Morgunblaðið - 16.01.2014, Qupperneq 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. JANÚAR 2014
✝ Jón Tryggvifæddist 11.2.
1928. Hann lést á
gjörgæslu LSH 20.
desember 2013.
Foreldrar Jóns
voru Valentínus
Magnússon og
Lovísa Eiríksdóttir.
Fyrri kona Jóns
var Eyja Pálína
Þorleifsdóttir og
áttu þau þrjú börn:
Guðlaug, gift Arnóri Valda
Valdemarssyni; Elísabet, gift
Grétari Árnasyni; og Auðunn,
giftur Maríu Níelsdóttur.
Barnabörnin eru:
Jón Tryggvi, Helga
Eyja, Guðmundur
Óli, Katrín og Árni.
Barnabarnabörnin
eru átta. Eiginkona
Jóns Tryggva er
Inge Löwner Val-
entínusson og eiga
þau einn son, Stef-
án Þór, og er hann í
sambúð með Sig-
urbjörgu Ásmunds-
dóttur.
Jón Tryggvi var jarðsunginn í
kyrrþey að eigin ósk frá Sel-
tjarnarneskirkju 27.12. 2013.
Elsku pabbi okkar.
Nú hefur þú sagt bless við okk-
ur í hinsta sinn og fylgt okkur út
á tröppur og vinkað einsog þú
gerðir ávallt þegar við komum.
En í eigingirni okkar hefðum
við viljað hafa þig svo miklu leng-
ur. Við gerðum okkur ekki alveg
ljóst hversu veikur þú varst þar
sem þú barst þig alltaf svo vel.
Með þrjósku þinni og umhyggju
Inge fannst okkur þú eiga svo
miklu lengra eftir. En Inge er bú-
in að standa þér við hlið sem
klettur öll þessi ár, hefur hjúkrað
þér, vafið þig umhyggju og betri
umönnun hefðir þú ekki getað
fengið.
Það eru svo margar minningar
sem koma upp í huga okkar á
þessari stundu. Minningar sem
eru búnar að vera með okkur í
tugi ára en koma nú í huga okkar
.Góðar stundir sem við geymum í
hjarta okkar.
Bílaáhugamaður varstu mikill
og öll höfum við systkinin erft
það frá þér. Gott var að leita ráða
hjá þér, hvort sem átti að kaupa
notaða bíla eða að fá önnur ráð.
Þú byrjaðir sem bílasali árið
1961/62 í Bílavali við Laugaveg,
fórst svo að flytja inn notaða bíla
og tæki frá Þýskalandi árið 1962
og vissir allt sem þurfti að vita
um það og gaman var að ræða
þessi mál við þig.
Þó maður hefði eingöngu getu
til að kaupa bíl að andvirði Trab-
ants þá kom það fyrir að keyptur
var notaður Mercedes Benz frá
Þýskalandi með þinni aðstoð.
Trabant var nú ekki alveg í þín-
um anda, því að Mercedes Benz-
maður varstu frá hjartanu.
Þú varst nú pínulítið stríðinn,
en þó á góðan og skemmtilegan
hátt. Það voru nú sennilega
hundarnir í fjölskyldunni sem
fundu fyrir því en höfðu gaman
af. Hundarnir hafa örugglega
tekið vel á móti þér, Blaky, Lady,
Prins, Tara og Skotta og svo
núna er það Hekla sem situr eftir
í stólnum þínum góða.
Við erum viss um að þú og
Tara getið fengið ykkur koní-
akstár saman.
Elsku pabbi okkar, það verður
tekið vel á móti þér af ættingjum
og vinum sem farin eru á undan.
Það verður tómlegt í Græn-
umýrinni nú þegar þú ert farinn,
við munum sakna þess að sjá þig
ekki í stólnum þínum með vind-
ilinn góða.
Inge syrgir góðan eiginmann
og vin, og við systkinin góðan föð-
ur og skemmtilegan félaga.
Viljum við færa Brynjari Við-
arssyni sérstakar þakkir, svo og
krabbameinsdeild LSH við
Hringbraut fyrir sérstaklega
góða umönnun og umhyggju.
Elsku pabbi, hvíl þú í friði og
Guð blessi þig.
Guðlaug, Elísabet
og Auðunn.
