Morgunblaðið - 03.07.2014, Síða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. JÚLÍ 2014
Látinn er í Copse
Cottage í Heath, skammt frá
Southampton, Kenneth East sem
nýlega fagnaði 93 ára afmæli sínu
þar með fimm börnum sínum,
barnabörnum og einu barna-
barnabarni.
Kenneth East var sendiherra
Breta á Íslandi árin 1975 til 1981
þegar hann lét af störfum í
bresku utanríkisþjónustunni í
samræmi við eftirlaunaaldur
hennar. Bjó hann eftir það á Eng-
landi. Kenndi hann í nokkur ár á
námskeiðum breska utanríkis-
Kenneth East
✝ Kenneth Eastfæddist 9. maí
1921. Hann and-
aðist 20. júní 2014.
Hann var sendi-
herra Bretlands á
Íslandi frá apríl
1975 til mars 1981.
Minningarathöfn
fjölskyldu hans er í
dag, 3. júli 2014.
ráðuneytisins en
helgaði sig að mestu
garðrækt og bók-
lestri á heimili sínu í
Copse Cottage þar
sem hann dvaldist
löngum einn þrátt
fyrir áeggjan barna
sinna um að búa við
þægilegri aðstæður.
Þar vildi hann
kveðja þennan heim
sem hann gerði
föstudaginn 20. júní sl.
Kenneth eignaðist fjölda vina
hér á landi eftir að hafa meðal
annars verið í Srí Lanka og Níg-
eríu auk fleiri landa í þjónustu
þjóðar sinnar. Ræktaði hann
tengsl við íslenska vini sína allt
fram undir andlátið með bréfum
og símtölum. Á meðan heilsa
leyfði lagði hann einnig oft leið
sína hingað til lands. Öllum vin-
um sínum var hann aufúsugestur.
Hann hafði áhuga á fögrum list-
um, tónlist og bókmenntum og
þýddi meðal annars ljóð úr ís-
lensku á ensku eða orti sjálfur ef
svo bar undir.
Við Kenneth kynntumst vegna
síðasta þorskastríðsins en ég
starfaði í forsætisráðuneytinu
sem skrifstofustjóri þegar hann
kom hingað. Ræddum við þá oft
viðkvæm málefni og vorum meðal
annars saman úti í London í árs-
byrjun 1976 þegar Geir Hall-
grímsson forsætisráðherra fór
þangað í því skyni að reyna að
semja við Harold Wilson, for-
sætisráðherra Breta.
Deilan leystist ekki í London
og hinn 19. febrúar 1976 var slítið
stjórnmálasambandi við Breta.
Kenneth East sendiherra skyldi
fara af landi brott þriðjudaginn
24. febrúar. Þá var skollið á flug-
freyjuverkfall sem leystist ekki
fyrr en sunnudag 29. febrúar.
Sendiherrann brottrekni var
strandaglópur til mánudags 1.
mars. Kenneth vissi ekki hvað
hann ætti af sér að gera þegar
hann varð óvelkominn að dveljast
í landinu. Hann þáði þó málsverð
heima hjá okkur Rut kvöldið áður
en flug hófst að nýju.
Við svo búið hvarf hann til
starfa í utanríkisráðuneytinu í
London og átti vafalaust ríkan
þátt í sinnaskiptum Breta sem
leiddu til 200 mílna samninganna
í Ósló 2. júní 1976. Hann sneri
aftur til Íslands 8. júní 1976.
Lagði hann sig mjög fram um að
græða öll sár vegna eina þorska-
stríðs okkar og Breta sem leiddi
til slita á stjórnmálasambandi.
Minnist ég margra ánægjulegra
gönguferða okkar á fjöll hér í ná-
grenni Reykjavíkur.
