Morgunblaðið - 06.03.2014, Side 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 6. MARS 2014
✝ Karl ÓmarJónsson fædd-
ist 5. júlí 1927 á
Akureyri. Hann
lést á hjartadeild
Landspítalans 23.
febrúar 2014.
Foreldrar hans
voru Jón Hallur
Sigurbjörnsson,
bólstrarameistari á
Akureyri, síðar í
Reykjavík, f. 17.8.
1897, d. 27.10. 1973, og kona
hans Kristín Mýrdal Karls-
dóttir, f. 24.4. 1902 á Drafla-
stöðum í Fnjóskadal, d. 2.8.
1985. Systir hans var Dómhild-
ur Jónsdóttir, húsmæðrakenn-
ari, f. 22.3. 1926, d. 18.10. 2012,
gift Pétri Ingjaldssyni, synir
þeirra eru Jón Hallur og Pétur
Ingjaldur.
Eftirlifandi eiginkona Karls
Ómars er Ólöf Stefánsdóttir, f.
13.7. 1928 í Reykjavík, B.Sc.,
hjúkrunarfræðingur. Foreldrar
hennar voru Stefán Guðnason,
tryggingayfirlæknir, og Elsa
Kristjánsdóttir, hjúkrunarkona.
Börn Ólafar og Karls Ómars
eru: 1) Stefán, f. 31.5. 1950 á
Akureyri, prófessor og yf-
irlæknir við Háskólasjúkrahúsið
í Lundi, Svíþjóð, kona hans er
Sigurborg Ragnarsdóttir, synir
þeirra eru a) Ragnar Karl og b)
Jón Hallur, kvæntur Alexöndru
Stefansson, sonur þeirra: Theo-
dore Ágúst Kingsley. 2) Kristín,
f. 8.5. 1954, leikskólakennari og
lektor við Háskóla Íslands, mað-
ur hennar er Guðmundur I.
Sverrisson, börn: a) Draupnir,
kvæntur Önnu Guðrúnu Sig-
urvinsdóttur, dætur þeirra:
á Suðurnesjum, Akureyri og í
Borgarfirði. Karl Ómar starfaði
mikið fyrir Verkfræðingafélag
Íslands og spanna störf hans
langt tímabil. Hann sat í stjórn
félagsins á sjöunda og níunda
áratug síðustu aldar, var vara-
formaður 1994-1995 og formað-
ur 1995-1996. Hann var sæmdur
heiðursmerki félagsins árið
1998 og sat lengi í siðanefnd
þess. Karl Ómar sat í stjórn Líf-
eyrissjóðs VFÍ, var formaður
1984-1985 og sat einnig í stjórn
Félags ráðgjafarverkfræðinga.
Karl Ómar gegndi ýmsum öðr-
um félags- og trúnaðarstörfum,
einkum á sviði lax- og silungs-
veiði en hann var um skeið for-
maður Stangaveiðifélags
Reykjavíkur og Landssambands
stangveiðifélaga. Hann sat í
ýmsum stjórnskipuðum nefnd-
um um orkumál, byggingarmál
og nýtingu laxastofna. Karl Óm-
ar var stjórnarformaður Styrkt-
arsjóðs Svavars Guðnasonar
listmálara og Ástu Eiríksdóttur.
Eftir andlát Svavars, og síðar
Ástu, sá hann að miklu leyti um
dánarbú þeirra og vann ötul-
lega að því að mörg hundruð
verka Svavars yrðu færð lista-
söfnum að gjöf, þá fremst Lista-
safni Íslands, Listasafni Austur-
Skaftafellssýslu og Listasafni
ASÍ. Karl Ómar var mikill list-
unnandi og lagði sig fram við að
halda nafni Svavars Guðnason-
ar á lofti. Hinn 1.2. sl. var Karl
Ómar, að viðstöddu fjölmenni,
útnefndur heiðursfélagi Verk-
fræðingafélags Íslands, en það
er æðsta heiðursnafnbót félags-
ins. Hann var snortinn og þakk-
látur fyrir að hafa hlotið þenn-
an mikla heiður.
Útför Karls Ómars fer fram
frá Dómkirkjunni í dag, 6. mars
2014, og hefst kl. 15.