Jón Tryggvi
Valentínusson
Ég á mjög erfitt með að finna
nógu góð orð til að lýsa henni
ömmu. Amma mín var án efa ein
yndislegasta manneskja sem ég
hef nokkurn tímann kynnst. Hún
vildi allt fyrir aðra gera. Setning-
in sem lýsir henni hvað best er úr
lagi sem hún var alltaf að raula:
„Og glaður skal ég gefa þér allt
gullið sem ég á.“
Amma mín hefur alltaf verið í
hlutverki þess sem gefur af sér
og hjálpar öðrum en biður ekki
um neitt í staðinn. Hún vildi gera
allt sjálf þrátt fyrir að það væri
orðið erfitt fyrir hana á síðustu
árum, til dæmis mætti maður
henni oft í stiganum þar sem hún
var að fara upp með þunga mjólk-
urfötuna eina tröppu í einu. En
það virtist ekkert fara í taugarn-
ar á henni að hún væri svona
lengi að þessu, hún var bara að
dunda sér við þetta verk og raula
lag. Hún var nú samt fegin þegar
ég hjálpaði henni og hafði alltaf
orð á því hvað ég væri miklu fljót-
ari að þessu en hún þegar ég tók
fötuna af henni og hélt á henni
Þórdís Oddsdóttir
✝ Þórdís Odds-dóttir fæddist
að Hvarfsdal á
Skarðsströnd í
Dalasýslu 22. októ-
ber 1924. Hún lést
á Sjúkrahúsi Akra-
ness 19. desember
2013 og var jarð-
sungin frá Snóks-
dalskirkju 4. jan-
úar 2014.
upp fyrir hana. Hún
hafði alltaf nóg að
gera og passaði allt-
af að enginn færi
svangur út frá Ket-
ilsstöðum, það var
hálfgerð þráhyggja
hjá henni að hafa
nægan mat á borð-
um fyrir fólkið og að
fólk borðaði nóg, og
það var einn af
mörgum hlutum
sem gerðu hana yndislega.
Ég var mjög mikið að „passa“
ömmu mína þegar ég var yngri.
Við vorum að passa hvor aðra
þegar mamma og pabbi og allir
hinir voru úti að vinna. Mér þótti
ekki alltaf skemmtilegt að vera
inni í sveit þegar ég var yngri því
að þar voru engir aðrir krakkar,
en í dag er ég mjög þakklát fyrir
að hafa fengið að eyða svona
miklum tíma með bæði ömmu og
afa.
Amma mín var mjög stór part-
ur af lífi mínu og það á eftir að
vera tómlegt án hennar. Ég væri
ekki þar sem ég er í dag ef hún
hefði ekki verið til.
Foldin er fögur og sólin skín.
Ég vona að þú sért ánægð núna,
ástin mín.
Ég veit að ég kem til með að sakna
þín.
(Hjálmar)
Ég sakna þín, elsku amma
mín.
Þín
Steinunn Brynja.
✝ Borghild IngerSteingríms-
dóttir fæddist á Ak-
ureyri 18. apríl
1929. Hún lést á
Landspítalanum
27. desember 2013.
Borghild var
dóttir hjónanna
Guðrúnar Petrine
Hansen húsfreyju,
f. 17. apríl 1906, d.
4. apríl 1988, og
Steingríms Kristjánssonar, bif-
vélavirkja, f. 10. nóvember 1899,
d. 15. janúar 1962.
Hinn 19. júlí 1958 giftist
Borghild eftirlifandi eiginmanni
sínum, Einari Ingvarssyni, vél-
fræðingi, f. 11. maí 1930. Þeirra
börn eru: Ellen Inga, f. 16.9.
1953, maki Ólafur Sigurðarson,
f. 26.2. 1950, dóttir þeirra er
Helen María, f.
29.7. 1975. Stein-
grímur, f. 26.12.
1958, maki Sigríður
Jóna Sigurjóns-
dóttir, f. 23.3. 1966,
þeirra dætur eru
Borghild Agla, f.
22.10. 1991, El-
ísabet Gígja, f. 28.5.
1996. Ingvar, f. 9.6.
1960, maki Kalisuri
Murugasan, f. 9.5.
1960, sonur þeirra er Devin Ta-
rah Einar, f. 28.10. 1997. Guð-
rún María, f. 22.10. 1964, maki
Viðar Ásgeirsson, f. 12.8. 1960,
börn þeirra, Friðrik Ari, f.
11.12. 1991, María Lovísa. f.
28.11. 1993 og Ástrós Ýr. f. 14.2.
1996.
Útför hennar fór fram frá
Seljakirkju 7. janúar 2014.
Elskuleg móðir okkar er
skyndilega látin.
