf systkina
sem komust á legg í Móabúð í
Eyrarsveit. Raggi var sérstak-
lega glaðvær og elskulegur mað-
ur, ekki ósvipaður Gísla í Tröð,
afa sínum. Hann var höfðingi
heim að sækja og þau hjónin
bæði. Stóra gæfan í lífi Ragga
var eiginkona hans og yndisleg-
ur lífsförunautur, Þórdís Gunn-
arsdóttir, alltaf kölluð Dísa. Þau
eignuðust tvo syni og eina dóttur
en það var þeim mikill harmur
að missa fyrsta barn sitt, dótt-
urina, unga að aldri. Synirnir og
afkomendur þeirra hafa ávallt
verið foreldrum sínum mikil
gleði.
Á heimili mínu hafa ósjaldan
verið rifjaðar upp sögur af heim-
sóknum til Ragga og Dísu í
Grundarfjörðinn. Þar stóð okkur
allt til reiðu og iðulega vorum við
leyst út með gjöfum að höfðingja
sið. Börnin upplifðu þessar
heimsóknir sveipaðar ævintýra-
ljóma.
Það var alltaf gaman þar sem
Raggi var. Hann gat sagt sögur
um fólk og málefni, sem vöktu
mikla kátínu. Slíkar sögur af
fólki voru þó alltaf sagðar af
skilningi og mildi og á þann hátt
að á engan hallaði.
Raggi og Dísa bjuggu alla
sína tíð í Grundarfirði. Raggi rak
þar bensínstöð og sjoppu mestan
hluta starfsævi sinnar og setti
mikinn svip á bæjarfélagið. Þau
hjónin ferðuðust mikið og nutu
sín tvö saman á suðrænum slóð-
um. Þar gekk Raggi um með
hvíta skipstjórahúfu og Dísa hló
að honum. Heimili þeirra bar
glöggt merki af þessum ferðum.
Þar var að finna hina ýmsu
minjagripi frá fjarlægum slóðum
sem voru miklir dýrgripir í aug-
um barnanna.
Raggi var maður sem kunni
að njóta lífsins. Það var honum
vafalaust erfitt þegar heilsan fór
dvínandi á efri árum en hann
nýtti tíma sinn vel með sinni
elskulegu eiginkonu.
Ragga verður sárt saknað í
minni fjölskyldu. Hann markaði
spor sem erfitt er að fylla. Ég og
fjölskylda mín vottum Dísu og
fjölskyldunni allri innilega sam-
úð okkar.
Létt er að stíga lífsins spor,
ljúf er gleðin sanna,
þegar eilíft æsku vor,
er í hugum manna.
(Ragnar S. Gröndal)
Hvíl í friði, elsku frændi.
Ingibjörg Pétursdóttir.
Sannur höfðingi og vinur er
fallinn frá, það má með sanni
segja þegar maður rifjar upp
þær stundir sem maður átti með
Ragnari og Þórdísi, bæði á Kan-
arí og ekki síður í Grundarfirði.
Þær voru yndislegar. Tengda-
móðir mín Guðrún og Ragnar
voru miklir mátar enda margt
brallað þegar þau hittust og kom
Raggi ávallt við í Skála þegar
Guðrún og Stefán tengdafaðir
minn bjuggu þar.
Kanarí var í miklu uppáhaldi
hjá Ragga og Dísu. Camilías var
þeirra hótel, íbúðin þeirra merkt
með merki Grundarfjarðar að
sjálfsögðu, góða skapið og húm-
orinn alltaf á réttum stað. Minn-
ingar frá Kanarí koma upp í hug-
ann, Raggi og Dísa bjóða í mat,
að sjálfsögðu lúða með öllu, há-
karl og harðfiskur í desert.
Einu sinni datt okkur hjónum
í hug að koma þeim hjónum
Ragga og Dísu á óvart fyrir jól-
in, ég hafði samband við blóma-
búð sem þá var í Grundarfirði,
lét senda blómvönd með ósk um
gleðileg jól, frá hjónunum í
Skála, Önnu og Reyni Hólm.