Bryndís Inga og
Snædís Fríða. b)
Ólöf Ösp, gift Ægi
Rafni Magnússyni,
börn: Guðmundur
Alex, Kara Mar-
grét og Magnús
Kári. c) Björn Óm-
ar, sambýliskona
Hafdís Ósk Gísla-
dóttir, börn: Gabrí-
ela Lísa og Magnús
Freyr. 3) Björn, f.
10.4. 1959, forstjóri Mannvirkj-
astofnunar og dósent við Há-
skóla Íslands, kona hans er Re-
bekka Silvía Ragnarsdóttir,
dætur þeirra eru Birna Eldey
og Ásta Melrós, fyrir á hann
börnin Birtu og Þórberg Loga.
Karl Ómar og Ólöf áttu einnig
soninn Jón Hall, f. 26.3. 1960, en
hann lést af slysförum 4.1. 1978.
Karl Ómar lauk stúdentsprófi
frá MA 1948, hóf nám í bygg-
ingarverkfræði við HÍ og lauk
fyrrihlutaprófi þaðan 1952. Að
loknu prófi í byggingarverk-
fræði við DTU í Kaupmanna-
höfn 1955 stundaði hann fram-
haldsnám í Danmörku og
Svíþjóð 1961 með styrk úr sjóði
J.C. Möllers. Hann starfaði um
skeið hjá Vegagerð ríkisins og
síðan hjá Hitaveitu Reykjavík-
ur. Hann ásamt fleirum stofnaði
verkfræðistofuna Fjarhitun sf.
árið 1962 og starfaði þar sem
framkvæmdastjóri til 1994.
Hann stóð fyrir stofnun
Verkfræðistofu Norðurlands á
Akureyri 1974 og Verk-
fræðistofu Suðurnesja 1980.
Karl Ómar var leiðandi í upp-
byggingu hitaveitna um allt
land, meðal annars í Reykjavík,
Elskulegur tengdafaðir minn,
Karl Ómar Jónsson verkfræð-
ingur, lést sunnudaginn 23. febr-
úar sl.
Andlát hans kom okkur fjöl-
skyldunni nokkuð á óvart þótt
Karl Ómar væri orðinn 86 ára
og hafði verið háður súrefni í um
15 ár. Hann var tiltölulega ný-
kominn á sjúkrahús og byrjaður
í langri og strangri meðferð er
hann lést.
Karl Ómar var sterkur per-
sónuleiki, glæsilegur á velli,
teinréttur í baki og alltaf smekk-
legur til fara. Það sést best á
nýlegri mynd af honum er hann
veitti viðtöku æðstu viðurkenn-
ingu Verkfræðingafélags Ís-
lands. Hann var lengst af fram-
kvæmdastjóri og einn af
eigendum verkfræðifyrirtækis-
ins Fjarhitunar í Reykjavík.
Eftir að hann lét af störfum hélt
hann stöðugt áfram að vinna og
ekki minnst fyrir fjölskylduna
og nánustu vandamenn. Í rúm
fjörutíu ár sem ég hef þekkt
tengdaföður minn hefur heimili
hans og Ólafar tengdamóður
minnar verið okkar annað heim-
ili. Á stórafmælum sínum skipu-
lagði Karl Ómar í smáatriðum
ferðir með fjölskyldunni. Marg-
ar ferðir voru farnar um landið,
svifið á snjósleðum uppi á
Vatnajökli, farin hringferð um
landið, ekið inn að Kárahnjúka-
virkjun, inn í Landmannalaugar
og síðasta ferðin var um Vest-
firði. Við erum þakklát fyrir að
hafa séð stóran hluta af Íslandi í
þessum ferðum.
Karl Ómar skrifaði mikið og
m.a. um forfeður sína og Ólafar.
Þetta eru sérstaklega skemmti-
legar minningar fyrir afkomend-
urna. Þannig var tengdafaðir
minn sístarfandi, skipulagður og
orkumikill framkvæmdastjóri.
Karl Ómar var hlýlegur en
ákveðinn maður. Aldrei sá ég
hann skipta skapi nema einu
sinni þegar við tilkynntum hon-
um húsakaup okkar í Bandaríkj-
unum, en þá sló hann hnefanum
í borðstofuborðið, slík voru von-
brigðin að við værum ekki á leið
heim til Íslands. En hann komst
fljótt yfir það og varð ánægður
þegar við fluttumst nær Íslandi
eða til Skánar í Svíþjóð.