Í spjalli okkar sagði Kenneth
mér meðal annars frá þeirri sér-
visku föður síns að vilja endilega
dveljast einn á tíræðisaldri í húsi
sínu, Copse Cottage, og ekki
þiggja neina aðstoð sinna nán-
ustu. Síðar heimsótti ég Kenneth
á þennan sama stað og skildi vel
að þeir sem hafa ánægju af garð-
rækt, fögrum blómum, eigin
ávöxtum og grænmeti kysu að
dveljast í kyrrð og ró á þessum
stað, á eigin landi við skógarjaðar
en þó ekki fjarri mannabyggð.
Blessuð sé minning Kenneths
Easts.
Björn Bjarnason.
✝ Erla Helga-dóttir fæddist í
Reykjavík 2. ágúst
1935. Hún lést á
Landspítala Hring-
braut 24. júní 2014.
Foreldrar hennar
voru Kristín Andr-
ea Sæby Friðriks-
dóttir frá Siglufirði
og Helgi Einarsson
frá Eyrarbakka.
Systur Erlu eru
Björg (látin), gift Árna Jóhanns-
syni (látinn), og Oddný, gift
Kristjáni Sigurðssyni (látinn).
Erla giftist hinn 26. desember
1959 Haraldi Gísla Eyjólfssyni,
er Una Sigurlína Rögnvalds-
dóttir, f. 1953. Sonur hennar er
Huldar Bjarmi. 2) Örn Helgi, f.
1959, giftur Ásu Þorkelsdóttur,
f. 1962. Börn þeirra eru Erla,
sambýlismaður Baldur Sig-
mundsson, dóttir þeirra er Ása
Karitas, og Steinar Örn, sam-
býliskona Ólöf Stefánsdóttir. 3)
Einar Birgir, f. 1964, sambýlis-
kona Sigrún Árnadóttir, f. 1964.
Synir þeirra eru Helgi og Jó-
hann. 4) Kristín Huld, f. 1970,
gift Hallgrími Vigni Jónssyni, f.
1969. Börn þeirra eru Hrafnkell
Oddi, Líney Erla og Hákon
Helgi.
Erla helgaði sig fjölskyldunni
og vann almenn húsmóðurstörf.
Útför Erlu fer fram í Bú-
staðakirkju í dag, 3. júlí 2014, og
hefst athöfnin klukkan 13.
f. 4. apríl 1931.
Börn þeirra eru: 1)
Óskar Smári, f.
1954, var giftur
Margréti Þórdísi
Egilsdóttur, f.
1955, d. 2005. Synir
þeirra eru Har-
aldur Helgi, giftur
Önnu Fanneyju
Gunnarsdóttur,
börn þeirra Oddur
Jarl og Andrea Ýr,
og Brynjar Þór, sambýliskona
Hanna Karen Jóhannsdóttir.
Sonur þeirra er Dagur Freyr,
sonur Hönnu Karenar er Einar
Jóhann. Sambýliskona Óskars
„Tregt erumk tungu að hræra“
er það fyrsta sem kemur upp í
hugann nú þegar móðir mín er
fallin frá og rifjast upp fyrir mér
að fyrir um það bil mánuði sátum
við saman á pallinum í sumarbú-
staðnum í Grímsnesi og horfðum
yfir til Búrfells undir ljúfum fugla-
söng vorsins. Það er með ólíkind-
um hve lífið getur breyst hratt,
sem er hörð áminning til okkar
allra um að nýta tímann okkar vel
og njóta líðandi stundar.
Mamma og pabbi áttu gott líf
saman. Þau hófu búskap sinn á
Rauðalæk, en síðar byggðu þau
sér hús í Fornastekk sem við flutt-
um í árið 1968 eftir mikið strit og
langa vinnudaga. Þarna var ég svo
heppinn að alast upp undir vernd-
arvæng foreldra minna og um-
hyggju, ekki síst móður minnar,
sem var mikið í mun að halda
heimilinu snyrtilegu og að alltaf
væri nú til eitthvert „bakkelsi“ ef
gesti bar að garði. Þetta kom sér
líka vel þegar maður kom loks
heim eftir að hafa verið í skólanum
og að spila látlaust fótbolta, sem
var auðvitað ekki síst það sem
maður lifði fyrir á þessum árum.