Andlát hennar kom okkur í
opna skjöldu því hún hafði ver-
ið hress og kát að skera út
laufabrauð rétt fyrir jólin, eins
og vaninn er í okkar fjölskyldu.
Hún var afar hamingjusöm að
vera með fjölskyldunni á að-
fangadagskvöld þar sem hún
kyssti alla og faðmaði og var
hrókur alls fagnaðar. En tími
ástkærrar móður okkar var
kominn og eftir sitjum við með
yndislegar minningar sem við
yljum okkur við og erum þakk-
lát fyrir að eiga.
Móðir okkar var ætíð hress
og kát, rak heimilið með mikilli
röggsemi þar sem hún var okk-
ar stoð og stytta ásamt föður
okkar í öllu því sem við fjöl-
skyldan tókum okkur fyrir
hendur.
Við vorum ung þegar for-
eldrar okkar fluttu að Sogs-
virkjunum þar sem við áttum
yndislega bernsku. Það voru
forréttindi fyrir okkur börnin
að hafa alist upp við Sogið.
Eftir dvölina á Írafossi fluttu
mamma og pabbi með okkur,
ásamt yngsta barnabarninu, til
Reykjavíkur, í íbúð í Fellsmúl-
ann en það dugði ekki minna en
öll efsta hæðin í blokkinni fyrir
svona stóra fjölskyldu.
Þar bjó einnig með okkur
móðuramma okkar, Guðrún
Hansen. Oft var þar mikið fjör
og kæti þar sem á borð var
borinn dýrindis matur og til-
heyrandi.
Í Reyjavík hóf mamma störf
hjá Garðari Ólafssyni úrsmið á
Lækjartorgi þar sem hún starf-
aði í nokkur ár. Það dugði
henni þó ekki því hún tók líka
að sér að vera gjaldkeri hús-
félagsins og sá um að reisa bíl-
skúra fyrir blokkina, fékk lán
eins og ekkert væri enda var
nú alltaf hennar slagorð að
maður ætti bara að „vaða í
toppana“ til að fá sínu fram-
gengt og þannig kríaði hún út
lán þegar engin lán voru veitt.
Eftir því sem börnin uxu úr
grasi fór að þrengja að fjöl-
skyldunni og byggðu mamma
og pabbi þá hús í vesturbæn-
um, á Skeljagranda og þangað
fluttist fjölskyldan árið 1982
inn í hálfklárað húsið. Það þótti
bara eðlilegt í þá daga enda á
tímum óðaverðbólgunnar. Fjöl-
skyldan lagðist hins vegar á
eitt með að hjálpast að við að
gera
Skeljagrandann að góðu
heimili og má segja að þetta
hafi verið okkar bestu ár þar
sem fjölskyldan var afar sam-
rýnd og mikið um að vera. Okk-
ur börnunum leið svo vel að
enginn var að flýta sér úr for-
eldrahúsum.
Hjá stórfjölskyldunni bjó
amma okkar, Guðrún Hansen,
auk þess dvaldist hjá okkur um
tíma Didda frænka, sem var
móðursystir mömmu. Þetta var
yndislegur tími hjá okkur öll-
um.
En svo kom að því að systk-
inin fóru að tínast í burtu eitt
af öðru og þá var húsið að
Skeljagranda orðið alltof stórt
fyrir mömmu og pabba sem
seldu húsið og fluttu í Árskóga
8 í Breiðholti þar sem þau hafa
átt gott heimili síðastliðin 17
ár.
Mamma varð þar fljótlega
gjaldkeri húsfélagsins og þar
leið foreldrum okkar afar vel.
Síðustu tvö árin eru hins vegar
búin að vera erfið fyrir pabba
okkar þar sem minni mömmu
var farið að dofna. Faðir okkar
hugsaði einstaklega vel um
mömmu og hafði hún oft orð á
því hversu heppin hún væri
með sinn mann.
Við þökkum þér, elsku fal-
lega mamma okkar, fyrir ynd-
islega samveru í gegn um allt
okkar líf og lofum því að passa
vel upp á pabba sem sér á eftir
lífsförunauti sínum til rúmlega
60 ára.
Hans sorg sem og okkar er
mikil en eftir standa yndislegar
minningar um þig og þær mun-
um við ylja okkur við og minn-
ast með gleði í hjarta. Hvíldu í
friði, elsku mamma.
Þín börn,
Ellen, Steingrímur,
Ingvar og Guðrún.
Borghild frænka hefur yfir-
gefið þennan heim.
