Morgunblaðið - 16.01.2014, Blaðsíða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. JANÚAR 2014
✝ Ásdís Jóhann-esdóttir fædd-
ist í Mýrasýslu 21.
október 1925. Hún
lést á gjörgæslu-
deild Landspít-
alans við Hring-
braut 18.
desember 2013.
Foreldrar hennar
voru hjónin Jó-
hannes Jónsson, f.
15. september
1889 á Hömrum, Þverárhlíð, d.
24. maí 1953, og Hildur Áslaug
Snorradóttir, f. 28. nóvember
1890 á Laxfossi, Mýrasýslu, d.
22. janúar 1963.
Bróðir Ásdísar var
Snorri Jóhann-
esson, f. 30. júlí
1922 í Efranesi,
Mýrasýslu, d. 4.
maí 1977.
Ásdís lauk kenn-
araprófi frá Kenn-
araskólanum árið
1946 og starfaði
sem kennari við
Laugarnesskóla
alla sína starfsævi.
Útför Ásdísar fór fram í
kyrrþey 3. janúar 2014 frá
Fossvogskapellu.
Góð vinkona mín, Ásdís Jó-
hannesdóttir, féll frá hinn 18.
desember 2013 eftir erfiðar að-
gerðir á Landspítalanum. Ásdís
fæddist hinn 21. október 1925 og
var alin upp í Efra-Nesi í Staf-
holtstungum í Borgarfirði. Ásdísi
kynntist ég þegar ég leigði hjá
henni í risinu fyrir ofan íbúð
hennar á Silfurteigi 2 í Reykjavík
árin 1975-1977. Aldursmunurinn
var meiri í þá daga en ég hafði frá
upphafi lúmskt gaman af sterk-
um skoðunum hennar sem ein-
kenndust af raunsæi, góð-
mennsku, húmor og leiftrandi
gáfum. Ef Ásdís tók eitthvað í sig
þá varð henni ekki haggað. Þessi
persónueinkenni kunni ég alltaf
betur og betur að meta. Vinskap-
ur okkar þróaðist í þessi 40 ár og
naut ég góðmennsku hennar alla
tíð.
Þegar ég bjó hjá henni var ég
rúmlega 20 ára og á þeim aldri
þegar allt er svo skemmtilegt og
var mikill gestagangur í risinu.
Ef það var ónæði var það alltaf
afsakað með því að það væri frá
öðrum komið en mér. Ungling-
arnir sem bjuggu í risinu voru
bestu unglingarnir og nutu þess
órjúfanlega trausts sem Ásdís
bar til vina sinna og ættingja.
Það var fastur liður að líta inn
á Silfurteiginn og eiga við Ásdísi
spjall, oftar en ekki um bækur, og
ef ég las bók fékk hún alltaf að
lesa hana áður en ég skilaði
henni. Hún hafði ótrúlegt minni
og þótt hún renndi í gegnum bók,
jafnvel á einum degi, mundi hún
hana alltaf. Ef ég fór í ferðalög
um landið og þá oft í gönguferðir
gat hún rakið örnefnin því hún
hafði lesið þetta allt í bókum.
Ásdís var fagurkeri og smekk-
kona á listir eins og heimili henn-
ar bar vitni um. Þar er einnig
handavinna um alla veggi og gólf
sem oftar en ekki er einnig henn-
ar hönnun. Mörg heimili eru
skreytt með handavinnu Ásdísar,
þar á meðal hef ég notið gjafmildi
hennar. Á jólum skreyti ég með
veggmyndum, dúkum og hennar
sérstöku jólapokum. Ljúf minn-
ing um Ásdísi lifir meðal annars í
þessum fögru hlutum. Lífið er
tómlegra þegar hennar nýtur
ekki. Blessuð sé minning hennar.
Ingibjörg Eggertsdóttir.
