Morgunblaðið - 11.01.2014, Blaðsíða 46

46 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. JANÚAR 2014
✝ Anna ÓlínaUnnur Annels-
dóttir fæddist í
Helludal í Bervík á
Snæfellsnesi 31.
október 1931. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suð-
urnesja 21. desem-
ber 2013.
Anna var dóttir
hjónanna Annels
Jóns Helgasonar
frá Helludal og Hansborgar
Vigfúsínu Jónsdóttur frá Ein-
arslóni. Systkini Önnu voru
24.6. 1926, d. 16.7. 1996. Með
Þorkeli eignaðist Anna níu börn
sem öll eru á lífi en þau eru:
Agnar Breiðfjörð, f. 1953, maki
Sólveig Karlotta Andrésdóttir;
Halldór Rúnar, f. 1954, maki
Ólöf Sigurvinsdóttir; Að-
alsteinn, f. 1955, Jón Ásgeir, f.
1956, maki Edda Bergmanns-
dóttir Hansborg, f. 1957, maki
Bjarni Ásgrímur Sigurðsson;
Annel Jón, f. 1959, maki Dóra
Fanney Gunnarsdóttir; Guðlaug
Ágústa, f. 1960, maki Hafsteinn
Auðunn Hafsteinsson; Steinunn,
f. 1962, maki Jón Páll Bald-
ursson; og Björg f. 1964, maki
Björg Elísabet Ægisdóttir. Fyr-
ir átti Anna soninn Guðmund,
maki Kristín Dagný Magn-
úsdóttir.
Útför hefur farið fram í kyrr-
þey að ósk hinnar látnu.
Guðmundur An-
nelsson, f. 1922, d.
1941, Huldís Guð-
rún Annelsdóttir, f.
1926, Ásgerður
Jóna Annelsdóttir,
f. 1928, d. 2002,
Svavar Hreinn An-
nelsson, f. 1939, d.
1984, hálfbróðir
Önnu og sam-
mæðra var Guðjón
Matthíasson, f.
1919, d. 2003.
Anna giftist árið 1953 Þorkeli
Guðmundssyni skipstjóra, f.
Það er nú þannig að þegar kem-
ur að því að staðfesta ráð sitt með
sinni heittelskuðu vegur það mikið
að eignast góða tengdamóður. Ég
var svo heppin að velja réttan
maka og fékk í bónus bestu
tengdamóður sem hægt er að
hugsa sér. Það flæktist ekki fyrir
henni þegar við báðum hana að
vera svaramaður þegar við skráð-
um okkur í staðfesta samvist,
heldur stóð hún stolt og bar höf-
uðið hátt við hliðina á okkur.
Hún barst ekki mikið á en því
sem hún sagði var mark takandi á
og hún stóð ætíð með þeim sem
minna mega sín. Svo hafði hún
einstaka frásagnargáfu sem mikið
var hægt að hlæja að.
Hún hafði óbilandi trú á að ég
gæti spáð í bolla eins og hún gerði
stundum. Mér fannst það alveg fá-
ránlegt en þegar ég fór svo að
skoða var eins og ég sæi myndir,
hvað var og það sem var í vænd-
um. „Ekki segja allt sem þú sérð,“
sagði hún við mig, „ekki ef það eru
erfiðleikar, og ef þú sérð ekki neitt
skaltu bara skálda eitthvað
skemmtilegt svo fólki líði betur.“
Svo langt gekk þetta að hún gaf
mér eitt sinn dýrindis jólagjöf,
tréöskju sem í voru spábollar,
kaffi og leiðbeiningabók um
hvernig ætti að spá í bolla. Þetta
er kær gjöf sem stendur mér næst
hjartanu. Hún sá margt sem aðrir
sáu ekki og ef það voru erfileikar
hjá manni talaði hún oft um þá
eins og henni hefði verið sagt það.
Þegar við fórum til útlanda hér
áður fyrr passaði hún kisuna okk-
ar og var í sveitasælunni og þá oft
var Huldís systir hennar með. Þá
var glatt á hjalla, stundum svo
mikið að þegar við komum út og
vorum að taka upp úr töskunum
höfðum við gleymt nauðsynleg-
ustu hlutum eins og hárbursta, og
þurftum að fara ógreiddar út í búð
að kaupa nýjan. Það fannst systr-
unum skelfilegt; að fara innan um
fólk með hárið ekki í lagi.
Það eru forréttindi að hafa
fengið að fylgja þér í þau nítján ár
sem ég hef þekkt þig, elsku Anna.
Hafðu þökk fyrir allt og hvíl í friði.