Þetta fannst Ragga og Dísu
skemmtileg uppákoma. Ávallt
sendi Raggi okkur hjónum
pakka með góðgæti, fisk, hákarl,
harðfisk og krækiber og bláber á
sumrin og annað sem ekki verð-
ur rakið hér.
Að lokum viljum við þakka all-
ar samverustundirnar á liðnum
árum. Blessuð sé minning þín.
Sendum við Dísu og fjölskyldu
hugheilar samúðarkveðjur.
Anna Stefánsdóttir
og Reynir Hólm, Skála,
Seltjarnarnesi.
Mig langar til að minnast með
nokkrum orðum vinar míns
Ragnars Kristjánssonar, sem
lagði upp í sína hinstu ferð nú í
byrjun ársins. Ég kynntist
Ragnari fyrir rúmlega hálfri öld
þegar ég fluttist til Grundar-
fjarðar og starfaði þar hjá Kaup-
félagi Grundfirðinga í nokkur ár.
Hann og Þórdís kona hans voru
næstu nágrannar mínir. Þórdís
var dóttir Gunnars Njálssonar,
sem á þessum árum var formað-
ur stjórnar kaupfélagsins. Ná-
grennið og þessi tengsl urðu til
þess að ég kynntist þeim hjón-
um, Ragnari og Dísu, fljótt. Þau
kynni leiddu svo til samskipta og
vináttu sem enst hefur síðan.
Ragnar ólst upp í stórum syst-
kinahópi og þurfti ungur að fara
að vinna og bjarga sér á eigin
spýtur.
Hann stundaði sjómennsku og
vann einnig við fiskvinnslu. Um
það leyti sem ég var í Grund-
arfirði réðst hann til kaupfélags-
ins og annaðist þá olíuútkeyrslu
og fleiri tengd störf, en kaup-
félagið var þá með umboðið fyrir
Olíufélagið Esso. Í framhaldinu
skipuðust mál þannig að Ragnar
tók við umboðinu og sá um sölu á
gasolíu, bensíni og ýmsum olíu-
vörum. Þetta varð síðan starf
þeirra Ragnars og Dísu í nokkra
áratugi eða allt þar til þau létu af
störfum fyrir aldurs sakir. Mér
er kunnugt um að stjórnendur
Esso mátu störf þeirra mikils,
enda gekk rekstur umboðsins
vel.
Ragnar naut ekki mikillar
skólagöngu í æsku. Aðstæðurnar
leyfðu það ekki. Þetta bætti
hann upp með miklum dugnaði
og einstakri náttúrugreind.
Hreinskiptni og félagslyndi voru
ríkir þættir í fari hans. Hann var
mjög laginn sölumaður, en gat
verið fastur fyrir og harður í
horn að taka ef honum fannst
hann órétti beittur.
Við Ragnar ferðuðumst tals-
vert saman erlendis ásamt eig-
inkonum okkar. Hann var ein-
staklega ljúfur og skemmtilegur
ferðafélagi. Hann kunni lítið fyr-
ir sér í tungumálum en það virt-
ist ekki hindra hann verulega í
að ná sambandi við fólk Hann
var einhvern veginn svo opinn,
einlægur og ófeiminn að það
ruddi öllum hindrunum úr veg-
inum.
Að leiðarlokum þökkum við
Erla Ragnari fyrir margra ára-
tuga samskipti og vináttu um
leið og við sendum Dísu, sonum
þeirra og fjölskyldum innilegar
samúðarkveðjur.
Húnbogi Þorsteinsson.
Ragnar
Kristjánsson
✝ Ásgeir Gunn-laugsson fædd-
ist 1. október 1927
að Syðri-Sýrlæk í
Villingaholts-
hreppi. Hann and-
aðist 4. janúar
2014.