Mamma var lengstum heimavinn-
andi og í gæfuríku hjónabandi
sem ól af sér fjögur heilbrigð
systkini; þrjá drengi og eina
stúlku í lokatilrauninni. Ávallt
fylgdist hún vel með öllum og
hafði yfirleitt ákveðnar skoðanir á
okkar málefnum, eflaust til að
vera góð fyrirmynd og leiða okkur
á rétta braut. Þegar barnabörnin
fóru að koma í heiminn lyftist
brúnin enn frekar og stolt móðir
og amma gat verið hreykin af
ávöxtum lífsins. Það var því auð-
sótt að fá pössun fyrir strákana
þegar á þurfti að halda og ósjaldan
var boðið upp á mjólk og „brúna“
sem vakti lukku.
Mamma hafði sterkar skoðanir
á málefnum kvenna og bar hag
þeirra fyrir brjósti enda dreif hún
sig, ásamt fjölda kynsystra sinna,
niður í bæ á kvennafrídaginn 24.
október 1975. Ekki kom á óvart að
hún gengi í kvenfélag og varð hún
stofnfélagi í Kvenfélagi Breið-
holts. Henni þótti ákaflega vænt
um félagið og félagsskapinn enda
hélt þessi kjarni hópinn æ síðan.
Síðasta fundinn sótti hún í maí síð-
astliðnum.
Mamma og pabbi ræktuðu
garðinn sinn af kostgæfni. Í Forn-
astekk lögðu þau nótt við dag til að
halda garðinum fallegum með öll-
um sínum blómum og trjám. Það
er táknrænt að nú skuli gróðurinn
skarta sínu fegursta um hásumar.
Þau nutu sín vel á ferðalögum um
íslenska náttúru og þótti vænt um
okkar stórbrotna land. Þau ferð-
uðust vítt og breitt um Ísland, með
tjaldvagninn sinn. Ósjaldan
„hurfu“ þau inn í Skaftafell og tal-
aði mamma um að þar fyndi hún
fyrir mætti og kröftum íslenskrar
náttúru.
Árið 2000 greindist mamma
með illvígan sjúkdóm, sem hún
barðist við og um tíma leit út fyrir
að baráttan hefði unnist. Því miður
reyndist svo ekki vera og var átak-
anlegt að þurfa að horfa upp á
móður sína missa heilsuna smám
saman uns yfir lauk eftir harkaleg-
an endi. Eftir sitjum við öll hugsi
og með söknuð og sorg í hjarta
vegna fráfalls sterkrar konu og
móður. Elsku mamma, hvíl í friði
og við lofum öll að hugsa vel um
pabba sem nú á líka mjög erfitt á
Skógarbæ með brostið hjarta.
Þinn sonur,
Einar Birgir Haraldsson.
Elskuleg tengdamóðir mín hef-
ur kvatt okkur og margar minn-
ingar koma upp í hugann. Útilegur
og heimsóknir hennar og Halla til
okkar til Lundar og stolt hennar
yfir fjölskyldunni og húsinu sem
þau Halli byggðu í Fornastekk.
Ég man að ég átti erfitt í byrjun
með að kalla Erlu Lóló, eins og
hún var alltaf kölluð, og það tók
mig svolítinn tíma að venjast því.
Hún sagði mér söguna á bak við
það en hún var sú að Lóló var skírð
svo seint að hún gekk sjálf upp að
altarinu og sagði nafnið sitt. Hins
vegar þurfti að kalla hana eitthvað
áður en hún var skírð og þar kom
nafnið Lóló.