Fyrir um það bil 15 árum
uppgötvaðist að Karl Ómar
þjáðist af alvarlegum, sjaldgæf-
um sjúkdómi og yrði að hafa
súrefni. Hann lét þetta ekki á
sig fá og hélt áfram að veiða lax
og ferðast um landið og til út-
landa. Þannig voru ófáar ferðir
farnar til Svíþjóðar til að heim-
sækja okkur. Hann vildi koma
til Skánar í maí eða september
til að lengja sumarið. Í síðustu
heimsókn fyrir um einu og hálfu
ári lagði hann á sig að sitja í um
sjö klst. í bíl til að heimsækja
barnabarnið í Stokkhólmi. Þökk
sé frábærum læknum og því að
Karl Ómar var fyrirmyndarsjúk-
lingur sem færði nákvæmar
dagbækur um meðferð sjúk-
dómsins og alla umönnun hjúkr-
unarfræðingsins eiginkonunnar
fékk hann að lifa nokkurn veg-
inn eðlilegu lífi í mörg ár.
Tengdaforeldrar mínir kynnt-
ust í Menntaskólanum á Akur-
eyri og höfðu verið gift í um 65
ár. Tómarúmið er því stórt hjá
elskulegri tengdamóður en megi
minningin um yndislegan maka
vera henni styrkur á erfiðri
stund.
Að lokum vil ég þakka fyrir
að hafa átt besta tengdaföður
sem hægt er að fá.
Blessuð sé minning Karls
Ómars tengdaföður.
Sigurborg Ragnarsdóttir.
Ég man afa minn. Ég man
eftir að oft fór ég í heimsókn í
vinnuna til þín. Mér hafði ávallt
verið sagt að þú værir verkfræð-
ingur. Ekki vissi ég hvað það
var en var viss um að það hefði
eitthvað að gera með nammi-
gerð, því alltaf þegar ég kom í
heimsókn varst þú tilbúinn með
einhvers konar nammi handa
mér. Seinna meir lærði ég að þú
keyptir þetta nammi hjá starfs-
mannafélaginu og vinna þín
tengdist lagningu hitaveituröra.
Ég man eftir að koma í heim-
sókn til þín og ömmu og fá hið
margfræga ostabrauð í Lauga-
læk og ræða alls konar hluti,
eins og þegar ég spurði hvaða
krakki hefði málað þessa mynd
og benti á málverk eftir Svavar
Guðnason. Ég man eftir Nissan-
jeppanum þínum og skildi aldrei
af hverju mamma og pabbi gátu
ekki átt svona flottan bíl með
svona góðri afalykt. Ég man eft-
ir þegar gróðurhúsið fauk og þú
varst ekki lengi að reisa það upp
á nýtt til að ég gæti byrjað aftur
að moka. Því í gróðurhúsinu var/
er alltaf eitt laust pláss við hlið-
ina á blómunum fyrir mig til að
moka. Ég man að þótt ég væri
of mikill unglingur til að láta sjá
mig með foreldrum mínum var
ég alltaf til í að heimsækja ykk-
ur ömmu. Ég man þegar þú
komst mér á bragðið með að
kaupa hlutabréf, við sátum þá
saman og reiknuðum hversu
miklu meira virði þau voru en
daginn áður. Ég man eftir að
koma í heimsókn til að tala um
Svavar Guðnason og þið amma
sögðuð mér hvort sína söguna á
sama tíma. Ég man eftir okkar
síðustu stund sem vonandi var
jafnmikils virði fyrir þig eins og
hún var fyrir mig. Ég man, ég
man, ég man afa minn.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Björn Ómar Guðmundsson.
Yndislegi afi minn er farinn
og ég sakna hans svo sárt. Ég
hugsa um minningarnar sem ég
á um hann og hversu heppin ég
er að hafa átt svona frábæran
afa. Hann gerði allt með okkur
barnabörnunum, frá því að gefa
öndunum brauð á tjörninni og
yfir í að fara í vélsleðaferð á
Langjökli. Ekki geta margir
sagt að þeir hafi þeyst aftan á
vélsleða með afa sínum.