Látin er Ásdís Jóhannesdóttir
kennari við Laugarnesskóla. Ás-
dís kenndi við Laugarnesskóla
allan sinn kennsluferil sem var
frá 1946-1992. Á meiri hluta
stafsferils Ásdísar voru kennarar
umsjónarkennarar fyrir tvo
bekki svo að nemendafjöldinn
sem Ásdís hefur kennt er orðinn
mjög mikill. Ásdís var afburða
samviskusamur kennari og lagði
alla sína orku í að nemendum
hennar gengi sem best. Hún
hafði sínar aðferðir við að hvetja
börnin og fá þau til að leggja sig
fram, hún hafði t.d. þá aðferð við
að æfa lestur að allir lásu upphátt
í einu í ákveðinn tíma, ekki
heyrðum við að nokkur annar
kennari gerði slíkt en með því
móti var tíminn vel nýttur. Hún
var yfirleitt komin nokkru áður
en kennslutíminn átti að byrja og
hvatti þá gjarnan börnin til að
koma og vinna í verkefnum sem
hún útbjó fyrir þau, eða þau voru
að að æfa sig í einhverju sem þau
höfðu gott af að bæta sig í. Einnig
eftir gátu þau setið áfram
kennslu ef þau kærðu sig um og
unnið verkefni og hún veitti þá
mörgum einkakennslu. Nemend-
ur voru yfirleitt mjög sáttir við að
lenda í bekk hjá Ásdísi, hún hafði
stjórn á öllu og það meta allir
mjög mikils. Þó að einhverjir
væru sem kunnu ekki endilega að
meta aðferðir hennar á meðan
þeir voru í bekk hjá henni áttuðu
þeir sig á því síðar hversu gott
veganesti þeir fengu. Ásdís var
glettin og gamansöm og það var
gott og gjöfult að ræða við hana
um margvísleg mál, sérstaklega
ef rætt var um bókmenntir, sögu
hverfisins eða Íslendingasögurn-
ar. Hún var hafsjór af fróðleik.
Hún var alltaf ljúf í framkomu,
skapgóð og góð heim að sækja.
Pönnukökurnar hennar voru ljúf-
fengar og heimilið hennar fallegt,
prýtt listaverkum og vandaðri
handavinnu sem hún hafði sjálf
unnið. Það var gott að vinna með
henni við undirbúning skemmt-
ana sem voru fastur liður í Laug-
arnesskóla þar sem einstakir
bekkir eða árgangar komu með
skemmtiatriði í stað morgun-
söngs einu sinni í viku. Hún lagði
sig fram um að undirbúa nem-
endur sína við flutning sagna og
kenndi þeim þá gamlar þulur sem
gátu ella horfið í gleymsku. Hún
hafði lag á að vekja áhuga nem-
enda sinna á Íslendingasögunum,
sérstaklega minnumst við nem-
anda sem varð mjög hugfanginn
af Grettissögu eftir að hafa
kynnst henni hjá Ásdísi. Ásdís
lagði mikla áherslu á þjóðlegan
fróðleik og að nemendur ættu að
nýta tíma sinn til að vinna vel það
sem ætlast væri til af þeim. Við
þökkum Ásdísi fyrir samfylgdina.
Blessuð sé minning hennar.
Jón Freyr Þórarinsson og
Matthildur Guðmundsdóttir.
Ásdís
Jóhannesdóttir
Elsku mamma. Nú ertu farin
frá mér og margs er að minnast.
Við áttum svo margar góðar
stundir saman, bæði í sveitinni,
Egilsstöðum og á Akureyri og
ekki má gleyma öllum ferðalögun-
um sem við fórum í saman. Þú
varst alltaf tilbúin að hoppa upp í
bílinn og láta hjólin rúlla undir þér
eins og þú orðaðir það. Besta
æskuminningin mín eru jólin. Þú
lagðir þig alla fram um að hafa
þau falleg og glæsileg þótt það
væru ekki til margar krónur í
veskinu í þá daga. Stofan var allt-
af skreytt á Þorláksmessu og læst
þangað til eftir kvöldmat á að-
fangadag. Þá komst þú með lyk-
ilinn að stofunni og spenningurinn
var í hámarki þegar dyrnar opn-
uðust og við okkur blasti lítið vel
skreytt jólatré. Ég tel að ég hafi
lært af þér hversu mikilvæg jólin
eru, enda er ég mjög mikið jóla-
barn.
Þú varst einnig ótrúlega dugleg
að kenna okkur eitthvað nýtt t.d.
allskonar handavinnu, leiki, sög-
ur, vísur og margt fleira. En mest
af öllu náðir þú að smita mig af því
að ferðast og læra nöfn á ýmsum
stöðum, hvort sem það voru ár,
fjöll, dalir eða bara smáhóll eins
og Beinamelur sem þú ætlaðir að
sýna Magga frænda á Hallbjarn-
arstöðum. Þér leið best ef við lét-
um vita af okkur þegar við vorum
að ferðast og þá þurfti maður að
vera góður í því að lesa landakort-
ið eða ferðafélagsbækurnar til að
Málfríður
Hrólfsdóttir
✝ MálfríðurHrólfsdóttir
fæddist á Hall-
bjarnarstöðum í
Skriðdal á Fljóts-
dalshéraði 24. júní
1925. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Austurlands í Nes-
kaupstað 3. janúar
2014. Útför Mál-
fríðar var gerð frá
Egilsstaðakirkju
11. janúar 2014.