Fyrsta ferðalag okkar saman
var sumarið 1999. Keyrðum við þá
hvern krók og kima um Suður-
landið og enduðum í Skaftafelli
sem allir vita að var uppáhalds-
staður Lólóar á landinu. Þar sat
hún, horfði á jökulinn og naut úti-
veru og, eins og hún sagði sjálf,
sótti sér orku í jökulinn, orku sem
entist yfir veturinn. Það var því al-
gengt að Lóló og Halli færu í
Skaftafell síðsumars, m.a. í þess-
um erindagjörðum. Sameiginleg
ferðalög okkar innanlands urðu
ekki miklu fleiri, en eftir að við
Kristín fluttum til Svíþjóðar voru
þau reglulegir gestir hjá okkur í
Lundi. Ég man vel að fyrsta heim-
sóknin var fjórar vikur en þá var
ég heimavinnandi. Mörgum
fannst það langur tími en mér
fannst það ekkert tiltökumál enda
voru samskipti okkar Lólóar alltaf
góð en með endurteknum heim-
sóknum þeirra náði ég að kynnast
þeim hjónum vel. Fljótlega keypt-
um við Kristín okkur sjö manna
bíl til að geta farið með þau í dags-
ferðir, sem þeim fannst mjög gam-
an. Helstu staðir á Skáni voru
skoðaðir en þar átti hún sér sína
uppáhaldsstaði eins og Ystad,
heimabæ Wallanders, og Kivik,
heimabæ eplaiðnaðar. Þau nutu
dvalarinnar í Lundi og komu alltaf
í nokkrar vikur í senn. Þau nutu
þess að sitja úti í góða veðrinu,
stússa í garðinum og baka pönnu-
kökur. Fljótlega komust þau upp
á lagið með að taka strætó niður í
bæ og spásseruðu þar í búðum og
m.a.s. afgreiðslukonurnar í konu-
búðinni Camillu voru farnar að
þekkja hana. Lóló og Halli komu
gjarnan í september, í kringum af-
mæli Líneyjar Erlu, en þá var
einnig uppskerutíminn. Epli voru
tínd, búnar til eplakökur og einnig
var farið með eplin í lítinn bæ þar
sem hægt var að skipta eplunum
fyrir epladjús. Aðalmarkmiðið
með Lundarferðunum var þó að
fylgjast með barnabörnunum,
gengi þeirra og njóta samverunn-
ar með þeim.
Eftir að við fluttum heim urðu
samverustundirnar fleiri. Síðasta
utanlandsferð hennar var einmitt
til Lundar þar sem hún fylgdist
stolt með Kristínu verja doktors-
ritgerðina sína.
Elsku Lóló, hvíl þú í friði. Þín
verður sárt saknað. Þinn tengda-
sonur,
Hallgrímur Vignir.
Elskuleg amma mín er fallin frá
eftir stutt og erfið veikindi. Þegar
ég hugsa til baka koma upp góðar
minningar um hana og afa Halla.
Þau fluttu í Fornastekkinn í lok
árs 1968 og eiga það heimili enn,
einbýli sem þau byggðu sjálf upp
úr eigin vasa. Þar ólu þau upp sín
fjögur börn sem fóru svo að heim-
an þegar aldur gafst til. Amma var
húsmóðir og í gamla daga var hún
oft á símanum heima við að taka
við skilaboðum fyrir afa Halla sem
vann hjá Rafmagnsveitunni en í þá
daga voru hvorki gsm-símar né
tölvur til taks þannig að heimasím-
inn var eina vopnið sem fólk hafði
til að bjarga sér. Annað slagið
vann hún á útsölum hjá Samband-
inu með Diddu systur sinni í gamla
Iðnaðarmannahúsinu og síðan
uppi á höfða þar sem Húsgagna-
höllin er í dag.
Að koma til ömmu og afa í heim-
sókn til að hjálpa til við garðverk-
in, þvo bílinn eða hjálpa til við hvað
sem stóð til var alltaf gaman. Svo
þótti mér alltaf gott að fá brúna
köku og mjólkurglas í hverri heim-
sókn. Ég hef alltaf haft gaman af
að vera í kringum ykkur bæði
enda nærvera ykkar beggja virki-
lega góð. Þið voruð dugleg að
ferðast, innanlands sem utan. Ég
man að þið fóruð oft í Skaftafell í
tjald og ég man eftir mörgum
skiptum með ykkur og foreldrum
mínum og bróður í bústað lyfja-
fræðinga í Grímsnesi. Einnig lá
leiðin oft á Apavatn til Arnar og
Ásu og þegar land var lagt undir
fót var farið til Lundar í Svíþjóð
þar sem Kristín og Hallgrímur
bjuggu um tíma.