Ég á þúsund minningar um
afa. Þegar ég var yngri fannst
mér alltaf svo gaman að vera í
skrifstofuleik í skrifstofunni
hans afa og fá að nota skrúf-
blýanta og skrifa í rúðustrikuð
skýrslublöð. Ég fékk að hlusta á
plötur í plötuspilaranum hans og
fylgdist með honum vinna í
garðinum. Seinna ræddum við
löngum stundum um verk Svav-
ars Guðnasonar og unnum sam-
an í alls konar verkefnum.
Afi var nefnilega svo mikill
verkfræðingur að þó að hann
hætti að vinna fann hann sér
alltaf einhver ný verkefni. Hann
fékkst við ýmsa gagnaöflun og
ritstörf, hann vann t.d. úr ferða-
dagbókum sem hann gjarnan
skrifaði þegar þau amma ferð-
uðust um heiminn og gerði rit
um ættir og ævi þeirra ömmu.
Við þessa vinnu aðstoðaði ég
hann stundum. Ég var svo hepp-
in að fá að hjálpa honum og ég
vil meina að það hafi verið svo-
lítið okkar stund að bardúsa í
þessu og það hafi tengt okkur
saman. Ég fæ skipulagsgenið
frá afa, segja aðrir. Hann var
maður sem sendi dagskrá með
dagsetningum og tímasetningum
þegar við fórum saman út á land
á ættarmót. Hann elskaði landið
okkar og ferðaðist mikið um
það. Bæði hér áður í litlu tjaldi
með konunni sinni og börnum og
svo síðar í bústaðarferðir með
barnabörnunum og seinna
barnabarnabörnunum. Ég man
sérstaklega eftir því þegar við
Biddi bróðir vorum börn og há-
punktur sumarsins var að fara í
bústað með afa og ömmu. Afi
var svo eftirlátur að þegar við
vorum rétt komin út úr bænum,
farin að kvarta yfir sáru hungri,
fannst honum sjálfsagt mál að
stoppa í fyrstu sjoppu í Hvalfirði
og svo strax aftur í Borgarnesi.
Það gladdi okkur mikið.
Afi minn var nákvæmur, heið-
arlegur, góðhjartaður, áreiðan-
legur, skipulagður, kærleiksrík-
ur, og svo margt margt fleira.
Hann elskaði ömmu mína ein-
læglega og það sást svo vel á því
hvernig hann horfði á hana. Þau
voru hjón sem gerðu allt saman,
þau fóru saman í veiðiferðir,
göngutúra og ferðalög.
Ég sakna þín afi minn og
hugsa til þín uppi á himninum
umvafin ástvinum. Þú varst ekki
bara afi sem ég unni, vinur og
félagi heldur líka fyrirmynd mín
í svo mörgu, ekki síst hvernig þú
hlúðir að ömmu og okkur í fjöl-
skyldunni.
Ólöf Ösp Guðmundsdóttir.
Karl Ómar Jónsson var afi
minn og náinn vinur. Ég hef
eytt mestum hluta ævi minnar
erlendis en reyndi að heimsækja
Ísland eins oft og mögulegt var.
Þegar ég hef verið á Íslandi hef
ég oftast dvalið hjá elskulegum
föðurforeldrum mínum, Karli
Ómari og ömmu minni, Ólöfu
Stefánsdóttur.
Kona mín Alexandra og ég
urðum mjög miður okkar við
andlátsfrétt Karls Ómars afa,
því hann hafði gert sérstaklega
mikið fyrir fjölskyldu mína og
aðra. Það er næstum eins og
goðsögn hvernig afa tókst að
berjast við lungnaháþrýsting í
næstum tvo áratugi, alvarlegan
langvarandi sjúkdóm sem gerði
hann háðan súrefnisgjöf meiri-
hluta sólahringsins. Það var með
samblandi af bjartsýni og sterk-
um persónuleika sem honum
tókst að njóta góðra lífsgæða en
jafnframt nýta tíma sinn til að
styðja aðra. Afi var bjartsýnn og
gafst ekki upp í baráttu sinni við
sjúkdóminn. Það er ekki langt
síðan hann bað mig að útvega
sér bók um danskan kafara sem
notaði sérstaka öndunartækni
við að kafa úti á rúmsjó. Ég hef
ekki minnstu hugmynd um
hvernig afi gróf upp upplýsingar
um þennan mann en ég sendi
honum bókina frá Danmörku.