Samúðarkveðja til ykkar systk-
inanna, ömmubarna, langömmu-
barna og til systur hennar, Huld-
ísar, og Guð geymi ykkur.
Þín tengdadóttir.
Húmar að kveldi, hljóðnar dagsins ys,
hnígur að ægi gullið röðulblys.
Vanga minn strýkur blærinn blíðri hönd,
og báran kveður vögguljóð við
fjarðarströnd.
Ég er þreyttur, ég er þreyttur,
og ég þrái svefnsins fró.
Kom, draumanótt, með fangið fullt af
friði og ró.
Syngdu mig inn í svefninn ljúfi blær.
Sorgmæddu hjarta er hvíldin jafnan vær.
Draumgyðja ljúfa, ljá mér vinarhönd,
og leið mig um þín töfraglæstu
friðarlönd.
Ég er þreyttur, ég er þreyttur,
og ég þrái svefnsins fró.
Kom, draumanótt, með fangið fullt af
friði og ró.
(Jón frá Ljárskógum)
Björg Elísabet Ægisdóttir.
Árið er 1975, ég hafði keypt litla
snotra kjallara íbúð að Kirkjuvegi
27 í Keflavík og hafið minn búskap
þar, eitt sinn þegar ég ung hús-
móðirin var hengja upp þvott kom
konan sem bjó á efri hæðinni út og
sagði með sinni silkimjúkri röddu:
„Heyrðu, vinan, svona hengir
maður ekki upp þvott.“ „Nú,“
sagði ég, nýgræðingurinn, „hvern-
ig þá?“ „Maður hengir upp eftir
stærð fatnaðarins.“ Og þar með
hófust kynni okkar Önnu sem áttu
eftir að spanna 38 ár. Ég vil þakka
henni þennan góða tíma og allar
stundirnar sem við áttum saman.
Að lokum vil ég votta öllum að-
standendum mína dýpstu samúð.
Hvíl í friði, Anna.
Þín tengdadóttir,
Edda Bergmannsdóttir.
Elskuleg amma mín, Anna An-
nelsdóttir, lést 21. desember síð-
astliðinn. Skrítið var að fara inn í
jólahátíðina og hafa ekki ömmu.
Ég og amma vorum góðar vinkon-
ur og samband okkar var sérstakt.
Amma var alla tíð hlédræg kona
og vildi lítið láta fyrir sér hafa.
Hún var falleg og vildi alltaf líta
vel út. Hún hafði góða kímnigáfu
og hafði lúmskt gaman af því þeg-
ar verið var að gera grín í henni.
Margar góðar minningar koma í
hugann. Á unglingsárum mínum
átti ég griðastað hjá ömmu. Þar
fann ég frið til þess að lesa undir
próf en um leið áttum við dýrmæt-
ar samverustundir.
Ég fór ferðir með ömmu á
æskuslóðir hennar, Hellissand.
Eitt skiptið fór ég dagsferð með
ömmu og Huldísi frænku. Mér
fannst ótrúlega gaman að geta
farið með þær og gert eitthvað
fyrir þær. En raunin var sú að
þessi ferðalög gáfu mér eflaust
meira en þeim. Það voru algjör
forréttindi að fá að fara með þeim
og fá innsýn inn í líf þeirra. Ekki
var það verra að fá að eyða tíma
með þessum yndislegu konum.
Mamma og amma áttu einstakt
samband sem er vandfundið. Ég
gleðst yfir því að þær hafi átt góða
vinkonu hvor í annarri því þær
báðar eru mínar uppáhaldskonur.
Sigurði Kára mínum þótti vænt
um ömmu. Hann lét hana vita að
hann fylgdist með henni, að hún
væri undir eftirliti lögreglu á nótt-
unni þar sem hún færi alltaf svo
seint að sofa. Henni leiddist það
ekki. Natalíu Fanneyju, eða
Skruddu, eins og amma kallaði
hana, fannst gaman að fara til
langömmu og leika sér að öllu fína
dótinu því þar mátti hún allt.
Elsku mamma og pabbi, kærar
þakkir fyrir allt sem þið gerðuð
fyrir ömmu. Daglegt líf ykkar
breytist við fráfall ömmu. Það
verður erfitt fyrst en við munum
af fremsta megni reyna að gera
allt okkar til þess að þær breyt-
ingar verði bjartari með tímanum.
Systkinum pabba og fjölskyld-
um þeirra þakka ég alla þá um-
hyggju sem þau sýndu ömmu og
bið algóðan Guð að hugsa vel um
ykkur og styrkja.