geta sagt þér hvar
maður væri nú eig-
inlega staddur. Einu
sinni fórum við hjón-
in og Guðný Valborg
í fimm daga göngu-
ferð yfir Laugaveg-
inn. Við fórum frá
Landamannalaug-
um og fyrsta gisting-
in var í Hrafntinnu-
skeri. Á þessum
tíma var ég komin
með gsm og þegar við komum á
hátindinn með gott símasamband
var auðvitað hringt um leið í þig
og virtist þú vera að bíða eftir
hringingunni. Þá sagðir þú okkur
að það væru íshellar í hina áttina í
sirka tveggja klukkustunda fjar-
lægð og við þyrftum endilega að
finna þá fyrst við værum komin
svona nálægt. Auðvitað fórum við
eftir því sem þú sagðir og munum
aldrei sjá eftir því. Svona gastu
ferðast í gegnum okkur og ímynd-
að þér hvernig landið væri og við
einnig í gegnum þig og pabba.
Ef ég ætti að skrifa um ferða-
lög okkar og sögur væri það efni í
stóra bók, svo mörg voru þau. En
nú spyr ég þig elsku mamma,
hvert á ég að hringja þegar ég fer
að ferðast í sumar? Þetta er stór
missir, að missa fyrst pabba og
svo núna þig, en ég mun halda fast
í allar þessar góðu minningar sem
munu fylla upp í þetta stóra skarð
sem er nú eftir. Síðasta og besta
minning mín er þegar við Guðný
Valborg komum til þín á Þorláks-
messu á sjúkrahúsið í Neskaup-
stað og við áttum góða stund sam-
an, spjall og smágrín þótt þú
værir orðin þreytt og kvalin. Þessi
stund var okkur ómetanleg og þín
verður sárt saknað.
Mig langar að þakka starfsfólki
á sjúkrahúsi Akureyrar og Nes-
kaupstað fyrir góða umönnun og
hlýhug.
Ég elska þig mamma og bið
guð að vera með ykkur pabba.
Kveðja, þín dóttir.
Guðný Helga.
Elsku besta amma mín, nú er
erfitt að setjast niður að skrifa því
ég veit eiginlega ekki alveg hvar
ég á að byrja. Það er skrítin til-
finning að vera að keyra upp í
Hérað núna vitandi það að ég get
ekki heimsótt þig lengur en í allar
góðu minningarnar ætla ég að
halda og mun við tækifæri segja
barnabörnunum mínum frá þér
og hversu gaman var oft hjá okk-
ur og hvað við brölluðum margt
skemmtilegt saman.
Minningin um það þegar þú
passaðir okkur systkinin eitt sinn
og það var smíðaður dúkkuvagn
úr 10 lítra mjólkurkassa, settur í
hann spotti svo hægt væri að
draga hann eftir gólfinu. Svo
sagðir þú að dúkkurnar eða börn-
in eins og þú sagðir alltaf þyrftu
að eiga nafn og þau yrðu að vera í
fötum svo þeim yrði ekki kalt,
stend mig stundum að því að segja
þetta þegar ég hitti litlar vinkonur
sem eru að leika sér með dúkk-
urnar sínar.
Það er líka gott að rifja upp
stundirnar í sveitinni eins og í
gullabúinu þegar þú komst með
okkur upp á hól þegar þér var
boðið í „kaffi“ þar sem voru listi-
lega fram bornar drullukökur
skreyttar með fíflum eða öðrum
arfa sem óx á hólnum og kannski
var boðið upp á vatn úr læknum ef
eitthvað var haft í bollunum og allt
þetta leit út eins og hjá kóngafólk-
inu.
Við höfðum oft gaman af því í
sveitinni þegar við heyrðum nafn-
ið okkar kallað, þá svaraðir þú
þegar kallað var á mig og ég svar-
aði þegar kallað var á þig, svo
hlógum við saman eins og litlir
púkar.
Það var heldur ekki leiðinlegt
þegar þú spurðir strákana hvort
þeir væru með úr, og þeir vissu
ekki hvað þeir áttu að halda þegar
þú stökkst til og ætlaðir að rífa þá
úr peysunni.
Það var líka alltaf skemmtilegt
og fróðlegt þegar þú komst með
okkur Óskari í stuttu ferðalögin
okkar, það var alltaf hægt að læra
eitthvað af þér um hóla og hæðir
sem við sáum á leiðinni.