Foreldrar hans
voru Gunnlaugur
Gunnlaugsson, f. í
Steinsholti, Gnúp-
verjahreppi, 14.
júní 1893, d. 22 september 1950,
og Anna Ásgeirsdóttir, f. að
Vatnsleysu í Biskupstungum,
27. júní 1894, d. 13. júní 1982.
Systkini Ásgeirs voru Gunnar
Gunnlaugsson, f. 24. júní 1922,
að Mjósyndi. Fædd á Syðri-
Sýrlæk eru: Óskírður Gunn-
laugsson, f. 22.
október 1926, d. 23.
október 1926, Óttar
Gunnlaugsson, f. 3.
október 1931, Ingv-
ar Gunnlaugsson, f.
19. maí 1935 og
Sigrún Gunnlaugs-
dóttir, f. 26. sept-
ember 1937.
Ásgeir tók við
búskap ásamt Sig-
rúnu systur sinni
eftir fráfall föður þeirra 1950 og
bjó Gunnar bróðir þeirra þar
með þeim til ársins 1992, þegar
systkinin fluttu að Suðurengi 1,
Selfossi.
Útför Ásgeirs verður gerð frá
Villingaholtskirkju í dag, 11.
janúar 2014, kl. 13.30.
Að minningin helst í hvíld og kyrrð,
sem krans yfir leiði vafinn.
Hún verður ei andans augum byrgð
Hún er yfir dauðann hafinn.
(Einar Benediktsson)
Þín bíður fegurri dagur
á stað þar sem sólin skín.
Ég veit þér líður betur,
við tekur nýtt líf.
(Rakel Sif Sigurðardóttir)
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr geymslu rakna.
Svo var þín samfylgd góð
Daprast hugur og hjarta.
Húmskuggi féll á brá.
Lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta.
Vinur þó félli frá.
Góða minning að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Sigrún, Ingvar, Óttar
og Sigríður.
Geiri frændi var mér kær
enda með bestu manneskjum
sem ég hef kynnst. Hann var
bóndi alla sína starfsævi á fögr-
um stað. Sveitin hans Geira
frænda og hennar Rúnu
frænku var mér sem jarðnesk
paradís. Syðri-Sýrlækur í Vill-
ingaholtshreppi á bökkum
Þjórsár var ævintýraveröld.
Þar breiðir fljótið úr sér og
jöklarnir skína í eilífum morgn-
inum. Eyjafjallajökull og Hekla
drottning krýna sjóndeildar-
hringinn og kalla fram þá lotn-
ingu sem jörðin þeirra átti.
Þau ráku þar fyrirmyndarbú
í fyllstu merkingu þeirra orða.
Á Sýrlæk var djúp virðing bor-
in fyrir skepnunum, landinu og
gestrisni þúsund ára ríkisins í
öndvegi.
Ég fékk að vera orlofsnætur
hjá þeim sem ungur drengur og
síðar var ég þar kaupamaður í
nokkur sumur. Það var dýr-
mætt veganesti að fá að læra til
verka hjá þessu vandvirka og
duglega fólki.
Geiri frændi var einstaklega
barngóður, húmoristi, jafnlynd-
ur og mikið hlý manneskja.
Hann hafði metnað í að kenna
unglingi vel til verka og bar
velferð mína fyrir brjósti þá
sem síðar. Hann kenndi mér
marga lexíuna um að yrkja
jörðina, fara vel með menn og
málleysingja og gleðjast yfir
því smágerða.
Þessi paradís var þeirra
heimur allur.
Margt ungmennið fékk að
dvelja hjá þeim á Sýrlæk og
systkini ömmu sem þá lifðu,
áttu þar orlofsdaga í ellinni. Á
fáum stöðum hefur mér liðið
jafn vel enda komið til þeirra æ
síðan, eins mikið og ég hef get-
að og oft með nokkra gesti. Öll-
um tekið af sömu gestrisninni
og hjartahlýjunni.