Ég kveð þig með ljóði sem Villi
Vill. flutti einstaklega vel en lög
hans minna mig alltaf á þig og ég
mun spila þau í framtíðinni fyrir
börnin mín og minnast þín.
Loks er dagsins önn á enda
úti birtan dvín.
Byrgðu fyrir blökkum skugga
björtu augun þín.
Ég skal þerra tár þíns trega,
tendra falinn eld,
svo við getum saman vinur
syrgt og glaðst í kveld.
Lífið hefur hendur kaldar,
hjartaljúfur minn.
Allir bera sorg í sefa,
sárin blæða inn.
Tárin fall heit í hljóði,
heimur ei þau sér.
Sofna vinur, svefnljóð
meðan syng ég yfir þér
Þreyttir hvílast, þögla nóttin
þaggar dagsins kvein.
Felur brátt í faðmi sínum
fagureygðan svein.
Eins og hljóður engill friðar
yfir jörðu fer.
Sof þú væran, vinur,
ég skal vaka yfir þér.
(Kristján frá Djúpalæk)
Þakklæti er mér efst í huga,
elsku amma. Ég fæ að fylgja þér
síðustu sporin og ég er þakklát
fyrir það. Takk fyrir allar okkar
stundir, samtölin og þagnirnar,
þær geymi ég í hjarta mínu.
Bjarney S. Annelsdóttir.
Anna Ólína Unnur
Annelsdóttir
✝ Ingeborg LucieSelma Svens-
son fæddist í
Hamburg Altona 6.
desember 1934.
Hún lést á heil-
brigðisstofnun
Siglufjarðar 18.
desember 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Walter
Franz Ludwig
Svensson, f. 7. apríl
1897, d. 14. september 1942, og
Anna Marie Sazacki Svensson, f.
1. desember 1906 , d. 1988.
Systkini hennar voru Olaf, f. 4.
apríl 1940, d. 2011, og Sven, f. 9.
nóvember 1935, d. 1943.
Ingeborg giftist 30. október
1954 Jóni Björnssyni, f. 15.
ágúst 1922, d. 18. nóvember
2006. Börn þeirra eru Björn
Jónsson, f. 3. júní 1955, maki
Helena Dýrfjörð, f. 20. júlí 1960;
og Anna Marie Jónsdóttir, f. 23.
febrúar 1957, maki Steingrímur
3. janúar 1983, maki Kaytie
Steingrimsson, f. 18. júní 1984.
Ingeborg ólst upp í Hamborg
en fluttist nítján ára að aldri frá
Þýskalandi. Hún tók að sér starf
sem au pair hjá Edward Be-
hrens, tannlækni sem bjó ásamt
konu sinni og þremur börnum
þeirra á Siglufirði. Ingeborg
kynntist eiginmanni sínum,
Jóni, árið 1953. Þau bjuggu í
fyrstu á Laugarvegi 30 en flutt-
ust síðan á Laugarveg 28, í hús-
ið sem þau byggðu sjálf.
Ingeborg fór í gagnfræða-
skóla, í húsmæðraskóla og síðar
í iðnskóla í Þýskalandi, þar sem
hún lærði að vinda rafmótora
og vann hluta starfsævinnar í
verksmiðju í Hamborg. Síðar, á
sínum íslenska vinnuferli,
fékkst Ingeborg við síldar-
söltun, fiskvinnslu og reri á
handfæri með eiginmanni sín-
um. Ingeborg var heiðruð ásamt
Jóni, eiginmanni sínum, á sjó-
mannadaginn á Siglufirði árið
2000.
Ingeborg var jarðsungin frá
Siglufjarðarkirkju 3. janúar
2014 í kyrrþey að hennar ósk.
Jóhann Garð-
arsson, f. 30. des-
ember 1944. Börn
Björns og Helenu
eru: 1) Erla, f. 11.
nóvember 1982,
maki Gauti Þór
Grétarsson, f. 8.
janúar 1973, börn
þeirra eru: Aníta
Ruth, f. 23. maí
2006, og Aron
Freyr, f. 6. desem-
ber 2009, fyrir átti Gauti Þór
tvær dætur; Thelmu Líf, f. 23.
maí 1998, og Tinnu Sól, f. 7. des-
ember 1999. 2) Jón Ingi, f. 10.
maí 1985, maki Þórgunnur Lilja
Jóhannesdóttir, barn þeirra er:
Helena Rut, f. 8. júlí 2011. 3)
Rakel Ósk, f. 18. apríl 1989.