Og það var ósköp notalegt þeg-
ar þú komst til okkar fyrir nokkru
og varst hjá okkur á jólunum og
ég fékk að hlusta á sögurnar af
ferðalögunum þínum þegar þú
komst gangandi að norðan yfir
fjöllin, og ferðum ykkar afa, ekki
bara þá heldur var alltaf gaman að
sjá hvað þú varðst alltaf sæl og
glöð þegar verið var að ræða ein-
hver ferðalög. Það er sko ekki
hægt að óska sér betri ömmu og
við vitum hvaðan ferðahugurinn
kemur.
Vertu sæl, elsku besta amma
mín, þú hefur gefið mér svo ótrú-
lega margar góðar og ljúfar
stundir og þær ætla ég að varð-
veita vel í hjarta mínu.
Veit að þú ert núna komin á
góðan stað og ert með honum afa
karlinum og vonandi getur þú nú
ferðast um heiminn með hann
með þér og skoðað allt það sem
þér finnst að þú eigir eftir að sjá,
veit að það er ýmislegt, og ég á
örugglega eftir að reyna að fara á
einhverjar slóðir sem þú sagðir
mér frá úr ferðalögunum þínum.
Með söknuði, ást og virðingu,
Málfríður Hafdís
Ægisdóttir.
Elsku amma Malla. Nú er kom-
ið að kveðjustund. Síðast þegar
við hittumst fengum við stórt
knús frá þér eins og alltaf þegar
við hittum þig. Faðmur þinn var
mjúkur og hlýr og umvafði okkur.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og
geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Hjartans þakkir fyrir þær
stundir sem við áttum saman
elsku amma Malla.
Við munum sakna þín en minn-
ingarnar geymum við í hjörtum
okkar. Þín
Soffía Ýr og Ívar Ari
Örvarsbörn.
Leiðir okkar Sveins lágu fyrst
saman fyrir meira en hálfri öld –
á rakarastofu við Njálsgötuna í
Reykjavík. Hann var þar að læra
rakaraiðn hjá tengdaföður sín-
um, Ara. Sjálfur var ég, ungling-
urinn, í sumarstarfi í Sundhöll-
inni við Barónsstíg. Leið mín lá
því oft um Njálsgötuna, framhjá
þeim tengdafeðgum. Það þarf
ekki að orðlengja það að allar
götur síðan var Sveinn „minn
rakari“ það var einhvern veginn
svo sjálfsagt.
Eftir því sem árin liðu fór ég
að kynnast fjölskyldu Sveins.
Fyrst eiginkonunni Sigrúnu síð-
an dætrunum Írisi og Brynhildi.
Loks bættust börn þeirra systra
við. Þetta var falleg fjölskylda og
höfðingjar heim að sækja. Ég
minnist enn heimboðs til þeirra
Sveins og Sigrúnar í Mosfells-
sveit, fyrir mörgum árum síðan.
Vel var gert í mat og margt
skrafað og gott. Barnabörnin
sem sum voru að læra á hljóðfæri
birtust svo og fluttu fallega tón-
list. Þetta var sérstök stund sem
ég enn minnist og verð alltaf
þakklátur fyrir.
Sveinn var vinnusamur, alltaf
mættur snemma og aldrei lokað
fyrr en klukkan sló sex, stundum
seinna. Oftast var hann einn á
stofunni sinni en þegar dæturnar
stálpuðust fóru þær að vera þar
líka. Báðar luku þær námi hjá
föður sínum. Brynhildur fór síðan
í annað nám en Íris lagði hár-
snyrtingu fyrir sig. Þegar hún
giftist til Þýskalands setti hún
þar upp eigin stofu, tók þátt í al-
þjóðlegum keppnum og fór hróð-
ur hennar víða. Sveinn var dætr-
um sínum góð fyrirmynd um
fagleg vinnubrögð og rekstur eig-
in stofu en ekki síður um eljusemi
og alúð í öllum störfum. Sjálfur
naut hann góðs af námi þeirra og
tískusveiflum unga fólksins.
Hann fylgdist þannig með og stóð
mörgum jafnöldrum sínum fram-
ar þegar kom að nýjungum í
greininni.
Þó að starfið á stofunni hafi
verið í öndvegi mestalla starfsævi
Sveins kom hann víðar við.
Stundum reri hann til fiskjar á
eigin trillu og í fáein ár tók hann
sér frí frá iðninni og rak eigin
fiskverslun. Þá eru ótaldar allar
þær ferðir sem hann fór með
Helga Jónssyni til Grænlands að
hjálpa honum við að koma þar
upp gistiaðstöðu fyrir ferða-
menn.
Segja má að Sveini félli aldrei
verk úr hendi.