Geiri og Rúna brugðu búi og
fluttu á Selfoss þegar erfiði æv-
innar hafði tekið sinn toll og
þau sáu að þau gætu ekki leng-
ur rekið sitt bú eins vel og þau
vildu. En heimili þeirra á Suð-
urenginu hélt áfram að vera
sama myndarheimilið og griða-
staðurinn og Sýrlækurinn hafði
verið.
Geiri átt við heilsuleysi að
stríða síðastliðin tvö ár. Rúna
annaðist hann frábærlega eins
og hún ein kunni. Ég náði að
kveðja hann á Sjúkrahúsi Suð-
urlands núna á nýársdag. Hann
var mikið veikur og veit ég að
hann Geiri minn er hvíldinni
feginn.
Ég votta elsku Rúnu minni
og fjölskyldu þeirra mína
dýpstu samúð.
Geira þakka ég allt hið góða
sem hann gaf mér.
Genginn er góður maður
Hvíl í friði.
Ferdinand Jónsson.
Ásgeir
Gunnlaugsson
✝ Karl ÁgústÓlafsson fædd-
ist í Reykjavík 6.
ágúst 1966. Hann
lést á Grensásdeild
18. desember 2013.
Foreldrar hans voru
Elín Inga Karls-
dóttir, f. 28. desem-
ber 1928, d. 6. apríl
1996, og Ólafur
Haukur Ólafsson, f.
27. apríl 1928, d. 18.
febrúar 2001. Eft-
irlifandi systur hans
eru Ragnhildur, f.
27. febrúar 1958, og
Helga Sigríður, f. 5.
apríl 1960.
Karl Ágúst var
ókvæntur og barn-
laus.
Útför Karls fór
fram frá Fossvogs-
kapellu 7. janúar
2014.
Þegar ástvinur fellur frá
streyma minningarnar fram sem
eru dýrmætar og skýrar í huga
okkar. Karl Ágúst var yngstur
okkar systkina og var hann allra
hugljúfi og gerðum við systur
mikið til að passa upp á hann
ásamt foreldrum okkar og móð-
urömmu, Ragnhildi Þórarins-
dóttur, sem er látin. Karl Ágúst
greindist með flogaveiki á
menntaskólaárum sínum og varð
það honum þungæbrt að sam-
þykkja. Hann gekk í Mennta-
skólann í Reykjavík og lauk það-
an stúdentsprófi. Á seinni árum
barðist hann við skjúkdóm sem
enginn vissi hvað hét og þráði
Karl ekkert heitar en að ná
bata. Hann barðist hetjulega allt
þar til yfir lauk og hann gat
ekki meira og lést hinn 18. des-
ember síðastliðinn. Bróðir okkar
hafði góðan húmor og gerði oft
grín að sjálfum sér og samferða-
fólki. Hann gat verið mjög stað-
fastur og fylginn sér og var oft
erfitt að hagga honum þegar
hann var búinn að mynda sér
skoðun.
Elsku bróðir, þú vildir geta
gert svo miklu meira í lífinu og
það sárnaði þér en að ná bata
hélt þér uppréttum lengi. Þú
varst góður bróðir og enn betri
frændi og varst alltaf tilbúinn í
leik með frændsystkinum þínum
þegar þau voru yngri og fara
með þau á fótboltaleiki sem voru
þitt uppáhald, enda mikill KR-
ingur og Liverpool-maður.
Elsku Kalli bróðir, við kveðj-
um þig með trega í hjarta og
söknuði.
Þessi litla bæn hefur fylgt
okkur systkinunum lengi og
fannst okkur hún þurfa að fylgja
með:
Vertu yfir og allt í kring,
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring,
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson frá Presthólum)
Guð blessi þig.
Þínar systur,
Ragnhildur Ólafsdóttir og
Helga Sigríður Ólafsdóttir.
Karl Ágúst
Ólafsson