Börn Önnu Marie og Steingríms
eru: 1) Jón Garðar, f. 14. ágúst
1979, maki Ingibjörg Guðlaug
Jónsdóttir, f. 26. maí 1980, barn
þeirra er: Steingrímur Árni, f.
6. janúar 2009. 2) Árni Teitur, f.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Valdimar Briem)
Elsku amma mín, það er alltaf
erfitt að kveðja og maður er aldr-
ei nægilega undirbúinn þegar
kallið kemur.
En þú varst svo oft búin að
segja mér hversu þakklát þú
værir fyrir þinn tíma, þú varst
sátt þrátt fyrir alla þá atburði
sem þú hafðir upplifað fyrr á æv-
inni. Þú bjóst yfir stórbrotnum
minningum sem ég hefði svo
gjarnan viljað heyra meira af.
Saga heimsstyrjaldarinnar síðari
er saga sem þú þekktir af eigin
raun en þú áttir svo erfitt með að
tala um hana, ég skildi það vel og
ímyndaði mér oft hversu erfitt
það hefur verið fyrir þig að lifa
með þessar upplifanir í sálu
þinni.
Elsku amma, þú varst svo
margbrotin kona; dugleg, opin,
hreinskilin og hafðir margt gott
að geyma. Aníta og Aron elskuðu
ömmumolana sem þið afi gáfuð
þeim þegar þau komu í heimsókn.
Við munum geyma minning-
arnar í hjörtum okkar á meðan
við lifum og vonum að afi hafi tek-
ið vel á móti þér.
Guð blessi ykkur.
Kveðja,
Erla og fjölskylda.
Ég vil í fáeinum orðum minn-
ast hennar ömmu minnar, Inge-
borg Svensson, sem nú er látin.
Amma mín var alltaf mjög hrein-
skilin manneskja og móðgaði
sennilega fleiri en hún ætlaði sér.
Slíkt er nú samt oft háttur Þjóð-
verja en þeir meina ekkert illt
með því. Mér fannst alltaf mjög
gott að koma í heimsókn til henn-
ar og samband okkar var ein-
stakt, enda mun hún alltaf skipa
ákveðinn sess í mínu hjarta.
Amma kallaði mig gjarnan Lilla
klifurmús þegar ég var lítill þar
sem var ég upp um alla veggi, að
því er henni fannst. Eftir að bróð-
ir minn fæddist tók hún það á sig
að skakka leikinn þegar á því var
þörf og sat hún jafnvel á milli
okkar í bílferðum.
Hjá ömmu fékk maður góm-
sætt hlaup (Götterspeise) við og
við, síðan var gjarnan ís í eftir-
rétt. Í minningunni er eins og það
hafi verið eftir hverja einustu
máltíð sem ég fékk ís og hvað
mér fannst gott að borða hjá
henni ömmu minni. Rétt fyrir jól-
in voru svo þýskar smákökur á
borðstólnum ásamt Stollenbrauði
sem ég þá fúlsaði við.
Hún sat gjarnan í stól með
skammel sér til fóta og las bækur
af miklum áhuga. Oft fyllti þýsk
tónlist húsið. Ófáar sögurnar
heyrði ég hjá henni ömmu minni.
Margar þeirra gerðust eftir
komu hennar til Íslands, nokkrar
voru frá síðari heimsstyrjöldinni
og árunum eftir hana í Þýska-
landi, en við og við af tíð fjarri
þeim hörmungum. Það var ekki
fyrr en ég, ásamt eiginkonu
minni og syni okkar, flutti til
Þýskalands að ég áttaði mig á því
hversu djúpstæð áhrif sögurnar
höfðu haft á mig og gerðu það
sennilega að verkum að ég dreif
mig út til Þýskalands.
Amma sá meira en aðrir og
hafði eiginkona mín mjög gaman
af því að ræða um ókomna tíð við
hana enda reyndist hún oft
sannspá. Mér þótti afar vænt um
hana ömmu mína en ég gerði mér
þó fyllilega grein fyrir því að
partur af henni fór með honum
afa mínum, sem lést fyrir nokkr-
um árum, en í dag eru þau loksins
sameinuð.
Jón Garðar Steingrímsson.
Kæra Ingeborg! Ég minnist
þess að fyrir allmörgum árum
bar ég upp við þig þá spurningu
hvort þú hefðir aldrei haft löngun
til að flytja heim til Þýskalands,
þú þagðir drykklanga stund, svo
kom svarið með eilitlum þunga
(að mér fannst). „Nei, ég er
heima.“ Þú varst byrjuð að gefa
mér skýringar á viðbrögðum þín-
um þegar við vorum afgerandi
ónáðuð.