Nóttina áður en Ellen dóttir
hennar hringdi og tilkynnti
andlátið dreymdi mig að faðir
hennar, Steini, kæmi í heim-
sókn til mín. Hann hafði mig
aldrei dreymt áður. Tilviljun
eða hvað? Mig persónulega
langar að trúa því að ég hafi
verið látin vita að tekið yrði á
móti henni. Segja má að við
Borghild höfum verið nokkurs
konar uppeldissystur.
Systradætur sem bjuggum
hvor á sinni hæðinni í sama
húsi. Þótt aldursmunurinn væri
talsverður vorum við nánar.
Fyrstu minningarnar eru þær
að ég stóð gjarnan uppi í tröpp-
unum heima í Lögbergsgötu og
kallaði til hennar þegar hún var
á leiðinni í gagnfræðaskólann.
Ég mun ekki hafa verið altal-
andi því ég kallaði alltaf „Bol-
gilli-gill“ og frænka mín sneri
sér alltaf við og vinkaði.
Ég man sérstaklega eftir fal-
legu rauðu kápunni, sem hún
klæddist við þau tækifæri.
Móðursystir mín, Guðrún, setti
metnað sinn í að klæða dóttur
sína vel, enda góð saumakona.
Sjaldan missti Borghild þolin-
mæðina við mig. Það var þó
þegar hún fór með mig í sund í
fyrsta skiptið. Þá ætlaði hún að
synda með mig á bakinu yfir
endilanga sundlaugina á Akur-
eyri en varð fljótt að gefast upp
og synda að bakkanum: „Ætl-
arðu að hengja mig stelpa?“
sagði hún eftir sundafrek okk-
ar.
Ég, sem var nokkuð góð í
stærðfræði, lokaðist þó jafnan
þegar um orðadæmi var að
ræða, var þá leitað til Boldy,
sem ég kallaði hana jafnan þá.
Hún útlistaði eftir bestu getu
en það komst illa inn í hausinn
á mér.
Þá missti hún oft þolinmæð-
ina, varla var að undra. Minn-
ingarnar hlaðast upp þegar
þetta er ritað. Glæsileg frænka
mín í nýsaumuðum fötum að
fara til Noregs með foreldrum
sínum og koma svo aftur með
margt fallegt handa litlu
frænku.
Þó eru það berjaferðirnar að
Vöglum í Fnjóskadal sem
standa upp úr. Faðir hennar
hafði einhvern tíma gert bónd-
anum þar greiða, sem hann
hafði ekki gleymt, og vorum við
ein af fáum sem fengum að tína
þarna ber, þótt hann sigaði
hundum á aðra. Í mínum huga
var lyngið fegurra og bláberin
stærri þar en ég hef séð síðan.
Það var síðan meiriháttar að
borða saman nestið og var seg-
in saga að ég reyndi að setjast
sem næst Boldy. Þótt við vær-
um sjaldnast langt hvor frá
annarri vorum við samt hvað
nánastar þegar þau hjónin voru
staðsett á Írafossi og ég á Sel-
fossi. Þegar ég átti við erfið
veikindi að stríða tók hún dæt-
ur mínar í fóstur og hef ég eftir
þeim að það hafi verið góður
tími. Ingvar sonur hennar var
svo heimagangur hjá mér á
Reynivöllum 8 á Selfossi meðan
hann var í skóla.
Varla leið svo vika að þau
hjón, Borghild og Einar, kæmu
ekki í heimsókn. Borghild var
eins manns kona. Einar Ingv-
arsson var stóra ástin í lífi
hennar. Ég vil þakka Einari af
heilhug fyrir hve vel hann
hugsaði um Borghild eftir að
minnið fór að versna hjá henni.
Ásamt innilegum samúðar-
kveðjum til hans, Ellenar,
Steina, Ingvars og Gullýjar
ásamt fjölskyldum þeirra kveð
ég nú frænku sem mér var svo
kær.
Inga Holdö.
Borghild Inger
Steingrímsdóttir
Þið afi og heimilið ykkar á
Brekkubrautinni voru gersemi
æsku minnar. Þar mátti finna
allt það sem gat svalað huga
drengs sem vildi alltaf hafa nóg
fyrir stafni. Milli anna bauðstu
til höfðinglegrar veislu. Þær
veitingar sem bornar voru fram
voru allar heimabakaðar að
mestu og þá ekki eftir uppskrift
nema að hluta til og voru veit-
ingarnar alltaf óaðfinnanlegar.