Undanfarin ár hefur aldurinn
færst yfir ykkur afa. Afi fluttist á
Skógarbæ fyrir rúmu ári sökum
veikinda sinna og þú varst eftir ein
í húsinu sem þér þótti afar erfitt og
einmanalegt. Í maí kom svo í ljós
að krabbameinið var komið í þriðja
sinn og útlitið ekki gott. Eftir
stutta sjúkrahúslegu á Landspít-
alanum við Hringbraut kvaddir þú
okkur öll og hélst á nýjar slóðir.
Ég vona svo sannarlega að þér eigi
eftir að líða vel á þeim stað sem þú
ferð á. Ég mun sakna þín, elsku
amma, og óska þér góðrar ferðar á
nýjar slóðir.
Helgi Einarsson.
Erla Helgadóttir
 Fleiri minningargreinar
um Erlu Helgadóttur bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
✝ Júlíus ÓskarHalldórsson
fæddist 29. júlí
1924 í Reykjavík.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 27. júní 2014.
Júlíus var sonur
hjónanna Halldórs
Jóns Guðmunds-
sonar, f. á Leirum,
Austur-Landeyjum,
20. maí 1900, d. í
júní 1976, og Sigrúnar Jóns-
dóttur, f. í Vestra-Fíflholti,
Landeyjum, 16.10. 1892, d. í
desember 1974. Systir hans er
Ingibjörg Halldórsdóttir, f. 1.9.
1929.
Júlíus kvæntist 30. apríl
1954 eftirlifandi eiginkonu
sinni, Sigríði Á. Sigurð-
ardóttur, f. í Rekavík bak Höfn
á Hornströndum 18.4. 1929.
Hún er dóttir hjónanna Sig-
urðar Hjálmarssonar, f. 14.9.
1894, d. í nóv. 1969, og Ingi-
bjargar Bárðlínu Ásgeirs-
dóttur, f. 23.4. 1898, d. í okt.
1935.
Júlíus og Sigríður eignuðust
fimm dætur, þær eru: Ingi-
björg Bára, maki
Símon Johnsen
Þórðarson; Sigrún
Alda, maki Björg-
vin Andri Guð-
jónsson; Ásgerður
Ósk, maki Hans
Wilhelm; Lilja
Hrönn; Heiða
Björk, maki Óskar
Kristjánsson. Júl-
íus var áður
kvæntur Guðrúnu
Jónsdóttur og átti með henni
soninn Halldór Jón, maki Ellen
Marie Schjerven. Fyrir átti
hann börnin Ingibjörgu Helgu,
Jóhann Leví, Guðnýju, Grétar
Örn, Ragnar Geir, Bjarnrúnu
og Valgarð.
Júlíus var leigubílstjóri um
árabil en ævistarf hans var hjá
Strætisvögnum Reykjavíkur og
urðu árin 47, lengst af sem
vaktformaður. Meðfram starfi
sínu hjá Strætisvögnum
Reykjavíkur vann hann sem
ökukennari.
Útför Júlíusar fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag,
3. júlí 2014, og hefst athöfnin
kl. 13.
Með sárum söknuði og ljóði
eftir föður þinn kveðjum við
þig.
Hér angar allt til stranda
í árdagsroða blæ,
og ylur heilags anda
fer yfir land og sæ.
Minn hugur vorleið velur,
í vonarörmum grær,
það blóm, sem ást mín elur
og aldrei bliknað fær.
Gleymdur skal genginn vegur,
gleðinnar léttast brár.
Anda þinn að sér dregur
afl minnar hjartans þrár.
Leiddu mig ljóss á brautum,
lifa með þér ég kýs,
sviptu mig sorg og þrautum
sólbjarta vonardís.
Ljúfir straumar leiða
laða fjöllin blá.
Hingað upp til heiða
huga minn og þrá.
Frið og gleði fann ég
fyrst í þessum reit.