Hann sýndi læknum sínum bók-
ina og þeir samþykktu að þessi
tækni væri nothæf. Afi var úr-
ræðagóður, mikill framkvæmda-
maður og bjargaði sér oftast
sjálfur. Hann kvartaði aldrei
undan súrefninu sem hann
neyddist til að nota í sífellu.
Hann bað aldrei um hjálp nema
þegar hann hafði reynt öll úr-
ræði sjálfur.
Við munum sakna Karls Óm-
ars afa. Við munum láta hans já-
kvæða hugarfar til lífsins og ást-
úð hans til Ólafar ömmu verða
okkur að leiðarljósi. Ég mun
minnast allra sumranna sem ég
dvaldi með Karli Ómari og lærði
margt um lífsins gang, til dæmis
að borða heilsusamlegan mat,
njóta góðrar listar og dást að
fallegu íslensku landslagi. En
fyrst og fremst kenndi afi mér
að bera virðingu fyrir öðrum,
sértaklega eldra fólki.
Jón Hallur, Alexandra,
Theodore Ágúst.
Gleði og bjartsýni geislaði af
okkur stúdentunum þegar við 44
saman gengum þann 17. júní
1948 í skrúðgöngu frá MA um
bæinn að þjóðhátíðarsvæði Ak-
ureyringa. Öll vorum við með
hvítu kollana yfir stúdentshúf-
unum og brosandi framtíðin beið
okkar. Nú eru tæp 68 ár liðin og
við erum 19 enn á lífi, öll um ní-
rætt og æ styttri framtíð bíður
okkar.
Í dag fylgjum við til grafar
höfðingja hópsins okkar, Karli
Ómari Jónssyni verkfræðingi,
sem andaðist 23. febrúar sl. eftir
stutta sjúkrahúslegu. Mörg und-
anfarin ár hefur hann strítt við
erfiðan lungnasjúkdóm af einurð
og hugprýði, staðráðinn í að láta
hann ekki buga sig. Hann varð
stöðugt að bera með sér súrefn-
iskút ásamt fylgibúnaði hvert
sem hann fór. Það hindraði hann
þó ekki til þátttöku í almennu
félags- og menningarlífi. Um
langt árabil hefur hann haft for-
göngu um að kalla okkur bekkj-
arsystkinin saman á mánaðar-
lega kaffifundi, þar sem við
getum rabbað og glaðst saman.
Ætíð hafa þau hjónin samrýndu,
Karl og Ólöf Stefánsdóttir,
bekkjarsystir okkar, verið þar
mætt broshlý og hress í bragði.
Seint getum við samstúdentarn-
ir fullþakkað þeim hjónum fram-
tak þeirra og dug við að hóa
okkur saman.
Við Karl og Ólöf vorum
bekkjarsystkin í MA frá því í
fyrsta bekk. Kynni okkar og vin-
átta á sér því langa og ánægju-
lega sögu, sem varðveitt er í
minningum okkar frá skólaárun-
um og allan aldur okkar síðan.
Við fórum saman í ferðalög inn-
an lands og utan, þar á meðal
fórum við saman í fyrstu lax-
veiðiferð þeirra hjóna sem dró
langan stangveiðidilk á eftir sér
fyrir Karl og Ólöfu með áralöng-
um stjórnarsetum og for-
mennsku Karls í samtökum
stangveiðimanna. Karl gerðist
ungur skáti og var sannur skáti
í öllu sínu lífi, tók virkan þátt í
félagslífi skáta, útilegum og
fjallgöngum. Honum voru falin
ýmis leiðtogastörf í þeirra þágu
eins og í öðrum samtökum sem
hann tengdist.
Karl Ómar var einstakt val-
menni og hinn mesti öðlingur.
Það sópaði að honum hvar sem
hann fór, beinvaxinn og spengi-
legur, ljúfmannlegur og svip-
hreinn. Hann ávann sér verðugt
traust og álit í öllum störfum
sínum enda ákaflega vandvirkur
og áreiðanlegur ráðgjafi og um-
fram allt drengur góður. Áhugi
hans beindist snemma að hita-
veituframkvæmdum og stofnaði
hann ásamt fleirum verkfræði-
stofuna Fjarhitun. Ég hygg að
hann hafi átt hlut að uppbygg-
ingu dælustöðva og dreifikerfa
fyrir flestallar hitaveitur lands-
ins. Löngum gegndi hann ýms-
um trúnaðarstörfum meðal
verkfræðinga þjóðarinnar.