Þú varst oft langt á undan
þinni samtíð og mikil baráttu-
kona.
Mér fannst það alltaf mikils
vert að þú skyldir fá að læra
Margrét Þuríður
Friðriksdóttir
✝ Margrét Þur-íður Friðriks-
dóttir fæddist á
Eskifirði 14. mars
1920. Hún lést á
dvalarheimilinu
Hrafnistu í Hafn-
arfirði 26. desem-
ber 2013.
Útför Margrétar
var gerð frá Kefla-
víkurkirkju 9. jan-
úar 2014.
ensku á unglingsár-
unum, nokkuð sem
fáir kunnu. Það hef-
ur sennilega komið
þér langt á þinni
starfsævi og eflt
þig umtalsvert.
Réttlæti var þér of-
arlega í huga og ef
þú fannst að það
var einhver ósann-
girni til staðar
barðist þú gegn
henni en það af sanngirni.
Þannig lærði ég að standa á
mínu og mér hefur oft orðið
hugsað til þess hvernig amma
myndi bregðast við þegar mér
mætir mótlæti í lífinu.
Sjálfstæðið var þér ofarlega í
huga alla tíð og varstu ekki
hrædd við að lýsa skoðunum
þínum hvar sem þú varst. Ég
man það svo vel þegar við hitt-
um eitt sinn virtan stjórnmála-
mann sem ég vissi hver var en
þú aðeins í gegnum fréttirnar.
Hann kynnti sig fyrir þér með
handabandi og brosti blíðlega til
þín.
Þú varst ekki lengi að svara
þessu með brosi og þeim
ógleymanlegu orðum: „Þú ert nú
ágætur, en mér líst ekkert á
þennan flokk sem þú ert í.“
Þannig varstu alltaf fljót í svör-
um fram á seinasta dag og yf-
irmáta fyndin.
Ég mun sakna þín svo lengi
sem ég lifi, elsku amma mín, og
þakka þér fyrir allan þann
stuðning sem þú hefur sýnt mér
í gegnum tíðina. Þú mundir allt-
af eftir mér og minni fjölskyldu,
hvort sem um afmælisdaga eða
aðra áfanga var að ræða. Ég vil
einnig þakka þér fyrir það.
Baldur og fjölskylda.
Ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast þessari ynd-
islegu litlu konu sem hafði svo
hlýtt og gott hjarta. Ég kynntist
Möggu fyrir um níu árum þegar
ég var í leit að húsnæði fyrir
snyrtistofu sem ég hugðist setja
á laggirnar. Pabbi minn hafði
heyrt af íbúð á fínum stað sem
vinkona ömmu átti og fórum við
saman að skoða. Mér leist strax
ljómandi vel á minn tilvonandi
vinnustað þar sem ég átti eftir
að starfa næstu níu árin.
Þetta var íbúð í húsinu henn-
ar Möggu. Okkur Möggu samdi
alltaf vel og var hún tíður gestur
hjá mér á stofunni. Við létum
hvor aðra oft heyra það hvað við
vorum ánægðar með að hafa
hvor aðra. Fólk sem kom til mín
á stofuna hafði jafnan á orði
hvað það væri góður andi í
þessu húsi, fólki leið vel og sagði
að það væri eitthvað sérstakt í
þessu húsi. Ég svaraði því að
það gæti nú ekki verið nema
góður andi í kringum hana
Möggu.
Hún var myndarleg húsmóðir
hvort sem var í mat eða bakstri
og gestrisnin leyndi sér ekki
enda hafði hún mjög gaman af
því að fá til sín fjölskyldu- og
vinafólk, þar sem hún var höfð-
ingi heim að sækja.
Magga var mikil félagsvera
og fannst mér alveg frábært
hvað kona á hennar aldri var
dugleg að fara allra sinna ferða
keyrandi á sínum bíl og sækja
ýmis félagsstörf eins og brids,
félagsvist, bingó og svo má ekki
gleyma kóræfingunum. Það er
leitun að eins duglegri og sjálf-
stæðri konu og hún Magga var.
Síðustu árin hennar, eftir að
heilslu hennar tók að hraka,
hætti hún að geta keyrt og farið
sinna ferða og þá var mikið af
henni tekið. Magga var einstak-
lega vel af guði gerð og var það
mér því mikil gæfa að leiðir okk-
ar skyldu liggja saman. Hvíldu í
friði elsku besta Magga mín.
Svala Björk
Reynisdóttir.