Þú geymir allt sem ann ég
yndislega sveit.
(Halldór Jón Guðmundsson)
Við hittumst í sumarlandinu
fagra. Þín
Sigríður og dætur, Ingi-
björg, Sigrún, Ásgerður,
Lilja og Heiða.
Kær tengdafaðir og ekki síst
góður vinur er fallinn frá. Ég
kom inn í líf Júlla er hann bjó í
Ásgarði 32 með Siggu tengdó
og fimm dætrum sínum. Við
Júlli náðum strax vel saman frá
fyrsta degi, kannski vegna þess
að hann sá mannsefni í mér
fyrir hana Sigrúnu sína, hver
veit? Alla vega gekk það upp að
fyrsti tengdasonurinn var í
höfn.
Júlli var lífsglaður maður og
töffari alla sína tíð. Bílstjóri nr.
35 hjá strætó og búinn að vinna
sig upp í vaktformann með
bækistöð í gamla gasfélagshús-
inu niðri á Hlemmi. Rakstur,
rakspíri, stífpressað uniform og
vel burstaðir skór og greiðan í
brjóstvasa var fastur liður fyrir
vakt, aukavaktir teknar ef þær
buðust og ökukennsla í auka-
vinnu. Svona var þetta bara til
að endar næðu saman á heim-
ilinu í Ásgarðinum. +
Ég heyrði Júlla aldrei kvarta
né hallmæla nokkurri sál en
hann hafði skoðanir á hlutun-
um. Lífsgleði hans náði út fyrir
endimörk lífsins, þótt eflaust
hafi oft á móti blásið þá var
hann ekki að flíka því. Örlæti
Júlla gagnvart mér og fleirum
var með eindæmum, að fá nafn-
ið hans á víxil var pottþétt. Víx-
illinn var keyptur. En það var
eitt sem maður skynjaði fljótt,
maður bað hann ekki að lána
sér bílinn.
Bíllinn var í hans huga bæði
atvinnutæki og stolt hans, án
bílsins komu engar tekjur inn
af ökukennslunni. En svo tínd-
ust dæturnar hver af annarri
að heiman og róðurinn fór að
léttast.
Til Spánar var farið, sérstak-
lega Majorka, og komið heim
með spænskar plötur sem röt-
uðu beint á fóninn í stofunni.
Æskuslóðir sínar á Leirum
undir Eyjafjöllum talaði Júlli
alltaf um af hlýhug. Að renna
austur var árlegur viðburður
og geta þreifað á stokkum og
steinum æsku sinnar. Það var
andagift hans. Bíladellan yfir-
gaf Júlla aldrei; gat haldið
prófinu til endaloka, þótt sumir
hafi ekki verið hressir með það.
Að taka rúntinn niður
Laugaveg upp Hverfisgötu og
inn Borgartún til að fara í Bón-
us var vikulegt ævintýri.
Flokkurinn og málgagnið höfðu
einnig fastan sess í lífinu.
Stundum var hann ósáttur við
flokkinn, þá var bara farið nið-
ur í Valhöll og málin rædd við
ráðamennina þar. Að yfirgefa
flokkinn kom aldrei til greina.
Lífið okkar saman er búið að
spanna mörg ár, en nú er kom-
ið að leiðarlokum kæri vinur.
Far í friði. Elsku Sigga, Guð
styrki þig í þínum raunum.
Þinn tengdasonur,
Björgvin Andri.
Júlíus Óskar
Halldórsson
HINSTA KVEÐJA
Ég kveð kæran bróður
með ljóði um Eyjafjöllin,
sveitina sem hann unni, eft-
ir föður okkar, Halldór
Guðmundsson.
Ljúfir straumar leiða,
laða fjöllin blá
hingað upp til heiða
huga minn og þrá.
Frið og gleði fann ég
fyrst í þessum reit.
Þú geymir allt sem ann ég,
yndislega sveit.
Góða ferð,
Ingibjörg.
 Fleiri minningargreinar
um Júlíus Óskar Hall-
dórsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.