Svar þitt svo ákveðið kallaði
fram í hugann ótal spurningar
sem hefði verið lærdómsríkt fyrir
alla að fá svar við.
Hvað veldur því að ung stúlka
tekur þá afdrifaríku ákvörðun að
yfirgefa heimaland sitt? Er það
af ævintýraþrá? Er hún að leita
að betri möguleikum sér til fram-
færslu? Eða er það þörf fyrir
annað umhverfi?
Það mikið varst þú búin að
segja, að ég veit að sem barn upp-
lifðir þú sorg og hörmungar
heimsstyrjaldarinnar, þunga
þeirrar byrðar þekkja þeir einir
sem hafa upplifað þær og aðrir
geta ekki þar um dæmt.
Hingað ert þú komin árið 1953
frá einni af stórborgum Evrópu
til staðar sem í þínu fyrrverandi
heimalandi kallaðist lítið þorp.
Hver voru þín fyrstu viðbrögð? Í
hvaða ljósi leist þú þennan stað?
Þú sagðir að nær strax hefðirðu
verið sátt við umhverfið og stað-
inn þegar fram liðu stundir.
Hvernig brást samfélagið við
komu þinni? Því er ekki svarað.
Á þessum tímamótum hófst
nýr kafli í lífi þínu, þú eignast
nokkrar vinkonur og ert farin að
takast á við að læra íslensku,
jafnframt gefur þú auga þínum
næstu nágrönnum. Í þeirra hópi
lítur þú ungan mann sem þú sérð
eitthvað við og sagt er að þú hafir
strax sagt vinkonum þínum að
hann yrði eiginmaður þinn. Hér
erum við að sjálfsögðu að tala um
Jón Björnsson.
Hér þarf kjark til. Þú upplifir
vantrú og hleypidóma, þjóðerni
þitt er gert tortryggilegt, hann er
ómenntaður, þið talið ekki sama
tungumál, hafið ólíka lífsreynslu,
mikill aldursmunur og margt
fleira tínt til.
Þetta er áskorun. Þið náið
saman; ryðjið öllum hleypidóm-
um og hindrunum úr vegi, vanda-
málin ef einhver eru ekki borin á
torg heldur leyst á heimavett-
vangi.
Ingeborg, skipulagsgáfa þín,
sem orð fer af, nýtist ykkur báð-
um. Þú hvetur mann þinn til dáða
og þrátt fyrir takmarkaða bók-
lega menntun fá vanmetnir hæfi-
leikar hans að njóta sín. Verkin
hans tala og segja meir en mikill
orðaflaumur. Húsbyggingar,
skipa- og bátasmíðar, sjó-
mennska, veiðar og verkun afla.
Allt lék þetta í höndum hans og
virtist honum meðfætt, í mörgum
tilvikum var þetta vettvangur
ykkar beggja og fór vel.
Erla og Jón Dýrfjörð,
Hlíð, Siglufirði.
Ingeborg Svensson
Þakklæti og
kærleikur kemur
efst í hugann þegar elsku Guð-
björg, amma Gagga, er nefnd á
nafn. Alltaf svo jákvæð, hlý og
talaði alltaf svo vel um alla, al-
veg sama hvað gekk á og fólk
gat verið erfitt og þungt. Hún sá
alltaf það góða í öllu og öllum.
„Við eigum, og ættum, að huga
betur að því sem við höfum en
ekki að því sem við höfum ekki,“
sagði hún oft við mig og fékk
mann til að hugsa einmitt um
það sem skiptir máli; fjölskyld-
una og heilsuna, og að vera
þakklátur fyrir það sem maður
Guðbjörg
Guðjónsdóttir
✝ Guðbjörg Guð-jónsdóttir
fæddist í Reykjavík
22. ágúst 1928. Hún
lést að Droplaugar-
stöðum þann 8. des-
ember 2013 og var
útförin gerð frá
Háteigskirkju 30.
desember 2013.
hefur og er. Það er
mikil hugsun þar og
ég er endalaust
þakklát fyrir kynni
mín af elsku ömmu
Göggu sem ég var
svo heppin að kynn-
ast ung og síðan
börnin mín þrjú,
Margret Edda,
Máney Eva og Ein-
ar Marteinn. Ég
veit að þau lærðu
jafnmikið og ég af langömmu
sinni og taka með sér inn í lífið
góðar minningar og kærleika
sem þau kynntust líka af þessari
góðu konu. Takk fyrir allt, elsku
Guðbjörg mín, og góður guð
fylgi þér alltaf.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Kveðja,
Júlíana Kristín.