Nokkur ár eru liðin síðan
Sveinn kenndi sér þess meins
sem nú hefur orðið honum að ald-
urtila. Hann harkaði lengi vel af
sér og vann á stofunni sinni eins
lengi og hann gat. Þá dró hann
sig í hlé og Íris dóttir hans tók
við. Þannig er stofan hans – og
hópur fastra viðskiptavina –
áfram í góðum höndum þótt sjálf-
ur sé hann farinn. Ég er viss um
að það hefði hann einmitt viljað.
Sveinn, vinur minn, ég kveð
þig með þökk fyrir hálfrar aldar
vinskap og stuðning. Ég er ríkari
fyrir það að hafa átt vináttu þína.
Ég bið Guð að blessa þig og fjöl-
skylduna.
Baldur Ágústsson.
„Mínir vinir fara fjöld, feigðin
þessa heimtar köld.“ Svo sagði
Sveinn Ásgeir
Árnason
✝ Sveinn ÁsgeirÁrnason fædd-
ist í Selárdal við
Arnarfjörð 15. maí
1931. Hann lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Ísafold að
kvöldi nýársdags
2014. Sveinn var
jarðsunginn frá
Fossvogskirkju 8.
janúar 2014.
Bólu-Hjálmar í upp-
hafi ljóðs og með
Sveini er genginn
enn einn af þeim
sem voru órjúfan-
legur hluti æsku
minnar.
Sigrún kona hans
var frænka mín í
móðurætt og þau
hjón komu oft á mitt
heimili frá því að ég
man fyrst eftir mér.
Eftir að Svenni fór í rakaranámið
voru hans fyrstu æfingarstykki
hausarnir á okkur bræðrunum,
enda sagði Sveinn þegar ég kom
fyrir fáum árum á stofuna,
„þennan hef ég nú klippt í hálfa
öld“ um leið og skærin fóru af
stað.
Áður en þau hjón eignuðust
sínar dætur var ég nokkuð oft
fenginn að láni og var þá stund-
um næturlangt hjá þeim og naut
athyglinnar að fullu. Því var það
oft að Sigrún sagði mér síðar frá
ýmsu kostulegu sem upp úr mér
valt, en frænka mín veltist þá um
af hlátri og trekkti mig betur í
vitleysunni. Ég minnist þess að
mér sem barni, þótti Sveinn vera
glæsimennskan uppmáluð sem
ungur maður, dökkur á brún og
brá, snar og kvikur í hreyfingum.
Ég er ekki frá því að stundum
hafi lítil borgun verið þegin fyrir
hausasnyrtingar okkar bræðra
og árviss var burstaklipping sem
entist okkur sumarlangt í sveit-
inni.
Bæði voru þau hjón glaðlyndið
uppmálað eftir því sem ég man
þau í æsku og mín fjölskylda var í
nánu sambandi við þau meðan
þær frænkur lifðu. Því sambandi
höfum við bræður haldið að
mestu líka. Margar heimsóknir
voru því farnar til þeirra í Skerja-
fjörð meðan þau bjuggu þar, en
þá var það nokkuð spennandi
heimur fyrir stráka. Síðar þegar
þau komu á Nesveginn varð sam-
býlið náið og samskipti tíð.
Ég kom oft á rakarastofuna til
Sveins eftir að ég var farinn að
heiman, þrátt fyrir að ég væri þá
ávallt búsettur utan Reykjavíkur.
Stundum var þetta nú lokaséns
fyrir einhverja jarðarför hjá mér,
þegar ég kom á síðustu stundu og
þurfti snarlega snyrtingu. Sveinn
hélt nú alltaf ró sinni þó ég væri í
bandóðu tímahraki.
Oftar en ekki áttum við gott
spjall saman á rakarastofunni,
báðir höfðum við áhuga á veiði-
skap og við ræddum þau mál
stundum. Eitt síðasta skiptið sem
Svenni klippti minn haus voru við
ákveðnir að fara nú saman svona
einu sinni í silungsveiði, en úr
þessu munum við þá bara hittast
á öðrum veiðislóðum en mér eru
kunnar.
Ég veit að dætur og barna-
börnin voru Sveini kær og ég
votta þeim samúð í sorginni, með
þessum fábrotnu kveðjuorðum
og mæli þá fyrir hönd okkar
bræðranna, en áfram lifir minn-
ing um góðan dreng.
Magnús Halldórsson.
Baldur
Schröder
✝ BaldurSchröder
fæddist í
Reykjavík 15.
júlí 1954. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suð-
urnesja 22. des-
ember 2013.
Útför Baldurs var gerð frá
Kópavogskirkju 30. desember
2013.
Meira: mbl.is/minningar
Minningar á mbl.is