Karl hafði yndi af myndlist og
sótti mjög listsýningar. Þegar á
skólaárunum hóf hann að safna
málverkum og undir lokin var
málverkasafn þeirra hjóna orðið
mikið að vöxtum og afar merki-
legt.
Karl Ómar er nú horfinn okk-
ur og við öldungarnir 19 sem
eftir lifum reynum að halda
saman hópinn með mökum okk-
ar áfram og minnumst með
djúpum söknuði látins félaga
okkar og vinar. Við Halldóra,
kona mín, vottum Ólöfu, vinkonu
okkar, og fjölskyldunni allri
samúð og hluttekningu.
Baldvin Tryggvason.
Vinur okkar og starfsfélagi til
margra ára, Karl Ómar Jónsson,
lést 23. febrúar sl. Í upphafi árs
1962 stofnaði Karl Ómar verk-
fræðistofuna Fjarhitun ásamt
þremur félögum sínum. Aðdrag-
andi stofnunarinnar var að verk-
fræðingar áttu í launadeilu við
ríki og sveitarfélög sem endaði
með verkfalli. Fjórmenningarnir
höfðu flestir unnið fyrir Hita-
veitu Reykjavíkur að undirbún-
ingi þess að hitaveita yrði lögð í
öll hverfi borgarinnar, en á
þessum tíma náði hitaveitan að-
eins að Snorrabraut. Hverfin
þar fyrir austan voru flest hituð
með olíukyndingu. Fengist hafði
lán hjá Alþjóðabankanum til
verksins en vegna verkfallsins
stóðu undirbúningsframkvæmd-
ir í stað. Þeir félagar stofnuðu
þá verkfræðistofuna Fjarhitun
sf. og sömdu við Hitaveituna um
hönnun, gerð útboðsgagna og
eftirlit með framkvæmdunum.
Fyrirkomulag útboðs og fram-
kvæmdaeftirlit var í samræmi
við verklagsreglur Alþjóðabank-
ans. Með þessu móti tókst að
ljúka verkinu og í framhaldi af
því lögnum í nýrri hverfi sem
risu. Síðan hafa öll hús í Reykja-
vík og á höfuðborgarsvæðinu
haft aðgang að heitu vatni.
Karl Ómar var framkvæmda-
stjóri Fjarhitunar frá stofnun til
ársins 1994 eða í yfir 30 ár. All-
an þann tíma var fyrirtækið leið-
andi í þróun jarðhitanýtingar á
Íslandi, einkum við uppbyggingu
hitaveitna. Fjarhitun hannaði
nánast allt kerfi Hitaveitu
Reykjavíkur, en meðal annarra
hitaveitna sem Karl Ómar hafði
forystu um má nefna Hitaveitu
Suðurnesja, Hitaveitu Akraness
og Borgarfjarðar, Hitaveitu Ak-
ureyrar, Hitaveitu Húsavíkur,
Hitaveitu Blönduóss auk fjöl-
margra annarra hitaveitna um
land allt.
Á þeim tíma sem Karl Ómar
var framkvæmdastjóri Fjarhit-
unar stækkaði fyrirtækið mikið
og annaðist sífellt fjölbreyttari
verkefni, m.a. hönnun lagna og
loftræsikerfa í stórbyggingar
eins og Perluna og Flugstöð
Karl Ómar Jónsson
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
MAGNÚS VILLI VILHJÁLMSSON,
sem lést á Hjúkrunar- og dvalarheimilinu
Höfða, Akranesi, föstudaginn 28. febrúar,
verður jarðsunginn frá Akraneskirkju
mánudaginn 10. mars kl. 14.00.
Blóm og kransar vinnsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hans er bent á Hjúkrunar- og dvalarheimilið Höfða,
Akranesi.
Sigrún Jóhannsdóttir,
Benedikt Magnússon, Bryndís Ólafsdóttir,
Jóhann Magnússon, Ingunn Jónsdóttir,
Guðrún Magnúsdóttir, Gauti Halldórsson,
Vilhjálmur Magnússon, Ólöf Helga Þorvaldsdóttir Linnet,
barnabörn og barnabarnabörn.